Αρχή δεκαετίας 1990: η φωνή του μονίμως στο στόμα του κασετοφώνου της χρυσαφί Ford Cortina. Στις πρώτες φοιτητικές μαζώξεις τον άκουγαν κι έβγαζαν φλύκταινες:
"Έλα ρε Γούτα! Πάλι αυτόν με το μαντήλι θα μας βάλεις να ακούμε;"
Στη φοιτητοπαρέα ο παλαβός άκουγε Cure, Νίκο και Luciano - τον Pavarotti. Μιλάμε για δούλεμα...
Πολύ το κρασί, λίγο η φοιτητίλα, άρχισαν να μετατρέπουν το μπαγλαμαδάκι του σε απαραίτητο background ήχο στις συναντήσεις μας. Εξάλλου στα 20 και κάτι ράγιζε η καρδιά συχνά πυκνά...
Κι επειδή είμαι πεισματάρης και τους έσερνα στις συναυλίες του στον Μύλο και στα θέατρα του Δάσους, της Γης και της Σελήνης, αλλά και σ' εκείνο το κουτούκι στην Παπάφη που παστωνόμασταν για να τον ακούσουμε, ε δεν άργησε να γίνει σημαία! Κι ύστερα ήρθε ζεστός ο Αύγουστος κι αναρωτιόμασταν "μα γιατί το τραγούδι, να 'ναι λυπητερό;"...
Στο τέλος, όποιος Δ Ε Ν τον άκουγε δεν έμπαινε στο club της παρέας. 1 + 1 = 1. Απλά πράγματα.
Έπειτα, ένα βράδυ τα είπαμε στην Perlita του Μόλυβου μετά τη συναυλία του. Αργότερα τον έβλεπα στους δρόμους της Τούμπας με το ταλαιπωρημένο τζιπάκι του.
Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα, στις 20 Μαρτίου 1948. Και δεν έφυγε ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου