Στο δρόμο για τη δουλειά το νευρικό μικρό αυτοκίνητο καβαλάει με δύναμη το πεζοδρόμιο. Έκπληκτος διακρίνω στο βολάν συνάδελφο. Χαιρετιόμαστε καθώς ενεργοποιεί το συναγερμό. Βλέπω τα καβαλάμε τα πεζοδρόμια, του λέω. Ε, τι να κάνουμε; Βιάζομαι, μου λέει ανερυθρίαστα.
Για πού; Αφού απέχουμε μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από τη δουλειά. Μένω έκπληκτος. Ο συνάδελφος ξεκλειδώνει το αμέσως διπλανό αυτοκίνητο το οποίο βρίσκεται στοργγυλοκαθισμένο επίσης στο πεζοδρόμιο. Μου προτείνει να πάμε μαζί στη δουλειά. Του προτείνω να το κλειδώσει και να περπατήσουμε. Κανείς μας δεν πείθει τον άλλον.
Όταν για μια απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια προτιμούμε το αυτοκίνητο, τότε είμαστε άξιοι για όσα μας συμβαίνουν. Πόσο βαθιά ριζωμένη είναι μέσα μας η κουλτούρα του αυτοκινήτου το γνωρίζουμε όλοι πλέον. Αρκεί να αναρωτηθούμε για την ποιότητα του αέρα που αναπνεόυμε, τον ελάχιστο ελεύθερο δημόσιο χώρο, τις σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική και προσωπική μας ζωή.
1 σχόλιο:
Πριν χρόνια υπήρχε εκείνο το περίφημο σλόγκαν "Που έχω παρκάρει;"
Από τότε έχει περάσει 20ετία. Δεν ξέρω πού παρκάρετε εσείς οι εντός των τειχών πλέον...
Καλημέρα Θ.
Δημοσίευση σχολίου