Παράλογες, λένε, για την εποχή θερμοκρασίες, αλλά λογικές μου ακούγονται όταν αναλογίζομαι το τι έχουμε συσσωρεύσει στο περιβάλλον τόσα χρόνια από τη βιομηχανική επανάσταση κι εδώ.
Παράλογη, λέω, η συνέχεια της αλόγιστης αυτής καταστροφής. Η απληστία του είδους μας θα είναι και η καταστροφή μας. Οι αυξήσεις της θερμοκρασίας αυξάνουν τους καρκίνους σε όλο και περισσότερους από εμάς καθώς ζούμε όλο και περισσότερο. Τα ποτάμια, οι θάλασσες ο αέρας μολύνονται.
Και τι κάνω εγώ μια κουκίδα άμμου στο ψηφιδωτό του πλανήτη; Πώς αντιδρώ, αν αντιδρώ; Τι κόσμο συν-παραδίδω στα παιδιά μας; Από όπου κι αν πιάσω το θέμα βρωμάει.
Κάποιοι περιμένουν έναν Superman, άλλοι έναν Μεσία, άλλοι απλά χάφτουμε μύγες.
Ένας λαμπρός ήλιος πάνω από το κεφάλι μου που όμως προκαλεί απαισιοδοξία...
Υ.Γ. Μετά διάβασα από το προφίλ της Καλλιόπης: "Ν'αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. - Νίκος Καζαντζάκης" κι έπεσα ακόμη περισσότερο...
1 σχόλιο:
όλοι φταίμε λίγο ή πολύ για το γίνεται...
αλλά μην απαισιοδοξείς.. αυτός ο ήλιος είναι οι αλκυονίδες ημέρες :)
Δημοσίευση σχολίου