Αγιασμός σήμερα και το άγχος των γονιών κοιτάζει με λαχτάρα πίσω από την αυλόπορτα του σχολείου. Ερωτηματικά πλημμυρίζουν το κεφάλι, αγωνίες κάνουν τα χέρια να ιδρώνουν. Κι όμως η πιτσιρίκα είναι εκεί, μπερδεμένη μαζί με άλλα ζωηρά, λιγότερο φασαριόζικα, ντροπαλά, αυθάδικα και νευρικά, ελληνικής, ρωσικής και αλβανικής καταγωγής πιτσιρίκια.
Με ζελέ επιμελώς σμιλεμένο στο μαλλί. Με καινούργια σάκα. Φορτωμένη με φόβους και ελπίδα, με άγχος για αναγνώριση και προσωπική επιτυχία.
Καθώς ο βασιλικός ανακατεύει τη μυρωδιά του με το λιβάνι, οι σταγόνες που προσγειώνονται στα κεφάλια προκαλούν γέλια. Όπως πάντα, άλλωστε. Ας είναι…
Ακούω τον παπά να διαβάζει σε μια γλώσσα που εκτίμησα μόνον αφού έφυγα από το σχολείο. Κι όταν αφήνει το «βιβλίο» του μιλά απλά:
«Ο δάσκαλος είναι δυο φορές γονιός», λέει.
Κι είναι ό,τι πιο δεσμευτικό έχω ακούσει στα τόσα χρόνια που «δουλεύω» με παιδιά…
1 σχόλιο:
δυστυχώς ή ευτυχώς (ανάλογα με τον/ην εκπαιδευτικό) μάλλον έτσι είναι....
Δημοσίευση σχολίου