¶ραγε, μια "δαντέλα" κι ένα "καλσόν" πιστοποιούν το χάσμα γενεών;

Είπα να ξεξινιστώ και να φτιάξω διάθεση. Εξάλλου, τα παιδιά που θα με δουν το πρωί δεν χρωστάνε τίποτα να έχουν ένα σταβοξυπνημένο ζόμπι μπροστά τους. Γυάλισα την διάθεσή μου, σουλούπωσα τα μούτρα μου με αφρό και ξυράφι και βουρ...

Σε μια τάξη με παιδιά της Γ' Λυκείου το πρωί είναι πάντα μια πρόκληση. Τα περισσότερα είναι κουρασμένα από το διάβασμα.

1η φάση:
Στο μάθημα με βλέπουν να χασμουριέμαι. Διακριτικά μεν, αλλά χασμουριέμαι.

"Το γλεντήσαμε χθες κύριε;", ρωτάνε.
"Μπααα... Η κόρη μου είχε "παράσταση" και έχω κοιμηθεί μόνο τρεις ώρες. Μας έχει κάνει τα νεύρα δαντέλα", απαντάω.

Χαμός από κάτω. "Δαντέλα;", ρωτάνε.

"Πού το σκεφτήκατε αυτό;" και το χειρότερο "Πού το ξεθάψατε αυτό;".

2η φάση:
Στο διάλειμμα έρχεται μια παρέα και με κουρδίζει: "Κύριε δεν θα βγείτε σήμερα να διασκεδάσετε, Τσικνοπέμνπτη είναι!"

"Ε, δεν σκίζω και το καλσόν μου", απαντάω βαριεστημένα κι αυθόρμητα. Κλάσματα σιωπής μέχρι να επεξεργαστούν την απάντηση... Και εισπράττω ένα σωρό γέλια και "καλό, καλό, κύριε... πού το σκεφτήκατε;"

"Τι που το σκέφτηκα, ρωτάω. Εσείς δεν έχετε ξανακούσει τη φράση αυτή;"

Προφανώς όχι. Όταν αρχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε τους κώδικες της προηγούμενης γενιάς, τότε τα σημάδια δείχνουν ότι μεγαλώσαμε.

Περπατάω στο διάδρομο και τα βλέπω να σπρώχνονται, να φοράνε τα ακουστικά στα αυτιά. ¶λλοι κώδικες, άλλες λέξεις. Θέλω να ελπίζω ότι το νόημα παραμένει ίδιο.