Η τελευαταία ταινία του Lars Von Trier, Dogville, με την καθιερωμένη στην υποκριτική της απήχηση απέναντί μας Nicole Kidman, αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμη τα τρομερά παιδιά του κινηματογράφου. Χωρίς οπτικά εφέ, ειδικούς ήχους και χολλυγουντιανά τερτίπια, o κινηματογραφιστής της Δανίας ξαναχτύπησε. Έβγαλε μπροστά όλες μας τις νευρώσεις, τις υποκρισίες και ανασφάλειες.
Η Grace (Nicole Kidman) αντιπροσωπεύει τον ξένο, τον άγνωστο. Είναι όλοι οι μετανάστες, οι άγνωστοι οι οποίοι έρχονται να διαταράξουν το κατεστημένο μας. Στην αρχή δεχόμαστε, υπό συνθήκες πάντα, να μείνουν διακριτικά πλάι μας. Καθώς αυτοί μας εξυπηρετούν, εμείς σταδιακά βολευομάστε και τους εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο. Γινόμαστε σε τέτοιο σημείο σφετεριστές που φορτώνουμε διαρκώς τον "ξένο" με ότι δεν θέλουμε να βρωμίσουμε τα χέρια μας.
Η αρχική απόσταση στην οποία τον κρατάμε είναι καθαρά υποκριτική. Σύντομα θα θελήσουμε να ξαπλώσουμε μαζί του, όχι από έρωτα, αλλά από μια κτηνώδη ανάγκη μεγαλύτερης επιβολής μας . Ο συνεχής βιασμός του "ξένου" από όλα τα μέλη της κοινότητας είναι συνωμοτικός.
Όταν το θύμα αποφασίσει να αντιδράσει και να σπάσει τα δεσμά του, η κοινότητα συσπειρώνεται στις "ηθικές αξίες" και το κατεστημένο. Εφευρίσκονται επιφάσεις και η σιωπή αποτελεί το κοινό όπλο. Η προδοσία δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια διαρκή προσπάθεια επιβολής, η οποία φτάνει στο ύστατο σημείο: να αλυσωδέσει τον "ξενο" με σκοπό την προστασία της κοινότητας και των αξιών της.
Όταν το θύμα συνειδητοποιεί τη θέση του, μπορεί και οφείλει να αντιδράσει. Είτε θα φτάσει στα όρια της συγχώρεσης και θα δικαιολογήσει την ανθρώπινη φύση, είτε θα εκδικηθεί, γιατί πολύ απλά οι δήμιοί του αν συνεχίσουν να υπάρχουν θα συνεχίσουν το κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου