Σε αγρυπνία καλεί τους πιστούς, τη Δευτέρα το βράδυ, η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης "προκειμένου να ξεπεραστούν οι κρίσεις στην εκκλησία και την ελληνική κοινωνία".
Κι απορώ: γιατί δεν αγρυπνήσαμε για τον πόλεμο στο Ιρακ, την καταστροφή στην νοτιοανατολική Ασία, τη φτώχεια και την ανεργία στη χώρα, την κατάρα των ναρκωτικών, τη διάδοση σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων και την πείνα και την εξαθλίωση που μαστίζουν την Αφρική;
Λέτε τελικά να είναι αυτό το μαγικό ραβδάκι που θα μετατρέψει τη ρημάδα χώρα σε επίγειο παράδεισο; Αν δεχθώ ότι η πρόταση αφορά το θεοσεβούμενο λαό, δύσκολα πιστεύω ότι είναι το μόνο αντίδοτο. Για να περάσεις το όποιο μήνυμα, πρέπει να μιλάς στη γλώσσα του κοινού σου: ειλικρίνεια και θάρρος. Κι ύστερα μιλάμε για μουλάδες, σιίτες φανατικούς και ευαγγελιστές ιμπεριαλιστές...
Ωστόσο δεν ακούγεται απολύτως καμία φωνή από τους καθηγητές των δύο Θεολογικών Σχολών της χώρας, του Καποδιστριακού και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
"Μήπως, κύριοι καθηγητές, εσείς που διδάσκετε Φιλοσοφία, Ιστορία, Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού, Κανονικό Δίκαιο και τα άλλα μαθήματα, πρέπει να βγείτε στα ΜΜΕ και να διαφωτίσετε τον λαό;", αναρωτιέται αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας.
Αλήθεια, ποιος είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων στις μέρες μας; Και γιατί παραμένουν ένοχα σιωπηλοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου