«Στη ζωή των μεμονωμένων ανθρώπων καθώς και στη ζωή των λαών, οι χειρότερες συγκρούσεις είναι συχνά εκείνες που ξεσπούν ανάμεσα σε δυο κατατρεγμένους. Μόνο στους ευσεβείς πόθους, τους διαδεδομένους σε ορισμένους κύκλους, οι κατατρεγμένοι και οι καταπιεσμένοι συσπειρώνονται από αλληλεγγύη για να πολεμήσουν ενάντια του βάναυσου δυνάστη τους.
Στην πραγματικότητα, δυο παιδιά του ίδιου αυταρχικού και τυραννικού πατέρα δεν γίνονται αναπόφευκτα σύμμαχοι, ούτε η κοινή μοίρα τα φέρνει πάντα κοντά. Πολλές φορές θεωρούν ο ένας τον άλλον όχι ως ομόμοιρο αλλά ως φρικιαστικό είδωλο του κοινού τους διώκτη.
Ίσως έτσι έχουν τα πράγματα ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους, εκατό χρόνια τώρα.
Η Ευρώπη που τυράννησε τους Άραβες, που τους ταπείνωσε και τους απομύζησε με τον ιμπεριαλισμό της, την αποικιοκρατία της, την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι η ίδια Ευρώπη που κυνήγησε τους Εβραίους, μέχρι που στο τέλος επέτρεψε αν όχι βοήθησε τους Γερμανούς να τους ξεριζώσουν από κάθε γωνιά της ηπείρου και να τους αποδεκατίσουν σχεδόν όλους.
Όμως οι Άραβες όταν μας κοιτούν δεν βλέπουν σε εμάς μια χούφτα ημιυστερικών επιζώντων, αλλά ένα νέο και αλαζονικό απεσταλμένο της αποικιοκρατικής Ευρώπης, της τελειοποιημένης και εκμεταλλεύτριας, που επέστρεψε δολερά στην Ανατολή – αυτή τη φορά με σιωνιστικό καμουφλάζ – για να τους ξαναεκμεταλλευτεί, να τους ταπεινώσει και να τους καταχραστεί.
Ενώ, εμείς από τη μεριά μας, όταν τους κοιτάμε δεν τους θεωρούμε ως θύματα σαν εμάς, αδέρφια μας στη δυστυχία, αλλά ως κοζάκους που έρχονται να μας κάνουν πογκρόμ, ως αιμοβόρους αντισημίτες, μασκαρεμένους ναζιστές: λες και οι Ευρωπαίοι διώκτες μας ξαναεμφανίστηκαν εδώ στην Παλαιστίνη, περιτυλιγμένοι με καφία, άφησαν μουστάκι, είναι όμως οι ίδιοι, εκείνοι που παλιότερα έχυσαν το αίμα μας, και το μόνο που θέλουν πάντα είναι να κόβουν τα λαρύγγια των Εβραίων από καθαρή ευχαρίστηση.»
Από τα πιο δυνατά, βουτηγμένα σε καθαρό αναισθητικό διεθνιστικής πολιτικής ανάλυσης κομμάτια του βιβλίου του Άμος Οζ, «Ιστορία Αγάπης και Σκότους», που συντρόφεψε τις φετινές μου διακοπές. Αν και παρόμοιες αναφορές σπανίζουν, καθώς πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, ωστόσο η συγκεκριμένη φωτίζει το τραπέζι πάνω στο οποίο ο συγγραφέας χειρουργεί μεθοδικά τις αναμνήσεις του…
Ίσα για να γυαλίσουν τα νυστέρια και οι λάμες…
1 σχόλιο:
Αν και, προσωπικά, δεν εμπιστεύομαι τα κίνητρα του Sharon, οφείλω να ομολογήσω ότι η εκκένωση της Λωρίδας της Γάζας απ' τους εποίκους -που ελπίζω να ολοκληρωθεί ειρηνικά τη Δευτέρα- είναι μιά απ' τις πιό δυνατές χειρονομίες που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στο δρόμο για την ειρήνη στην περιοχή. Πολλά απομένουν να γίνουν (η Λωρίδα παραμένει πρακτικά αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο, και φαίνεται πως η απομάκρυνση των οικισμών από τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη θ' αργήσει), αλλά είναι τουλάχιστον μιά αρχή.
Δημοσίευση σχολίου