Επιστροφή από διακοπές

Χρειάστηκαν 36 βαθμοί Κελσίου, μια απέραντη βαρεμάρα να κοιτάζουμε την κυρία με τη ρόμπα στην απέναντι πολυκατοικία και ένα γοερό κλάμα της μικρής για να πάρουμε την απόφαση μέσα σε λίγα λεπτά: διακοπές, τώρα, χωρίς πισωγύρισμα, χωρίς ερωτήσεις.

Με τη νεογέννητη μικρή μας και όλη της την προίκα.

Τι παίρνουμε, τι αφήνουμε; Ισχυρή δόση αφαίρεσης και απλούστευσης της διαμονής. Για τους περισσότερους Θεσσαλονικείς η Χαλκιδική είναι ένα δεύτερο σπίτι, μια ανάσα οξυγόνου από τη βαρβαρότητα του μπετόν.

Που να προλάβεις να ενημερώσεις blog και κόσμο. Ούτε το μήνυμα στον τηλεφωνητή άλλαξα! Φόρτωσα άρον άρον τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Μόνο και μόνο για να διαπιστώσω την εξίσωση: μωρό = άπειρα αξεσουάρ! Κι ύστερα ετοίμασα ένα διπλό εσπρέσσο, δέσαμε τη μικρή στο κάθισμά της και βουρ για θάλασσα και πράσινο!

15 μέρες να απλώνω το μάτι σε λεμονιές και γαρδένιες, να σουλατσάρω στο γκαζόν, να μπαίνω με μαγιό, να βγαίνω με μαγιό. Ξέπλυμα στην αυτοσχέδια πετρόκτιστη ντουζιέρα, σουτζουκάκια, μπριζόλες με ξανθιά μπύρα να ιδρώνει στο ψηλό ποτήρι. Φρέσκο ψάρι στα κάρβουνα και το λευκό κρασί επίσης από πριν στο ψυγείο.

Και η Μαρία να θηλάζει τη μικρή μας με θέα το απέραντο γαλάζιο και με έναν εμφανή εκνευρισμό για τις μύγες και μέλισσες. Εγώ να κρυφοχαμογελάω βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί της πόλης. Και την κόρη μας να χαζεύει το γαλάζιο φορώντας μόνο την πάνα της.Στο εξοχικό του παππού και της γιαγιάς η μικρή «ξεπούλιασε», όπως λένε στην Κρήτη. Ξεπετάχτηκε, αν προτιμάτε. Έκανε αισθητή την παρουσία της με το κλάμα της.

Στη Θεσσαλονίκη επιστρέψαμε για λίγο και σύντομα θα αναχωρήσουμε για το δεύτερο γύρο. Ίσα ίσα για να μας λείψει το άρωμα της ρίγανης, η ώριμη φρέσκια ντομάτα και το αγγούρι του κήπου. Του πεπονιού και καρπουζιού, της φρέσκιας μελιτζάνας, του γλυκοκρέμυδου και της κόκκινης πιπεριάς.


Και το σημαντικότερο από όλα: το γέλιο του παππού Γιώργου και τη γιαγιάς Κατερίνας που έχουν το εξοχικό καμάρι τους. Που παραμένουν ακούραστοι με μια ενέργεια μοναδική. Να ποτίζουν, να φυτεύουν, να σκαλίζουν, να κλαδεύουν, να προσφέρουν λουλούδια στη νεογέννητη ζωή μας!

Πατέρα και μάνα, μέσα από την καρδιά μου σας ευχαριστώ! Που επιμένατε να αγοράσουμε αυτό το κομμάτι γης, να κτίσουμε αυτό το σπίτι, να φτιάξετε τον κήπο που στερηθήκατε στην πόλη.

Που πάντα ξέρατε, που πάντα ξέρετε… Αλλά και που πάντα μας αφήνατε να μάθουμε!