Φθινοπωρινό πικ-νικ στο βουνό του Χορτιάτη

Έχουμε μάθει όταν κάτι πάει στραβά να ανασηκώνουμε το φρύδι και να φέρνουμε την κατάσταση στα μέτρα μας. Όταν ακυρώθηκε η προγραμματισμένη για το τριήμερο εκδρομή, πήρα τη Μαρία στο τηλέφωνο: «Χορτιάτης, ήλιος. Θες;» Όταν ήρθα σπίτι τα σάντουιτς ήταν στη σακούλα, ο σάκος του μωρού ετοιμοπόλεμος. Φορτωθήκαμε τα πράγματα και βουρ για το βουνό. Και για τους εκτός Θεσσαλονίκης, κάπου 30 χιλιόμετρα από την πόλη.

21 βαθμοί στο Χορτιάτη και η πόλη υποκλίνεται στα πόδια μας. Πράσινο, αέρας καθαρός να σκάνε τα πνευμόνια και η μικρή στο sling να παρατηρεί όλα τα δένδρα με τα φύλλα στο χρώμα του σάπιου μήλου. Φθινόπωρο. Το αεράκι ήταν ευεργετικό.



Περπατήσαμε σε μονοπάτια, ανεβήκαμε πλαγιές. Συναντήσαμε γελάδια που βόσκανε ευχαριστημένα. Δυο τρεις οικογένειες σε ξέφωτα ψήνανε και μαζεύανε κάστανα. Τα σκυλιά ένα κουβάρι με τα πιτσιρίκια. Ελευθερία, παιχνίδι.

Στρώσαμε στο γρασίδι με τον ήλιο να μας ζεσταίνει. Η μικρή θήλασε στη φύση και μετά ανοίξαμε το δικό μας σακούλι με το φαγητό. Έπειτα μήλο πράσινο. Παίξαμε και τραγουδήσαμε όλα τα χαζά τραγούδια των μεγάλων για μωρά. Και αυτό ξεκαρδιζόταν.



Πρρρρρ… ακούστηκε σε μια στιγμή. Άμεση επέμβαση. αλλαγή πάνας στη φύση. Το είδαμε κι αυτό, είπε η Μαρία. Κι εκείνη τη στιγμή, στα δυο τρία μέτρα έσκασε μύτη μια μαύρη γελάδα. Σκάσαμε στα γέλια.



Στην επιστροφή παγωτό μόκα από το Πανόραμα, επιβεβλημένα. Όταν κάτι πάει στραβά, μπορούμε συχνά να γυρίσουμε το πράμα από την ανάποδη. Συνήθως είναι όλα στο μυαλό...