Ζούμε αναπνέοντας τον αέρα τους, πάει να πει: ακουμπάμε όχι μόνο το μυαλό, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα τις ψυχές τους. Αγκαλιάζουμε, πολλές φορές τρέμοντας, τα μικροσκοπικά τους δάκτυλα – τρέμοντας από αγάπη και μνήμες των χεριών της δασκάλας που αγκάλιαζε τα δικά μας δάκτυλα για να μάθουμε να κρατάμε το μολύβι.
Σκηνοθετούμε γιορτές, θεατρικές παραστάσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα με τα τιτιβίσματά τους. Ανεβάζουμε σκηνικά με τις πιτισιλιές από τα πινέλα τους, σφυρίζουμε τα φάουλ και τα δίποντά τους σε ανύπαρκτα γήπεδα – γήπεδο η λαχτάρα να παίξουν και να τα καμαρώσουμε.
Κάπου εκεί στα 12 και 13 τους, παριστάνουμε τους κουφούς και χαμογελάμε με αγάπη στην ειρωνεία και τα σκληρά εφηβικά πίσω από τις πλάτες μας σχόλιά τους, στα αθόρυβα άγουρα βλέμματά τους, στα πείσματα και στις συγνώμες τους, στις αδικαιολόγητες μελαγχολίες και τις ηφαιστειακές εκρήξεις τους – απροειδοποίητες όπως αρμόζει σε κάθε παιδί – γιατί δεν ξεχνάμε πόσο υπέροχα υπήρξαμε το ίδιο παιδιά.
Όχι, όχι. Σήμερα δε θέλω να μου γράψετε για τα χίλια μύρια άσχημα και μαύρα, για τον τάδε και τη δείνα που σκιάζει το Α και το Β...
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών #worldteachersday, ας αφήσουμε χώρο και χρόνο στην καρδιά, το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μας να σκαλίσουν βαθύτερα και να γαληνέψουν στο άρωμα του Δασκάλου και της Δασκάλας, θέλω να πω: του Ανθρώπου που μας γοήτευσε, μας ενέπνευσε να πάμε ένα βήμα μπροστά ως Άνθρωποι.
Σήμερα ας ψιχαλιστούμε το χρυσό σύννεφο της αξίας του Ανθρώπου Εκπαιδευτικού: του ζυμωτή της ελπίδας σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου