Σπιτικό ψωμί

Ήταν πρώτη φορά πριν 4 χρόνια, όταν η μυρωδιά με έσυρε από τη μύτη. Με τράβηξε από το πάρκινγκ της πολυκατοικίας, από εκεί στην είσοδο της, το ασανσέρ, το διάδρομο του ορόφου. Για να με χτυπήσει ως κύμα βόμβας καθώς άνοιγα την πόρτα του διαμερίσματος.

Η Μαρία με ποδιά, τα χέρια της χαρούμενα ταλαιπωρημένα και με μαλλιά μαζεμένα.

"Φτιάχνω ψωμί", είπε και ξεκαρδίστηκε.



Η κουζίνα, μια Βοσνία σε κατάσταση πανικού, μαρτυρούσε όσα είχαν διαδραματιστεί. Μια ανίερη πάλη με αλεύρια σε διάφορες εκδόσεις, πινέλα με κολλημένα σουσούμια, ηλιόσποροι που είχαν ξεστρατίσει στο πάτωμα, ταψιά που στα σπλάχνα τους κάθονταν και ζεσταίνονταν έξι στρουμπουλές μελαμψές κυρίες.

Έμεινα άναυδος. Κύρια γιατί δεν είναι λίγο η αποκατάσταση της Βοσνίας. Ειδικά όταν με πιάνει εκείνο το σκατοφιλότιμο και παίρνω απάνω μου ό,τι πλένεται και στη συνέχεια πρέπει να σκουπιστεί στην κουζίνα.
...
Μετά από μισή περίπου ώρα η πρώτη τριάδα με φρατζόλες αποφάσισε ότι αρκετή ώρα πέρασε μέσα σε έναν καυτό φούρνο. Κι έσκασε αγκαλιά με τις πιάστρες.



Γούρλωσα τα μάτια. Έτρεξε κατά πάνω στην πιο στρόγγυλη, την πιο αφράτη, την πιο μελαμψή. Ξεχείλιζε προκλητικότατα από το ταψί, με καλούσε σε ένα όργιο με μέλι και βούτυρο, με μαρμελάδα φράουλα.

"Μηηηηη... Κάνε υπομονή να τραβήξει πρώτα", με φρέναρε η φωνή της Μαρίας.

Έκτοτε έχουμε καθιερώσει αυτόν τον βομβαρδισμό της κουζίνας. Τον έχουμε βελτιώσει, όσον αφορά τα θύματα. Μαζεύουμε, πλένουμε και σκουπίζουμε ό,τι δεν θα ξαναχρησιμοποιηθεί, μελετάμε τις αντιδράσεις της μαγιάς, προθερμαίνουμε το φούρνο και το γλεντάμε σαν να είναι η πρώτη φορά.

Κολλήσαμε και το ψώνιο σε φίλους, σε μπαμπάδες και μαμάδες, σε μικρούς και μεγάλους και κάνουμε κόντρες. Ανταλλάσσουμε ιδέες, αλεύρια μαύρα και κίτρινα, χωριάτικα και πιο σκληρά, εμπειρίες και συνταγές. Από συγγενείς σε μακρινά χωριά, μέχρι παραλλαγές από τους φίλους μας στη Δανία, δείγματα ταξιδεύουν από σπίτι σε σπίτι.

Το "θράσος" μας έφτασε μέχρι την παρασκευή ολόφρεσκων ζυμαρικών. Εξάλλου η γιαγιά από την Κρήτη φημίζεται για αυτά...



Η παρασκευή σπιτικού ψωμιού είναι μια εμπειρία μοναδικά χαλαρωτική, δημιουργική και απολαμβάνουμε κάθε μπουκιά του στο φαγητό μας. Άσε που έχουμε και κάτι να παινευόμαστε. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: δεν θα μπορέσετε να ξαναφάτε το ψωμί του φούρνου της γειτονιάς σας. Θα σας φαίνεται εντελώς μάπα...

Για το ψωμί διάβασε στο: http://www.breadinfo.com

Βαλκανικό Δελτίο Ειδήσεων

Πρόκειται για την καινούργια υπηρεσία του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Ειδήσεις από: Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Κύπρο, Κροατία, Ρουμανία, Π.Γ.Δ.Μ., Τουρκία, Σλοβενία και Σερβία - Μαυροβούνιο.

Τα περισσότερα άρθρα απευθύνονται σε εγγεγραμμένους χρήστες, ωστόσο υπάρχουν και μερικά τα οποία είναι ελεύθερα.

Στο http://www.mpa.gr/index.html?page=balkans.

Μετρό Θεσσαλονίκης; Κι όμως υπάρχει. Ως λογότυπο...

Αν η λέξη "μακέτα" σου θυμίζει άλλες εποχές, άλλα φτου κακά λόγια του παρελθόντος, τότε ας πούμε ότι το Μετρό Θεσσαλονίκης θα είναι ένα από τα βαριά χαρτιά αυτής της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Τόσο βαρύ, όσο μια εκτύπωση πολυτελείας σε φόντο αίθουσας τύπου.



Θυμάμαι τον καιρό πριν την έναρξη κατασκευής του Μετρό της Αθήνας. Είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός για το σχεδιασμό του λογότυπου. Δεν ξέρω αν ακολουθήθηκε και εδώ παρόμοια διαδικασία. Ή αν επειδή ο κώλος μας πήρε φωτιά και πρέπει κάτι να έχουμε να δείξουμε, δώσαμε τη "δουλειά" στον πιτσιρικά του γραφείου να βγάλει τα μάτια του και να ετοιμάσει κάτι μέσα στο Σαββατοκύριακο.

Εμένα έτσι μου κάνει αυτό που βλέπω.

Παντελής έλλειψη έμπνευσης, φαντασίας. Δουλειά του ποδαριού, χειρότερο κι από ό,τι βλέπαμε στις ταμπέλες του Κούβελα, 16 χρόνια πριν, κάπου στην κορυφή μιας θεόρατης τρύπας που έχασκε κοροϊδέυοντάς μας. Τότε που όταν, από τη μια, ο "FM 100 χρηματοδοτούσε το έργο" κι εμείς καμαρώναμε σαν γύφτικα σκεπάρνια μέσα στην ελαφρότητα της παραζάλης μας, κι από την άλλη όσοι ήξεραν κρατούσαν τις κοιλιές τους από το γέλιο...

Ελπίζω μόνο να μην έχει την ίδια τύχη και το έργο.

Γράφοντας επώνυμα στο blog: Η απάντησή μου

«Η αναλογία των αντιθέτων είναι η σχέση του φωτός με τη σκιά, της κορυφής με την άβυσσο, του πλήρους με το κενό. Η αλληγορία, μητέρα όλων των δογμάτων, είναι η αντικατάσταση της σφραγίδας με το αποτύπωμα, της πραγματικότητας με τις σκιές, είναι το ψέμα της αλήθειας και η αλήθεια του ψέματος.»
Ελιφάς Λεβί, Dogue de la haute magie, Παρίσι, Baillere 1856, XXII, 22).

Δεν θα θεωρήσω το μήνυμά σου ως ύβρη, αλλά ως μια παρότρυνση να βγω πέρα από τα στενά όρια της υποβόσκουσας εσωτερικότητάς των κειμένων αυτού του blog. Να διαβώ ίσως και ό,τι είναι αυστηρά αυτοβιογραφικό, μια μορφή εξομολόγησης. Γιατί αυτό είναι που θέλησες να δεις ότι λείπει από τα κείμενα.

Θέλεις να βρεις την αφήγηση πίσω από τα γραπτά μου, να μάθεις «τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μου». Δεν σου αρκεί ό,τι σου δίνω εγώ, θέτεις εσύ τα ζητούμενα.

Είσαι όμως ένας «κακός και τεμπέλης αναγνώστης», ένας «κουτσομπόλης-ματάκιας αναγνώστης». Μένεις σε ό,τι χειροπιαστό, σε ό,τι συγκεκριμένο διαβάζεις. Δεν βλέπεις τα ζιγκ-ζαγκ μπροστά στα μάτια σου, δεν ψάχνεις πέρα από τη μύτη σου.

Ως ψυχοπαθής εραστής, ένα φρικώδες ον που έχει αυτοφυλακιστεί, επιτίθεσαι νυχτιάτικα και με ανυπομονησία σκίζεις τα ρούχα του θύματός σου, αυτού που έλαχε σήμερα να περνά από εκεί που στήνεις το καρτέρι σου. Ηδονίζεσαι από την ανωνυμία σου την οποία μετασχηματίζεις σε καυτή σάρκα που τρυπάει με βαρβαρότητα ό,τι δεν μπορείς να σαγηνέψεις με το λόγο. Κι όταν είσαι «μέσα» αναλογίζεσαι με δέος την απέραντη μοναξιά του αίσχους σου.

Ας είναι κι έτσι…

Είσαι ένας κατά βάθος πουριτανός που αποστρέφεσαι με μέγιστη καχυποψία ό,τι μαγειρεύουμε εμείς εκεί έξω, το κάθε μας φλερτ, την όποια μας υπερβολή. Στο δικό σου φανταστικό κόσμο όλοι οφείλουμε να ικανοποιούμε την ανάγκη σου να σφάζουμε δημόσια τις δικές μας ιερές αγελάδες. Να αποκαλύπτουμε ό,τι θα σου δώσει υλικό για το σκανδαλοθηρικό σου απόθεμα. Ό,τι θα ικανοποιήσει τη χυδαία εξάρτησή σου από το κουτσομπολιό.

Θέλεις πίσω από όσα οικιοθελώς διαβάζεις από μένα να βρεις έναν πυρήνα, ένα χώρο, ένα διάστημα ανάμεσα σε μένα και τα γραπτά μου. Όχι για την αξία του γραπτού, για τη στόφα του λόγου. Αλλά για τη δική σου ροπή να κρυφοκοιτάς όπου σου απαγορεύεται.

Ψάξε να βρεις ό,τι σε ενώνει ή σε χωρίζει ανάμεσα σε σένα και σε όσα διαβάζεις, λέω εγώ. Δες τι συμβαίνει γύρω σου με βάση όσα γράφω. Ψάξε τι συμβαίνει πέρα από εκεί. Δεν φιλοδοξώ να γίνει το ευαγγέλιό σου. Μόνον μια από τις πολλές πιθανές αρχές αυτής της αβύσσου που διανύουμε.

Ουδέποτε αρνήθηκα τις δικές μου σκοτεινές κατακόμβες, με όλη τους τη μούχλα και σκοτεινιά. Ανήκουν ωστόσο σε μένα και τους δεσμώτες μου. Στο χαρτί και την πένα μου. Κι είναι τόσο πολύτιμα που δεν τολμώ να τα βγάλω στο φως, εκεί που μου ζητάς να έρθουν σε επαφή με τα πιο αισχρά και επαίσχυντα δικά σου τέρατα…

And now to the abyss I pass
Of that unfathomable grass
Where men like grasshoppers appear,
But grasshoppers are giant there:
They, in their squeaking laugh, contemn
Us as we walk mere low than them:
And, from the precipices tall
Of the green spices, to us do call

‘Upon Appleton House’ (1681) st. 52
Andrew Marvell 1621-78
Άγγλος ποιητής

Γράφοντας επώνυμα στο blog

Αντιγράφω το σημερινό μήνυμα που έλαβα με κάθε επιφύλαξη για τη γνησιότητά του, ανοικτό σε σχόλια για το ότι κάποιοι από εμάς γράφουμε στα blogs επώνυμα. Η δική μου απάντηση σύντομα, μόλις συνέλθω από όσα διαβάσετε...

"Κυριακή σήμερα και παίρνω αφορμή από άρθρο σε ένθετο κυριακάτικης τοπικής εφημερίδας για τη συνάντηση 7 bloggers στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζω αυτή τη φορά να βρεις το θάρρος και να δημοσιεύσεις το γράμμα μου, αντί να το αποθηκεύσεις σε κάποιο φάκελο στο σκληρόσ ου δίσκο.

Στην αρχή μπορεί και να θαύμαζα το θράσος της βλακείας σου, την αναίδεια της σαστιμάρας σου, το καλαμπαλίκι της ματαιοδοξίας σου να βγαίνεις φόρα παρτίδα στο δίκτυο επωνύμως.

Όχι ως τάδε-φτου-blogpost.com, όχι ως πάρε-δώσε.blogpost.com. Αλλά ως ένα ξεδιάντροπο τσιτσίδι κακομαθημένο που λερώνει, λέει, τα ρούχα των «ΜΜΕ, της εκπαίδευσης και της πολιτικής».

Σώ-πα ρε ME-ΓΑ-ΛΕ.

Και κάθομαι και καίω το περιεχόμενο του όποιου μου μυαλού: γιατί να το κάνεις αυτό; Τι ζόρι τραβάς με το καντάρι να καθαρίζεις επώνυμα τα λασπόνερα της αξιογέλαστής μας blog-όσφαιρας; Πώς την βρίσκεις έτσι να ξεμπροστιάζεις τον κολλαριστό σου καθωσπρεπισμό; Να τεντώνεις σε σημείο υστερίας την προσωπική σου χορδή ευαισθησίας;

Για την πάρτη σου δεν χρειάζεται να κλείσω τα μάτια για να διακρίνω την προσωπική σου τραγικότητα, έναν διχασμένο άνθρωπο. Δεν ιδρώνω για να οσφρανθώ την απελπισμένη σου ανάγκη να καταστείς «κλασικός», μια αυτοτελής επώνυμη διαδικτυακή ύπαρξη.

Κι όμως. Είσαι διαβολεμένα πονηρός. Γράφοντας επώνυμα γίνεσαι ο στενός κορσές της εσωτερικότητάς σου. Ένας απαράβατος νόμος σε κρατά να κτίζεις το συμπαγές μπετόν αρμέ που μόνιμα θα μας αποκρύπτει τον προσωπικό σου φιλμογραφημένο εφιάλτη.

Ω, τι σανίδι σωτηρίας, τι σχιζοφρενική διέξοδη λύση…

Αν έχεις τα κότσια, γίνε κάποιος από εμάς, ένας ανώνυμος, και ξεδίπλωσε τα μύχια της ψυχής σου. Διαθέτεις αστραφτερό μυαλό, κλινική ψυχραιμία ή μήπως βουτάς κι εσύ σε μια ακατάσχετη συλλογική νεύρωση, όπως οι περισσότεροι από εμάς;

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Θα περιμένω νέα σου.

Αν σου βαστάει, δηλαδή.
Α.Σ."

Και για την αντιγραφή, θοδωρής

Η 70η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης και το μαλλί της γριάς

Οι αρθρογράφοι των εφημερίδων αρέσκονται από Αύγουστο να ξεπαγώνουν το θέμα της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης. Διαβάζουμε για τα σχέδια των ανακοινώσεων του εκάστοτε πρωθυπουργού σχετικά με το πόσο θα σφίξουμε το ζωνάρι. Για την αντεπίθεση της αντιπολίτευσης η οποία θα είναι σφορδρή. Κάθε χρόνο η σούπα είναι μονότονα ίδια μαγειρευμένη κι εμείς, που αφήνουμε τη θάλασσα να μας γλύφει τα ακροδάκτυλα, παραμένουμε αμέριμνοι καθώς ακόμη ο Σεπτέμβρης είναι δυο ανάσες μακριά.



Στις εγκαταστάσεις της Δ.Ε.Θ. από 1 Αυγούστου έχει πέσει πολύ δουλειά. Ξηλώθηκε η προηγούμενη άσφαλτος, στρώθηκε μόλις σήμερα η καινούργια. Κουρεύτηκε σχολαστικά όσο γκαζόν υπάρχει, φυτέυτηκαν πρόχειρα κανά δυο τρία φυτά. Στα δέντρα και τους στύλους των δρόμων γύρω από τη Δ.Ε.Θ. συνεργεία του δήμου κρεμάσανε διαφημιστικές σημαίες. Μαζέψανε, επιτέλους, και εκείνη την ακαλαίσθητη σβούρα, σύμβολο της προηγούμενης Δ.Ε.Θ. μπροστά από την είσοδο της πλατείας Χ.Α.Ν.Θ.

Ελπίζω να μην μας κοτσάρουν κανένα αερόστατο φέτος...

Ο ήλιος βαράει ακόμη και φορτηγά κουβαλάνε πάνω κάτω συνεργεία εργατών εντός των εγκαταστάσεων της Δ.Ε.Θ. Τρυπάνε, γκρεμίζουν, στήνουν σκαλωσιές και βάφουν. Χώροι στάθμευσης μετατρέπονται στα γνωστά μας περίπτερα. Και οι σεκιουριτάδες στις εισόδους σηκώνουν τα μανίκια, αφού αυξήσουν το ζελέ στο μαλλί.

Στα ντόπια ΜΜΕ, εταιρείες και ξενοδοχεία επικρατεί ένας σχετικός αναβρασμός. Καλά, δεν σκίζουμε και το καλτσόν μας, αλλά, να, κάτι κινείται σε ρυθμούς λίγο πιο πρωτευουσιάνικους. Τα επιτελεία θα αγοράσουν καινούργιες κοστουμιές και γραβάτες, οι κυράτσες τους θα κάνουν πασαρέλα από κομμωτήρια του κέντρου και τα μεγάλα κυβισμού αυτοκίνητα θα μουγκρίσουν αχόρταγα για λίγα γραμμάρια ματαιoδοξίας. Καθόλου άσχημα για πανηγύρι, έτσι;

Οι υπόλοιποι απλά θα ακούσουμε και πάλι για τις "προοπτικές ανάπτυξης της πόλης" η οποία, να, γίνεται, βρει κουτό, το κέντρο των Βαλκανίων. Να και το μετρό έρχεται, η υποθαλάσσια, σου το' λεγα εγώ, ο άνθρωπος είναι Θεσσαλονικιός, δεν θα νοιαστεί για τον τόπο του; Λίγο θα καθυστερήσουν γιατί αλλιώς τους είπανε ότι είναι κι αλλιώς τα βρήκανε.

Αυτά αν δεν μας προκύψει, φτου κακά, κανένα καινούργιο Σινούκ. Λέμε τώρα.

Στο μεταξύ όσοι δεν καταφέρουμε να αποδράσουμε για Χαλκιδική εκείνες τις εβδομάδες θα τραβήξουμε το καθιερωμένο κουπί. Ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα στη Λεωφόρο Στρατού και την Εγνατία, παύση κυκλοφορίας των λεωφορείων για να περάσουν οι κυράτσες που λέγαμε. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα με πινακίδες από όλη την επικράτεια σε κάθε πεζοδρόμιο γύρω από τις εγκαταστάσεις και μπόλικο μαλλί της γριάς.

Σαν αυτό της πόλης.

Εδώ και χρόνια η ιστορία αυτή με τη Δ.Ε.Θ. μοιάζει με άνευ προηγουμένου παράσταση σε γελοιότητα. Η όποια αίγλη από το παρελθόν οφείλει να δώσει τη θέση της σε γεγονότα σύγχρονα τα οποία θα οργανώνονται από τις δημιουργικές δυνάμεις της τοπικής κοινωνίας.

Blogs για την εκκένωση οικισμών στη Γάζα

Όπως φαντάζεσαι και για αυτό το συμβάν τα blogs πήραν φωτιά. Από την καρδιά των γεγονότων, αλλά και από απόσταση, bloggers κατέγραψαν τα γεγονότα με τη δική τους ματιά, το προσωπικό τους στιλ και άποψη. Ανέβασαν φωτογραφίες και άφησαν τα συναισθήματά τους να μετατραπούν σε σειρά δυαδικών ψηφίων, διάβαζε ημερολόγια.

Όσο πιο βαθιά σκάβω στο Web, τόσο περισσότερο τείνω να χάνω το δρόμο μου, να αποπροσανατολίζομαι.

Αυτό στην αρχή.

Ψάχνοντας στα σκουπίδια, κάπου εκεί στο βούρκο λάμπουν κάτι διαμάντια. Αρκεί να βρεις το κουράγιο να απλώσεις τη ματιά σου, να την αφήσεις να δει. Όχι απλώς να κοιτάξει.

Ανοίγω τα μάτια και βουτάω στα:

In Depth: Israel and the Palestinians, από το BBC.

Ό,τι νεότερο από τον βρετανικό Independent με τίτλο: Israeli troops smash their way into last two settlements

http://www.israelreporter.com/, αναλύσεις και κάλυψη από τη Λωρίδα της Γάζας, με τη ματιά του Shlomo Wollins.

Raising Yousuf: a diary of a mother under occupation, η άλλη πλευρά του ίδιου πάντα νομίσματος.

Rafah Pundits Radio, Broadcasting to the Blogosphere the word on Rafah!, ομάδα bloggers με περισσότερο ρεαλιστική ματιά στα γεγονότα.

Ynetnews.com, η ηλεκτρονική έκδοση της ισραηλινής εφημερίδας Yediot Ahronot, με ηλεκτρονικά ημερολόγια ακόμη και παιδιών στα εδάφη της Γάζας.

Ο Pesach Aceman και το ημερολόγιό του στο http://english.katif.net, αφιερωμένο στους οικισμούς του Γκους Κατίφ.

Καλό σου ταξίδι...

Cindy Sheehan: "Χρωστάτε μια εξήγηση, Κύριε Πρόεδρε…"

Στις 22 Αυγούστου αρθρογράφος της Washington Post αναρωτήθηκε αν η Cindy Sheehan «μπορεί να παίξει ένα καταλυτικό ρόλο στο αντιπολεμικό κίνημα». Πρόκεται για τη μητέρα η οποία έχασε τον 24χρονο γιό της, Casey Sheehan, στον πόλεμο του Ιράκ και απαιτεί μια, έστω, εξήγηση, από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Μαζί με άλλους ακτιβιστές και γονείς παιδιών που στάλθηκαν και σκοτώθηκαν σε έναν αδικαιολόγητο πόλεμο, έχουν κατασκηνώσει σε ράντσο δίπλα από αυτό του προέδρου Μπους, διαμαρτύρονται και οργανώνονται κατά της συνέχειας του πολέμου στο Ιράκ.

Ωραία, θα μου πεις, αυτά δεν είναι «νέα».

ΟΚ, τα νέα είναι ότι η Cindy Sheehan αποτελεί όντως μια φωτιά στο στομάχι του θεριού, ένας κακός μπελάς για την κυβέρνηση Μπους που διαπιστώνει μια άνευ προηγουμένου κατεδάφιση των όσων υποστήριζε σχετικά με την υπόθεση στο Ιράκ. Η δημόσια κριτική γίνεται ολοένα και πιο έντονη και αυτό χωρίς τη βοήθεια από τα αμερικανικά ΜΜΕ, αλλά χάρη στην Cindy.

Η πανσπερμία των μικρών, αλλά ανεξάρτητων ΜΜΕ στις Η.Π.Α., από ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς, μέχρι, και κυρίως blogs, προκαλεί μια άνευ προηγουμένου έκτασης εναλλακτική ενημέρωση στο κοινό. Μεγάλο πλήθος από αυτά αφιέρωσαν αυτές τις ημέρες κύρια άρθρα τους στα όσα συνέβαιναν στο ράντσο της ειρήνης, στο Τέξας.

Στο http://www.meetwithcindy.org/ θα διαβάσεις σχετικά άρθρα και θα δεις σχετικές φωτογραφίες από το γεγονός.

Στο http://www.alaskagyrl.blogspot.com/ θα κατεβάσεις φωτογραφίες με την Joan Baez η οποία υποστήριξε την συγκέντρωση των ακτιβιστών, τραγούδησε και είπε ιστορίες από τα παλιά.



Αυτό που μου καίει το μυαλό είναι ο μεγάλος ενθουσιασμός και η φαντασία όσων Αμερικανών οργανώνουν τέτοιου είδους γεγονότα. Ξεκινούν από έναν πόνο ο οποίος ξεπερνά την τραγικότητά του, μετασχηματίζεται σε μια ελεγχόμενη οργή η οποία δεν γίνεται ρεντίκολο στα κανάλια, δεν πουλιέται σε παράθυρα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί ό,τι πιο φρέσκο από πλευράς εργαλείων, επιστρατεύει φωνές ακτιβιστών, συμπαρασύρει τις τοπικές κοινωνίες. Από εκεί και πέρα, έχουμε ένα παγκόσμιο γεγονός το οποίο είναι ικανό να αλλάξει την πορεία της Ιστορίας (με κεφαλαίο).

Δεν είναι αυτό το θαύμα και η γοητεία, η κατάρα και το ανάθεμα που στοιχειώνει γλυκά τους Αμερικανούς; Δεν είναι αυτός ο λόγος που στον υπόλοιπο κόσμο συνεχίζουμε να τους θαυμάζουμε και να τους ακολουθούμε;

Σαρόν: "Χασάπης της Βηρυτού" ή "Βασιλεύς των Ιουδαίων";

Παρακολουθώ υπνωτισμένος τις σκηνές εκκένωσης των οικισμών στη Γάζα από τους Εβραίους εποίκους, οι οποίοι αριθμούν λιγότερο από το 2% των εποίκων σε κατεχόμενα εδάφη συνολικά. Τα δυτικά ΜΜΕ φροντίζουν το σχετικό χαρμάνι.

Και τι έμαθα παρακολουθώντας τις ειδήσεις από "φυτευτούς" ανταποκριτές οι οποίοι υποκύπτουν στα τεχνάσματα των δημόσιων σχέσεων της κυβέρνησης Σαρόν; Ότι η ισραηλινή κυβέρνηση μπορεί να τα καταφέρνει καλά τόσο με τον πόλεμο, όσο και την ειρήνη.

Ωστόσο υπάρχουν Εβραίοι υπερεθνικιστές, φανατικοί και όχι απαραίτητα απελπισμένοι. Υπάρχουν οι Εβραίοι των κιμπούτς που έκαναν τις ερήμους να ανθίζουν, Εβραίοι χωρισμένοι σε διαφορετικές πολιτικοθρησκευτικές φατρίες. Κάποιοι συνεχίζουν να θεωρούν το λαό τους ως υπερούσιο. Κάποιοι περιμένουν το Μεσσία ο οποίος κρύβεται κάπου εκεί ανάμεσά τους. Και βέβαια υπάρχουν κάποιοι Εβραίοι οι οποίοι δεν διστάζουν να δολοφονήσουν εν ψυχρώ, να πετάξουν οξύ στους ισραηλινούς στρατιώτες.

Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να περάσουν μια εικόνα ενός Ισραήλ που ειρηνικά διευθετεί τα του οίκου του με περισσή μεγαλοψυχία. Μια ματιά στο CNN και θα σε πείσει ότι οι έποικοι συγκρίνονται μόνον με το πασιφιστικό κίνημα υπεράσπισης των πολιτικών ελευθεριών της Αμερικής.

Αποδείχτηκε βέβαια αργότερα ότι για τα βίαια επεισόδια δεν έφταιγαν οι έποικοι. Φανταικοί Εβραίοι είχαν πάει να υπερσπιστούν τα "ιερά και όσια" εδάφη του Δαυίδ. Όταν έσκασε και η είδηση ότι κάθε οικογένεια έποικων η οποία οικιοθελώς έφευγε από τα χώματα εκείνα επιχορηγήθηκε με το ποσό των 400.000 δολαρίων, τότε τα ΜΜΕ της Δύσης απλά ανασήκωσαν τον ώμο με έναν αναστεναγμό...

"Χασάπης της Βηρυτού" ή "Βασιλεύς των Ιουδαίων"; Είναι αυτή "Η καλύτερη διαφήμιση του Ισραήλ";Ο λόγος για τον πολύ κ. Σαρόν ο οποίος ξαφνικά μοστράρει ως ειρηνιστής. Η απάντηση έρχεται από την Αμερική και από έναν Εβραίο, τον συγγραφέα Hillel Schenker ο οποίος έγραψε στο περιοδικό Nation:

"Ο Σαρόν ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από σκάνδαλα διαφθοράς που εμπλέκουν τον ιδιο και τους γιούς του, κάτι που ο ίδιος αρνείται".

Την ίδια εποχή ένας αξιόλογος αριθμός ανώτατων αξιωματικών του στρατού αρνούνται να συνεχίσουν την παράνομη κατοχή τωνεδαφών της Γάζας. Και οι ιδιωτικοποιήσεις πα΄νε σύννεφο...

Κι αλήθεια τι λένε ο Ο.Η.Ε. και κάποιες συνθήκες στη Γενέβη; Ότι η κατοχή των εδαφών στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και των Υψωμάτων του Γκολάν είναι παράνομες. Και ότι επίσης παράνομος είναι ο εποικισμός των εδαφών αυτών.

Αλλά σχετικά δεν ακούσαμε καθόλου. Ούτε για το ρόλο της κυρίας Condoleeza Rice στην όλη υπόθεση και τα γραμμάτια που τώρα ξεπληρώνονται για την υποστήριξη του προέδρου Bush στις αμερικανικές εκλογές.

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Άμος Οζ "Ιστορία Αγάπης και Σκότους" δεν μπόρεσα να μην εκπλαγώ και πάλι για τον ανίερο ρόλο των Βρετανών μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στη διαμάχη μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Για το σκοτεινό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και των Η.Π.Α. Δεν μπόρεσα να μην κρατήσω την ανάσα μου για όσα περιέγραφε όταν η Ιερουσαλήμ βομβαρδιζόταν από τους Άραβες, από το θάνατο ενός 5χρονου εβραιόπουλου από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή.

Η βία δεν έχει χρώμα, πατρίδα και θρησκεία. Τα χώματα της Μέσης Ανατολής βυθίζονται ξανά σε μια ιστορία ίντριγκας και τραυμάτων που θα σημαδέψουν το μέλλον με έναν μεγαλύτερο πόνο.

Υ.Γ.1) Για να προλάβω όσους σπεύσετε να σχολιάσετε και να κατακρίνετε τα αραβικά καθεστώτα. Συμφωνώ. Οι Άραβες οφείλουν να αναπροσανατολίσουν προς τον εκδημοκρατισμό τα πολιτεύματά τους. Η Παλαιστινιακή Αρχή οφείλει να ξεκαθαρίσει τη διαφθορά που την αγγίζει και να πείσει τους εκεί φανατικούς ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ειρήνης με δύο κράτη (;), μια συνομοσπονδία (;) με τους Ισραηλινούς.

Υ.Γ.2) Μια ανάλυση της διαμάχης Ισαρηλινών - Παλαιστινίων, με τη ματιά του BBC.

Άραβες – Εβραίοι: σύγκρουση ανάμεσα σε δυο κατατρεγμένους;

«Στη ζωή των μεμονωμένων ανθρώπων καθώς και στη ζωή των λαών, οι χειρότερες συγκρούσεις είναι συχνά εκείνες που ξεσπούν ανάμεσα σε δυο κατατρεγμένους. Μόνο στους ευσεβείς πόθους, τους διαδεδομένους σε ορισμένους κύκλους, οι κατατρεγμένοι και οι καταπιεσμένοι συσπειρώνονται από αλληλεγγύη για να πολεμήσουν ενάντια του βάναυσου δυνάστη τους.

Στην πραγματικότητα, δυο παιδιά του ίδιου αυταρχικού και τυραννικού πατέρα δεν γίνονται αναπόφευκτα σύμμαχοι, ούτε η κοινή μοίρα τα φέρνει πάντα κοντά. Πολλές φορές θεωρούν ο ένας τον άλλον όχι ως ομόμοιρο αλλά ως φρικιαστικό είδωλο του κοινού τους διώκτη.

Ίσως έτσι έχουν τα πράγματα ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους, εκατό χρόνια τώρα.

Η Ευρώπη που τυράννησε τους Άραβες, που τους ταπείνωσε και τους απομύζησε με τον ιμπεριαλισμό της, την αποικιοκρατία της, την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι η ίδια Ευρώπη που κυνήγησε τους Εβραίους, μέχρι που στο τέλος επέτρεψε αν όχι βοήθησε τους Γερμανούς να τους ξεριζώσουν από κάθε γωνιά της ηπείρου και να τους αποδεκατίσουν σχεδόν όλους.

Όμως οι Άραβες όταν μας κοιτούν δεν βλέπουν σε εμάς μια χούφτα ημιυστερικών επιζώντων, αλλά ένα νέο και αλαζονικό απεσταλμένο της αποικιοκρατικής Ευρώπης, της τελειοποιημένης και εκμεταλλεύτριας, που επέστρεψε δολερά στην Ανατολή – αυτή τη φορά με σιωνιστικό καμουφλάζ – για να τους ξαναεκμεταλλευτεί, να τους ταπεινώσει και να τους καταχραστεί.

Ενώ, εμείς από τη μεριά μας, όταν τους κοιτάμε δεν τους θεωρούμε ως θύματα σαν εμάς, αδέρφια μας στη δυστυχία, αλλά ως κοζάκους που έρχονται να μας κάνουν πογκρόμ, ως αιμοβόρους αντισημίτες, μασκαρεμένους ναζιστές: λες και οι Ευρωπαίοι διώκτες μας ξαναεμφανίστηκαν εδώ στην Παλαιστίνη, περιτυλιγμένοι με καφία, άφησαν μουστάκι, είναι όμως οι ίδιοι, εκείνοι που παλιότερα έχυσαν το αίμα μας, και το μόνο που θέλουν πάντα είναι να κόβουν τα λαρύγγια των Εβραίων από καθαρή ευχαρίστηση.»

Από τα πιο δυνατά, βουτηγμένα σε καθαρό αναισθητικό διεθνιστικής πολιτικής ανάλυσης κομμάτια του βιβλίου του Άμος Οζ, «Ιστορία Αγάπης και Σκότους», που συντρόφεψε τις φετινές μου διακοπές. Αν και παρόμοιες αναφορές σπανίζουν, καθώς πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, ωστόσο η συγκεκριμένη φωτίζει το τραπέζι πάνω στο οποίο ο συγγραφέας χειρουργεί μεθοδικά τις αναμνήσεις του…

Ίσα για να γυαλίσουν τα νυστέρια και οι λάμες…

Προς Μεγάλο Αδελφό: Ανοικτή Επιστολή

Αγαπητέ Μεγάλε Αδελφέ,

σου γράφω από το γραφείο, αν και αυτό μάλλον αφού είσαι ο Μεγάλος μου Αδελφός θα το γνωρίζεις ήδη. Διαφορετικά δεν θα ήσουν Αδελφός, και μάλιστα Μεγάλος. Θέλω να σε προλάβω και να σε διαβεβαιώσω ότι όσα ξετρύπωσες από το γραμματοκιβώτιό μου είναι εντελώς, μα ενοχλητικά εντελώς σκουπίδια.

Ξέρω, θα έρθεις να μου χτυπήσεις την πόρτα κάπου εκεί γύρω στις 4 το πρωί και θα μπουκάρεις με την άνεση του μεγάλου αδελφού, με τον αέρα του "εγώ τα ξέρω όλα, σε εμένα δεν κρύβεσαι".

Θα μου αρνηθείς τον καφέ και κάθε απάντηση. Θα μου βγάλεις από την καπαρντίνα σου τις χίλιες και μια εκτυπώσεις των μηνυμάτων μου, από 16 Ιούλη μέχρι 16 Αυγούστου. Και θα μου τις τρίψεις στη μούρη: "Arab Bank Account", "Nigerian Bank Account", "VIAGRA for sale", "PORN for free" και λοιπά, και λοιπά.

"Γιατί γουστάρεις να σε πάω μέσα; Για σχέση με τη διεθνή ή την ντόπια τρομοκρατία; Για παιδεραστία ή για παράνομο εμπόριο ναρκωτικών; Για ενοχλητικό και διαταραγμένο κομπιουτερά; Για χάκερ που είναι της μόδας;", θα με ρωτήσεις.

Και εγώ τι να σου πω; Ότι πέρασα σχεδόν 1 ώρα να σβήνω την ατέλειωτη σαβούρα που μου στρογγυλοκάθησε αυθάδικα στο mailbox; Ότι ούτε καν ανοίγω τα μηνύματά μου αυτά; Ότι είμαι φανατικός οπαδός του δυτικού πολιτισμού μας; Λέμε τώρα...

Πολιτισμός, θα μου πεις και θα στρίψεις ένα τσιγάρο, ζητώντας να ρίξω κάτι πάνω μου και να μπούμε στο αυτοκίνητό σου που περιμένει κάτω με προορισμό ένα από τα σπίτια σου. Μάλλον δίκιο έχω θα μου πεις, αλλά πού να βρω το δίκιο μου τέτοιες μέρες πονηρές.

Εντάξει έχεις κι εσύ το δίκιο σου, Μεγάλε Αδελφέ. Τόσα χρόνια σκάναρες τα μύχια των γραπτών μου, διάβαζες το blog μου, σούρωνες τα εισερχόμενα, ξεσκόνιζες τους φακέλους με τα πρόχειρά μου. Κάτι η συνδυαστική, κάτι οι ρημάδες λέξεις κλειδιά, κάτι μια δυο φωτογραφίες μου σε πορεία κατά τη σύνοδο κορυφής των ευρωπαίων αρχηγών, κάτι μια δυο ξαδέλφες που δεν ερχόνταν στα τραπέζια του θείου που πολύ συμπαθούσε την καθαριότητα και την τάξη... Πολύ θέλει ο άνθρωπος να του μπει μια ιδέα;

Πάντως, να 'μαι πάλι πίσω από τα πλήκτρα. Κόκκινα τα μάτια μου να ταξιδεύω σε σελίδες που δεν θα διαβάσω από τα συγκροτήματα με τα 1000 έντυπα, που δεν θα ακούσω από τις σινιαρισμένες κυρίες στα δελτία. Στην τσίτα για Βαλκάνια, για Μέση Ανατολή και πίσω για Λονδίνο και πάλι για Λατινική Αμερική και ολοταχώς για Κίνα και Ινδία. Κι από 'κει στη Λαμία και την Αλεξανδρούπολη, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη καβάλα στα πλήκτρα και τα κλικς. Με τύπους με παρατεταμένη ακμή, σε υπόγεια λουσμένα από νέον, με ανεμιστήρες και ψύκτρες να παγώνουν τους επεξεργαστές. Και οι σκέψεις να βολτάρουν με χειρουργική ακρίβεια, με ειρωνία μελετητή των πάντων και του τίποτα.

Ξέρω δεν θα με ρίξεις σε κάποιο μπουντρούμι. Ξέρεις ότι δεν είμαι επικίνδυνος για την Οικογένειά σου, τη Μεγάλη Οικογένεια. Ξέρεις ότι είμαι μια μύγα που βλέπει τον ευατό της στον καθρέφτη και χαίρεται. Απλά θα με κάνεις μονόστηλο, μια προειδοποίηση σε όσους σου γλιστράνε από τα χέρια.

Ας είναι και έτσι...

Μεγάλε Αδελφέ, καλώς σε βρήκα.

Όσα είδαν και σχολίασαν οι Δανοί μας στην Ελλάδα

Μαζί με τα τρία τους παιδιά, 8 χρόνων, 5 χρόνων και 17 μηνών, το φιλικό μας ζευγάρι από τη Δανία αλώνισαν τα κάμπινγκ της Ελλάδας για 6 εβδομάδες και πέρασαν την τελευταία των διακοπών τους μαζί μας στη Χαλκιδική.

Ξετρελάθηκαν με:
- Τις ομορφιές της ελληνικής φύσης σε Όλυμπο, Σαμοθράκη
- Το κρασί και το ούζο της Λήμνου
- Τα ζεστά και καταγάλανα νερά της Χαλκιδικής
- Τα τεράστια, γλυκά και κατακόκκινα καρπούζια του μπαμπά Γιώργου
- Τα υπέροχα σμυρνέικα σουτζουκάκια, το τζατζίκι, την καπακωτή της μαμάς Κατερίνας
- Το καλό κόκκινο κρασί του Βαγγέλη
- Τα ζαρζαβατικά του εξοχικού μας στη Χαλκιδική
- Τη ζεστή αγκαλιά και τα χαμόγελα όλων μας
- Την απλοχεριά μας
- Την ελληνική φέτα
- Την ελευθερία να τρώμε και μετά τις 7.30 το βράδυ

Τους φάνηκαν παράξενα:
- Ο μεσημεριάτικός μας υπνάκος μεταξύ 3 με 5.30, αλλά έτσι εξήγησαν και την ελευθερία να τρώμε και μετά τις 7.30 το βράδυ
- Ο φραπές
- Γιατί δεν προωθούμε τον φραπέ και τα ελληνικά κρασιά
- Το πακέτο τσιγάρα και το κινητό δεμένα στη ζώνη του παντελονιού των νησιωτών
- Οι φωνές και οι κόρνες μέσα από τα αυτοκίνητα

Βρήκαν θετικό:
- Τους καινούργιους αυτοκινητόδρομους της Ελλάδας
- Την αλλαγή συμπεριφοράς των οδηγών (χαμηλότερες ταχύτητες, προσεκτικότεροι)
- Την διακριτική παρουσία της Αστυνομίας, τους ευγενικούς τρόπους των αστυνομικών στον έλεγχο που τους έκαναν
- Τη διάθεση των παππούδων και γιαγιάδων να «κρατήσουν» τα εγγόνια για να διευκολύνουν το ζευγάρι. Στη Δανία αυτό θεωρείται εντελώς εξωπραγματικό.

Τα πήραν στο κράνος με:
- Την απίστευτη για τους ίδιους ΑΚΡΙΒΕΙΑ σε ΟΛΑ!!! Πάθανε πλάκα! Τους ζήτησαν σε beach bar 8 Ευρώ (!!!) για δυο φραπέ σε πλαστικό! Αρνήθηκε να πληρώσει το δεύτερο και του τον χάρισαν. Δεν είμαστε "ψυχάρες";
- Τη βρομιά στα περισσότερα κάμπινγκ τα οποία επισκέφτηκαν
- Την απρονοησία για άτομα με ειδικές ανάγκες
- Την καθυστέρηση στα δρομολόγια των πλοίων
- Τα σκουπίδια στους δρόμους της Σαμοθράκης
- Τη νοοτροπία Ελλήνων εικοσάρηδων και βάλε να ουρλιάζουν και να γλκεντοκοπάνε με μουσική πολλών ντεσιμπέλ σε οικογενειακά κάμπινγκ
- Τη νοοτροπία Ελλήνων να μην επεμβαίνουν όταν ενοχλούνται κατάφορα
- Την υποβάθμιση του περιβάλλοντος

Σύντομα φωτογραφίες και περισσότερα σχετικά!

Επιστροφή από διακοπές

Χρειάστηκαν 36 βαθμοί Κελσίου, μια απέραντη βαρεμάρα να κοιτάζουμε την κυρία με τη ρόμπα στην απέναντι πολυκατοικία και ένα γοερό κλάμα της μικρής για να πάρουμε την απόφαση μέσα σε λίγα λεπτά: διακοπές, τώρα, χωρίς πισωγύρισμα, χωρίς ερωτήσεις.

Με τη νεογέννητη μικρή μας και όλη της την προίκα.

Τι παίρνουμε, τι αφήνουμε; Ισχυρή δόση αφαίρεσης και απλούστευσης της διαμονής. Για τους περισσότερους Θεσσαλονικείς η Χαλκιδική είναι ένα δεύτερο σπίτι, μια ανάσα οξυγόνου από τη βαρβαρότητα του μπετόν.

Που να προλάβεις να ενημερώσεις blog και κόσμο. Ούτε το μήνυμα στον τηλεφωνητή άλλαξα! Φόρτωσα άρον άρον τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Μόνο και μόνο για να διαπιστώσω την εξίσωση: μωρό = άπειρα αξεσουάρ! Κι ύστερα ετοίμασα ένα διπλό εσπρέσσο, δέσαμε τη μικρή στο κάθισμά της και βουρ για θάλασσα και πράσινο!

15 μέρες να απλώνω το μάτι σε λεμονιές και γαρδένιες, να σουλατσάρω στο γκαζόν, να μπαίνω με μαγιό, να βγαίνω με μαγιό. Ξέπλυμα στην αυτοσχέδια πετρόκτιστη ντουζιέρα, σουτζουκάκια, μπριζόλες με ξανθιά μπύρα να ιδρώνει στο ψηλό ποτήρι. Φρέσκο ψάρι στα κάρβουνα και το λευκό κρασί επίσης από πριν στο ψυγείο.

Και η Μαρία να θηλάζει τη μικρή μας με θέα το απέραντο γαλάζιο και με έναν εμφανή εκνευρισμό για τις μύγες και μέλισσες. Εγώ να κρυφοχαμογελάω βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί της πόλης. Και την κόρη μας να χαζεύει το γαλάζιο φορώντας μόνο την πάνα της.Στο εξοχικό του παππού και της γιαγιάς η μικρή «ξεπούλιασε», όπως λένε στην Κρήτη. Ξεπετάχτηκε, αν προτιμάτε. Έκανε αισθητή την παρουσία της με το κλάμα της.

Στη Θεσσαλονίκη επιστρέψαμε για λίγο και σύντομα θα αναχωρήσουμε για το δεύτερο γύρο. Ίσα ίσα για να μας λείψει το άρωμα της ρίγανης, η ώριμη φρέσκια ντομάτα και το αγγούρι του κήπου. Του πεπονιού και καρπουζιού, της φρέσκιας μελιτζάνας, του γλυκοκρέμυδου και της κόκκινης πιπεριάς.


Και το σημαντικότερο από όλα: το γέλιο του παππού Γιώργου και τη γιαγιάς Κατερίνας που έχουν το εξοχικό καμάρι τους. Που παραμένουν ακούραστοι με μια ενέργεια μοναδική. Να ποτίζουν, να φυτεύουν, να σκαλίζουν, να κλαδεύουν, να προσφέρουν λουλούδια στη νεογέννητη ζωή μας!

Πατέρα και μάνα, μέσα από την καρδιά μου σας ευχαριστώ! Που επιμένατε να αγοράσουμε αυτό το κομμάτι γης, να κτίσουμε αυτό το σπίτι, να φτιάξετε τον κήπο που στερηθήκατε στην πόλη.

Που πάντα ξέρατε, που πάντα ξέρετε… Αλλά και που πάντα μας αφήνατε να μάθουμε!