Στις 22 Αυγούστου αρθρογράφος της Washington Post αναρωτήθηκε αν η Cindy Sheehan «μπορεί να παίξει ένα καταλυτικό ρόλο στο αντιπολεμικό κίνημα». Πρόκεται για τη μητέρα η οποία έχασε τον 24χρονο γιό της, Casey Sheehan, στον πόλεμο του Ιράκ και απαιτεί μια, έστω, εξήγηση, από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Μαζί με άλλους ακτιβιστές και γονείς παιδιών που στάλθηκαν και σκοτώθηκαν σε έναν αδικαιολόγητο πόλεμο, έχουν κατασκηνώσει σε ράντσο δίπλα από αυτό του προέδρου Μπους, διαμαρτύρονται και οργανώνονται κατά της συνέχειας του πολέμου στο Ιράκ.
Ωραία, θα μου πεις, αυτά δεν είναι «νέα».
ΟΚ, τα νέα είναι ότι η Cindy Sheehan αποτελεί όντως μια φωτιά στο στομάχι του θεριού, ένας κακός μπελάς για την κυβέρνηση Μπους που διαπιστώνει μια άνευ προηγουμένου κατεδάφιση των όσων υποστήριζε σχετικά με την υπόθεση στο Ιράκ. Η δημόσια κριτική γίνεται ολοένα και πιο έντονη και αυτό χωρίς τη βοήθεια από τα αμερικανικά ΜΜΕ, αλλά χάρη στην Cindy.
Η πανσπερμία των μικρών, αλλά ανεξάρτητων ΜΜΕ στις Η.Π.Α., από ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς, μέχρι, και κυρίως blogs, προκαλεί μια άνευ προηγουμένου έκτασης εναλλακτική ενημέρωση στο κοινό. Μεγάλο πλήθος από αυτά αφιέρωσαν αυτές τις ημέρες κύρια άρθρα τους στα όσα συνέβαιναν στο ράντσο της ειρήνης, στο Τέξας.
Στο http://www.meetwithcindy.org/ θα διαβάσεις σχετικά άρθρα και θα δεις σχετικές φωτογραφίες από το γεγονός.
Στο http://www.alaskagyrl.blogspot.com/ θα κατεβάσεις φωτογραφίες με την Joan Baez η οποία υποστήριξε την συγκέντρωση των ακτιβιστών, τραγούδησε και είπε ιστορίες από τα παλιά.
Αυτό που μου καίει το μυαλό είναι ο μεγάλος ενθουσιασμός και η φαντασία όσων Αμερικανών οργανώνουν τέτοιου είδους γεγονότα. Ξεκινούν από έναν πόνο ο οποίος ξεπερνά την τραγικότητά του, μετασχηματίζεται σε μια ελεγχόμενη οργή η οποία δεν γίνεται ρεντίκολο στα κανάλια, δεν πουλιέται σε παράθυρα. Αντίθετα, χρησιμοποιεί ό,τι πιο φρέσκο από πλευράς εργαλείων, επιστρατεύει φωνές ακτιβιστών, συμπαρασύρει τις τοπικές κοινωνίες. Από εκεί και πέρα, έχουμε ένα παγκόσμιο γεγονός το οποίο είναι ικανό να αλλάξει την πορεία της Ιστορίας (με κεφαλαίο).
Δεν είναι αυτό το θαύμα και η γοητεία, η κατάρα και το ανάθεμα που στοιχειώνει γλυκά τους Αμερικανούς; Δεν είναι αυτός ο λόγος που στον υπόλοιπο κόσμο συνεχίζουμε να τους θαυμάζουμε και να τους ακολουθούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου