"Δώστε φακελάκι στο γιατρό, παιδιά μου"...

Η γέννηση των παιδιών μας ήταν προγραμματισμένη από καιρό και από εμάς, τους γονείς αλλά και το γιατρό μας, να γίνει σε δημόσιο νοσοκομείο, είτε στο Ιπποκράτειο, είτε στο Παπαγεωργίου. Θέλαμε να είναι το Νοσοκομείο Παπαγεωργίου, γιατί η Μονάδα Εντατικής των Νεογνών είναι δίπλα ακριβώς από τη Μαιευτική. Και, όπως και να το κάνουμε, οι εκγαταστάσεις του Παπαγεωργίου είναι ανθρώπινες σε σχέση με αυτές του Ιπποκρατείου.

Όλον αυτόν τον καιρό που περιμέναμε να γεννήσει η Μαρία, μας την είχανε πέσει γονείς, θειές και θείοι:

"Να βρείτε ποιος γιατρός θα ξεγεννήσει τη Μαρία και να τον επισκεφτείτε στο ιατρείο του. Να του δώσετε και το δωράκι του"...

Εμείς κάναμε πως δεν ακούγαμε. Αυτή η νοοτροπία και πρακτική μας βρίσκει παντελώς αντίθετους, σε σημείο να μας προκαλεί εμετό.

Αφού είδαν κι απόειδαν και φτάσαμε στην ημέρα της γέννας, μας την ξαναπέσανε οι συγγενείς πολύ χοντρά. Εκεί ζήτησα αυστηρά να κοπεί η ιστορία. Τι δηλαδή, να πάω και να πιάσω το γιατρό και να του πω: "Γιατρέ πάρε τόσα για να κάνεις τη δουλειά σου"; Με τίποτα. Το ίδιο μου είπε και η Μαρία, λίγο πριν την πάρουνε στο χειρουργείο.

Και φυσικά κανένας γιατρός δεν έδειξε κάποια τέτοια πρόθεση. Μάλιστα ο χειρουργός έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας, ήταν φιλικός, προσιτός. Το ίδιο και η αναισθησιολόγος η οποία έδειξε μια καταπληκτική γυναικεία και ανθρώπινη αλληλεγγύη απέναντί μας με αρκετές δόσεις χιούμορ. Δεν θα ξεχάσω τα γαλανά μάτια της πάνω από τη μάσκα, όταν μου ανακοίνωσε ότι όλα πήγαν καλά, και με τα παιδιά και με τη Μαρία...

Τελικά, πολλές από τις σκατοκαταστάσεις τις συντηρούμε εμείς οι ίδιοι. Ας πάψουμε να κατηγορούμε τους άλλους για όσα μίζερα μας συμβαίνουν. Αλλάζοντας τον εαυτό μας, μπορούμε να αλλάξουμε πολλά γύρω μας.