Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

"Σχεδόν πολύ αργά" για να προλάβουμε μια παγκόσμια καταστροφή

Αυτός είναι ο τίτλος στο χθεσινό φύλλο του βρετανικού Independent σχετικά με τις αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη. Οι κραυγές της επιστημονικής κοινότητας αρχίζουν να αγγίζουν και τους πολιτικούς.

Άραγε, μπορούν οι προβλέψεις για κατάρρεσυη των οικονομιών των χωρών να αποτελέσουν την αφορμή για μια συστηματική και δραστική παρέμβαση για την προστασία του ανθρώπινου πολιτισμού;



Είναι τραγικό ότι στη χώρα μας αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται μόνο από τους λίγους "γραφικούς" πράσινους και όχι από τους πολιτικούς στο σύνολό τους.

Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

Κάτω από τη βάση το ελληνικό σχολείο

Όταν ο πρωθυπουργός Κώστας με κοιτάξει στα μάτια, να του δείξω εγώ αυτήν την έρευνα; Και πώς μετά να κοιτάξω εγώ στα μάτια τους μαθητές μου;

Επιτέλους πότε θα ακούσουμε τα παιδιά;

Μαθητές, πολιτικοί και συνδικαλιστές, δάσκαλοι και καθηγητές, γονείς, σοφοί και "σοφοί", ας κλειστούνε σε ένα δωμάτιο να σχεδιάσουν με σοβαρότητα. Κι ας βγούνε μόνον όταν καταλήξουν στο που θέλουμε να πάμε.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανθρωποφαγία



1) Aλλάζει το πολιτικό σκηνικό,
2) οι εκλογές στέλνουν σοβαρό μήνυμα στην κυβέρνηση και
3) αποτελούν μια νέα αφετηρία για το ΠΑΣΟΚ ενόψει των εθνικών εκλογών

Και η Μαριλένα Κοππά πρόσθεσε ότι η ... ανθρωποφαγία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα...



Αυτά προέκυψαν μετά από ένα εξαντλητικό 8ωρο στο πολιτικό συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Κι ύστερα κάποιοι μιλάνε για έλλειψη θέσεων της αντιπολίτευσης. Αχάριστοι...

Για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και 'ξηγήσου...

Σύμφωνα με τον κ. Ρουσόπουλο, "οι θέσεις της κυβέρνησης είναι δεδομένες. [...] Ο πρωθυπουργός κοιτώντας στα μάτια τους εκπαιδευτικούς, θα τους ζητήσει να επιστρέψουν στα σχολεία..."

Εγώ τι ακριβώς να κάνω όταν με κοιτάξει στα μάτια ο πρωθυπουργός Κώστας;



Να τον κοιτάξω κι εγώ στα μάτια; Αν ναι, πόση ώρα θα κοιταζόμαστε έτσι;

Να σκύψω τα δικά μου μάτια στο ακριβό χαλί του Μαξίμου και να ξύσω αμήχανα το σβέρκο μου;

Μήπως να τον κοιτάξω εγώ στα δόντια;

Ή να του πω να πάει να κοιταχτεί σε κανά γιατρό;

Δεν μπορώ ρε παιδιά να με κοιτάει στα μάτια ο πρωθυπουργός Κώστας και να μην κάνω κάτι, να μη πω ένα "ευχαριστώ που με κοιτάς στα μάτια" μετά από 6 βδομάδες.

Λίγο φιλότιμο ρε...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Άλλα τέσσερα χρόνια στη μάπα το βλαχομπαρόκ



Και τώρα, ας γυρίσουμε πλευρό. Τέλος καλό, όλα καλά... Κι εγώ που νόμιζα ότι κάτι θα άλλαζε όταν τον είδα χωρίς γραβάτα και σακάκι σταυρωτό με χρυσά κουμπιά να χαριεντίζεται γλυκανάλατα και με το στανιό με ψηφοφόρους σε disco (έτσι δεν την αποκαλεί;)

Ευτυχώς σήμερα πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Νάτος πετιέται από ξαρχής, και καμακώνει το θεριό την τούρτα με εκείνο το "55" . Τόσο θα μας κάτσει στο λαιμό; Τόσο μας έκατσε; Τόσο είναι; Ας είναι, το λοιπόν με το σακάκι του με τα χρυσαφιά κουμπάκια και το καφετί βαμένο μαλλί.

Άλλα τέσσερα χρόνια στη μάπα το βλαχομπαρόκ, τα αγγελάκια και η TV100 και με τα δικά μου τέλη.

Τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Τίποτα δεν άλλαξε, ούτε καν η γραβάτα...

Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006

Το σχολείο των δυσαρεστημένων!

Δυσαρεστημένη από το σχολείο είναι η συντριπτική πλειονότητα μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών. Η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, η ακριβοπληρωμένη αμάθεια, ο τρόπος μετάβασης στο Πανεπιστήμιο με τα «ράβε - ξήλωνε» του αρμόδιου υπουργείου αποτελούν τα ανοικτά «ρήγματα» στο ταλαιπωρημένο σώμα του ελληνικού σχολείου, που απ' ό,τι φαίνεται είναι «αδιάβροχα» από τον χρόνο, τις εκπαιδευτικές πολιτικές και τις επίσημες εξαγγελίες.

"Το σχολείο των δυσαρεστημένων!" από το Χρήστο Κάτσικα, στα σημερινά ΝΕΑ

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Αγαπητή Μαριέτ, είμαι υποκινούμενος, το ομολογώ

Αγαπητή Μαριέτ, αντιλάμβάνομαι τι εννοείς. Όλοι από κάπου υποκινούμαστε κουκλίτσα μου. Κι εσύ, κι εγώ και ο Χατζηπετρής απέναντι. Από την ΚΝΕ, από την ΟΝΕ, από τη ΔΕΗ, την ΕΡΤ, τη CIA, τον ΕΟΤ, την EUROBANK, την πλάσμα ΤV, το 4Χ4 στο γκαράζ, τα BodyLine κ.λ.π. Δεν είναι αυτό το θέμα. Αυτά ας τα σερβίρεις σε όσους χάφτουν μύγες.

Μαριέτ, η κοινωνία δεν είναι αδιαπέραστο στεγανό, ούτε το σχολείο με τους ανθρώπους που το ζούμε είναι δυνατό να είμαστε μακρυά από τους φορείς της κοινωνίας. Αλοίμονο. Σε τι αποστειρωμένα περιβάλλοντα θεωρείς ότι ζούμε ή θέλεις εσύ και το συνάφι σου να μας επιβάλλετε να ζούμε;

Άλλο είναι το θέμα, Μαριέτ. Ότι πολλές φορές έχει ιστορικά αποδειχτεί ότι οι αδύναμοι εξυπηρετούμε με τη στάση μας τα συμφέροντά σας, των ισχυρών δηλαδή.

Πολλές φορές, δυστυχώς και με τη συνδρομή των δικών μας "πατερούληδων"οι οποίοι μας πουλάνε φούμαρα περί επαναστάσεων για να κάνετε πιο άνετα οι ίδιοι σας τις δουλίτσες σας.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

Γρήγορα στα ιδιωτικά σχολεία, γρήγορα!

Νομίζω ότι άθελά τους οι μαθητές με τις καταλήψεις παίζουν το παιχνίδι άλλων. Πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από το φαντασιακό κομμάτι που μας επιβάλλει να στηρίζουμε τις καταλήψεις, όσοι τις στηρίζουμε. Να απαγκιστρωθούμε δηλαδή από το τι θα θέλαμε να εκφράζουν, από το πως θα επιθυμούσαμε εμείς, με τα μυαλά που κουβαλάμε σήμερα, να οργανώναμε τα σχολεία.

Δεν πρόκειται για κανέναν "ελληνικό Μάη του '68". Το πανό γράφει "Όχι άλλες αλλαγές στην Παιδεία", όταν αυτό που χρειαζόμαστε είναι το ξεπάτωμα της από τη ρίζα και το κτίσιμό της από την αρχή.

Ηθελημένα και η κυβέρνηση παραμένει άπραγη, δίχως πρωτοβουλίες. Αντί μια κρίση αυτού του μεγέθους στο νευραλγικό τομέα της Παιδείας να έχει φέρει τα πάνω κάτω σε όσους διαχειρίζονται την καθημερινότητά μας, βιώνουμε την πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου. Είμαι πλέον πεισμένος ότι ο στόχος τους έχει επιτευχθεί.

Σήμερα γονείς ζητούσαν τα χαρτιά των παιδιών τους για να τα εγγράψουν σε ιδιωτικό σχολείο. Έστω και μετά από 2 μήνες λειτουργίας των σχολείων. Σήμερα που "αυτό που απελπιστικά τους καίει είναι η ανεξέλεγκτη περιφορά των μαθητών στους δρόμους και τις καφετέριες, πράγμα που τους υποχρεώνει αλαλιασμένους από την κοσμομέριμνα να ασχοληθούν οι ίδιοι με τα παιδιά τους και όχι ο παιδικός σταθμός που λέγεται "δημόσιο σχολείο", όπου χωρίς πολύ νοιάξιμο για τα "περαιτέρω" τα παρκάρουν για μισή μέρα κάθε μέρα όλο τον χρόνο! "

Στο τέλος, δεν πιστώνεται από τους επιχειρηματίες των ιδιωτικών σχολείων με εύσημα η κυβέρνησή μας; Δεν οφείλουμε να αναλάβουμε μια πρωτοβουλία εξόδου από την κρίση;

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Ζητείται αποτελεσματικότερη πίεση των εκπαιδευτικών

Στο σημείωμα "Διδασκαλία περί διδασκάλων" στο Ιστολόγιο γίνεται αναφορά σε μια ευφάνταστη εναλλακτική μορφή πίεσης την οποία προτείνει ο Γιάννης Πατίλης στην εφημερίδα Αυγή. Αλλά και τα υπόλοιπα που γράφει ο συνάδελφος με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.



Το κείμενο είναι ένα ράπισμα στις κυβερνήσεις που εμπαίζουν εδώ και πολλά χρόνια τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους. Απέμεινε κανείς μας; Γιατί σήμερα είσαι εργαζόμενος, αύριο και εργαζόμενος γονιός. Αλλά πάντα ήσουν γονιός, πάντα είχες παιδιά. Ναι, και τα κρεμασμένα παιδιά στα κάγκελα του σχολείου.
Διορίστηκα στα Τρόπαια της Αρκαδίας το φθινόπωρο του 1980. Εκεί γνώρισα, διορισμένο τη ίδια χρονιά, τον Ανδρέα Τ., Κύπριο, έκτοτε αγαπητό μου φίλο. Δεκαεννέα χρόνια μετά ο Ανδρέας εγκαταστάθηκε οριστικά με την γυναίκα του στην Κύπρο και εντάχθηκε στο εκεί εκπαιδευτικό σύστημα. Έχουμε τα ίδια ακριβώς χρόνια στην εκπαίδευση και οι δυο μας εργαζόμαστε ως απλοί καθηγητές χωρίς κάποιο διευθυντικό αξίωμα.

Μερικές συγκρίσεις λοιπόν τέτοιες μέρες είναι χρήσιμες και αποκαλυπτικές για πολλούς και πολλά. Ο Ανδρέας παίρνει (όπως και όλοι οι Κύπριοι συνάδελφοί του αντίστοιχων προσόντων) καθαρά 3.000 ευρώ!!! Εγώ (με επίδομα δύο παιδιών) παίρνω καθαρά 1.380!! (=120% παραπάνω στο μισθό ο Κύπριος!). Ο Ανδρέας έχει υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο 18 ωρών εβδομαδιαίως και 6 ωρών σχολικό ωράριο ημερησίως. Εγώ έχω υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο 16 ωρών εβδομαδιαίως και (σιωπηλό) 4 ωρών σχολικό ωράριο ημερησίως (=50% παραπάνω εργασία στο σχολικό ωράριο ο Κύπριος). Ο Ανδρέας αξιολογείται από σχολικό επιθεωρητή δις τουλάχιστον το έτος κάθε δύο έτη. Εμένα 26 χρόνια δεν μου έχει χτυπήσει άνθρωπος την πόρτα για να δει αν είμαι μέσα (=100% αδιαφορία για την ύπαρξή μου ως εργαζόμενου και εκπαιδευτικού).

Και ακόμα: εισαγωγικός μισθός του εκπαιδευτικού στην Κύπρο 1.300 ευρώ!!! Εισαγωγικός μισθός του εκπαιδευτικού στην Ελλάδα 960 ευρώ! (=35% περισσότερο στην Κύπρο). Η διατελούσα υπό ημικατοχή χώρα Κύπρος, μέλος από το 2004 της Ε.Ε., έχει κατά κεφαλήν εισόδημα (στοιχεία Brittanica 2004) 12.370 δολλάρια. Η ανεξάρτητη χώρα Ελλάδα μέλος από το 1981 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της ζώνης του ευρώ από το 2002, έχει κατά κεφαλήν εισόδημα 11.960 δολλάρια (=3,5% μόνον πλουσιότερη η Κύπρος!). Οι τιμές των προϊόντων στο ίδιο επίπεδο (μόνο το χαλλούμι φτηνότερο).

Ποιον αλήθεια κοροϊδεύει η θλιβερή παρέα (Κωστάκης - Μαριέττα -Εκπρόσωπος);

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

"Σύμπραξη" κυβέρνησης, εκπαιδευτικών & μαθητών στο ξεχαρβάλωμα;

Θέλανε πρώτα να μετρήσουνε τα μετεκλογικά κουκιά και μετά να τα πούνε με τους δασκάλους. Κι έτσι έγινε. Αφού βγήκανε σχεδόν ατσαλάκωτοι από τις εκλογές σκεφτήκανε ότι εδώ μπορεί να συνεχιστεί μια παρωδία διαλόγου, ένα αδιέξοδο.

Η κυβέρνηση δεν αδυνατεί να ικανοποιήσει αιτήματα πάγια. Απλά δεν το επιθυμεί. Δεν την ενδιαφέρει η επίλυση ενός καυτού θέματος για την κοινωνία. Ίσως γιατί δεν την ενδιαφέρουν τα συμφέροντα αυτού του τμήματος της κοινωνίας.

Από την άλλη οι συνδικαλιστές έχουν μουλαρώσει και οδηγούν την εκπαίδευση σε ένα ξεχάρβαλωμα. Κι όλα αυτά σε αγαστή σύμπραξη με την κυβέρνηση.

Πιο κάτω δεν πάει, πιο πίσω δεν έχει. Στη μέση βρίσκεται όλη η κοινωνία η οποία βλέπει έναν Οκτώβρη χαμένο από άποψη γνώσης. Όταν όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για έναν από τους πιο παραγωγικούς μήνες στα σχολεία.

Οι καταλήψεις των σχολείων από μαθητές είναι ακόμη ένα ακόμη σύμπτωμα του αδιεξόδου. Μια επιπλέον σύμπραξη αυτή τη φορά των μαθητών, των άμεσα ενδιαφερομένων δηλαδή, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων που επιθυμούν και σχεδιάζουν την πλήρη απαξίωση των σχολείων. Και τελικά το ποδοπάτημα των ίδιων στο μέλλον...

Είναι η ιδέα μου; Γίνομαι "συντηρητικός"; Ήμουν πάντα; Βλέπω καθαρότερα γκρεμίζοντας ταμπέλες;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006

Reboot-άρησε η Θεσσαλονίκη



Ναι, υπάρχει ελπίδα για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Αυτό το εκπληκτικό reboot φέρνει ο Γιάννης Μπουτάρης.

Και σε επίπεδο ονόματος και αντίδρασης per se, αλλά και ως προς τη διάθεση για μια άλλη πόλη. Αξίζουν πολλά μπράβο σε όλους και όλες που τόσο καιρό ανέδειξαν την κενότητα και τη ματαιοδοξία του σημερινού δημάρχου. Που ξετρύπωσαν όσα όλοι υποπτευόμασταν, αλλά δεν ομολογούσαμε.

Σήμερα το πρωί έμαθα για την υποψηφιότητα του φίλου και blogger Αστέρη Μασούρα με τον συνδυασμό του Στρατή Πλωμαρίτη. Ευτυχώς εκγαίρως... Ας είναι καλά ο Argos που δεν τον άφησε στη μαυρίλα του "σεμνά και ταπεινά".

Ο Αστέρης έχει τα κότσια όχι μόνο να blog-άρει εύστοχα, επίκαιρα και με δημοσιογραφική μαεστρία που θα ζήλευαν πολλοί μουράτοι εγκάθετοι που βλέπω να γυαλίζουν στα κανάλια, αλλά να διαθέτει και άποψη και λόγο που τσακίζει κόκκαλα. Ένας, αν όχι ο βασικότερος που ανέδειξε το θέμα της ανάπλασης - τερατουργήματος της Αριστοτέλους! Να τον διαβάζεις.

Α, και τώρα που είδα τις δηλώσεις του πρώην Ατσαλάκωτου, εσύ ο δημοσιογραφούλης που έτρεχες ξοπίσω από την κομματική οργάνωση της ΝΔούλας τόσα χρόνια, ναι εσύ με το μουσάκι, επιτέλους μπράβο. Σου ετοιμάσανε δουλειά στο κρατικό κανάλι, βρήκανε και ένα πόστο στη γυναίκα σου και μας στέλνεις τις ανταποκρίσεις σου από το Λευκό Πύργο κάθε βράδυ. Άξιος ο μισθός σου. Αλλά και λίγο τσίπα. Να βγαίνεις έτσι απροκάλυπτα και δίπλα στον δήμαρχο και να του δίνεις εύσημα; Με το μικρόφωνο της κρατικής τηλεόρασης στο χέρι; Έλεος ρε παιδιά...

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

Είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι;

Θα γιορτάσουν, γράφει το ΒΒC, τη νίκη του Ναπολέοντα επί γερμανικού εδάφους, με πάνω από 50.000 νεκρούς, ως σύμβολο της μετέπειτα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης - ένωσης των κρατών της Ευρώπης.



1000 Ευρωπαίοι με κοστούμια εποχής, άλογα και... Ναπολέοντα made in U.S.A.

Ρε, πάμε καλά; Τι αμερικανιές είναι τούτες; Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα το ακούσουν και οι δικοί μας Ψωμιάδηδες και Παπαγεωργόπουλοι και θα έχουμε αναπαράσταση της μάχη του Γρανικού του Μέγα Αλέκου στην παραλία...

Φτάνει πια με τα προεκλογικά SMS

Ρε παιδιά, έλεος. Κάναμε το λάθος μια φορά να δώσουμε τον αριθμό του κινητού μας τηλεφώνου σε κάποιους κομματικούς. Το ομολογούμε, ήταν σφάλμα, μέγιστο. Αλλά δεν φτάνει τώρα με τα τόσα SMS που στέλνετε;

Το κακό είναι ότι δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Αν είστε μάγκες, βάλτε το νουμεράκι σας να εμφανίζεται...

Θεσσαλονίκη: εθνικό ανέκδοτο

Από το άρθρο του Γιάννη Μυλόπουλου με τίτλο "Αξιοι της τύχης μας;" στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου, λίγες ώρες πριν το άνοιγμα της κάλπης:
Η τύχη της Θεσσαλονίκης βρίσκεται κυριολεκτικά στα χέρα των κατοίκων της. Αν εμείς οι Θεσσαλονικείς δεν αντιδράσουμε στη σημερινή σήψη, ας μην αναζητούμε μετά τους ηθικούς αυτουργούς εκτός των ορίων της πόλης και του νομού μας. Αν δεν απεγκλωβιστούμε από τη σκληρή ομηρεία, στη οποία μας έχουν καταδικάσει, και δεν αξιοποιήσουμε την ευκαιρία της επόμενης Κυριακής, κανένα «αθηνοκεντρικό» κράτος δεν θα φταίει για τη δική μας παρακμή.
Πράγματι, η τύχη της πόλης είναι στα χέρια μας. Και αυτή τη φορά ας δείξουμε ότι δεν αξίζουμε να μας φτύνουν στη μούρη. Δεν αρκούν τα έργα και τα λόγια τους; Η αισθητική του στριγκάτου δεν σε έχει κάνει να ντρέπεσαι ως πολίτης αυτής της πόλης και αυτού του νομού;





Βρίσκω πολύ ελκυστικές και εναλλακτικές τις πρότασεις των Γιάννη Μπουτάρη και Τάσου Κουράκη. Κρίμα που είναι σε διαφορετικά ψηφοδέλτια. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα αν μπορούσαν να συνυπάρξουν σε μια κοινή πρόταση για την πόλη. Ωστόσο διαβλέπω, ή θέλω να διαβλέπω, μια προοπτική και για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Ο κόσμος έχει κουραστεί από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας και αναζητά φρεσκάδα ιδεών και προσωπικοτήτων με κοινωνική καταξίωση και προφίλ προσγειωμένο στα μικρά και καθημερινά.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006

Ο Republic στο συνεργείο αυτοκινήτων

Έχω ξαναγράψει ότι είναι μια απόλαυση η αναμονή στο συνεργείο της TOYOTA Θέρμης. Γράφω στο blog από τα PC στην αίθουσα αναμονής, πίνω καφέ σε φλυτζάνι και... ακούω από τα ηχεία της εταιρίας Republic 100.3 και Στέφανο Τσιτσόπουλο.

Καλόοοοοο...

Ανανέωση από το σπίτι:
Η διάγνωση του συνεργείου της εταιρίας δείχνει πρόβλημα στον "αισθητήρα λάμδα" (υπάρχει και "κάπα";) της εξάτμισης. Σε απλά καθημερινά ελληνικά 165 ευρώπουλα με την έκπτωση...
Γαμώτο, μήπως να πάω και μια βόλτα από το Μήτσο της γειτονιάς;

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Μαυρίστε τους



Τώρα είναι η ευκαιρία. Τώρα που η οργή έχει πλημμυρίσει σπίτια και μαγαζιά. Τώρα που ο Πανίκας ξερνάει κατά Σαρακατσάνου και το ανάποδο. Τώρα που τον εφιάλτη του κενού των κρατικών μηχανσμών στις πυρκαγιές του Αυγούστου, διαδέχεται η αντίστοιχη τιμωρία του νερού.

Τώρα είναι η ευκαιρία, μαυρίστε τους.

Πώς μπορώ να δράσω δημιουργικά ως γονιός ενός μαθητή;

"Πώς μπορώ να δράσω δημιουργικά;" Είναι το θέμα ενός e-mail που έλαβα από έναν άγνωστο σε εμένα γονιό ενός μαθητή της α΄ δημοτικού. Το κείμενο φανερώνει έναν άνθρωπο με ευγένεια και ανησυχία, όχι μόνο για το παιδί του, αλλά και όλα τα υπόλοιπα.
"(...) τι μπορώ να κάνω εγώ σαν γονιός που θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό μέλος της σχολικής κοινότητας, χωρίς να υποδείξω βέβαια στο δάσκαλο πώς να κάνει τη δουλειά του; Πως μπορώ να κρατήσω γέφυρες επικοινωνίας μαζί του;"
Να ένα ερώτημα που με έχει απασχολήσει και προσωπικά από την άλλη πλευρά, ως εκπαιδευτικό δηλαδή, αλλά που είμαι βέβαιος ότι έχει αφήσει άγρυπνους αρκετούς από εσάς, τους γονείς.

Πώς δηλαδή μπορεί ένας γονιός να "παρέμβει" στον διαπιστωμένα στρεβλό τρόπο λειτουργίας είτε του σχολείου , είτε ενός από τους καθηγητές του παιδιού του; Και το θέμα μπορεί να αφορά τόσο ένα ιδιωτικό, όσο και ένα δημόσιο σχολείο.

Θα αφήσω για λίγο το θέμα προς συζήτηση ζητώντας τις γνώμες σας, αφού διαβάσετε το e-mail του γονιού.
(...)

Ο μεγάλος μου γιος, ξεκίνησε φέτος την πρώτη δημοτικού. Από τη μέρα της γέννησής του (σε επιμονή δική μου και της συντρόφου μου και πάντα κατά την κρίση μας, θεωρούμε ότι) μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον, αρκετά πλούσιο σε ερεθίσματα, δημιουργικότητα, που καλλιεργεί τη συναισθηματική νοημοσύνη και
προάγει τον πειραματισμό και τη λήψη πρωτοβουλιών.

Είχε την τύχη να πάει για δύο χρόνια σε ένα (δημόσιο) νηπιαγωγείο, όπου αν πω ότι η διευθύντρια και οι αναπληρώτριες το είχαν μετατρέψει στο σχολείο που ονειρεύομαι, φοβάμαι πως θα τις αδικήσω. Το ότι όλα τα παιδιά ήταν τρισευτυχισμένα που ήταν εκεί (μπορούσε ο καθένας να το δει στα πρόσωπά τους), το ότι ήταν όλα μια ομάδα (ελληνάκια, αλβανάκια, ινδάκια, μουσουλμανάκια), το ότι όλοι οι γονείς νιώθαμε σαν στο σπίτι μας και συνεργαζόμασταν άψογα, το ότι ο γιος μου μας ζήτησε να κάθεται στο ολοήμερο, το ότι αγαπούσε το σχολείο και δεν καταλάβαινε γιατί τα ξαδέλφια του (που πήγαιναν δημοτικό) δεν ήθελαν να έρθει η Δευτέρα, και το ότι η δίψα του για γνώση και παρατήρηση συνεχώς αυξάνονταν, είναι νομίζω στοιχεία χαρακτηριστικά ενός «επιτυχημένου» σχολείου. (Αν αυτό δεν είναι αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικών, πως αλλιώς μπορεί να γίνει αξιολόγηση;)

Έχει περάσει σχεδόν ένα μήνα στην Α' δημοτικού (η δασκάλα του δεν απεργεί), και το παιδί μου λέει πως το καλύτερο πράγμα του σχολείου είναι το διάλειμμα, δεν ενδιαφέρεται για βιβλία όπως πριν, και δεν καταλαβαίνει τίποτα από τα κατεβατά που έχει να γράψει και να μάθει στο σπίτι (για σήμερα είχε να μάθει «απ'έξω» για ορθογραφία τη φράση «τιτίνα, τιτίνα έλα πίτα»).

Στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω (με την ετυμολογική έννοια του όρου) με τη δασκάλα, διαπίστωσα πως δεν έχει καν διαβάσει το βιβλίο του δασκάλου, και συνεχώς μου τόνιζε πως στο σεμινάριο για τα νέα βιβλία, τους είπαν πως είναι ένα σύστημα υπό δοκιμή και να χρησιμοποιήσουν την εμπειρία τους.

Τα νέα βιβλία μπορεί να έχουν προβλήματα (ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορεί ποτέ να γραφτεί ένα τέλειο βιβλίο;) και ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του για τη φιλοσοφία στην οποία βασίστηκαν και να ισχυριστεί ότι οι δάσκαλοι αντιμετωπίζονται αποκλειστικά σαν όργανα που εκτελούν αποφάσεις που παίρνονται χωρίς να λαμβάνεται υπ'όψη η εμπειρία τους (και ποιος μπορεί να γνωρίζει την εκπαιδευτική διαδικασία καλύτερα από το δάσκαλο και το μαθητή;), αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι ένας δάσκαλος μπορεί να μην ενδιαφέρεται να μάθει τι στα κομμάτια είχε στο μυαλό του αυτός που
έγραψε τα βιβλία. (Στο site του παιδαγωγικού ινστιτούτου υπάρχει link για υποβολή ερωτήσεων στους συγγραφείς).

Ο καθένας μπορεί να έχει τη «θεωρία του», και την εμπειρική του γνώση, που σίγουρα είναι υπερ-πολύτιμη (και το εννοώ). Η εμπειρική γνώση όμως, στέκεται εμπόδιο στην κατανόηση, του πως είναι δυνατόν η γη να μην είναι επίπεδη. Πώς ένας τέτοιος εκπαιδευτικός μπορεί να αναπτύξει την κριτική σκέψη στα παιδιά (ή μήπως ευθύνονται τα νέα βιβλία γι'αυτό;), πως μπορεί να παροτρύνει τα παιδιά στο να συνεχίσουν να ανακαλύπτουν τη γνώση, πως μπορεί να τους διδάξει να αμφισβητούν δημιουργικά; Και πως μπορούν αυτά τα παιδιά να αγαπήσουν το χώρο στον οποίο περνούν τη μισή τους μέρα, όταν εκτός από την τεράστια απογοήτευσή τους το μόνο πράγμα που αιωρείται (κι αυτό στραβά) στο απέραντο κενό της αίθουσας, είναι ο χάρτης της Ελλάδας που κρέμεται στον τοίχο.

Δεν θέλω απαντήσεις σ'αυτά τα ερωτήματα (κάντο αν θες), απλά αυτό που ρωτάω, είναι τι μπορώ να κάνω εγώ σαν γονιός που θεωρώ τον εαυτό μου ζωντανό μέλος της σχολικής κοινότητας, χωρίς να υποδείξω βέβαια στο δάσκαλο πώς να κάνει τη δουλειά του; Πως μπορώ να κρατήσω γέφυρες επικοινωνίας μαζί του;

Προφανώς και τα θεσμικά πλαίσια είναι απαραίτητα, προφανώς και πρέπει να λυθούν μια σειρά από ζητήματα (αναλυτικά προγράμματα, οικονομική-διοικητική αυτονομία των σχολείων, αξιολόγηση των σχολείων και των δασκάλων, ελευθερία στην επιλογή της διδακτικής προσέγγισης από τον εκπαιδευτικό, ελευθερία στην επιλογή σχολείου από το γονιό ή/και το παιδί, κλπ), αλλά μέχρι τότε πόσες γενιές ακόμα θα εκπαιδευτούν να μισούν το σχολείο, τα βιβλία και τη γνώση (επιστημονική και φιλοσοφική εννοώ, γιατί από εμπειρική άλλο τίποτα.); Πως μπορώ να δράσω δημιουργικά;

Mαθητές μαθαίνουν με LEGO

Τα «LEGO Mindstorms», ένα εκπαιδευτικό πακέτο ρομποτικών κατασκευών, πρωτοσυνάντησα το 1998, όταν τα μετέφερα μαζί μου από το Λονδίνο για έναν εμπνευσμένο καθηγητή της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ήθελε να εφαρμόσει τις αρχές του προγραμματισμού πάνω στα LEGO στο εργαστήρι που είχε στήσει.

Σήμερα διαβάζω ότι μαθητές διδάχτηκαν έννοιες σχετικές με θερμότητα, θερμοκρασία, πήξη και τήξη χρησιμοποιώντας τα LEGO, στα πλαίσια ενός πιλοτικού προγράμματος για το 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Επιστημονικής Ενωσης Τεχνολογιών, Πληροφορίας και Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση (ΕΤΠΕ).

Να ωραία, σύγρχονα πράγματα που μπορούν να μυήσουν τα παιδιά μας στο χώρο της γνώσης με σύμμαχο το παιχνίδι. Και να μια καλή αφορμή για να ξεμιζεριάσουμε επιτέλους εμείς οι μεγάλοι. Να δράσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε η διδασκαλία να γίνει ξανά έμπνευση, πνοή δημιουργίας και χαράς. Για μαθητές και δασκάλους.

Βέβαια, απαιτούνται χρήματα κυρά Μαριέττα και κύριοι συνδικαλιστές μας... Όχι για μας. Για την επιμόρφωσή μας, τα σχολεία μας και άρα τα παιδιά μας.

http://e-slate.cti.gr
http://etl.ppp.uoa.gr/

Μετάδοση HIV από μετάγγιση

Πότε θα σοβαρευτούμε σε αυτή τη χώρα; Πότε θα τους πάρουμε παραμάζωμα για τις ζωές που θερίζουν; Πότε θα κατέβουμε στους δρόμους για αυτά;

Ακόμα μια περίπτωση μετάδοσης του HIV από μετάγγιση

Νέες στρατιές συμβασιούχων;

Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Αντί επενδύσεων σε νευραλγικούς τομείς της οικονομίας που θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας, οι συμβασιούχοι αποδεικνύονται η "βαριά βιομηχανία" της έρμης αυτής χώρας. Δεν μπορώ να πω, υπάρχει μια συνέχεια μεταξύ της προηγούμενης και αυτής, της νέας διακυβέρνησης.

«Βιομηχανία» προσλήψεων από την κυβέρνηση

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Εξαφάνιση Γαλλικής Επανάστασης και "κρυφού σχολειού"

Ενδιαφέρουσα η κριτική ματιά του Βασίλη Κρεμμυδά, ενός από τους αγαπημένους μου ιστορικούς και συγγραφείς, για τα νέα βιβλία Ιστορίας της Β' Γυμνασίου και της Στ' Δημοτικού.
"(...) Το γεγονός Γαλλική Επανάσταση δεν εξετάζεται πουθενά, ούτε με λόγο, ούτε με εικόνα, με τίποτα. Τι συνέβη άραγε; Αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός το ξέχασαν οι συγγραφείς; Και αν ναι, την έλλειψη δεν την πρόσεξε η επιτροπή κρίσεως ή κάποιος άλλος;"
και...
"(...) ο κ. Χριστόδουλος πρέπει να ευχαριστήσει όλους τους συγγραφείς σχολικών βιβλίων που δεν γράφουν ότι η επίσημη Εκκλησία ήταν αντίθετη στην Επανάσταση· και όσοι, ελάχιστοι, ανώτεροι κληρικοί έλαβαν μέρος και έπαιξαν σημαντικό ρόλο ανήκουν στην κατηγορία αυτών που ο Πατριάρχης απειλούσε ότι θα αφορίσει."
Από το βιβλιοδρόμιο του Σαββάτου, " Ακτινογραφία στα πιο πολυσυζητημένα νέα βιβλία Ιστορίας του Δημοτικού και του Γυμνασίου"


Ψόφιο και ναφθαλίνη στην εκπαίδευση

Η Παιδεία, ως άλλη Ιφιγένεια, στο βωμό των επικοινωνιακών εντυπώσεων, το λοιπόν. Και από τους συνδικαλιστές, φοβάμαι, και από την κυβέρνηση, σίγουρα. Στον μπαλτά τα σώματα και τα μυαλά των λειτουργών και των μαθητών. Είμαι πλέον πεισμένος ότι ουδείς δίνει δεκάρα τσακιστή για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στα σχολεία μας. Όλες οι παθογένειες οι οποίες σαφώς και δεν προέκυψαν χθες, αλλά ζυμώθηκαν και φούσκωσαν από δεκαετίες, τώρα αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα.

"Στελέχη του επικοινωνιακού επιτελείου χαρακτηρίζουν την Παιδεία προνομιακό πεδίο για να κάνει μεταρρυθμίσεις μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, αφού αυτές έχουν μεγάλη απήχηση στους ψηφοφόρους της. Επικαλούνται μάλιστα και μελέτες που δείχνουν πως μια κυβέρνηση κερδίζει πιο εύκολα εκλογές με ανοικτό μέτωπο στην Παιδεία από ό,τι σε άλλα θέματα που θίγουν την οικονομική κατάσταση του πολίτη, όπως π.χ. το Ασφαλιστικό. Θεωρούν επίσης πως η άτακτη υποχώρηση απέναντι στις καταλήψεις το καλοκαίρι, αν και ήταν επιβεβλημένη, ζημίωσε το μεταρρυθμιστικό προφίλ του Πρωθυπουργού."
Αλλά και...
Ευρύτερο μέτωπο σχεδιάζουν οι εκπαιδευτικοί μετά τις δημοτικές εκλογές, ώστε μαζί με τους μαθητές και τους φοιτητές, με απεργίες και καταλήψεις, να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής στην Εκπαίδευση.

Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση έχουν αρχίσει καταλήψεις σε ορισμένα σχολεία, ενώ οι μαθητές συντονίζονται και δεν είναι απίθανο να ξεσπάσουν περισσότερες, καθώς το κλίμα είναι τεταμένο. Συγκεκριμένα, υπό κατάληψη βρίσκονται 4 Λύκεια και 2 ΤΕΕ στην Πάτρα, 1 ΤΕΕ και ένα Λύκειο στην Αθήνα και κάποια σχολεία στη Θεσσαλονίκη. Οι μαθητές διαμαρτύρονται για τη βαθμολογική βάση του δέκα, την εγκατάλειψη και το κλείσιμο πολλών ΤΕΕ κ.ά.


Όταν η Παιδεία νοσεί, νοσούμε όλοι. Ως κοινωνία. Για τους πολιτικούς χειρισμούς δεν διστάζω να γράψω ότι βρωμάνε ψόφιο. Για τους αντίστοιχους συνδικαλιστικούς οι οποίοι εμπλέκουν και μαθητές, φοβάμαι ότι οι ναφθαλίνες με έχουνε πνίξει.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Έρευνα του Πάντειου: Εκπαιδευτικοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

"Εννιά στους δέκα εκπαιδευτικούς με παράπονο κάνουν λόγο για «έλλειψη» συνεργασίας, υλικοτεχνικής υποδομής, ουσιαστικών κέντρων επιμόρφωσης, αναγνώρισης και αποδοχής από τους αρμόδιους φορείς. Εξι στους δέκα αποδίδουν το καθημερινό στρες στην κακή οργάνωση και λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Εξι στους δέκα αισθάνονται εξάντληση στη διάρκεια της εργασίας, ενώ το 62% θα ήθελε να αλλάξει εάν μπορούσε επάγγελμα.

Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας του Παντείου, οι εκπαιδευτικοί κατέχουν την πρώτη θέση στον κατάλογο επικινδυνότητας για επιρρέπεια στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης με χαρακτηριστικά το έντονο στρες, που σταδιακά τους οδηγεί σε ψυχοσωματική φθορά."

Εκπαιδευτικοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Υπόθεση Τσαλικίδη: τσιμέντο να γίνει!



Είναι γνωστή η τακτική. Τα κουκουλώνεις όπως όπως, τα τσιμεντάρεις. Αφού τα δημοσιεύματα με τις αποκαλύψεις περί υποκλοπών πέρασαν και δεν ακούμπησαν, τώρα η υπόθεση Τσαλικίδη μπαίνει στο αρχείο. Τι βολικό...
Στο «διά ταύτα» του πορίσματός του, ο εισαγγελικός λειτουργός επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Η αυτοκτονία του Κ. Τσαλικίδη συνδέεται με την ήδη αποκαλυφθείσα υπόθεση της παραβίασης απορρήτου τηλεφωνημάτων στην εταιρεία Vodafone. Τούτο συνάγεται από το γεγονός ότι πολύ νωρίτερα από την αποκάλυψη της υπόθεσης, ο Κ. Τσαλικίδης μίλησε για κίνδυνο να κλείσει η εταιρεία, χαρακτηρίζοντας την αποχώρησή του ζήτημα ζωής και θανάτου».
«Οι υποκλοπές οδήγησαν τον Τσαλικίδη σε αυτοκτονία»

Έλεος! Κι άλλος λαγός Αλογοσκούφη

Ξεκίνησαν μόλις την τρίτη ημέρα της Νέας Διακυβέρνησης ανακαλύπτοντας ελλείματα και ατασθαλίες. Προκομένα παιδιά καθώς ήταν, είχε αγριέψει και το μάτι τους τόσον καιρό έξω από τα κόλπα, σκέφτηκαν λοιπόν και κάναν την απογραφή. Πήραν παραμάζωμα και το βασικό μέτοχο και άρχισαν τα μαγειρεύματα. Στην Ε.Ε. άρχισαν να μας ξαναβλέπουν με το βλέμμα που κοιτάζουν έναν σαλτιμπάγκο και μας βάλανε σε επιτήρηση.

Μετά ήρθαν οι φοροεπιδρομές: στα καύσιμα, στο Φ.Π.Α., στην καθημερινότητά μας. Κι εμείς ούτε φωνή.

Αφού ο νυν τσάρος Αλογοσκούφης είδε πως το πόπολο μιλιά δεν βγάζει, μόνον το κεφάλι σκύβει και λέει "ναι" στις "μεταρρυθμίσεις", τότε σκέφτηκε να αναθεωρήσει το Α.Ε.Π. κατά 25%-26%. Έτσι γινήκαμε "πλουσιότεροι". ¶σχετα αν εμείς δεν το καταλάβαμε. Ίσως γιατί είμαστε από το πόπολο εκείνο που διορίζεται αμέσως και έχει μισθό 1000 ευρώ το μήνα.

Τέσπα, το θέμα είναι ότι για να βγούμε από την επιτήρηση, έπρεπε να σκεφτούν κάτι οι εγκέφαλοι. Εκλογές έρχονται σου λέει, πρέπει να βρούμε τα πακέτα να τα σπρώξουμε. Μόνο που προκαλεί πραγματικά έκπληξη το πόσο ανέτοιμοι, αδιάβαστοι και ερασιτέχνες αποδεικνύονται καθημερινά.

Στην Ε.Ε. λένε πως αφού γινήκαμε ως δια μαγείας πλούσιοι, καλό είναι τώρα να πληρώσουμε περισσότερα. Fair enough. Αναδρομικά και εντόκως θα κληθούμε να πληρώσουμε τις αλχημείες του Αλογοσκούφη που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 6 δις. Κι ύστερα εσύ άκου τον Αντώναρο να σου μιλά για την "αδυναμία" της κυβέρνησης να εξασφαλίσει την αξιοπρέπεια στους δασκάλους των παιδιών μας.

Να τους έχουμε και να τους χαιρόμαστε. Κι αυτούς και τους λαγούς τους.

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Παιδεία: επιτελους ξεβράστε την αλήθεια!



"53,3 δισ. ευρώ με αδικημένους Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό από τον νέο προϋπολογισμό. Παρά τις εξαγγελίες για δαπάνες 5% του ΑΕΠ, αλλά και μετρημένη αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

"Η ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΜΕΝΗ λιτότητα πλήττει και την Παιδεία, αφού οι δαπάνες γι' αυτήν, από το 3,1% επί του ΑΕΠ που ήταν φέτος, μειώνονται στο 3,09%, που σημαίνει ότι παραμένει όνειρο το 5%, το οποίο είχε υποσχεθεί προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία και με προσωπική δέσμευση του Κώστα Καραμανλή (15% της δεκαετίας του '60, πού είσαι;)"

Αυτά δεν αρκούν για να βγάλουμε εμείς τους χρόνια περασμένους στο λαιμό μας κρίκους και να αρχίσουμε εκεί να κρεμάμε τις δικές τους υποσχέσεις; Δεν εξοργίζεσαι όταν μια κυβέρνηση εκλεγμένη με τόση ευρεία πλειοψηφία σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα έχει στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης; Όταν αντί επιχειρημάτων, εμπλέκουν στο παιχνίδι των εντυπώσεων αγανακτισμένους γονείς;

Παίζουν σε ένα επικοινωνιακό επίπεδο προκαλώντας με δηλώσεις είτε κυβερνητικών στελεχών, είτε δικών τους ανθρώπων στους μηχανισμούς του κράτους. Επιτέλους, ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε την πραγματικότητα.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΧΑ,
Φιλόλογος, αναπληρώτρια καθηγήτρια
«Επτά - εννέα ευρώ την ώρα στους ωρομίσθιους»

«Εργάζομαι ως αναπληρώτρια φιλόλογος τα πέντε τελευταία χρόνια. Έχω τελειώσει το Πανεπιστήμιο από το 1989 και από τότε περιμένω. Με τόσες ελλείψεις στα σχολεία και με μισθούς πείνας. Ο μισθός μου σαν αναπληρώτρια είναι 1.000 ευρώ. Συνάδελφοι που είναι ωρομίσθιοι πληρώνονται με επτά ή εννιά ευρώ την ώρα για 11 ώρες την εβδομάδα».

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΙΑΜΑΛΑΚΗΣ,
δάσκαλος
«Να έλθει να δει τις συνθήκες στα σχολεία»
Η Παιδεία με ψίχουλα δεν μπορεί να προχωρήσει. Η υπουργός ας έρθει στο σχολείο που εργάζομαι στους Αγίους Αναργύρους. Να δει από κοντά τις συνθήκες. Και για μας και για τα παιδιά. Όταν βρέχει, μαζεύουμε τα νερά από τις τάξεις για να μην πλημμυρίσουν».

ΑΝΤΑ ΒΑΘΗ,
δασκάλα
«Δουλεύουμε με 27 και 30 παιδιά στις τάξεις»
«Τα προβλήματα δεν είναι μόνο τα οικονομικά. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι γονείς. Δουλεύουμε με 27 και 30 παιδιά σε κάθε τάξη. Εργάζομαι 17 χρόνια στην εκπαίδευση. Έχω τελειώσει το Πάντειο και έχω πτυχίο και από ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Προσπαθούμε εμείς οι δάσκαλοι να μορφωθούμε για να προσφέρουμε. Δεν υπάρχει, όμως, καμία ανταπόκριση από την Πολιτεία».

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

"Ελα, βρε Μαριέττα, να σε παντρέψουμε...

κουμπάροι να γενούμε να τη βολέψουμε"

... σύνθημα που ακούστηκε στην πορεία των εκπαιδευτικών στην Κρήτη...

Τα αλλιώτικα e-mails του εθνικού διαλόγου

Απεργός εκπαιδευτικός νοιάζεται για το παιδί σου

Αν είχαμε στρωμένη στα πόδια μας μια κοινωνία συν-Ανθρώπων, αντί αυτής της παναθρώπινης ζούγκλας, τότε θα βλέπαμε κρεμασμένα πολλά πανό σε μπαλκόνια πολυκατοικιών. Θα έσπαγαν τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους, θα κρεμούσαμε κουδούνες στο λαιμό και θα κράζαμε με μεγάφωνα:
"Είμαι απεργός εκπαιδευτικός. Νοιάζομαι για το παιδί σου, δεν πολεμώ εσένα. Απεργώ. Μένω σπίτι, ενώ εσύ δεν ξέρεις που να αφήσεις το παιδί σου για να βγάλεις το μεροκάματο. Ε, λοιπόν, φέρτο σπίτι μου. Θα στο ταΐσω, θα στο προσέξω, θα κοιμηθεί δίπλα με το δικό μου. Κι όταν με το καλό τελειώσεις τη δουλειά, έλα να μιλήσουμε βρε αδερφέ, να μάθεις γιατί πολεμάω, να με νιώσεις και να σε νιώσω. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ."
Τόσο απλά θα ήταν τα πράγματα, αν δεν είχαμε ξεχάσει ότι το πρόβλημα το δικό σου σήμερα είναι και δικό μου αύριο. Ότι το δικό σου παιδί είναι και δικό μου παιδί. Αν δεν είχαμε ξεχάσει να λέμε μια ζεστή καλημέρα μέσα από την καρδιά μας...

Το σχολείο πέθανε. Ζήτω το νέο σχολείο!

"Το σημερινό σχολείο έχασε μοιραία την παιδαγωγική λειτουργία του: αν την είχε διατηρήσει, η υποβάθμιση που εισβάλλει σε πόλεις και ύπαιθρο θα είχε αναχαιτιστεί. Αντίθετα προχωρεί. Κι όμως, όλοι συμφωνούν πως είναι ανάγκη να αρχίσουμε ακριβώς από εκεί, από το σχολείο, για να δημιουργήσουμε νέους ανθρώπους".
Ολιβιέρο Τοσκάνι, "Δεν είμαι αντικειμενικός"