Στο τραπέζι οι καφέδες βογκάνε. Τα μπεγλέρια νευρικά χτυπάνε ένα τακ-τακ-τακ. Τελικά, ποιος ψήφισε τους μόνους χαμένους; Σαν τον Πέτρο που τρεις φορές αρνήθηκε αυτόν που πίστευε, όλοι τώρα δηλώνουνε ότι αυτοί δεν έχουν το χτικιό. Και ξερνάνε ένα σαρκαστικό βιτριόλι, να το πατήσει ο απέναντι που αυτός τόλμησε να ψηφίσει αυτόν το προ πολλού "ξοφλημένο αμερικανάκι".
Προφήτες της κλανιάς, λέω εγώ.
Τόσοι "αριστεροί" μαζεμένοι σε ένα τραπέζι. Τόση "πρόοδος" μέσα σε μια κουβέντα άσπρο - μαύρο. Τόση "σύνθεση κι ανάλυση" σε ένα χείλι που σκάει από την ικανοποίηση της γελοιοποίησης όχι μιας πολιτικής που ούτως ή άλλως δεν κυβερνούσε, όσο ενός ανθρώπου που ναι, φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για πολλά.
Μα, ξανασκέφτομαι, κανείς σας δεν τους ψήφισε; Κανείς μας; Ούτε εσύ Παύλο; Εσύ Ελένη; Ελένη, που πας; Ρε, Γιάννη εσύ δεν μου έλεγες ότι ναι, είσαι "φίλος"; Μη φεύγεις ρε Γιάννη, κάτσε να μου πεις.
Γιατί ρε σείς τέτοια σιωπή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου