Καθ' οδόν για το λιμάνι της πόλης με μπαγάζια και 2 ξαδέλφια που μπαρκάρουν για Κρήτη. Διακοπές.
Το τηλέφωνο στην τσάντα του πορτ-μπαγάζ χτυπάει ασταμάτητα δαιμονισμένα. Κρύος ιδρώτας με λούζει κάθε φορά που η εξάρτηση κτυπαέι κόκκινο. Κάθε φορά που όταν με χρειάζονται, εγώ έχω πετάξει τη συσκευή στο πλέον ακατάλληλο μέρος.
Στο κόκκινο φανάρι της Εγνατίας κάνω την καταδρομική προς το πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
-Έλα ρε Κώστα! Πώς έτσι μας θυμήθηκες; Τι κάνει το Λονδινάκι μας;
-Μ*λ*κ*, γίνεται της τρελής εδώ!!!
...
Στο γραφείο η οθόνη του υπολογιστή γεμίζει από οικείες γειτονιές και χρώματα. Γαμώτο, αυτή η υπόθεση έχει τραβήξει πολύ! Πάρα πολύ.
Από όλες τις μεριές! Όχι άλλο αίμα αθώων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου