Από τη σχολική ζωή του χθες, στο σήμερα

"Δεν θα φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου σε τάξη, να διδάσκω, να λέω κάντε ησυχία εσείς εκεί κάτω, ποιος θα μας πει σήμερα μάθημα". Είναι, στο περίπου, τα λόγια αγαπημένης φίλης και συμμαθήτριας όταν συζητήσαμε στο τηλέφωνο για τα καθημερινά.

Εμείς των 35 +/- φορέσαμε τη μπλε ποδιά στο Δημοτικό. Το λευκό γιακά που έδενε γύρω από το λαιμό. Ακόμη θυμάμαι εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά της, τη διαπίστωση ότι το παιδί μεγάλωσε, θέλει καινούργια ποδιά. Επίσης, για μας η εβδομάδα είχε 6 σχολικές ημέρες. Το Σάββατο ήταν η μέρα που ερχόταν η ανακούφιση.

Μετά ήταν κι ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ. Ο οποίος όταν ήταν να μας επισκεφτεί η δασκάλα έβαζε ό,τι φορούσε όταν ήταν να πάμε στην εκκλησία, χτένιζε το μαλλί της από το προηγούμενο βράδυ, ξεσκόνιζε τα κιτάπια της. Το πρωί ρωτούσε για το μάθημα τους καλούς μαθητές. Γενικά ήταν μια μέρα με έναν άγνωστο μέσα στην τάξη που μας έκανε να σταυρώνουμε τα χέρια πάνω στο πράσινο θρανίο, να μην διανοούμαστε να μιλήσουμε με το διπλανό μας, να έχουμε πολλές, αλλά όχι πάρα πολλές κιμωλίες στην άκρη του πίνακα, ο οποίος ήταν, εννοείται πεντακάθαρος.

Το 1981 με τον ερχομό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η ποδιά καταργήθηκε. Το ίδιο έπαθε το Σάββατο και εκείνη η βαριά σκιά του ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ.

Στο Γυμνάσιο καθιερώθηκαν οι γιορτές του Πολυτεχνείου. Και θαρρείς άνοιξαν κάποια σακιά με απαγορευμένες μουσικές και τραγούδια, με ποίηση και ζωγραφιές. Ας είναι καλά ο εν ενεργεία φιλόλογός μας Γ.Μ. Έφτιαξε μια μπάντα μουσικής: ντραμς, βιολί, κιθάρες, αρμόνιο, φλάουτο. Και μετά κάλεσε όσους είχαν λαρύγγι για Θεοδωράκη.

Ο μουσικός του σχολείου ανέλαβε τη χορωδία. Από τις συνηθισμένες αγγελικές φωνές, σκάσανε μύτη κάποιες μπάσες αντρικές, ή έτσι νομίζαμε. Και τα εμβατήρια του Θεοδωράκη, τα επαναστατικά μοιρολόγια του Λοΐζου έδιναν και έπαιρναν.

Το ίδιο και με την ποίηση των Ελύτη και Ρίτσου.

Η καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών οργάνωσε εργαστήρι στο χώρο του γυμναστηρίου. Μέχρι τις 10 το βράδυ μεθούσαμε από χρώματα. Τεράστια τριαντάφυλλα άνοιγαν τα πέταλά τους, αλυσίδες έσπαγαν μπροστά στα εφηβικά μας μάτια. Μουσικές από την μπάντα και τις πρόβες πιο πέρα. Όργιο δημιουργικότητας πιτσιρικαρίας, φλερτ στο μαλακό υπογάστριο μιας δύσκολης ηλικίας που έβρισκε διέξοδο.

Δεν θέλαμε να φύγουμε από το σχολείο. Πρώτη φορά γονείς μάς τραβούσαν για το σπίτι. Κάτω από τη μασχάλη ο Ρίτσος, στα χείλη το "Ένα το Χελιδόνι".

Βλέπω 20 ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν στα μάτια. Περιμένουν από μένα ό,τι άλλοτε περίμενα εγώ από κάποιους άλλους. Πρέπει να τους μιλήσω για τους εκτυπωτές, τα bits και τα bytes, τον επεξεργαστή.

Διαβάζουμε από το βιβλίο του μαθητή. Τα κείμενα είναι στριφνά, βαρετά. Απευθύνονται σε δυσκοίλιους και σίγουρα όχι σε μαθητές. Χασμουριούνται...

"Τελικά ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του κόσμου;", ρωτάω καθώς φέρνω την καρέκλα μου από την υπερυψωμένη έδρα πλάι στις καρέκλες τους. Στο επίπεδο των ματιών τους τα μάτια μου. Χαμογελώ στα χαμογελαστά πρόσωπα.

Κι είναι εδώ ό,τι πιο φρέσκο: οι τυφώνες Κατρίνα και Ρίτα, ο σεισμός, το τσουνάμι.

"Για ποιο λόγο ο άνθρωπος θέλει να αποθηκεύσει τη γνώση που αποκτά;"
"Για να μπορεί να τη χρησιμοποιήσει στο μέλλον".
"Και ποιος είναι το μέλλον μας;"

Σιωπή.

"Εσείς είστε το μέλλον μας. Ο άνθρωπος αποθήκευε από πάντα τη γνώση που αποκτούσε με σκοπό να τη μεταδώσει στις επόμενες γενιές, σε όσους έρχονται. Για να την πάνε 2-3 βήματα παραπέρα. Να, καλή ώρα όπως εσείς. Και μετά τι θα κάνετε όταν γίνετε γονείς και δάσκαλοι;"
"Θα αποθηκεύσουμε τη καινούργια γνώση. Και θα την πάμε 2-3 βήματα παραπέρα".

Κλείνω το βιβλίο με ικανοποίηση. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...

Blogging vs. Dogging

Τι κι αν τριγυρνάς καθημερινά στις blog-ογειτονιές του κόσμου; Τι κι αν αδειάζεις τα εσώψυχά σου πατώντας νυχθημερόν τα πλήκτρα σχολιάζοντας το ένα και το άλλο. Αν το monitor έχει λαμπαδιάσει και μετατραπεί σε πάρτυ μασκέ;

Αν οι εκ των έσω θεωρούμε τα blogs ως επανάσταση προς μια "δημοσιογραφία των πολιτών", οι από έξω δεν έχουν πάρει μυρωδιά. Να, στη Βρετανία, γράφει ο χθεσινός Guardian, όταν κόσμος ρωτήθηκε περί "Blogging" έφεραν το χέρι στο αυτί και φώναξαν, Πώς είπες, παιδάκι μου, Dogging;

Το τελευταίο είναι η καταραμένη συνήθεια ματάκηδων σε πάρκα αλλά και άλλους δημόσιους χώρους να ξεστραβώνονται δωρεάν με τις σεξουαλικές ακροβασίες τρίτων, τέταρτων, πέμπτων, κλπ.

Από τις τελευταίες μόδες στη Βρετανία είναι και το happy slapping. Περπατάς στο Hyde Park αμέριμνη και σκέφτεσαι τα περί αποχώρησης του Blair από το Κόμμα των Εργατικών; Λέμε τώρα... Ε, στα καλά του καθούμενου, σου 'ρχεται μια ξανάστροφη και πριν πάρεις μυρουδιά το ποιος και το τι, έχεις γίνει φίρμα σε video, έχεις σταλεί σε όλα τα κινητά της πιτσιρικαρίας. Από το απέναντι παγκάκι πέντε - έξι φακηδομούρηδες έχουν ξεσκιστεί να γελάνε με τη φάτσα σου.

Ε, το happy slapping είναι γνωστότερο από το IpodCasting στους Βρετανούς. Άλλοι όροι για τους οποίους ρωτήθηκαν οι 1000 Βρετανοί που πήραν μέρος στην έρευνα ήταν:

flashmobbing: στέλνουμε SMS ή/και emails και σκάμε μύτη προσυνεννοημένα σε δημόσιο χώρο και κάνουμε οργανωμένο χαβαλέ, χάπενινγ, ή και παίρνουμε πολιτική θέση.

metrosexual: άρρεν αστικού κέντρου ο οποίος χάνει την αίσθηση του χρόνου καθώς φτιασιδώνεται στον καθρέφτη, παρφουμαρίζεται και μετά φορτώνει την πιστωτική του στα κατά τόπους Hondos.

Αφορμή το άρθρο από τον Guardian με τίτλο: Dogging beats blogging in public imagination.

Για τον, άλλοτε, κολλητό μου: Message in a bottle

Τσιγάρο + ποτό = κουβέντα + γέλιο + εμπιστοσύνη

Κάπως έτσι είχαν στηθεί οι παράμετροι μιας σχέσης. Ξεκίνησε από έναν BIC αναπτήρα που άναψε ένα τσιγάρο μπροστά σε ασπρόμαυρη οθόνη σε εργαστήριο του 5ου ορόφου, σε πανεπιστήμιο της πόλης, κάπου κατά τις 9.30 το βράδυ. Πριν 10 χρόνια.

Ξεδιπλώθηκε αργά. Χωρίς να χαλάσει το τσάκισμα από το καλοσιδερωμένο αντρικό πουκάμισο που ποτιζόταν από τη νικοτίνη. Δυο άντρες στα 25 τους, έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο με όπλο δυο πληκτρολόγια και μερικά ζευγάρια επεξεργαστών να τρέχουν παράλληλα στις λεωφόρους της πληροφορίας ανεξαρτήτου χρώματος και οσμής.

Δυο που συναγωνίζονται στις ατάκες, στο καλαμπούρι την ειρωνία το κυνήγι της γυναίκας. Δυο που μέρα με τη μέρα δεν παύουν να φρεσκάρουν το ρεπερτόριο της επικοινωνίας τους με σύμβολα κοινά, κώδικες σε 1 και 0 που δύσκολα άλλος καταλαβαίνει. Κτίζουν ένα μπετόν αρμέ που δύσκολα διαπερνάται.

Ή έτσι νομίζουν.

Όταν από δυο, γίνονται τέσσερις η σούπα αρχίζει να χαλάει. Οι κώδικες, αποκωδικοποιούνται, τα σήματα γίνονται αντιληπτά.

Ε, και; Αναρωτιέμαι. Ωστόσο, τα τείχη έχουν αρχίσει να αλώνονται από τα μέσα.

Όταν ο ένας θα ζήσει μια μοναδική στιγμή της ζωής του, ο άλλος είναι απλά εκεί από υποχρέωση. "Είχαμε κι άλλες υποχρεώσεις", θα πει η δική του όταν τη συναντώ στο δρόμο.

Το σάλιο θα παέι χαμένο, λέω εγώ. Από μέσα μου.

Χαμογελώ. Ξινά, όπως συνήθιζε η δική του.

Πάνε 3 χρόνια που οι μηχανές δεν μεταδίδουν κώδικες. Που τα σύμβολα δεν ισχύουν. Που τα αστεία δεν έχουν ενδιαφέρον. Που βλέπω το φως του εργαστηρίου του 5ου αναμμένο καθώς περνάω από κάτω με το αυτοκίνητο. Κι είμαι σίγουρος ότι το κάπνισμα έχει πλέον απαγορευθεί.

Αλλοτινέ κολλητέ, έχω παιδί. Κλαίει, γελάει. Χαμογελάει. Ξενυχτάμε, αλλά γουστάρω. Είναι η ζωή μας. Είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε πολύ καλά. Αλήθεια.

Αλλοτινέ κολλητέ, τι κάνεις; Είσαι καλά; Θέλω να ξέρω αν, όταν ξυπνάς το πρωί ανάβεις τσιγάρο και πίνεις καφέ. Αν κοιμάσαι καλά. Αν πίνεις ακόμη Cuba Libre.

Αλλά μάλλον δεν θα μάθω... Ας είσαι καλά κι ευτυχισμένος όπου κι αν βρίσκεσαι, παλιόφιλε.

Βερολίνο - Πεκίνο: ένα κλικ μακριά, άραγε;

Η κατάληξη εκείνου που ανακατεύεται με τα πίτουρα είνα γνωστή σε όλους. Έτσι ετοιμάζομαι για ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο στο Βερολίνο το Νοέμβρη με θέμα "ΜΜΕ και Κοινωνική Παρέμβαση". Σκοπός να εξετάσουμε τρόπους παρέμβασης ενεργών πολιτών στη χειραγώγηση των ΜΜΕ σε ένα ευρωπαϊκό μπετόν αρμέ που στήνεται με κανόνες παγκοσμιοποίησης.

Διαβάζω κείμενα και ομιλίες συναδέλφων. Μελετάω ταινίες από πιτσιρίκια σε σχολειά της Ευρώπης τα οποία εφαρμόζουν την Αγωγή στα ΜΜΕ. Και μένω έκπληκτος από την οξυδέρκεια και την αφοπλιστική ειλικρίνεια των παιδιών απέναντι στην κάμερα και τα προβλήματα του κόσμου τους, του κόσμου μας.

Όπως πάντα και με τα πάντα, άλλωστε...

Και ξαφνικά ο γίγαντας της Ανατολής. Τρίζει τα δόντια του ξεδιάντροπα μέσα στο σαλόνι όλου του καλού κόσμου. Τι κι αν σε τρία χρόνια θα φιλοξενεί στη σπηλιά του Ολυμπιακούς Αγώνες; Εξάλλου οι business χρώμα δεν είχαν ποτέ τους. Τώρα θα αποκτήσουν;

"Η μέγιστη ευθύνη των ειδησεογραφικών sites στο Internet είναι να υπηρετούν το Λαό, να υπηρετούν το Σοσιαλισμό, να καθοδηγούν την κοινή γνώμη στην ορθή κατεύθυνση και να στηρίζουν τα συμφέροντα της χώρας της κοινής ωφέλειας".

Ρίγη; Ανασηκώνω το φρύδι. Ανακάλυψα τον τροχό; Μπα... Δεν είναι λόγια του πατερούλη Ιωσήφ Στάλιν.

Είναι οι αστραφτεροί, ολοκαίνουργιοι κανονισμοί των Κινέζων Κομμουνιστών για τα ειδησεογραφικά sites με σκοπό να περιορίσουν την ακτίνα της είδησης και της ελευθερίας της γνώμης που είναι δυνατό να γράψουν χρήστες στο Internet. Κινέζοι εγκέφαλοι στροβιλίζονται σε ένα δαιμονισμένο παγκοσμιοποιημένο μπλέντερ και σακατεύουν έννοιες για τις οποίες άλλοι έχυσαν αίμα.

Ό,τι στάζει και λερώνει, φάτο πάνω από το νεροχύτη. Πρέπει να διάβασα κάτι τέτοιο στα 18 με 19 μου χρόνια από τον Τομ Ρόμπινς. Και οι φιλελεύθερες απόψεις ήταν ανέκαθεν επικίνδυνες. Ειδικά όταν κυκλοφορούν νυχτιάτικα αντί να κοιμούνται ως οφείλουν.

Μηχανές αναζήτησης και πύλες στην Κίνα οφείλουν να πάψουν να δημοσιοποιούν άρθρα και σχόλια αναγνωστών. Άλλο ένα χαστούκι σε ένα λαό που διχάζεται συλλογικά από το ελεύθερο εμπόριο και μια αλλόκοτη μετα-κομμουνιστική παρτιτούρα που όμοια της δεν έχουμε ματαδεί στο παγκόσμιο χωριό μας.

Κλείνω τα μάτια. Σκέφτομαι το συνέδριο στο Βερολίνο. Ανοίγω το αρχείο με όσα έχω να πωπερί ελευθερίας του λόγου και νέες τεχνολογίες στην Ευρώπη. Και πιο πέρα; Να, ένα κλικ μακρυά, κατά Πεκίνο μεριά; Τι υποκρισία, σκέφτομαι.

Και αποφασίζω να κλείσω το κείμενό μου με αυτό το σημείωμα και όσα σχόλια ρίξετε.

Καλώς μας ήρθες Μεγάλε, ρουφιάνε, Αδελφέ!

Είχα καλωσορίσει το Μεγάλο Αδελφό και προσωπικά όταν επέστρεψα από τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Όταν είχα βρει ένα γραμματοκιβώτιο σαν τα μαλλιά του τρελού.

Τώρα όμως ύποπτοι είμαστε όλοι οι Ευρωπαίοι. Έτσι καταλαβαίνω όχι μόνο εγώ, αλλά οι περισσότεροι μετά από τη σχετική ανακοίνωση του Ευρωπαίου επιτρόπου Δικαιοσύνης Φράνκο Φρατίνι. Σχετικά θα διαβάσεις στην Καθημερινή.

Τι αλλάζει; Ότι πλέον:

• η παρακολούθηση προηγείται των υποψιών και αφορά το σύνολο του πληθυσμού


• τα δεδομένα θα διατηρούνται για 6 μήνες και θα είναι προσβάσιμα από τους πάντες


• καθολική θα είναι και η επιτήρηση του Internet


• οι τηλεπικοινωνιακές εταιρείες θα μπορούν να πουλήσουν τα στοιχεία για να καλύψουν το κόστος διατήρησης αυτών.

Δηλαδή κερδισμένος είναι, και πάλι, ο ρουφιάνος!

Τώρα και ιερατικά Α.Ε.Ι. - Άντε, βοήθειά μας!

Είχα καιρό να πάρω θέση. Με όσα όμως συμβαίνουν τιργύρω μου, θεωρώ ότι η σιωπή είναι συνενοχή. Κύρια γιατί δεν έχω κατακτήσει κάποια κορυφή όπου τίποτα δεν με αγγίζει, όπου όλα τα ατενίζω με το μπλαζέ ύφος του διανοούμενου.

Λόγω θέσης, το σχετικό κείμενο στο http://openitnow.blogspot.com.

Οι καιροί είναι πονηροί... Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Πυρκαγιά στο κτήριο της Χ.Α.Ν.Θ.

Φωτιά εκδηλώθηκε στον 3ο όροφο στο ιστορικό κτήριο της Χ.Α.Ν.Θ. 15 Πυροσβεστικά οχήματα κινούνται αυτή τη στιγμή στην πλατεία. Ώρα 19.10, Θεσσαλονίκη.

Παίδες, ψηφίστε online το ξαδερφάκι στο Αμέρικα!

Όχι ΔΕΝ είναι πολιτικός!

Ο θείος Σταύρος έφτασε στο Νέο Κόσμο τότε που οι Έλληνες άφηναν την Ελλάδα του '50. Οι ιστορίες του πατέρα μου περιγράφουν τα μεγάλα, στα παιδικά του μάτια, κιβώτια από Νέα Υόρκη: καλτσόν, απορρυπαντικά σε σκόνη, σοκολάτες, παντελόνια και παπούτσια τυλιγμένα στους Times της Νέας Υόρκης.

Ήταν φανερό σε όλους της οικογένειας. Το φευγιό από τη σακατεμένη από την κατοχή και τον εμφύλιο Ελλάδα είχε δώσει τη δυνατότητα στην οικογένεια Κίτση να δουλέψει. Τώρα απολάμβανε τα καταναλωτικά αγαθά, μπιχλιμπίδια που στραφτάλιζαν στα μάτια όσων δεν κατάφεραν να φύγουν.

Ο John Kitses (http://www.kitses.com/)είναι ξάδελφος, Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς. Όσες φορές βρισκόταν καλοκαίρια στην Ελλάδα, έμενε σπίτι μας. Από αυτόν έμαθα για τους Pink Floyd, τον Bob Dylan. Από αυτόν είδα πρώτη φορά, κάπου στα 7 μου χρόνια παπούτσια Nike και μαζί τρέχαμε στην παραλία όταν έπεφτε το βραδάκι. Όταν απολαμβάναμε τα ψητά κρέατα του πατέρα μου και τον έπιανε λογοδιάρροια, μπουρδούκλωνε τα αμερικάνικα ελληνικά του και γινόταν το "έλα να δεις" από το γέλιο. Μετά έβγαζε το μπάντζο του και έπαιζε αμερικάνικη κάουντρυ.

Πριν πάμε για ύπνο, έβγαζε το μικρό του μαύρο τετράδιο. Σημείωνε ό,τι καινούργιο είχε μάθει. Από μερικές ελληνικές λέξεις, μέχρι κάποια θεία ή ξεχασμένη ξαδέλφη. Κι ύστερα, έπαιρνε τα κραγιόνια του και ζωγράφιζε. Ερωτοτροπούσε με το χαρτί και τα χρώματα, έφτιαχνε απίστευτες φάτσες και τοπία. Μετά με ρωτούσε τι θα νόμιζα ότι παριστάνει αυτό που έβλεπα.

Έκλεινα τα μάτια και ξετύλιγα την αρχή του νήματος. Δεν γνώριζα τίποτα από το τι θα ακολουθούσε την προηγούμενή μου λέξη. Με το χέρι του θα με προέτρεπε να συνεχίσω εκεί που έδειχνα να στερεύω από το ψέμα. Και μετά έπαιρνε τη σκυτάλη και ολοκλήρωνε την ιστορία, βάζοντας την τελευταία πινελιά στο τετράδιο με το σκίτσο.

Όταν ξαναήρθε στην Ελλάδα ο Μπους δεν είχε εισβάλει στο Ιράκ. Ο John φαινόταν θυμωμένος με την πολιτική προπαγάνδα που ξεδιπλωνόταν από τότε στη χώρα του. Σε e-mails μου έγραφε για το φιάσκο του Fox News, την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής του, την αντιμετώπιση των θεμάτων της εργασίας. Μετά μου έριχνε τα links για να δω τα σχέδιά του. Πολύχρωμα, ανατρεπτικά, χιουμοριστικά. Σε flash, σε Illustrator. Και έκλεινε το μήνυμα με την ελπίδα το συμβόλαιό του με την εταιρία για την οποία δούλευε να συνεχίσει να ισχύει και τον επόμενο μήνα.

...

Τώρα ο John μου στέλνει μήνυμα να τον ψηφίσω online για ένα διαγωνισμό νεαρών σχεδιαστών στο http://www.studiosmackdown.com/. Εγώ με τη σειρά μου σας ζητώ να δείτε τη δουλειά του και να τον στηρίξετε, γιατί είναι πραγματικά πολύ εμπνευσμένος σχεδιαστής.

Ακολουθεί το μήνυμα:

Hello friends, family, coworkers and people I met in bars...

I (John Kitses) am in a big design competition, and I need your VOTE to win it!

STUDIO SMACKDOWN is sponsored by Adobe and Aquent, the agency I work
for. I and four other designers have been chosen to design a Flash
motion graphics piece each week for the next four weeks. The public
then votes on the best and worst, and each week someone gets
eliminated.

The first week has begun! Please visit:
http://www.studiosmackdown.com/

My sincere apologies for the mass email. I also regret not having
seen many of you in a while. This has been a VERY busy year for me,
resulting in big career events like this one. Yes, I do want to hear
from you, regardless of the vote.

(but vote for me anyway! In the next few weeks I'll release even
better pieces...)

Thank you very much for enduring this crass, commercial, obsequious,
self serving email. You're the best!

Yours,
John

3ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας

Συνεδρίων συνέχεια και αν είσαι έξυπνος εργοδότης στα ΜΜΕ και διαβάζεις αυτό το post μην διστάσεις. Δείξε γενναιοδωρία προς τους εργαζόμενούς σου και θα ανταμοιφθείς: στείλε τους στο 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας, από 29 Σεπτέμβρη μέχρι 3 Οκτώβρη στο Άμστερνταμ.

Στο συνέδριο θα αναλυθούν περιπτώσεις από την παγκόσμια δημοσιογραφική εμπειρία με παραδείγματα. Μελέτες περιπτώσεων και εργαστήρια με παγκοσμίου φήμης δημοσιογράφους που δεν διστάζουν να μοιραστούν τις γνώσεις και ιδέες τους με συναδέλφους.

Περισσότερα θα βρεις στο http://www.vvoj.org/. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάποιο όνομα στους ομιλητές από Ελλάδα. Κρίμα...

Συνέδριο για τη "δημοσιογραφία των πολιτών"

Το Ohmynews.com, η μεγαλύτερη πηγή ειδήσεων από πολίτες είναι δημιούργημα του Κορεάτη Oh Yeon Ho. Ιδρύθηκε το 2000 και οι 37.000 συμμετέχοντες στην συγγραφή των άρθρων τού χαρίζουν την παγκόσμια πρωτιά στο είδος του.

Η Ifra, διοργανώνει ένα διήμερο συνάντησης του κόσμου των εκδόσεων και των ΜΜΕ. Την ερχόμενη εβδομάδα, στο Λονδίνο ο Oh Yeon Ho θα μιλήσει για τη δύναμη της "δημοσιογραφίας των πολιτών".

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν δείχνουμε να έχουμε καταλάβει, όχι τόσο τις κοσμογονικές αλλαγές, όσο τις μακροπρόσθεσμες συνέπειες του τρόπου μετάδοσης και διαχείρισης της πληροφορίας. Πάρτε για παράδειγμα τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια: Η ροή της πληροφορίας είναι μονόπλευρη. Από αυτά σε εμάς. Στήνουν εκπομπές με τα δικά τους κριτήρια, βασισμένοι σε έρευνες αγοράς για τα γούστα μας. Σταδιακά περνούν τις κυρίαρχες ιδεολογίες, καθώς υπνωτισμένοι καταναλώνουμε αλόγιστα το περιεχόμενό τους. Περιθώρια για ανάδραση; Κανένα.

Τι έρχεται να πετάξει στα μούτρα μας η τεχνολογία; Κανείς δεν απαιτείται πλέον να κατέχει την υποδομή για να εκδώσει, δημοσιεύσει και μεταδώσει τις ιδέες και τις σκέψεις του. Αυτό, από μόνο του, αναποδογυρίζει τον κόσμο τοων παραδοσιακών ΜΜΕ, τα οποία απλά "δεν το πιάνουν".

Οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν στα χέρια τους μια πρωτοφανή δύναμη. Μετασχηματίζοντας αυτή σε μοχλό παρατήρησης και επικοινωνίας μπορούμε ως χρήστες να έχουμε τον έλεγχο, να απαιτούμε τη διαφάνεια ως τη νέα αξία.

Τέτοια, συναρπαστικά, πράγματα θα συζητήσουν όλοι εκεί στο Συνεδριακό Κέντρο του BBC, από τις 29 έως τις 30 Σεπτέμβρη, στο Λονδίνο. Αν ο δρόμος σου σε πάει κατά εκεί, μην το χάσεις. Μπες...

Blog: Να αλλάξω; Να μην αλλάξω; Ε, ας αλλάξω!

Ως "blog για την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και την πολιτική" περιγράφω το δικό μου blog. Κι είναι αυτό που κάνω αρκετό καιρό τώρα. Αρχικά ήταν ένας "έρωτας" με το πληκρολόγιο που έκαιγε το μυαλό από παλιά και που, επιτέλους, έβρισκε ανταπόκριση.

Δεν με ένοιαζε πόσοι και ποιοι θα διάβαζαν ό,τι έγραφα. Αρκεί που έγραφα. Που μπορούσα να αυτο-γιατρέυομαι. Να σχολιάζω, να γκρινιάζω, να δείχνω σε άλλους ό,τι με προκαλούσε. Αργότερα ήρθε η γοητεία του να μαντεύω την ταυτότητα όχι μόνον όσων σχολίαζαν, αλλά και όσων διάβαζαν αυτά που σκεφτόμουν. Κι ύστερα εκείνος ο διάβολος, ο μετρητής...

Με επισκέφτηκαν μερικά "ξωτικά" και θύμωσα. Έκλεισα τα σχόλια. Μέχρι που ο Argos απόρησε σε δικό του post για ποιό λόγο έχω "κόψει" τα σχόλια. Αποφάσισα να τα ενεργοποιήσω και να δώσω "πλήκτρα" και σε ανώνυμους. Όταν μου την ξαναέπεσε ένα "ξωτικό", απλά διέγραψα το σχόλιο και σφύριξα, δήθεν, αδιάφορα. Πάντως, σφύριξα.

Μετά έπαθα ένα αμόκ υπεργραφίας και εξάρτησης. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Ό,τι σκεφτόμουν, έπρεπε να καταγραφεί. Κι ύστερα, πώς διάβολο γράφαμε στην blog-όσφαιρα;

Μέχρι που πρόσφατα άρχισα να ασφυκτιώ από τον αυτοπεριορισμό που επέβαλα: "blog για την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και την πολιτική". Δηλαδή, αν ήθελα να γράψω για κάτι έξω από αυτά δεν θα το τολμούσα; Φυσικά και το έπραξα. Μόνο που κάθε φορά κάτι με τραβούσε εντός των ορίων που είχα θέσει.

Σε κάποια φάση ο Ναυτίλος χώρισε τα κείμενά του. Τρία ή και τέσσερα Blogs με σαφώς διαφορετικό προσανατολισμό. Παρόμοιες κινήσεις και από άλλους και άλλες bloggers. ΟΚ, το προσπάθησα, αλλά δεν μου καθόταν και πάλι καλά.

Όταν ήρθε στον κόσμο η μικρή μας, έστησα το goutas.gr/baby-blog για να συγκεντρώσω τα συγκεκριμένα συναισθήματα, εμπειρίες, απόψεις και γνώσεις. Και δούλεψε.

Τώρα νοιώθω ότι εγκλωβίζομαι από το "blog για την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και την πολιτική". Κύρια γιατί θέλω να μπορώ να γράφω περισσότερο ελεύθερα. Χωρίς αυτοπεριορισμούς. Δεν θα σταματήσω να σχολιάζω πολιτικά. Εξάλλου, όλα είναι πολιτική. Η εκπαίδευση είναι ο "φυσικός" μου χώρος και τα ΜΜΕ έρωτας.

Άρα;

Άρα, αλλάζω τίτλο. Αυτή είναι μια απόφαση. Δεν ξέρω ακόμη ποιος θα είναι ο καινούριος. Επίσης βάφω και ανακαινίζω το blog-ομάγαζο. Καινούρια χρώματα και καθίσματα, μηχανήματα και ψυγεία για δροσιά, θερμάστρες για το χειμώνα. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Είστε ευπρόσδεκτοι.

Εν καιρώ οι αλλαγές...

"ASTRO PARTY" Ελληνική Νύχτα των Ερευνητών

Το 2005 έχει ανακηρυχθεί ως το Έτος του Ευρωπαίου Ερευνητή και μία από τις πολλές εκδηλώσεις που διοργανώνονται στα πλαίσια του εορτασμού αυτού είναι η "Λευκή Νύχτα" ή "Νύχτα των Ερευνητών" στις 23 Σεπτεμβρίου 2005, οπότε και θα διοργανωθούν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη μία σειρά δράσεων με στόχο να τιμηθεί
ο ρόλος του Ευρωπαίου Ερευνητή.
Η Ελλάδα συμμετέχει στην εκδήλωση αυτή και με το "Astro-PARTY " στους εξωτερικούς χώρους του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών & Μουσείου Τεχνολογίας την Παρασκευή, 23 Σεπτεμβρίου 2005, Βράδυ (21.00 - 24.00).

Εκδηλώσεις της Ελληνικής Λευκής Νύχτας :
Παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού με τηλεσκόπια.
Μουσική από γνωστούς DJ της πόλης.
Προβολές της νέας ταινίας του Πλανηταρίου "Με Θέα τους Πλανήτες".
Συναντήσεις των επισκεπτών με επιτυχημένους Έλληνες ερευνητές.

Σε περίπτωση που ο καιρός δεν επιτρέψει την παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού με τα τηλεσκόπια, θα γίνει αναπαράσταση του έναστρου ουράνιου θόλου, όπως ακριβώς θα ήταν το βράδυ της 23ης Σεπτεμβρίου στον θόλο του Πλανηταρίου.

Το γεγονός θα μεταδοθεί ζωντανά από το Euro News σε παράλληλη μετάδοση με τις 12 Ευρωπαϊκές χώρες που θα γίνουν αντίστοιχες εκδηλώσεις. Η είσοδος και η συμμετοχή σε όλες τις δράσεις είναι δωρεάν.

Στάση ΑΧΕΠΑ: κατευθείαν για το νοσοκομείο

Συγχωρέστε μου αυτή μου την εμμονή με τη Δ.Ε.Θ. αυτές τις μέρες. Φταίει ότι η δουλειά μου είναι στις εγκαταστάσεις της. Άρα καθημερινά μου βγαίνει ο πάτος για να φτάσω μέχρι εκεί και μου ξαναβγαίνει για να φύγω από εκεί.



Η στάση ΑΧΕΠΑ βρίσκεται, όπως θα περίμενε κάποιος, απέναντι από το ομώνυμο νοσοκομείο. Πάνω στην Εγνατία, ακριβώς δίπλα από τη βόρεια είσοδο της Δ.Ε.Θ. Μια ματιά στα πεζοδρόμια γύρω από την είσοδο θα σε πείσει, αν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, για τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα που βιώνουμε την όλη κατάσταση: Μέσα από τη Δ.Ε.Θ. "άνεση" και βλαχογκλαμουριά, από έξω χέσε μέσα, λέω εγώ.

Έγραφα λοιπόν για τη βόρεια είσοδο της Δ.Ε.Θ η οποία είναι πλημμυρισμένη από μηχανές. Τόσο στο πλακόστρωτο, όσο και στα διπλανά πεζοδρόμια. Αυτά μέχρι και πριν από τη στάση ΑΧΕΠΑ του λεωφορείου. Γιατί μετά αρχίζουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο. Χιλιόμετρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και από τις δυο μεριές των πεζοδρομίων της Εγνατίας. Αυτοκίνητα μέσα στο χώρο στάθμευσης του Α.Π.Θ., παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στις νησίδες της Καυταντζόγλου, στα πεζοδρόμια του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Η όποια προσπαάθεια να μετακινηθείς ως πεζός, δεν το συζητώ ως άτομο με κινητικά προβλήματα ή με καρότσι μωρού, είναι ισοδύναμη με extreme sport. Χθες, ένα ζευγάρι με καρότσι κόντεψε μπροστά στα μάτια όσων περιμέναμε λεωφορείο και των πάντα ατάραχων τροχονόμων, να έχει ατύχημα από αυτοκίνητο.

Δεν απορώ γιατί η Τροχαία απλά καταναλώνεται σε χαιρετούρες σε όσους πολιτικάντηδες έρχονται στη Δ.Ε.Θ. προς αύξηση ψήφων. Δεν απορώ γιατί ο Δήμος Θεσαλονίκης δεν αποφασίζει να απαγορέψει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων γύρω από τους χώρους της Δ.Ε.Θ. κατά τη διάρκειά της.

Απορώ γιατί ο κόσμος μαζοχίζεται στους χώρους γύρω από τη Δ.Ε.Θ. Ίσως γιατί είναι ο συντομότερος τρόπος για να πας γρήγορα και κατευθείαν στο ΑΧΕΠΑ...

Ληγμένα βιολογικά τρόφιμα σε γουάου σούπερ μάρκετ

Πρόκειται για μια συνήθεια που 3, τουλάχιστον, φορές μου βγήκε σε καλό: κρατάω τις αποδείξεις από ο,τιδήποτε αγοράζουμε. Ρούχα, είδη διατροφής, εξοπλισμός για το σπίτι κλπ. Κάθε χαρτάκι, μικρό ή μεγάλο αποθηκεύεται σε ένα φάκελο.

Όταν το μεσημέρι άνοιξα τη συσκευασία με το μανούρι, κάτι δεν μου πήγε καλά. Δοκίμασα λίγο και μετά έδωσα να δοκιμάσει και η Μαρία. "Είναι χαλασμένο;", ρώτησα.

Ήταν.

Προσπάθησα να διακρίνω την ημερομηνία λήξης. Τα τυπωμένα γράμματα είχαν ξεθωριάσει.

Η ιδέα της να το επιστρέψουμε με βρήκε μια στιγμή που το μόνο που δεν ήθελα ήταν να μπαίνω στο αυτοκίνητο, να οδηγώ κοντα στα 6-7 χιλιόμετρα για το σούπερ ντούπερ σούπερ μάρκετ και να εξηγώ τα αυτονόητα. "Έχουμε την απόδειξη;", ρώτησε ρητορικά.

Η κοπέλα στην υποδοχή βαριόταν χαρακτηριστικά. Μιλούσε με τη συνάδελφό της. Είχε βρει και μια δεύτερη δουλειά. Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη στο σούπερ μάρκετ, Πέμπτη Παρασκευή και Σάββατο στο κατάστημα με τα ρούχα. "Αλλιώς, δεν βγαίνω", ήταν η φράση που έδωσε πάσα στο αίτημά μου.

Της εξήγησα τι συμβαίνει και έφερε το μανούρι κοντά στη μύτη, μόνο και μόνο για να κάνει το καθήκον της απέναντι στη θέση της. "Απόδειξη έχετε;", με ρώτησε. Της έδειξα το χαρτάκι.

Ψέλλισε κάτι περί βιολογικού μανουριού και "πώς συνέβη αυτό;". Μετά κάλεσε έναν αριθμό στον οποίο κανείς δεν απάντησε και μου επέστρεψε βαριεστημένα 3.73 €, ζητώντας μια ξεθυμασμένη συγνώμη.

Ίσως ήταν η ώρα, ίσως εκείνη η ιστορία με τη δεύτερη δουλειά που είχα ακούσει, αλλά δεν ζήτησα να δω κάποιο προϊστάμενό της και να διαμαρτυρυθώ. Αργότερα σκέφτηκα ότι αν αυτή συμπεριφερόταν παρόμοια κάποιος σε δημόσια υπηρεσία θα είχα βγει έξω από τα ρούχα μου και θα είχα αρχίσει τα καντήλια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...

Δεν ξέρω αν έκανα καλά που ξαναμπήκα για να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ. Κατευθύνθηκα στο ράφι με τα οικολογικά προϊόντα για να δω τι παίζεται με τις ημερομηνίες λήξης. Στις πρώτες θέσεις στρογγυλοκάθονταν ληγμένα μανούρια. Πιο πίσω όλα ήταν ΟΚ. Κοίταξα στις "οικολογικές μπριζόλες": είχαν λήξει τουλάχιστον εδώ και 4 - 5 ημέρες. Τα λουκάνικα ήταν ΟΚ. Οι φέτες πλησίαζαν επικίνδυνα στην ημερομηνία λήξης.

Άδειασα ό,τι είχα βάλει μέσα στο καλάθι κι υποσχέθηκα α) να μην ξαναπατήσω πόδι στο σούπερ ντούπερ σούπερ μάρκετ και β) να συνεχίσω να κρατώ τις αποδείξεις από ό,τι αγοράζουμε.

Δ.Ε.Θ.: Κι όμως, πετούν αληθινά αερόστατα!

Έγραφα σχετικά με το πόσο θα ταίριαζε να πετούσε πραγματικά ένα αερόστατο στα εγκαίνια της Δ.Ε.Θ., αντί της παρουσίας κα μόνο εκείνου του μίζερου "ομοιόματος" που υπάρχει μόνιμα στην είσοδο της. Κι όντως, μαθαίνω ότι χθες, Τρίτη, όχι 1, αλλά 6 (!) πραγματικά αερόστατα πέταξαν πάνω από τους χώρους της Δ.Ε.Θ.

Τα του Καίσαρα στον Καίσαρα, και τα της Δ.Ε.Θ. στη Δ.Ε.Θ.

Online συνδικαλισμός made in Britain

Στρίμωγμα στη γωνία από την ακρίβεια που πλήττει τους πάντες στην Ευρώπη, σφαλιάρες εργοδοτών, αδυναμία κεντρο-αριστερών και κεντρο-δεξιών κυβερνήσεων να κρατήσουν τα όποια προσχήματα απέναντι στις βουλημικές τάσεις των πολυεθνικών οδηγούν τους εργαζόμενους, κύρια με "άσπρα κολλάρα", να επισκέπτονται πρώτα τις ιστοσελίδες και μετά τα γραφεία των συνδικάτων τους.

Κι εκεί, πέρα από ανταλλαγή επαγγελματικών καρτών και αριθμών τηλεφώνων και e-mails, μπορούν να συζητούν για τη σκατοκατάσταση που ξέφυγε πλέον από την τουαλέτα κι αγγίζει επικίνδυνα τα όρια της... κουζίνας.

Συνέδρια, συναντήσεις με κρασί και μπύρα, posts και SMS, μηνύματα και chats ξεδιπλώνονται από τη μια ως την άλλη άκρη της Ευρώπης. Η φαντασία, ανέκαθεν υλικό που δυναμίτιζε τις αντιδράσεις, είναι παρούσα όσο ποτέ άλλοτε.

Ένας σκύλος θα σου θυμίσει τις ώρες απέναντι στην οθόνη και θα μάθεις γιατί οφείλεις να είσαι μέλος ενός συνδικάτου. Προσφορά του http://worksmart.org.uk/ με αναλύσεις για θέματα και δικαιώματα που αφορούν την εργασία. Ρίξε μια ματιά και στο Trade Unions Congress.

Aυτά στη Βρετανία, αλλά η εξωστρέφεια των συνδικάτων είναι εμφανής: "With member unions representing over six and a half million working people, we campaign for a fair deal at work and for social justice at home and abroad", γράφουν.

Ε ναι, οι δικοί μας δεν είναι κακό να αντιγράψουν ό,τι καλό. Στα site της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχουν πολλά ακόμη να προστεθούν. Αλλά, υπάρχει, έστω, η... μαγιά.

«Ο δάσκαλος είναι δυο φορές γονιός»

Στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, ή έστω ένα μέρος της, τα όσα κατορθώνουν τα βλαστάρια όλων μας, σκάνε μύτη συχνά πυκνά στο δίκτυο μέσω σημειωμάτων.

Αγιασμός σήμερα και το άγχος των γονιών κοιτάζει με λαχτάρα πίσω από την αυλόπορτα του σχολείου. Ερωτηματικά πλημμυρίζουν το κεφάλι, αγωνίες κάνουν τα χέρια να ιδρώνουν. Κι όμως η πιτσιρίκα είναι εκεί, μπερδεμένη μαζί με άλλα ζωηρά, λιγότερο φασαριόζικα, ντροπαλά, αυθάδικα και νευρικά, ελληνικής, ρωσικής και αλβανικής καταγωγής πιτσιρίκια.



Με ζελέ επιμελώς σμιλεμένο στο μαλλί. Με καινούργια σάκα. Φορτωμένη με φόβους και ελπίδα, με άγχος για αναγνώριση και προσωπική επιτυχία.

Καθώς ο βασιλικός ανακατεύει τη μυρωδιά του με το λιβάνι, οι σταγόνες που προσγειώνονται στα κεφάλια προκαλούν γέλια. Όπως πάντα, άλλωστε. Ας είναι…

Ακούω τον παπά να διαβάζει σε μια γλώσσα που εκτίμησα μόνον αφού έφυγα από το σχολείο. Κι όταν αφήνει το «βιβλίο» του μιλά απλά:

«Ο δάσκαλος είναι δυο φορές γονιός», λέει.

Κι είναι ό,τι πιο δεσμευτικό έχω ακούσει στα τόσα χρόνια που «δουλεύω» με παιδιά…

Προβάλλοντας τον πολιτισμό του 4Χ4

Έγραφα το πρωί για τους 2 τύπους της γειτονιάς μου οι οποίοι σε μόνιμη βάση και άρα αναερυθρίαστα αμολάνε τα 4Χ4 τους πάνω στη νησίδα - πεζοδρόμιο. Και δεν χωρά αμφιβολία ότι πρόκειται για μια νοοτροπία η οποία εξαπλώνεται όσο δεν υπάρχει αντίδραση.


Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι διοργανωτές της 70ης Δ.Ε.Θ. φροντίζουν να προωθήσουν όσα πρεσβεύει ο πολιτισμός του 4Χ4. Μπροστά στην κεντρική της είσοδο έχουν στηθεί ξύλινες ράμπες και μερικά 4Χ4 αλωνίζουν, βρυχώνται, σκαρφαλώνουν και αφήνονται στα χέρια του κοινού για να τα "τεστάρουν".


Θέαμα, χωρίς άρτο, σε μια πόλη που καπνίζεται από καυσαέριο, στριμωγμένη από λαμαρίνες πάνω σε 4 τροχούς. Η Θεσσαλονίκη κατέχει τα σκήπτρα στον ετήσιο ρυθμό αύξησης αυτοκινήτων στην Ευρώπη. Όπως και εκείνα της κακογουστιάς, της μη διάκρισης του ευτελούς από το ευγενές, του ενεργοβόρου και χοντροκομμένου από το λεπτεπίλεπτο και φιλικό προς τον Άνθρωπο και το Περιβάλλον.

Περαστικά μας!

Οι τύποι με τα 4Χ4 της γειτονιάς μου

Τα βλέπω κάθε πρωί που πηγαίνω στη δουλειά. Είναι βαριά, ράθυμα, κακομούτσουνα, ενίοτε βρώμικα, αυστηρά. Και δεν μπορώ να αποφύγω τις κακές σκέψεις. Όχι για τα ίδια. Αλλά για τους κάτοχους τους. Τα στερεότυπα με πλημμυρίζουν.

Τον πρώτο τον φαντάζομαι να γυρνά αργά από το μπαρ, με το τσιγάρο στο στόμα και να καβαλάει ως άλλος Τζων Γουέιν «το απόλυτο 4Χ4», καθώς το κόκκινο φουλάρι του κολλάει από τον ιδρώτα και την καπνιά. Τινάζει το σχετικά λιγοστό και σχετικά μακρύ μαλλί του με το χέρι, καθώς στρίβει το βαρύ τιμόνι.



Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς το βλέμμα να προσποιηθεί ότι αναζητά μια θέση στάθμευσης στο δρόμο. Εξάλλου αν δεν ήταν μεγάλο το πεζοδρόμιο δεν θα το λέγανε νησίδα. Μπορεί να μην γνωρίζει καν τη λέξη νησίδα. Ίσως έτσι δίνει άλλοθι στην αγορά του: αφού δεν πάει για λιοντάρια στη ζούγκλα, ας τραντάξει τα έντερά του καθώς τα τεράστια λάστιχα του 4Χ4 καβαλάνε λαίμαργα το πεζοδρόμιο.



Ο άλλος είναι τύπος κυριλέ. Δουλεύει σε εταιρεία: «Εισαγωγαί – Εξαγωγαί», κάνει και το ταξιδάκι του μέχρι τη Σόφια, χωρίς τη γυναίκα του, εννοείται. Κατεβαίνει κέντρο με την «τζιπούρα» του, φουλ το κλιματιστικό, έχει και θέση πάρκινγκ στο κέντρο, 130 € το μήνα. Αλλά όταν γυρνά σπίτι, κάπου εκεί που έμενε και η μάνα της γυναίκας του, μεταξύ 7 με 8 το απόγευμα, δεν σκέφτεται παρά μόνο τη μαυρίλα και τη δόση για την «τζιπούρα» του. Καβαλάει το πεζοδρόμιο κι όποιον πάρει ο χάρος.

Εξάλλου, ο τύπος με το φουλάρι απέναντι είναι πιο μάγκας;

UPDATE 1: Στην 70η ΔΕΘ ο "λαός" μπορεί να κάνει όσα test drive θέλει σε 4Χ4 αυτοκίνητα σε μια ράμπα μπροστά στην είσοδο της έκθεσης. Τζιπάρες με κάτι λάστιχα να, μετά συγχωρήσεως, φιγουράρουν πρόστυχα στα μάτια μας. Πώς είναι δυνατό ένας κοινός νους να ξεφύγει;

Μίζερο το αερόστατο (και όχι μόνο) της Δ.Ε.Θ.

Μια από τις αρχές σχεδίασης πάει κάπως έτσι: "Αν θέλεις να το κάνεις να ξεχωρίζει, κάντο ιδιαίτερα ξεχωριστό". Και το αερόστατο μπροστά από τη Δ.Ε.Θ. παραπέμπει σε ψόφιες καταστάσεις, σε τσιγκούνικες χειρονομίες, σε λίγα, φτωχικά και μετρημένα με το ζύγι.

Γιατί, αν θέλεις να γιορτάσεις και να διατυμπανίσεις μια δι-εθνή έκθεση, έναν "γύρο του κόσμου σε 10 ημέρες" με σήμα το αερόστατο, δεν στήνεις μια μινιατούρα, ένα δείγμα από παιδικό αερόστατο στην είσοδο της Δ.Ε.Θ. 10 μέρες πριν. Να το βλέπεις κάθε μέρα κατεβαίνοντας στο κέντρο και να γελάς με το... μέγεθός του (χωρίς παρεξήγηση!).

Περιμένεις το βράδυ των εγκαινίων. Κι εκεί που όλα είναι κάπως, σκάει στον ουρανό ένα τεράστιο, πολύχρωμο, φασαριόζικο, Α Λ Η Θ Ι Ν Ο αερόστατο, με φωτιά και αέρα που το σπρώχνει πάνω, με σχοινιά που τραβιούνται, με σακιά άμμου, με ένα δυο πρόσωπα σύμβολα του πολιτιμού και της τέχνης αυτής της πόλης. Και τα λέιζερ να σκίζουν το μαύρο ουρανό, οι μουσικές να σου ανακατεύουν το στομάχι.

Το ίδιο ισχύει και για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι οποίες είναι καιρός να βρουν πιο ευφάνταστους τρόπους για να προσελκύσουν τον κόσμο στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους. Παράλληλες μουσικές συναυλίες, συζητήσεις με νεολαίες μπορούν να δώσουν ένα χρώμα στις γκρίζες για τους περισσότερους διαδηλώσεις.

"Αν θέλεις να το κάνεις να ξεχωρίζει, κάντο ιδιαίτερα ξεχωριστό", αλλά είναι προφανές ότι, και αυτή τη φορά, η 70η Δ.Ε.Θ. δεν θα έχει τίποτα το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Τουλάχιστον για όλους εμάς εδώ... Από όποια πλευρά του πεζοδρομίου κι αν βρισκόμαστε το Σάββατο...

Υ.Γ. Δεν είμαι ο μόνος που γκρινιάζει για τη Δ.Ε.Θ. Διάβασε σχετικά: ΔΕΘ, ΔΕΘ! και Μπλιαχ.

Ανακύλωση χαρτιού στο Δήμο Θεσσαλονίκης (χα, χα!)

Ο κάδος ανακύκλωσης χαρτιού έξω από το σχολείο της γειτονιάς ήταν μπουκωμένος μέχρι το λαιμό. Με 2 σακούλες γεμάτες εφημερίδες, περιοδικά και ό,τι άλλο από χαρτί, περπάτησα περίπου 1 χιλιόμετρο μέχρι να βρω τον επόμενο διαθέσιμο κάδο. Ο οποίος είχε το στόμιό του γυρισμένο από την εσωτερική μεριά του πεζοδρομίου, κολλημένο σε τοίχο.

Όχι ότι ποτέ πήρε ο Δήμος Θεσσαλονίκης στα σοβαρά την ανακύκλωση, αλλά όταν πριν δυο χρόνια βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μας γραπτό μήνυμα από τον κ. Παπαγεωργόπουλο ταράχτηκα. Θα καλούσαμε, έλεγε, έναν τετραψήφιο αριθμό και θα μας εξηγούσαν πως θα συνεισφέραμε στην ανακύκλωση!

Ε ναι, έβαλα στην άκρη προκαταλήψεις και κάλεσα. Περίμενα και περίμενα. Όταν αποφάσισαν να απαντήσουν με παρέπεμψαν σε ένα 10ψήφιο αριθμό του δήμου. Το προσπέρασα αυτό. Δεν είναι και τζιμάνια στα οργανωτικά, είχε πάει και η ώρα μία…

Η κοπέλα ήταν ευγενική, μου εξήγησε τα μύρια καλά της ανακύκλωσης και της πρωτοβουλίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Αν απαιτείται και λίγη προπαγάνδα για το καλό της ανακύκλωσης, μπορώ να το δεχθώ, σκέφτηκα. Εν ολίγοις χρειαζόταν τα στοιχεία μου τα οποία έδωσα και σε λίγες μέρες, «να, αύριο μεθαύριο», θα ερχόταν, λέει, συνεργείο του δήμου με σακούλες σε διάφορα χρώματα. Στη μια χαρτί, στην άλλη αλουμίνιο, στην άλλη πλαστικό.

Έλα μου... Έκλεισα το τηλέφωνο ανακουφισμένος. Να πήγαιναν τα πράγματα καλά; Να έδειχνε να κουνιέται κάτι; Να έπαυα έστω για λίγο την γκρίνια;

Όταν μετά από μια εβδομάδα κάλεσα τα τηλεφωνικά νούμερα για να δω γιατί δεν φάνηκε συνεργείο του δήμου, έπεσα σε υπαλλήλους που δήλωναν αναρμόδιοι.

Εννοείται ότι ακόμη περιμένουμε τις χρωματιστές σακούλες... Εννοείται ότι τα στοιχεία μας παραμένουν στη διάθεση του Δήμου Θεσσαλονίκης. Και, μάλλον εννοείται, ότι κάπου κατά το Σεπτέμβρη του 2006, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές, τα γραμματοκιβώτια θα ξαναγεμίσουν από χαρτιά με τη διαφήμιση περί ανακύκλωσης.

Όσοι πίστεψαν στο εγχείρημα την πρώτη φορά δεν θα διστάσουν να πετάξουν στο δρόμο με αηδία το διαφημιστικό. Και ίσως όχι μόνο γιατί ο πλησιέστερος κάδος ανακύκλωσης χαρτιού δεν θα είναι κάπου εκεί στη γειτονιά τους…

Κατρίνα: Διδάσκοντας (και) δημοσιογραφία

Αφήνω σκόπιμα ασχολίαστα όσα συμβαίνουν στις πολιτείες του αμερικανικού νότου. Τόσο η ροή της πληροφορίας, όσο και το "βάρος" των εικόνων πλακώνουν κάθε προσπάθειά μου να βάλω σε τάξη τις λέξεις. Να ομολογήσω τα ήδη γνωστά περί κοινωνικών και φυλετικών διακρίσεων, περί αλαζονείας του εκάστοτε δυνατού.

Ωστόσο, στις Η.Π.Α. ορισμένοι διαολεμένα προικισμένοι άνθρωποι βρίσκουν το χειρουργικό θάρρος και ψυχραιμία να μαθαίνουν διαρκώς από τις στριμόκωλες καταστάσεις. Και όσα δεινά σκόρπισε η Κατρίνα σε συνδυασμό με την ανθρώπινη "συνεισφορά" είναι, σαφώς, μια από αυτές...

Το Dart Center συγκεντρώνει ανταποκρίσεις, φωτογραφίες, συμβουλές και οδηγίες από δημοσιογράφους για δημοσιογράφους με στόχο την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων σχετικά με την κάλυψη καταστροφών και σκηνών βίας στο μέλλον. Η ρεαλιστική κάλυψη των γεγονότων, χωρίς την ηθική εκμετάλλευση των θυμάτων της καταστροφής, η πρόσβαση στην πληροφορία, η διαστάυρωση των πηγών, η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων ενημέρωσης σε συνθήκες εκτάκτων αναγκών είναι μερικά από τα βασικά ζητούμενα.

Στο site θα βρεις ονόματα από μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα. Τα άρθρα διαθέτουν το πλεονέκτημα της άμεσης ανταπόκρισης από την πηγή της καταστροφής. Ο υπομονετικός αναγνώστης θα διαπιστώσει την προσπάθεια του ρεπόρτερ να παραμερίσει τα προσωπικά συναισθήματα οργής και λύπης.

Ξεχωρίζω το μήνυμα της ρεπόρτερ Natalie Pompilio, η οποία έχει καλύψει με τη 10χρονη δουλειά της πολλές "κρίσιμες καταστάσεις", ανάμεσά τους και τον πόλεμο στο Ιράκ. Δικαιούται λοιπόν τις όποιες συγκρίσεις και συμπεράσματα ανάμεσα στα όσα είδε στον πόλεμο και όσα βιώνει στον αμερικανικό νότο!

Δεν λείπουν όμως και οι συνεισφορές εξειδικευμένων επιστημόνων, όπως η έρευνα έρευνα του Fran Norris, σχετικά με τις ψυχολογικές συνέπειες τυφώνων και πλημμύρων.

Τέλος, αξίζει να δεις πως το Poynter Institute, ένα από τα πλέον διάσημα αμερικανικά Ινστιτούτα Δημοσιογραφίας (το Δ κεφαλαίο για την περίπτωση), προσφέρει απλόχερα και αριστοτεχνικά την πληροφορία σχετικά με τις συνέπειες του τυφώνα Κατρίνα.

Την επόμενη φορά που θα ακούσεις και δεις διαφήμιση για εγχώριο "εργαστήρι δημοσιογραφίας" με "καθηγητές" επισκέπτες φίρμες, ως επί το πλείστον, του γυαλιού, μην διστάσεις. Φτύσε άφοβα...

Ο μαύρος Σεπτέμβρης του '55

Πρόκειται για το αφιέρωμα της Αγγέλας Φωτοπούλου του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων για τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το Σεπτέμβρη του '55.

Ξεκινώντας από την έκρηξη στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, η δημοσιογράφος περνάει στη "νύχτα των κρυστάλλων" από πλευράς Τούρκων με στόχο τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Επίσης παρατίθενται σχετικά σχόλια από τον τουρκικό και ελληνικό τύπο της εποχής.

Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής θα διαβάσεις σχετικό ρεπορτάζ του Αλ. Παπαχελά με τίτλο "Πώς στήθηκε το μεγάλο πογκρόμ του Ελληνισμού - Οι ραδιουργίες των Αγγλων, η ανάμειξη του κυπριακού και οι σκηνές απίστευτης αγριότητας" με αποκαλυπτικά αποσπάσματα από την απόρρητη έκθεση του τότε προξένου της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη Βύρωνα Θεοδωρόπουλου.

Στην ίδια έκδοση θα βρεις και το ρεπορτάζ του Α. Κούρκουλα για τα "Νέα στοιχεία από το προσωπικό αρχείο του στρατηγού Φαχρί Τσοκέρ" από το βιβλίο της ιστορικού Ντιλέκ Γκιουβέν με σημαντικά ντοκουμέντα για τα γεγονότα του 1955 στην Πόλη.

Ηλεκτρονικοί Πίνακες Διδασκαλίας τoυ ΥΠΕΠΘ στην 70ή Δ.Ε.Θ.

Το παρακάτω είναι δελτίο τύπου, όπως το έστειλε το Υπουργείο Παιδείας. Αν βρεθείτε Θεσσαλονίκη αξίζει μια βόλτα από τα λημέρια της ΔΕΘ και το περίπτερο του ΥΠΕΠΘ. Οι πρωτοπόρες ιδέες στο χώρο της εκπαίδευσης είναι πάντα καλοδεχούμενες. Αρκεί να μην ξεχνάμε και τα πλέον απαραίτητα, όπως σύγχρονα σχολειά κτισμένα με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών των μαθητών.

Ωστόσο, δεν θα μιζεριάσω τώρα με την τρέχουσα κατάσταση στα σχολεία...

-------
"Η παρουσία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στη φετινή 70ή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί πρόκληση για απάντηση στην ερώτηση τι συμβαίνει όταν η υψηλή τεχνολογία νέας γενιάς επιδιώκει να συναντήσει κι αν θέλετε να υπηρετήσει την οπτικοποίηση του άυλου της διαχρονίας της πνευματικής δημιουργίας και της διαχρονικής σχέσης Παιδείας - Πολιτισμού, θέμα που επέλεξε να πραγματευθεί το περίπτερο 13 του Υπουργείου της, η Υπουργός κυρία Μαριέττα Γιαννάκου.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα, όταν η διαδρομή στις μορφές του ελληνικού πολιτισμού και η καταγραφή της πορείας της Παιδείας αποτυπώνονται σε σταγόνες ύδατος, που μετατρέπονται σε «οθόνη ύδατος» δύο όψεων ή σε «οθόνη ομίχλης», την οποία μπορεί κανείς να διασχίσει ενώ προβάλλει την εξακτίνωση της ελληνικής γραφής, την καταιγιστική ανατροπή που έφερε στον κόσμο η ελληνική σκέψη, και δράσεις της σύγχρονης ελληνικής Εκπαίδευσης;

Για οποιονδήποτε, αλλά κυρίως για τους μαθητές και γενικότερα τους νέους, θα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή η γνωριμία με την υψηλή τεχνολογία της «Οθόνης ομίχλης (Fog screen)», που ειδικά για το περίπτερο του Υπουργείου Παιδείας μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και θα είναι η πρώτη της επίσημη παρουσίαση στη Δ.Ε.Θ., όπως και του σύγχρονου ηλεκτρονικού πίνακα διδασκαλίας («Smart Board»).

Ό,τι πιο σύγχρονο έχει να παρουσιάσει η Τεχνολογία διαλέγεται με τρόπο μοναδικό με ό,τι πιο σπουδαίο δημιούργησε ο ελληνικός κόσμος από τη χαραυγή της ιστορικής του παρουσίας μέχρι, σήμερα. Το ελληνικό Αλφάβητο, γεωμετρικά σχήματα και κείμενα, Λογοτεχνία και σύγχρονα επιστημονικά επιτεύγματα, θεωρήματα και Καλλιτεχνικές δημιουργίες. Το δίλημμα της αντιπαραθετικής σχέσης της Τεχνολογίας με το πνεύμα αίρεται στο περίπτερο του Υπουργείου Παιδείας, όπου η Τεχνοκρατία αποκαλύπτεται και επίσημα δηλώνει ότι εμπνέεται από το πνεύμα και είναι και η ίδια δημιούργημα και τελικά εργαλείο πνευματικό. Γιατί πίσω από τα μικροσκοπικά ηλεκτρονικά της κύτταρα υπάρχει πάντα ο άνθρωπος - δημιουργός που στρέφεται στο παρελθόν για να ονειρευτεί και τελικά να σχεδιάσει και να παράγει καινούριους κόσμους.

Στο περίπτερο του Υπουργείου Παιδείας μπορεί ο επισκέπτης να δει την πρωτοποριακή «Οθόνη Ομίχλης (Fog Screen)», τις «Οθόνες ύδατος (Water Curtains)» και να περπατήσει κάτω από τις κοινώς λεγόμενες «άϋλες οθόνες» διασχίζοντας έναν μεγάλο χώρο, όπου 21 φορείς Παιδείας θα παρουσιάσουν το έργο και να ενημερώσουν έντυπα και ηλεκτρονικά γονείς, εκπαιδευτικούς, φοιτητές και μαθητές για τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Εκπαίδευση και να απαντήσουν σε ερωτήματα.

Σε χώρο ειδικά διαμορφωμένο, μπροστά από την Οθόνη Ύδατος / “Water Curtain” θα πραγματοποιούνται εικαστικές και μουσικές δράσεις για τους μαθητές, που και οργανωμένα θα επισκέπτονται το περίπτερο.

Τηλ. επικοινωνίας; 2310 567500 Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας 6946180524 Χατζηνικολάου Καρολίνα
6936628279 Αγραφιώτου Περσεφόνη
6978501970 Πανώρης Θανάσης"

Vacation is Over... an Open Letter from Michael Moore to George W. Bush

Άσχετα με τις όποιες κριτικές για τον τρόπο παρουσίασης των ιδεών του Moore, αξίζει να διαβάσεις την ανοικτή επιστολή του στον πρόεδρο Μπους με αφορμή τα όσα διαδραμτίζονται στις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α.

Ωστόσο, οι (νεο;)-φιλελεύθεροι έχουν τον αντίλογό τους στο "Τα ψέματα διαδίδονται με ταχύτητα φωτός".

Διαλέγεις και παίρνεις...

By Michael Moore
Source: Common Dreams

Dear Mr. Bush:

Any idea where all our helicopters are? It's Day 5 of Hurricane Katrina and thousands remain stranded in New Orleans and need to be airlifted. Where on earth could you have misplaced all our military choppers? Do you need help finding them? I once lost my car in a Sears parking lot. Man, was that a drag.

Also, any idea where all our national guard soldiers are? We could really use them right now for the type of thing they signed up to do like helping with national disasters. How come they weren't there to begin with?

Last Thursday I was in south Florida and sat outside while the eye of Hurricane Katrina passed over my head. It was only a Category 1 then but it was pretty nasty. Eleven people died and, as of today, there were still homes without power. That night the weatherman said this storm was on its way to New Orleans. That was Thursday! Did anybody tell you? I know you didn't want to interrupt your vacation and I know how you don't like to get bad news. Plus, you had fundraisers to go to and mothers of dead soldiers to ignore and smear. You sure showed her!

I especially like how, the day after the hurricane, instead of flying to Louisiana, you flew to San Diego to party with your business peeps. Don't let people criticize you for this -- after all, the hurricane was over and what the heck could you do, put your finger in the dike?

And don't listen to those who, in the coming days, will reveal how you specifically reduced the Army Corps of Engineers' budget for New Orleans this summer for the third year in a row. You just tell them that even if you hadn't cut the money to fix those levees, there weren't going to be any Army engineers to fix them anyway because you had a much more important construction job for them -- BUILDING DEMOCRACY IN IRAQ!

On Day 3, when you finally left your vacation home, I have to say I was moved by how you had your Air Force One pilot descend from the clouds as you flew over New Orleans so you could catch a quick look of the disaster. Hey, I know you couldn't stop and grab a bullhorn and stand on some rubble and act like a commander in chief. Been there done that.

There will be those who will try to politicize this tragedy and try to use it against you. Just have your people keep pointing that out. Respond to nothing. Even those pesky scientists who predicted this would happen because the water in the Gulf of Mexico is getting hotter and hotter making a storm like this inevitable. Ignore them and all their global warming Chicken Littles. There is nothing unusual about a hurricane that was so wide it would be like having one F-4 tornado that stretched from New York to Cleveland.

No, Mr. Bush, you just stay the course. It's not your fault that 30 percent of New Orleans lives in poverty or that tens of thousands had no transportation to get out of town. C'mon, they're black! I mean, it's not like this happened to Kennebunkport. Can you imagine leaving white people on their roofs for five days? Don't make me laugh! Race has nothing -- NOTHING -- to do with this!

You hang in there, Mr. Bush. Just try to find a few of our Army helicopters and send them there. Pretend the people of New Orleans and the Gulf Coast are near Tikrit.

Yours,

Michael Moore
MMFlint@aol.com
www.MichaelMoore.com

P.S. That annoying mother, Cindy Sheehan, is no longer at your ranch. She and dozens of other relatives of the Iraqi War dead are now driving across the country, stopping in many cities along the way. Maybe you can catch up with them before they get to DC on September 21st.