To θεατρικό Embedded σε DVD

Ο John, ξάδερφος στη Νέα Υόρκη, έστελνε τα οργισμένα emails του κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Η προοδευτική κοινότητα των Η.Π.Α. αντιδρούσε, μου έγραφε, παρά τα όσα σκόπιμα δεν έδειχναν τα εμπορικά ΜΜΕ Αμερικής και Ευρώπης.

Το θεατρικό Embedded, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Tim Robbins, αφού παίχτηκε με επιτυχία και στις δυο ακτές των Η.Π.Α., έκανε το γύρο σε άλλες 8 πολιτείες. Η δίψα για εναλλακτική ενημέρωση οδήγησε τον σκηνοθέτη να κινηματογραφήσει το έργο σε DVD, να χρησιμοποιήσει το Web και ανεξάρτητα websites και blogs για την προώθησή του. Περιηγήσου στο http://www.embeddedlive.com/.

Σε συνέντευξή του ο Tim Robbins περιγελά τον κατάπτυστο ρόλο που διαδραμάτισαν και συνεχίσουν να διαδραματίζουν τα ΜΜΕ, τόσο των Ρεπουμπλικάνων, όσο και των Δημοκρατών. Ωστόσο το έργο δεν αφορά μόνον αυτά.

Καταδεικνύει τον ξεχωριστό ρόλο τον οποίο διαδραματίζει ο καθένας μας ως ξεχωριστή οντότητα, ως ενεργός πολίτης. Και φυσικά την επανάσταση που ήδη φέρνει το Internet με τις εναλλακτικές μορφές οργάνωσης των κοινοτήτων και δικτύων ανθρώπων.

Ώρα να γράψουμε δημόσια τις ευχαριστίες μας

Συνεχίζουμε να θαυμάζουμε και να λατρεύουμε ολοένα και περισσότερο το μικρό θαύμα της ζωής που κρατάμε στην αγκαλιά μας. Πέρασε το πρώτο βράδυ, ένα "test drive", όπως μας έλεγαν. Ήταν ένα απαλά φωτισμένο ξενύχτι με χαμόγελα και μουτσούνες, με τριγμούς και μπουνίτσες στον αέρα.

Με τη μυρωδιά μωρού να διαχέεται σε όλο το διαμέρισμα, ήρθε η ώρα να γράψουμε και δημόσια τις ευχαριστίες μας. Και για το λόγο αυτό, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα…

Ευχαριστούμε θερμά και μέσα από την καρδιά μας το γυναικολόγο κύριο Χρήστο Αργυρίου. Παρέμεινε καρτερικός και ρεαλιστής 4 χρόνια στο πλάι μας. Με την μικροηλεκτρονική κάμερά του έσκαψε στα σωθικά μας. Είδε, έκρινε, αποφάσισε. Έπραξε. Με το χέρι του αποφασιστικού χειρουργού, έλυσε, έδεσε, απόφραξε. Και την Παρασκευή έφερε στο φως τη μικρή μας με απόλυτη επιτυχία.

Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας τη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής «Εμβρυογένεσις» στην Αθήνα. Η διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης δεν θα είχε στεφθεί με επιτυχία αν το άρτια καταρτισμένο προσωπικό του δεν στεκόταν με περισσή και καθόλου τεχνητή ευγένεια στο πλάι μας. Όλοι ήταν πρόθυμοι να απαντήσουν σε κάθε μας αρχική απορία και ενδοιασμό.

Ειδικότερα, ευχαριστούμε τον Δρ. Μηνά Μαστρομηνά. Η ανθρωποκεντρική του σκοπιά απέναντι στο ζήτημα της υπογονιμότητας, η προσέγγιση στο ζήτημα και ο επαγγελματισμός του είναι ένα μείγμα που θέτει ισχυρά τα θεμέλια μιας επιτυχούς διαδικασίας τεχνητής γονιμοποίησης.

Και αν οι παραπάνω ευχαριστίες είναι εύκολες στα λόγια, τα πράγματα σφίγγουν όταν ερχόμαστε σε δικούς μας ανθρώπους. Αίμα του αίματός μας και επιστήθιοι φίλοι οι οποίοι δεν κουράστηκαν να προσφέρουν χαμόγελα, ζεστές αγκαλιές σε έναν μακρύ χειμώνα.

Στις μανάδες που λιώσανε σόλες στο πήγαινε-έλα, στο ψήσε-σέρβιρε, στο γέλα-κάνε τη χαζή. Στους πατεράδες που σφίγγανε το τιμόνι καθοδόν προς το σπίτι, το ιατρείο. Στη θεία Ας-γράφει-το-τηλέφωνο-εσείς-να-είστε-καλά, που στιγμή δεν σταμάτησε να κοιτάζει το εικόνισμα στην κουζίνα της και να συνδιαλέγεται τα βράδια με την Παναγιά. Στα αδέρφια που μέσα από την πίεση της δουλειάς, ξέκλεβαν μια δυο καλησπέρες, κάνανε την ανάγκη φιλότιμο και βλέπανε το γ*μ*μένο FAME STORY για να κάνουν παρέα στο Μαράκι μου.

Ευχαριστούμε τους Βαγγέλη, Κατερίνα. Το ζευγάρι που, μαζί με τη μικρή τους Μαρία, μας γέμισαν τις στιγμές με γέλιο, κουράγιο, χαλαρότητα. Α, και καλό φαγητό, κρασί και κουβέντα. Πολύ κουβέντα. Και αγκαλιές από την αξιολάτρευτη μικρή τους. Ήταν τα δικά της χεράκια στο λαιμό μας, τα οποία μας γέμιζαν ελπίδα. Τους υπερ-αγαπάμε!

Ευχαριστούμε όλους όσοι μας περιέβαλαν με διακριτικότητα, με δώρα συμβολικά, με τηλεφωνήματα, με επισκέψεις. Με τον ενθαρρυντικό τους λόγο, τις μουσικές, τα βιβλία με τα παραμύθια, την καλή παρέα.

Είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που απογειωνόμαστε όταν σκεφτόμαστε το πριν και ρίχνουμε το βλέμμα στη μινιατούρα μας που κοιμάται γλυκά – γλυκά.

Θα φτιάξουμε ένα ξεχωριστό blog για να καταγράφουμε όσα παρατηρήσαμε, όσα μάθαμε από την μοναδική εμπειρία της εγκυμοσύνης και θα μάθουμε από αυτές της μητρότητας και πατρότητας. Θέλουμε να δώσουμε κουράγιο σε όσους προσπαθούν στο δρόμο της απόκτησης ενός παιδιού και της ανατροφής του. Αξίζει όσο τίποτα άλλο στο μάταιό μας κόσμο. Κοινότυπο μεν, αναγκαίο να γράφεται δε.

Βρετανία: 2η κατάσχεση server του Indymedia

Δεύτερη μέσα σε ένα χρόνο κατάσχεση server του Indymedia στην Βρετανία. Αυτή τη φορά στο Bristol. Διάβασε σχετικά στο Slashdot.

Σπουδαιότερο είναι ότι το παράρτημα του Bristol Indymedia υποστηρίζεται από δημοσιογραφικές ενώσεις, όπως το National Union of Journalists (NUJ), το Liberty και το Privacy International αναγνωρίζοντας έτσι το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και την συνεισφορά του Indymedia στην ανεξάρτητη και εναλλακτική δημοσιογραφία.

Απο "λεγεωνάριος", πετυχημένος blogger;

Είναι μέρος του παιχνιδιού όταν τα εμπορικά ΜΜΕ φλερτάρουν με «παραστρατημένα» μεν, πετυχημένα δε blogs. Μετατρέπουν την οργή σε σάλια, τις ιδέες σε κουδουνίστρες. Και έχουν «καυτό» το θέμα στο πιάτο.

Ο Markos Moulitsas Zuniga στο Dailykos.com φτύνει το κατεστημένο. Ή έτσι μοιάζει.

Στα 17 του «λεγεωνάριος» στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Κατέληξε με το σύνδρομο του Πολέμου του Κόλπου. Συνέχισε με σπουδές σε Φιλοσοφία, Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία.

Με 12.000.000 μοναδικές επισκέψεις ανά μήνα στο καλοστημένο και καλοδουλεμένο του blog, προσελκύει διαφημίσεις και την προσοχή όσων θα είχαν συμφέρον να κτυπάει για λογαριασμό τους τα πλήκτρα του.

Πρόσφατα αποφάσισε να θέσει την εμπειρία που αποκόμισε από το στήσιμο και διαχείριση του Dailykos.com στην υπηρεσία κάποιων ΜΜΕ και πολιτικών του αμερικανικού κατεστημένου.

Όσοι ξεπερνούν έναν υψηλό αριθμό επισκέψεων, αρχίζουν να επηρεάζουν την κοινή γνώμη.

Στην Αμερική των εκατομμυρίων χρηστών του Internet και της ώριμης αγοράς, ψηφοφόρων και καταναλωτών, κινήσεις καταγράφονται και χρησιμοποιούνται. Υπολογίζεται ότι πάνω από το 1/3 των ψηφοφόρων στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές ενημερώθηκε μέσω Internet. To 30% των ψηφοφόρων διαβάζουν blogs.

‘Νough said?

Βόμβες ναπάλμ στη Φαλούτζα

Πτώση, λένε και γράφουν, της δημοτικότητας του προέδρου Bush. Ένα χρόνο μετά την παράδοση της εξουσίας σε Ιρακινούς από τις δυνάμεις κατοχής τα θύματα του πολέμου στο Ιράκ αυξάνονται. Και διέξοδος δεν φαίνεται από πουθενά.

Πρόσφατη αποκάλυψη φέρει τους αμερικανούς στρατιωτικούς να έχουν προβεί σε χρήση βομβών ναπάλμ κατά το βομβαρδισμό της Φαλούτζα. Την αρχή έκανε ο βρετανικός Independent. Το Λονδίνο αρνήθηκε τη γνώση του εγχειρήματος. Παραπλανήθηκε; Υιοθετεί το ρόλο της "παρθένου";

Το γεγονός είναι ότι τα αμερικανικά εμπορικά ΜΜΕ έχουν χρυσώσει το χάπι. Και προπαγανδίζουν ασύστολα τις κινήσεις της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Η σημαντικότερη, ίσως, συνέπεια της διαπλοκής των αμερικανικών εταιριών με τα ΜΜΕ και του πολιτικούς.

Διάβασε περισσότερα στο Dissidentvoice.org

Ωστόσο αμερικανοί διανοούμενοι στήνουν εικονικά δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στο "σκαμνί" κάθονται Bush και Blair. Έδρα του Παγκόσμιου Δικαστηρίου είναι η Κωνσταντινούπολη. Στο πάνελ κάθεται, ανάμεσα σε άλλους, και η Arundhati Roy, συγγραφέας και ακτιβίστρια.

Η είδηση από το ΑLJAZEERA.net

Επίσης στο INFORMATION CLEARING HOUSE θα διαβάσεις ειδήσεις που δεν "παίζουν" τα εμπορικά ΜΜΕ. Αν μη τι άλλο, οι Αμερικανοί δείχνουν το δρόμο της εναλλακτικής, τεκμηριωμένης πληροφόρησης από το δίκτυο. Και αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό.

Ωστόσο, στη χώρα της ελευθερίας του λόγου και της δημοκρατίας, bloggers δέχονται την επίθεση κυβερνητικών για όσα γράφουν και υποστηρίζουν με θέρμη. Εννοείται όταν αυτά είναι κόντρα στο επίσημο ρεύμα.

Αλλά για αυτό το θέμα θα ακολουθήσει νέο σημείωμα αργότερα...

Οι εκλογές της 3ης Ιουλίου στην Αλβανία

Αφιέρωμα του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων για τις εκλογές στη γειτονική χώρα. Ανάμεσα στα άλλα, διάβασε για τις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων και το εκλογικό σύστημα της Αλβανίας.

Link: http://www.mpa.gr/specials/elections_albania/

Σε θερμοκρασία αποστειρωτή

Ξέρω, ξέρω... Οι πετρελαιάδες τρελλάθηκαν, ο "μπουλντόζας" τα μάζεψε, οι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πατήσαν μια πεπονόφλουδα νααα, με το συμπάθειο. Και γενικώς όλα άλλαξαν, ωστόσο παρέμειναν εκνευριστικά ίδια.

Εμείς στην καρακοσμάρα μας με τη μικρή να κάνει θριαμβευτική την είσοδό της στο σπίτι σήμερα για πρώτη της φορά. Από δω το σαλόνι, να η κουζίνα, το λουτρό, το δωμάτιο των γονιών σου, το δικό σου. Καλά; Όλα καλά, σκεφτηκαμε. Και τώρα; Γκλουπ...

Το πρώτο άλλαγμα πάνας, το πλύσιμο κάτω από τη βρύση στο λουτρό. Στο ραδιόφωνο το δελτίο των 12.00. Μοιάζει να λειτουργεί το σύστημα με τους τρεις μας.

Πού είναι το τάδε μπιμπερό, κάπου μέσα σε ένα συρτάρι, ποιό, να εκείνο το πάνω, δεν το βρίσκω, ψάξε είμαι σίγουρη ότι το πήραμε. Βγάλε τη ροζ μπουρνοζοπετσέτα, δεν πλύθηκε, αφού είπαμε να πλυθεί, δεν πρόλαβα φαίνεται.

Το ραβδόγραμμα αυξάνει τα ύψη στον άξονα της έντασης, καθώς αυξάνουν και οι τιμές του χρόνου.

Να φάμε, ας φάμε, να το βάλω στο κρεβατάκι του, βάλτο, κάνω σαλάτα.

Και μέσα στο μεσημέρι που αγγίζει το σημείο βρασμού του αποστειρωτή, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα, τι είναι, ουααααα, ουααααα, τι είναι, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα...

Ασταμάτητα, με μάτια κλειστά, με δάκρυ, με πείσμα, με μάτια ανοιχτά, με μάτια τεράστια, με γροθιές στον αέρα, με πόδια που κλωτσάνε στα δίχτυα μπαλιές του Ζαγοράκη, με κοκκινίλα στο πρόσωπα από το νεύρο.

Πώς διάολο βιδώνει το μπιμπερό, λάθος θηλή, χρειαζόμαστε λαβίδα, fuck κάηκα, πρόσεχε αγάπη μου, ΟΚ ας χαλαρώσουμε, ουααααα, ουααααα, ουααααα, ουααααα, είσαι σίγουρος, το τηλέφωνο, γ*μ*σ* το το τηλέφωνο, φεύγω για το γραφείο, δεν θα φας, άσε μετά.

Κοιμάται; Ναι, μετά από 5 ώρες ανεξάντλητου κλάματος, με πρησμένα μάτια κλείσαμε στόμα.

Φραπέεεεεεεεεε, τώωωωραααα!

Ο "λαχανόκηπος" της μικρής μας

Σήμερα φόρτωσα από το πολυκατάστημα στο αυτοκίνητο τα υπόλοιπα έπιπλα: το παιδικό κρεβάτι και την αλλαξιέρα - συρταριέρα, ένα φωτιστικό οροφής, και όλη του την προίκα. Σε απόχρωση του απαλού κίτρινου και λαχανί. Μια μικροσκοπική ζουζούνα έτοιμη να πλανηθεί στο λαχανόκηπό της.

Λες να είχα ένα προαίσθημα όταν διάλεξα αυτά τα χρώματα και για το blog; Λέμε τώρα...

Κατσαβίδια, βίδες για τα ξύλα. Βιβλίο με οδηγίες, ο καφές με τον πάγο να ιδρώνει το ποτήρι στο πάτωμα. Και τα πλυντήρια να διαδέχονται τις απλώστρες και το ανάποδο. Η μάνα μου να σιδερώνει, ο πατέρας μου να μετράει το κουρτινόξυλο. Η καινούρια ύπαρξη είναι μετάγγιση ζωής στους μεγαλύτερους.

-«Και τώρα θα κοιμάμαι με μια… γιαγιά», πειράζει ο πατέρας μου τη μάνα μου. Και οι συγκρίσεις της μικρής μας με τη δική μου φάτσα, τους κάνουν να αναπολούν γλυκά τη δική τους μοναδική εμπειρία.

Αυτό είναι το στρουμφόσπιτο: μικροσκοπικές κάλτσες, μιας πιθαμής φορμάκια, λιλιπούτειο καπέλο και γαντάκια.

Οι ανθοδέσμες στην κλινική παρατάσσονται στο κατώφλι του δωματίου. Το πορτ-μπαγάζ γεμίζει δώρα.

Η Μαρία έχει τα πρώτα της πονάκια στην τομή, αλλά είναι το τελευταίο που την απασχολεί. Σήμερα έκανε την πρώτη «βόλτα»: από το διάδρομο έως το σαλόνι της κλινικής.

Η μικρή μας παραμένει παραπονιάρα και με εμφάνιση πανκιού: το μαλλί της είναι όρθιο, μαύρο. Οι τουφίτσες της πέφτουν στα μαγουλά της σαν φαβορίτες. Ηρεμεί όταν έχει στο στόμα τη θηλή και όταν κοιμάται. Σήμερα που την ξανακράτησα στην αγκαλιά μου της είπα τα νέα για το δωμάτιό της.

Χαίρομαι για την ανταπόκριση όλων σας στο χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης της μικρής μας. Συνάδελφοι που είχα πολύ καιρό να δω και ακούσω με πήραν τηλέφωνο. Έμαθαν το νέο από το blog. Μακρινοί συγγενείς από την Αμερική, φίλοι από τη Σουηδία και τη Δανία, συνάδελφοι και συμφοιτητές στη Βρεατανία και τη Βενεζουέλα, την Αυστραλία, τη Γερμανία και την Ισπανία στέλνουν emails με ευχές. Και έτσι κτυπάω τα πλήκτρα για μερικούς επιπλέον λόγους...

Μια πρώτη γνωριμία με το θηλασμό

Παιδιά χίλια ευχαριστώ για τις ευχές σας. Καθεμιά είναι μοναδική και πολύτιμη. Θα τις μεταφέρω και στις 2 μου γυναίκες.

Η μικρή ζυγίζει 2800 (!) γραμμάρια, έχει ύψος -τι λέξη- 29 εκατοστά, με μετρήσεις στα φυσιολογικά όρια. Ανοίγει τα μάτια αρκετά συχνά και κλαίει ελαφρά, με ένα αναφιλητό.

Στο μεταξύ είχαν την πρώτη τους κοιλιά με κοιλιά, στοματάκι με θηλή επαφή. Και έδειξαν να το ευχαριστιούνται και οι δύο. Στην αρχή κάνανε μια συμφωνία. Να μάθει η μια από την άλλη, ως αρχάριες σε ένα δρόμο άγνωστο μεν, θελκτικό δε. Και το πείραμα φαίνεται να περπατάει με γοργό βήμα.

Τέλος επισκπετηρίου ώρα 20.00. Και το μικρό μας "αστεράκι" - Ναυτίλου σχόλιο - αναπαύεται στα "πυρέξ" του μαιευτηρίου. Η μαμά ξεκουράζεται με ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο.

Κι ο μπαμπάς, λιοντάρι σε κλουβί, στο σπίτι να γράφω στο blog, να στήνω τα επιπλάκια, να μαζεύω τα ρουχαλάκια. Με μια στάμπα τυπωμένη στο μυαλό. Εκείνη της μικρής μας "ζωγραφιάς". Μέχρι αύριο που θα ξαναζωντανέψει στα μάτια μου...

Γεννήθηκε η μικρή μας!

Στις 11.00 κρατούσα αγκαλιά τη μικρή, γλυκιά μας ύπαρξη. Αντίκριζε τον κόσμο με ένα παράπονο κι ένα κλάμα απορίας για όσα αισθανόταν ότι είχε χάσει μέσα στην κοιλιά της Μαρίας.

Τα χέρια της, μικροσκοπικά, ζωηρά, άρπαξαν τα γυαλιά στην τσέπη του πουκαμίσου μου. Κι ήταν αυτή, η πρώτη, η μοναδική στιγμή την οποία αντικρίσαμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Στην επόμενη συνάντησή μας, είμαστε και οι τρεις. Πώς να φρενάρεις τα δάκρυα; Σκύψαμε στοργικά πάνω της, τής ευχηθήκαμε να είναι υγιής και να τα καταφέρει στη ζωή.

Ως άνδρας κοίταζα, μέσα από ένα «γυαλί» που είχε θαμπώσει η αλήθεια είναι, τη Μαρία. 9 μήνες έδειξε μια απίστευτη καρτερικότητα, μια στωική υπομονή. Περιορισμένη στο σπίτι, σχεδόν έγκλειστη, λόγω ενός τοκετού υψηλού κινδύνου, δεν έχασε στιγμή το θάρρος, τη δύναμη και την ελπίδα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δεν κουράστηκε, δεν λύγισε.

Όταν είδα τη μια στην αγκαλιά της άλλης, αισθάνθηκα ότι τις ενώνει ένας άλλος δεσμός. Ανώτερος. Ψάχνω για την κατάλληλη λέξη.

Η Μαρία είναι η μάνα του παιδιού μας. Και την ευγνωμονώ και για αυτό!

Αφιέρωμα στον Μανόλη Αναγνωστάκη

Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Αφιέρωμα του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων για το θάνατο του ποιητή της Θεσσαλονίκης, Μανόλη Αναγνωστάκη. Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι σχετικές δηλώσεις του επίσης Θεσσαλονικιού ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Στο http://www.mpa.gr/specials/anagnostakis/.

Blogs στη "σκιά" του Σινικού Τείχους

Βαριά η «σκιά» του Σινικού Τείχους, είτε από μεριά κινεζικής κυβέρνησης, είτε από επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στην Κίνα. Η κυβέρνηση καλεί τους 1.000.000 περίπου κινέζους bloggers να εγγραφούν στα επίσημα μητρώα της μέχρι τις 30 Ιουνίου. Σε διαφορετική περίπτωση τα blog απλά θα κλείσουν.

Ενώ αδιαμφισβήτητα οι νέες τεχνολογίες και το Internet προωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και δημιουργούν online κοινότητες αλληλοϋποστήριξης, υπάρχουν καθεστώτα, της Κίνας συμπεριλαμβανομένου, τα οποία χρησιμοποιούν την τεχνολογία ως μέσο καταπίεσης.

Στα 130.000.000 (ναι, εκατομμύρια!) Κινέζων οι οποίοι θα έχουν πρόσβαση στο Internet μέχρι τα τέλη του 2005, οι μισές συνδέσεις θα είναι ευρυζωνικές. Και κάποιες δεκάδες χιλιάδες, υπάλληλοι της πιο καλομελετημένης μηχανής παρακολούθησης του κόσμου με κωδικό όνομα «Χρυσή Ασπίδα» θα φιλτράρουν το τι βγαίνει προς τα έξω.

Όταν στο πάρτι προσκαλούνται εταιρείες κολοσσοί, όπως η Sun Microsystems, η Microsoft, η Cisco, η Yahoo, η Google και η καναδέζικη Nortel, τότε οι ισορροπίες γίνονται περισσότερο εύθραυστες. Π.χ. Η Microsoft λογοκρίνει τις λέξεις «democracy» και «freedom» από τίτλους blogs. Οι υπόλοιπες απολογούνται ως παρθένες, όταν δεν υψώνουν το τείχος της σιωπής. Προφασίζονται ότι απλά κάνουν τη δουλειά τους, παρέχουν την τεχνογνωσία και τεχνολογία. Η κυβέρνηση παίρνει τις αποφάσεις.

Οι bloggers από τη μεριά τους στήνουν χαρακώματα. Αλλάζουν εταιρείες φιλοξενίας των blogs, στέλνουν οργισμένα e-mails, κριτικάρουν, ιδρύουν online κοινότητες και φόρα συζητήσεων, στέλνουν αμέτρητα SMS.

Η Κίνα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Οι αντιδράσεις Ε.Ε. και Η.Π.Α. σχετικά με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα είναι προσχηματικές. Αν κάποτε θεωρούσαμε τις παραπάνω «φωνές» ως παραπέτασμα καπνού, σήμερα μόνο ως αφελής θα χαρακτηριζόταν όποιος πίστευε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξυπηρετούν κάποιο ιδεώδες.

Σχετικά: 1) "China's Golden Shield: Corporations and the Development of Surveillance Technology in the People's Republic of China", του Greg Walton.

2) Microsoft censors its blog tool, Reporters Without Borders

Το μεγάλο πρόβλημα της υπογονιμότητας

Σε λιγότερο από 10 μέρες η μικρή μας ύπαρξη την οποία τόσο λαχταρούσαμε 9 μήνες τώρα, θα βρίσκεται στην αγκαλιά μας. Αναπόφευκτες οι σχετικές συζητήσεις με φιλικά ζευγάρια και οι αναμνήσεις μιας δύσκολης περιόδου.

Δεν είναι απαραίτητο να ανατρέξει κάποιος σε στατιστικές. Τα νεαρά ζευγάρια σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα υπογονιμότητας. Κι αν αυτό μέχρι σχετικά πρόσφατα και διάφορους λόγους έμοιαζε, αλλά μόνο έμοιαζε, να «ακουμπά» τη γυναίκα, τώρα οι ευθύνες αφορούν καθαρά και τα δύο φύλα, σχεδόν ισοβαρώς: πολλοί άντρες έχουν κάποιο πρόβλημα με την ποιότητα του σπέρματός τους.

Στη Μεγάλη Βρετανία 1 στα 7 ζευγάρια καταφεύγουν στις τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποίησης. Στο σημερινό του φύλλο ο Independent έχει τίτλο "Britain's fertility timebomb". Στην Ελλάδα 3000 παιδιά ετησίως γεννιούνται με αυτόν τον τρόπο. Οι αριθμοί δείχνουν να αυξάνονται.

Άγχος, υποβάθμιση του φυσικού και εργασιακού μας περιβάλλοντος, κακές διατροφικές συνήθειες, παχυσαρκία, κάπνισμα, υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος, η καθυστέρηση ανάληψης των ευθυνών δημιουργίας οικογένειας είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που υιοθετούμε ως πολίτες ανεπτυγμένων κοινωνιών. Δυσκολεύοντας, αν όχι στερώντας, με αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα στη συνέχεια μας.

Η Πολιτεία καλείται να αναλάβει μέρος, αν όχι εξ ολοκλήρου, το κόστος μιας εξωσωματικής γονιμοποίησης, προκαλώντας έκρηξη εξόδων στα ασφαλιστικά ταμεία. Σε Ευρώπη και Η.Π.Α. οι τιμές μιας εξωσωματικής ποικίλλουν. Στην Ελλάδα, κατά μέσο όρο κάθε κύκλος, δηλαδή κάθε ολοκληρωμένη προσπάθεια, κοστίζει περί τα 1500 €. Πολλά ζευγάρια από Ευρώπη και Η.Π.Α. επιλέγουν κέντρα εξωσωματικής στην Ελλάδα τόσο λόγω της αξιοπιστίας του προσωπικού και των υψηλών προδιαγραφών και ποσοστών επιτυχίας, όσο και των σχετικά χαμηλότερων τιμών.

Γνωρίζω ζευγάρια τα οποία προσπάθησαν πάνω από 10 φορές να αποκτήσουν κάποιο παιδί μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης. Κάποιοι αρχίζουν πλέον να σκέφτονται με περισσότερο αλτρουιστικό τρόπο: ζευγάρι γνωστών μου στη Δανία ταξίδεψε στο Πεκίνο και υιοθέτησε ένα παιδάκι.

Σε περιόδους κατ’ όνομα μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, είναι καιρός να σκεφτούμε αν και κατά πόσο φροντίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Κατά πόσο φροντίζουμε τη διατροφή μας, κατά πόσο αντιμετωπίζουμε το στομάχι μας ως ακόμη έναν κάδο απορριμμάτων. Και τέλος κατά πόσο οφείλουμε να ανακατευθύνουμε την κοινωνία, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις προς ένα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό.

Αρχαία Ελλληνικά (2ο μέρος)

Να εξηγηθώ. Η αρχαία ελληνική γραμματεία αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της ανθρωπιστικής μας παιδείας. Η προσωπική μου εμπειρία, ωστόσο, τόσο ως μαθητής, όσο και ως συνάδελφος φιλολόγων, μαρτυρά μια αδυναμία να διδαχθούν αποτελεσματικά τα αρχαία ελληνικά. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμβάλλουν στην καλλιέργεια όχι μόνο της ελληνικής γλώσσας, αλλά και μιας απαραίτητης ανθρωπιστικής, και γιατί όχι, ευρωπαϊκής διάστασης της Μέσης εκπαίδευσης στο σύνολό της.

Από αυτήν την άποψη δεν συντάσσομαι με τους γλωσσαμύντορες της νεοελληνικής καθαρότητας, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς την παντελή απουσία της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Ούτε υιοθετώ την άποψη της αγοράς εργασίας η οποία θεωρεί τις ανθρωπιστικές επιστήμες ως είδος μιας παρωχημένης πολυτέλειας.

Το αντίθετο. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να μετουσιώνει την αρχαία ελληνική σκέψη. Να αναπλάθει τα νοήματα, να μετατρέπει την γλώσσα σε πρώτη ύλη δημιουργίας μιας πανανθρώπινης, συλλογικής ευαισθησίας.

Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχθούμε μια πρώτη παράβαση σε επίπεδο λογικής, παιδαγωγικής, ψυχοπαιδαγωγικής και γλωσσολογικής αρχής: όπως εμείς, έτσι και οι σημερινοί μαθητές διδάσκονται δυο διαφορετικές μορφές της ίδιας γλώσσας, με διαφορετικό τυπικό η καθεμιά. Αποτέλεσμα είναι οι αρνητικές επιπτώσεις στην εκμάθηση και των δυο μορφών.

Είναι η πρόσφατη απόφαση αύξησης των ωρών απόρροια των πιέσεων των φιλολόγων για να συμμαζέψουν τα του οίκου τους; Πρόκειται για μια ακόμη μαχαιριά στο στομάχι της κοινωνίας μας, αποτέλεσμα του ιδεολογήματος περί ενιαίας γλώσσας, αυτό που αλλοιώνει την πραγματικότητα της μίας γλώσσας;

Και πώς βέβαια μπορεί μια τέτοια απόφαση να στριμώχνει στη γωνία τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Πώς μπορεί να αφήνει στην αυτοσχέδια συρραφή του διδάσκοντα το μάθημα της Πληροφορικής με το ευτελές της 1 ώρας την εβδομάδα στο Γυμνάσιο και την ξαφνική και αψυχολόγητη εισαγωγή του μαθήματος του προγραμματισμού στην Γ’ Λυκείου;

Είναι καιρός, επιτέλους, να σοβαρευτούμε σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης αν θέλουμε να παίρνουν στα σοβαρά τις θέσεις μας στον κόσμο.

Histoire et doctrine des Rose-Croix

«Τα παραμπρός χαλάν τα παραπίσω». Λαϊκή παροιμία από την Κρήτη. Συζήτηση με φίλους για το ευρωσύνταγμα και τα επακόλουθα στις διαπραγματεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποστηρίζουν, όχι άδικα, ότι μπορεί Αριστερά και Δεξιά να είπαν «ΟΧΙ», ωστόσο, τα κίνητρα ήταν διαφορετικά.

Αντιτείνω ότι οι συνέπειες του αποτελέσματος μπορεί να μην δικαιώνουν τις παραπάνω ταυτίσεις, τις οποίες, στο κάτω κάτω, δεν μπορώ να δεχθώ. Οι λαϊκιστές έχουν τη δική τους θέση στο πολιτικό σύστημα.

Κι αν η Αμερική έπαιξε πολύ έξυπνα; Το γνωστό διαίρει και βασίλευε. Η ομήγυρη το αποκρούοει ως σενάριο μιας ευφάνταστης ελίτ που βολεύεται πίσω από συνωμοσίες και άρνηση της απόφασης των λαών.

«Καθώς δεν μπορεί να κατευθύνει ανοιχτά τα γήινα πεπρωμένα επειδή οι κυβερνήσεις θα αντιτίθενταν, η μυστηριώδης αυτή οργάνωση δεν μπορεί παρά να δρα μέσω μυστικών εταιρειών… Οι μυστικές αυτές εταιρείες, που δημιουργήθηκαν σιγά σιγά όποτε γινόταν αισθητή η ανάγκη τους, διαιρούνταν σε διάφορες ομάδες, φαινομενικά αντίθετες, οι οποίες διακηρύττουν εκάστοτε τις πιο αντιφατικές απόψεις με σκοπό να κατευθύνουν χωριστά και με εμπιστοσύνη όλες τις θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές και φιλολογικές μερίδες, ενώ συνδέονται, για να λαμβάνουν κοινές κατευθύνσεις, με ένα άγνωστο κέντρο που κρύβεται το ισχυρό κίνητρο το οποίο επιζητά να κινήσει αόρατα όλες τις εξουσίες της γης».

(Ζ. Μ. Χεν-Βρόνσκι, στο Π. Σεντί, Histoire et doctrine des Rose-Croix, Ρουέν, 1932)

Και τώρα, κρατηθείτε, "Επιτάφιος" στη Γ' Λυκείου!

Ξέρω, οι περισσότεροι (-ες) με blogs δεν έχετε ούτε καν παιδί σε λίκνο. Ούτε λόγος να γίνεται για γυμνασιόπαιδα και λυκειόπαιδα. Για ρίξτε όμως μια ματιά στα παρακάτω:

1) Η Μαριέττα αυξάνει τις ώρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών κατά 2 σε εβδομαδιαία βάση. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα των μαθητών μας ήταν αυτό, το ότι δηλαδή δεν τα καταφέρνουν σε μια γλώσσα που έχει πεθάνει, αλλά το ζουμί είναι αλλού. Προκειμένου να ισοσκελιστεί το πρόγραμμα στο σχολείο, κρατηθείτε, μειώθηκαν κατά 1 ώρα διδασκαλίας οι ξένες γλώσσες των Γερμανικών και Γαλλικών. Οι συνάδελφοι των ειδικοτήτων αυτών σιχτιρίζουν...

Διάβασε και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο "Τα αρχαία Ελληνικά στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση - μύθος και πραγματικότητα" του καταξιωμένου φιλολόγου και ερευνητή Χρήστου Κάτσικα.

2) Θαυμάζω το έργο της Τερέζας Γιακουμάτου, συνδημιουργού του netschoolbook.gr. Και ψυχή του www.e-yliko.gr, δικτυακό τόπο με προτάσεις διδασκαλίας, υποστηρικτικό υλικό, άρθρα και κείμενα παιδαγωγικού προβληματισμού καθώς και δικτυακές διευθύνσεις με σκοπό την παιδαγωγική τους αξιοποίηση.

Σε πρόσφατο άρθρο της με τίτλο "Τσαλαβουτώντας στις λάσπες του διαδικτύου", κατηγορεί συναδέλφους για άδικη επίθεση. Αξίζει να το διαβάσεις για να ξανα-διαπιστώσεις ότι τα επιτεύγματα και στο χώρο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα αναλαμβάνουν "πατριώτες". Τους οποίους κατόπιν λοιδωρούμε ασύστολα.

3) Φίλος που συμμετείχε στις εξετάσεις ΑΣΕΠ στο μάθημα της Πληροφορικής τραβούσε τα μαλλιά του με τα θέματα. Αν έχεις σπουδάσει Πληροφορική ή είσαι φίλος της επιστήμης, τότε διάβασε μια σχετική μαρτυρία. Τι σχέση μπορούν να έχουν αυτά τα θέματα με όσα διδάσκουμε στο σχολείο στο μάθημα της Πληροφορικής;

Ίσως βρούμε την απάντηση στον "Επιτάφιο". Του Περικλέως, βεβαίως βεβαίως...

EU: "πολιτισμικός πόλεμος" vs πολιτισμένου διαλόγου

178 σχόλια στο blog της Margot Wallstrom, αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε post της το οποίο αφορούσε, τι άλλο, τα πρόσφατα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία. Το ευρωσύνταγμα είναι μια «πολύπλοκη υπόθεση για να τεθεί σε ψηφοφορία και αυτό μπορεί να μπερδέψει τους ψηφοφόρους», πληκτρολόγησε στο blog της και τα σχόλια έπεσαν βροχή.

Η συνέχεια του άρθρου στο :::OPEN:::

EU: άντε, και ζωή σε λόγου μας...

Ε ναι, στην κηδεία της ευρωπαϊκής ιδέας το πτώμα καλύφτηκε με το πανί των 12 αστεριών σε σκούρο μπλε φόντο. Δυο δημοψηφίσματα, κόντρες μεταξύ μεγάλων για τις επιστροφές πόρων, απομεινάρια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Μικροί να γλείφουν μεγάλους για κανένα μεζέ και άλλοι 15 νέοι και ορμητικοί ομοτράπεζοι να στριμώχνονται μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ.

Στη γωνία, ο απόμακρος μα πάντα τόσο κοντινός μας συγγενής από το Αμέρικα. Αυτός που σαρδόνια χαμογελά κατεβάζοντας το κονιάκ με το οποίο φρόντισε να μεθύσει όλο το συγγενολόι.

Αρχικά φρόντισε να πείσει ότι η οικογένεια των 15 ήταν μικρή. Έτσι γίναμε, άκριτα, 25.

Και καλά εμείς, είχαμε τη μικρή ξαδελφούλα. Αυτή ντε, που όλο κλαίγεται για τη διχασμένη της προσωπικότητα και όταν της προτάθηκε να σμίξει με το άλλο της μισό, μαζεύτηκε στη γωνιά της, ζύγισε τα off shore κουκιά της και αποφάσισε ότι «πιο καλή η μοναξιά». Η σάλτσα με τα πολλά κρεμμύδια έφεραν δακρύβρεχτες κλάψες, αλλά, έτσι είμαστε εμείς. Συναισθηματικοί.

Κάτι άλλοι καλεσμένοι έστησαν στο θείο από το Αμέρικα, ξέρετε τι, για το χατίρι που τους έκανε να μπουν στη μεγάλη οικογένεια. Είδαν επενδύσεις με ουρά, αγροτικά προϊόντα να ξεπουλιούνται σε τιμές ξεφτίλα. Κάνανε μπίζνες, προσκλήθηκαν και σε κανά δυο τραπέζια. Όλα πληρωμένα από τη θεία EU. Α ναι, στείλανε και κάποιους λεγεωνάριους στην εξοχικό του θείου από το Αμέρικα, μακριά, κατά Περσία μεριά.

Κι ύστερα ήρθαν και οι δυο στρυφνές ξαδέλφες. Η Αριστερούλα και η Δεξιούλα. Που κάθονται πάντα η μια απέναντι στην άλλη. Στα άκρα. Που βρίζει η μια την άλλη. Που μαλλιοτραβιούνται σαν βρεθούν στα πεζοδρόμια. Η μια ή με το μαντήλι του Αραφάτ ή με το επιμελώς ατιμέλητο look, εκείνο το λέγε με επαναστάτη χωρίς αιτία. Η άλλη, η Δεξιούλα με κάτι από ρετρό, από εθνικσοσιάλ, κάτι μπανάλ ξυρισμένα κεφάλια και χνώτα που βρωμάνε μπύρα από το παρακείμενο στο εργοστάσιο καπηλειό.

Ε ναι, αυτές δίχως να το καταλάβουν, για πρώτη φορά συμφώνησαν. Όχι, δεν θα κάνουν αυτές τα χατίρια των ιμπεριαλιστών, του θείου από το Αμέρικα, των βρομιάρηδων του Βοσπόρου, των βολεμένων. Δεν θέλουν τους gay, δεν θέλουν το Σιράκ, δεν θέλουν να πληρώσουν κι άλλο για το φτωχό νότο.

Και έτσι είπαν Ο Χ Ι. Λάθος απάντηση, σε λάθος ερώτηση. Απλά πράγματα.

Κάτι άλλες ξαδέλφες που χρόνια στρώναν ξε-στρώναν το τραπέζι μόλις ανακάλυψαν τους λεκέδες. Και σκέφτηκαν ότι, ναι, πρέπει να καθαρίσουμε επιτέλους. Δεν πάει άλλο να τρώμε μόνο εμείς. Γιατί αυτοί που κοιτάνε, θα μας φάνε στο τέλος. Κι έτσι ψέλλισαν τις λέξεις «κοινωνικό κράτος». Τα άλλα πάλι ξαδέλφια ούτε που να το ακούσουν. Θύμωσαν κι άρχισαν να σπέρνουν ιδιωτικοποιήσεις.

Και η θεία EU έπαθε ένα επεισόδιο. Κι ύστερα άρχισε η κατρακύλα του Ευρώ, οι επενδύσεις μειώθηκαν, χάθηκαν και μερικές χιλιάδες δουλίτσες, το πετρέλαιο εκτινάχθηκε και γενικά ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει. Κι έτσι, να, λίγο από δω, λίγο από κει, τη χάσαμε τη θείτσα…

Ζωή σε λόγου μας...

Ο Μίμης Ανδρουλάκης για το Δημόσιο Τομέα

Οι πολέμιοι του Μίμη Ανδρουλάκη του καταλογίζουν έναν ανέξοδο βερμπαλισμό, έναν ροζ απόχρωσης νεοφιλελευθερισμό, έναν ακράτητο ενθουσιασμό να έχει άποψη για τους πάντες και τα πάντα. Οι φίλοι, γοητεύονται από την εκφορά του λόγου, γραπτού και προφορικού, προβληματίζονται από τις φρέσκιες του ιδέες, τις καινοτόμες και συχνά αντικρουόμενες απόψεις του με τα ήδη γνωστά.

Ας πούμε ότι ανήκω στους δεύτερους, δίχως να κρύβω ότι δεν καταλαβαίνω και τους πρώτους ορισμένες φορές.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και τον Τάσο Παπά, ο Μίμης Ανρουλάκης απαντά σε σχετικές ερωτήσεις για το Δημόσιο Τομέα:

Ποια θα είναι η μέθοδος των μεταρρυθμίσεων γιατί έχουμε και σχετική πικρή πείρα.
Γι’ αυτό ακριβώς λέω μεταρρυθμίστε τους μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονίστε τους εκσυγχρονιστές. Ας μην παριστάνουμε τον μεγάλο αρχιτέκτονα που βγάζει από το κεφάλι του μια νέα κατασκευή. Σε κάθε τομέα πρέπει να επιλέξουμε τον ευαίσθητο κρίκο που θα τραβήξουμε για να εξελιχθεί η αλυσιδωτή αντίδραση και να γίνει κολλητική και επιθυμητή η μεταρρύθμιση. Αυτή είναι η ανοιχτή μέθοδος της αλλαγής.

Ας δούμε λοιπόν αυτούς τους κρίκους, για παράδειγμα στην Υγεία.
Στην Υγεία όπως και στα Πανεπιστήμια, δηλαδή σ’ ένα χώρο δημόσιας και κοινωνικής ευθύνης, το κράτος εισάγει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα πλήρως αυτόνομα - και χρηματοοικονομικά - ιδρύματα, δημιουργεί μία «εσωτερική δημόσια αγορά» κρατώντας μόνο για λογαριασμό του το εργαλείο της αξιολόγησης – χρηματοδότησης για να ανεβάζει τα στάνταρτ της ποιότητας και να προσανατολίζει προς τις ανάγκες μίας οικονομίας της καινοτομίας, μίας κοινωνίας της δημιουργίας.

Αυτή θα είναι μία γενικότερη τάση στο ανανεωμένο κοινωνικό κράτος;
Πιστεύω ότι θα περάσουμε από μία κάθετη, γραφειοκρατική, σπάταλη κρατικίστικη παραγωγή υπηρεσιών σε μία εποχή συμβολαίων με τα οποία το κράτος θα αγοράζει υπηρεσίες για τους πολίτες του, σε συνθήκες ρυθμισμένου ανταγωνισμού, από αυτόνομους δημόσιους οργανισμούς, από μη κρατικές μη κερδοσκοπικές ή εθελοντικές κοινοτικές πρωτοβουλίες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις ανάλογα με την περίπτωση. Τελικό κριτήριο θα είναι η μετρήσιμη αύξηση των ευκαιριών, των δυνατοτήτων και των επιλογών ιδιαίτερα για τους οικονομικά αδύνατους και τους νέους.

Στην οικονομία;
Στην μεταπολίτευση και ειδικά στην δεκαετία του ’80 για μία σειρά λόγους είχαμε μία απότομη μετατόπιση του κεφαλαίου προς το δημόσιο σε τομείς φθίνουσας απόδοσης με αποτέλεσμα την διαρκή πτώση της ανταγωνιστικότητας, την υπερχρέωση, την διαρθρωτική ανεργία, την στρέβλωση του ιδιωτικού τομέα προς συμπληρωματικούς κρατικοδίαιτους ρόλους και μία αρπαχτική κατανομή του κοινωνικού πλούτου άσχετη σε σημαντικό βαθμό με την παραγωγή και την παραγωγικότητα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να μεταβάλλουν τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα καθώς θα κόβουμε δρόμο προς μία ανοιχτή οικονομία της καινοτομίας, της γνώσης και των νέων υπηρεσιών. Δηλαδή πρέπει να υπάρξει μία σταδιακή μετατόπιση των τεκτονικών πλακών του ελληνικού καπιταλισμού.

Στην Δημόσια Διοίκηση είναι χαμένη η μάχη;
Ο κρίσιμος παράγοντας της αλλαγής εδώ θα είναι το λεγόμενο value for money. Καμία δαπάνη χωρίς ανταπόδοση σε ποιότητα υπηρεσιών. Έλεγχος κόστους – ωφέλειας, κίνητρα οικονομικά σε κάθε υπηρεσία για την αποτελεσματική αξιοποίηση των πόρων. Απελευθέρωση πόρων, υλικών και ανθρώπινων, από τη κεντρική και τοπική γραφειοκρατία προς τις υπηρεσίες «πρώτης γραμμής» για τον πολίτη.

Ολόκληρη η συνέντευξη στο http://www.mimisandroulakis.gr/pages/news/22-5Print.htm

Μονιμότητα στο Δημόσιο; Δημοσκόπηση στο Internet

Χτυπιούνται πολλά πλήκτρα ξαφνικά (;) για το θέμα περί μονιμότητας ή όχι στο Δημόσιο Τομέα (ΔΤ). Σε e-mail με καλούν να ψηφίσω σε δημοσκόπηση. ΟΚ, αλλά ας δούμε το στήσιμο των ερωτήσεων:

1η ερώτηση:
Συμφωνείτε με την απόφαση της κυβέρνησης να προβεί σταδιακά στην άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων;

Πότε υπήρξε σχετική "απόφαση"; Είτε δεν την πήρα χαμπάρι, είτε μας προετοιμάζουν με τη μέθοδο του "λαγού".

3η ερώτηση:
Πιστεύετε ότι έχουμε όσους δημοσίους υπαλλήλους χρειάζεται η Ελλάδα;
Και πάλι, ίσως σε ορισμένους τομείς να υπάρχει περίσσεια, αλλά σε άλλους, όπως νοσοκομεία, παρατηρείται έλλειψη. Η ερώτηση και οι δυνατές απαντήσεις δεν αφήνουν περιθώριο για μια διαβαθμισμένη απόφαση του ερωτούμενου.

4η ερώτηση:
Πιστεύετε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ιδιωτικούς;
Ένας είναι ο δρόμος που βγάζει η ερώτηση: η απώλεια των περισσότερων δικαιωμάτων των υπαλλήλων του ΔΤ. Έτσι θα έρθουμε στα ίσια μας.

Επαληθεύεται, και με τα παραπάνω, η εδραίωση ενός διχαστικού στερεότυπου; Επιχειρείται μια απλουστευτική εξίσωση και ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων; Και τέλος, μπορούν τέτοιας μορφής "δημοσκοπήσεις" να αποτελούν οδηγό για τις όποιες πολιτικές αποφάσεις;

Περί μονιμότητας στο δημόσιο τομέα

Στο OPEN έχει ξεκινήσει ένας προβληματισμός, σύντομα ελπίζουμε και ένας διάλογος, περί μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Παραθέτω και εδώ το σχετικό σχόλιό μου:

Μερικά σχόλια στο άρθρο του Στάμου Ζούλα «H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων».

Ακόμη και για του πλέον ανυποψίαστους αναγνώστες, ο βομβαρδισμός με «συμπεράσματα» τα οποία προκύπτουν από αναλύσεις στατιστικών υποθέσεων και δεδομένων, στερούνται βάθους.

Θα προτιμούσα να διάβαζα τις ερωτήσεις που τέθηκαν στο δείγμα της δημοσκόπησης και να γνώριζα το πλήθος του δείγματος με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Να υποθέσω ότι αυτά τα διαθέτει ο δημοσιογράφος;

Είναι ευνόητο ότι ένας «αριστερός» δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απαντήσει διαφορετικά από έναν «αριστερό» ελεύθερο επαγγελματία στο χώρο της διαφήμισης ή από έναν «αριστερό» εργάτη των κλωστοϋφαντουργίων στη Νάουσσα.

Χωρίς να ανοίγουμε τη συζήτηση του ποιος θεωρείται «αριστερός» στο έτος 2005.

Ο κ. Ζούλας γράφει:

«…και ο οποίος (δημοσιοϋπαλληλικός πληθυσμός), φυσικά, θα τάχθηκε καθολικά στην έρευνα υπέρ της διατηρήσεως του προνομίου του».

Θεωρώ την πρόταση ως υπόθεση χωρίς στήριγμα. Ειδικά το επίρρημα «καθολικά», είναι παραπλανητικό και αυθαίρετο. Θα είχε ενδιαφέρον αν η έρευνα παρείχε εξειδικευμένα στοιχεία από εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Το άρθρο παράγει περισσότερη θερμότητα, παρά φωτίζει την υπόθεση.

Παρατηρείται εδώ και λίγο καιρό, από την καλοσχεδιασμένη παγίδα της Πρωτομαγιάς, μια συντονισμένη προσπάθεια διαχωρισμού των υπαλλήλων στους δύο τομείς. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι «τεμπέληδες» και «ευνοημένοι» του δημόσιου τομέα. Από την άλλη, οι νυχθημερόν δραστήριοι, τίμιοι και εργατικοί υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αμείβονται με «ψίχουλα».

Η προσπάθεια έχει ως σκοπό της να δημιουργήσει αποκρουστικά στερεότυπα. Η υπερ-απλούστευση σκοπεύει να παραπλανήσει τους υπαλλήλους και να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Και μάλιστα να φτάσουμε στο σημείο να ζητούμε οι εργαζόμενοι να μειωθούν οι αποδοχές άλλων εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Αντί να ζητούμε να ξεκινήσει μια γόνιμη συζήτηση για την ευελιξία του δημόσιου τομέα και την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζόμενων του. Αντί να στρωθεί ένα πλάνο παροχών μισθών αξιοπρέπειας, συνθηκών εργασίας που δεν θίγουν τον άνθρωπο και στον ιδιωτικό τομέα.

Αλήθεια, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Δεν έχουν λόγο οι μεγάλες εταιρίες; Δεν στοχεύουν να επενδύσουν στο αύριο ενός υψηλής εξειδίκευσης, υψηλά καταρτισμένου με καλές αποδοχές και κάλυψη σύχρονων αναγκών προσωπικού τους;

Υπάρχουν προβλήματα; Αναμφισβήτητα. Αλλά υπάρχουν σε όλους τους τομείς. Ρωτήστε όσους εργάζονται στην πλησιέστερή σας υπεραγορά. Ρωτήστε τους αν τους καταβάλλεται η υπερωριακή, υποχρεωτική υπερωρία.

Ρωτήστε αν ο δημόσιος υπάλληλος έχει την ευκαιρία επιμόρφωσης καθώς οφείλει να του παρέχει το κράτος. Ρωτήστε αν είναι ευχαριστημένος από το περιβάλλον εργασίας του και αν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει.

Η ιδέα να παραχωρήσουμε τα πάντα και τους πάντες στον ιδιωτικό τομέα είναι ξεπερασμένη θατσερικού τύπου συνταγή την οποία δεν ακολουθεί πλέον κανείς στην Ευρώπη. Οι τάσεις είναι να αναγνωρίζονται ο ιδιαίτερος ρόλος του κράτους στην παροχή «αγαθών» προς την κοινωνία των πολιτών και η οικονομική συμπεριφορά του κράτους με στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινής ωφέλειας. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς υστεροβουλία. Με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στον ενημερωμένο πολίτη.

Τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία και αιτίες και γονείς έχουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι το ανάχωμα της ανύπαρκτης μέχρι χθες πολιτικής της συντηρητικής, και καθόλου φιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι καιρός να δει τον αντίπαλο στα μάτια. Ανοίγοντας τα μέτωπα. Και τα αυτιά της για να ακούσει όσα έχουν να πουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.

Το ίδιο οφείλουν και οι καλά οχυρωμένοι συνδικαλιστές, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Όσο για τους υπόλοιπους «απλούς έλληνες πολίτες», οφείλουμε να οργανωθούμε, ως συνυπεύθυνοι. Να συν-ομιλήσουμε και να συν-ακουσθούμε. Να συνεννοηθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων. Η προκοπή της κοινωνίας πολιτών δεν μπορεί να βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό, συνέπεια οργανωμένων συμφερόντων και διαμορφωτών κοινής γνώμης.

Αναζητώντας τα ραδιοφωνικά ίχνη του Νίκου Κομνηνού

Το σημείωμα "Ο Νίκος Κομνηνός 'γράφει' μέρες ραδιοφώνου" έτυχε μεγάλης υποδοχής. Ομόφωνα συμφωνήσατε ότι ο Νίκος διαθέτει τη στόφα ραδιοφωνικών παραγωγών περισσότερο ρομαντικών εποχών, δίχως ωστόσο να του λείπει ο επαγγελματισμός, η φρεσκάδα και η διάθεση της πρωτοπορίας στην παρουσίαση μουσικών συγκροτημάτων και ρευμάτων.

Αναγνώστης του blog γράφει ότι πρόσφατα άκουσε την τελευταία εκπομπή του Νίκου στον 1055 Rock. Έκτοτε αναζητά τα ραδιοφωνικά ίχνη του Νίκου Κομνηνού.

Όποιος (-α) γνωρίζει κάτι σχετικά με το νέο ραδιοφωνικό "στέκι" του Νίκου, μπορεί να αφήσει ένα σημείωμα και θα σας ενημερώσω με τη σειρά μου.

Επίσης, υπόσχομαι να προσπαθήσω να τον εντοπίσω. Αν θέλει να βρεθεί, να είστε σίγουροι ότι σύντομα θα έχετε νέα μου.

UPDATE: Συνέχεια και άκρη του νήματος στο "Αυστηρά ραδιοφωνικά" του Zpi. Ευχαριστώ τον amarkos για το "ξετρύπωμα".

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ωραία. Και τώρα που τα είπαμε, τώρα που μας σώθηκε ο μουσακάς, καλό είναι να πάμε και μια βόλτα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Μιλώ για τους Δανούς φίλους μας, οι οποίοι, εφοδιασμένοι με τον οδηγό του Lonely Planet για την Ελλάδα, διαβάζουν για το ένδοξο παρελθόν της πόλης. Κι ύστερα;

Τα πηρούνια πέφτουν. Πού να τους πάμε; Στο Αρχαιλογικό Μουσείο. ΟΚ. Μετά; Α, ναι. Και μια βόλτα στο λιμάνι. Άντε και το βραδάκι στα κάστρα, στην Άνω Πόλη. Και μετά; Και μετά;

Τίποτα. Αυτή η πόλη μοιάζει να διώχνει τους επισκέπτες που στρογγυλοκάθησαν στο ρετρό της σαλόνι. Δεν έχει τίποτα να τους δώσει, πέρα από ολίγον φολκλόρ, πολύ καυσαέριο και θόρυβο.

Μια λαξευμένη ταφόπλακα από λέξεις επιβεβαίωσε όσα γράφω. Από το Στέλιο Βικόπουλο, με τίτλο "ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ" το σημείωμα το οποίο δημοσιεύει το OPEN.

Στην υγειά μας - sk?l - και καλό καλοκαίρι!

Μόνο χαρά και γλυκιά νοσταλγία ξυπνά η επίσκεψη της φίλης μου Jeanne από τη Δανία. Στα 33 της πλέον, με 3 παιδιά και τον άντρα της, αποφάσισαν να γευτούν, για άλλη μια φορά, τα φρούτα του ευλογημένου ελληνικού καλοκαιριού, να καούν από τον ήλιο μας, να δροσισθούν από τις θάλασσες και τα βουνά μας. Να χαμογελάσουν με τους καυγάδες στα λιμάνια και τους δρόμους μας. Συνειδητά. Και αυτό με κάνει να χαλαρώνω απέναντί τους.

Η ίδια διατηρεί τη φρεσκάδα ενός πρωινού, καθαρού αγέρα του σκανδιναβικού βορά, το μπρίο των καλών, αλλά όχι γλυκανάλατων, τρόπων συμπεριφοράς. Την άνεση να κινείται ξυπόλητη και να απολαμβάνει, χωρίς να προκαλεί, τις χαρές της ζωής. Και την διάθεση κατανόησης και ευγενικής σάτιρας πλευρών της ελληνικής πραγματικότητας που τόσο διαφέρουν από εκείνες της χώρας της.

Τα δώρα τους είναι συμβολικά, ευγενικά. Ένα εργαλείο κοπής και σερβιρίσματος κέικ, μοναδικής σχεδίασης του αρχιτέκτονα Arne Jacobsen. Ένα ζευγάρι ροζ All Star Converse καλτσο-παπουτσάκια για το σε λίγες ημέρες νεογέννητό μας, και ένα ξύλινο, παραδοσιακό δανέζικο παιχνίδι.

Τα παιδιά της, τρία κατάξανθα αγγελούδια, είναι γεμάτα ζωή, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Με την παιδική ντροπή που σε κάνει να θέλεις να παίξεις κρυφτό πίσω από τον καναπέ. Πασαλείφουν το τραπεζομάντηλο με φράουλα και σοκολάτα και ξεκαρδίζονται. Η γυναίκα μου με κοιτά με νόημα και διαβάζω στη σκέψη της: «Σε λιγότερο από 20 μέρες έρχεται και η δικιά μας μικρή στη ζωή και κάπως έτσι θα συμπεριφέρεται». Tα χαμόγελα ανοίγουν περισσότερο…

Ήταν το 1985 όταν γνωριστήκαμε σε θέρετρο της Χαλκιδικής. Παραθέριζε με την οικογένειά της κι εγώ βοηθούσα οικογενειακούς φίλους οι οποίοι νοίκιαζαν και δούλευαν το μπαράκι δίπλα στην παραλία. Παγωτά, αναψυκτικά, θαλάσσια σπορ. Και η ανεμελιά του καλοκαιριού με τη ζεστή ανάσα του.

Από τότε την επισκέφτηκα μια φορά στην πανέμορφη Κοπεγχάγη και ξαναήρθε στην Ελλάδα άλλες δυο φορές. Η αλληλογραφία μας κρατά 20 χρόνια, ενώ έγινε πιο συχνή μέσω e-mails. Όλες οι αγωνίες μας, οι έρωτες και απογοητεύσεις, οι πληγές και τα σημάδια τους, από τα μαθητικά και τα φοιτητικά χρόνια, έως τα πρόσφατα συζυγικά μας «επιτεύγματα», έχουν αναλυθεί και διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα στοχασμού, ερωτημάτων και απαντήσεων.

Πάντα με γοήτευε η διάθεσή της να ακούει, να προτείνει δρόμους ανεκτικότητας και κατανόησης. Να σκέφτεται προτού μιλήσει, να δίνει το δικαίωμα στο λάθος. Και να επιζητά τη δική μου εκδοχή των πραγμάτων, να μαθαίνει από το μεσογειακό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, προσαρμόζοντας τον σε εκείνον της χώρας της.

Για το μεσημεριανό προσφέρουμε, τι άλλο, μουσακά. Όταν το άκουσαν έστησαν πανηγύρι. Φέτα, ανθότυρο, γραβιέρες, κρασί από την Κρήτη, λάδι από το ελαιοτριβείο και ψωμί ζυμωτό. Μυρίζουν και περιεργάζονται τα λαχανικά στις σαλάτες μας, ανοίγουν τα μάτια διάπλατα από την ευχαρίστηση της φρεσκάδας και υψώνουν τα ποτήρια τους. Και οι αγκαλιές ανοίγουν, τα πρόσωπα φωτίζονται.

Στην υγειά μας - sk?l - και καλό καλοκαίρι!

Έντονη κριτική για " Κούβα, η μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους στον κόσμο"

Με τιμά ο Θανάσης Βικόπουλος, πολύ καλός φίλος και από τα παλιά, με την κριτική που έγραψε για το σημείωμά μου με τίτλο: Κούβα, η μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους στον κόσμο. Τη δημοσιεύω αυτούσια, ως ένα σημείωμα ξεχωριστής σημασίας. Τα δικά μου σχόλια θα ακολουθήσουν.

Αγαπητέ Θοδωρή.

Πριν παρουσιάσω το σχόλιό μου θα ήθελα να σε συγχαρώ για το site σου και για τις κατά καιρούς πρωτοβουλίες να θίξεις θέματα που μας αφορούν σε καθημερινή βάση. Ο αγώνας που δίνεις για μία ανθρώπινη Θεσσαλονίκη είναι πραγματικά συγκινητικός.

Παρόλα αυτά οφείλω να τονίσω την παντελή έλλειψη βασικών στοιχείων στις αναφορές σου περί ελευθερίας στην Κούβα με αποτέλεσμα να θίγεται η ηγεσία ενός νησιού που παρά το πολυετές εμπάργκο των ΗΠΑ, με τις ευλογίες της «ελεύθερης» Ευρώπης, κατέφερε να έχει το χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας παγκοσμίως και ποσοστό αναλφάβητων μηδαμινό. Θα μπορούσε βέβαια να κανείς να αντιτάξει πως περισσότερες πόρνες σε μία πόλη (αναφέρομαι στην Αβάνα), δεν θα βρεις πουθενά, ούτε όμως (απαντώ εγώ) και περισσότερες σελίδες σε σοβαρές εφημερίδες του τόπου μας, με προσφορά γυναικών για πάσης φύσεως συνευρέσεις.

Η αλήθεια είναι πάντοτε συγκεκριμένη, έλεγε ο Hegel και αυτό πρέπει να κάνουμε.

Αναφέρθηκες με περισσή αγάπη στους 76 συλληφθέντες και στη συνέχεια φυλακισθέντες, με την κατηγορία «των εγκλημάτων ενάντια στην ανεξαρτησία ή την εδαφική ακεραιότητα του κράτους». Δεν είπες κουβέντας όμως για το πρόγραμμα στο οποίο ανήκουν τα συγκεκριμένα άτομα, το γνωστό πρόγραμμα Varela, κύριο «αίτημα» του οποίου είναι η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος το οποίο βλέπουν ως τμήμα μιας "βαθμιαίας προσέγγισης" προς την αποβολή του καθεστώτος που γεννήθηκε από την επανάσταση του 1959.

Απλά αφελείς χαρακτηρίζονται όσοι πιστεύουν ότι οι υποτιθέμενοι φίλοι της Κούβας, επιζητούν επιστροφή στη δημοκρατία. Στην ουσία αντιπροσωπεύουν όχι "τη δημοκρατία", αλλά μια επιστροφή στον καπιταλισμό. Και ευτυχώς οι αποκαλύψεις δικαιώνουν όλους εμάς που ποτέ δεν πιστέψαμε στην εύκολη και «εκ των καναπέως» κριτική που ασκούν πολλοί, δυστυχώς μεταξύ αυτών και εσύ.

Αν απέκρυψες τα στοιχεία, λυπάμαι, γιατί ως υποστηρικτής της ελευθεροτυπίας δεν θα έπρεπε να το κάνεις. Δεν τα απέκρυψες όμως, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Έπεσες απλά θύμα των ροζ αποχρώσεων μιας ψευδο-φιλελεύθερης αριστεράς που το λάθος της εδώ και χρόνια είναι η αδυναμία θεώρησης του κομμουνισμού ως πραγματικότητας. Ταυτόχρονα όμως οφείλω να σε καταγγείλω για έλλειψη έρευνας την οποία όφειλες να κάνεις πριν δημοσιεύσεις τα κείμενά σου.

Δεν μας είπες λοιπόν ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φυλακισθέντες είχαν λάβει τεράστια χρηματικά ποσά από την αμερικανική κυβέρνηση μέσω του James Cason, του προϊστάμενου του γραφείου αμερικανικών συμφερόντων στην Αβάνα. Γεγονός που δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ από οποιονδήποτε αμερικανό εκπρόσωπο. Για του λόγου το αληθές, όλες αυτές οι πληροφορίες είναι εύκολα διαθέσιμες από τους ιστοχώρους της αμερικανικής κυβέρνησης.

Εν ολίγοις, το 2000, η αμερικανική υπηρεσία για τη διεθνή ανάπτυξη (US AID) έδωσε το ποσό των 670.000 δολαρίων σε τρεις Κουβανέζικες οργανώσεις που βοηθούν στη "δημοσίευση στο εξωτερικό της εργασίας των ανεξάρτητων δημοσιογράφων από το νησί... και που διανέμουν τις γραφές τους μέσα στην Κούβα" (Έκθεση US AID, αξιολόγηση του προγράμματος US AID για την Κούβα, για το έτος 2001).

Όσο για τους «ρεπόρτερ χωρίς σύνορα», που τόσο σε γοήτευσαν και που τόσο κόπιασαν για την ελευθερία της Κούβας, αποδείχτηκαν «με σύνορα», όπως σωστά έγραψε στο φύλλο της η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 29/5/2005 με τίτλο: "Ρεπόρτερ με... σύνορα".

Έλληνες στη Γερμανία: προβλήματα & προοπτικές στην εκπαίδευση

Με αφορμή το 19ο Τακτικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων στη Γερμανία, ήρθαν στην επιφάνεια τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στη Γερμανία στο χώρο της εκπαίδευσης.

Χαρακτηριστικό είναι ότι "έντονα είναι τα προβλήματα στον τομέα διδασκαλίας του μαθήματος της μητρικής γλώσσας, όπου σε διάφορα ομόσπονδα κρατίδια οι γερμανικές αρχές περιορίζουν ή καταργούν τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες θέσεις διδασκαλίας του μαθήματος της μητρικής γλώσσας", ενώ η παγκοσμιοποίηση γεννά μια σειρά προκλήσεων, καθώς "δημιουργείται ένα αβέβαιο περιβάλλον , καθώς πολλές Γερμανικές επιχειρήσεις μεταφέρονται στις πρώην ανατολικές χώρες, με συνέπεια να αυξάνεται η ανασφάλεια και η ανεργία, που πλήττουν κυρίως τους μετανάστες."

Ενδιαφέρον επίσης είναι ότι στην ενότητα "Πτυχές του προβλήματος της εκπαίδευσης", αναφέρεται ότι "η συνεχιζόμενη μείωση των θέσεων εργασίας, η εξαιρετική εξειδίκευση της εργασίας και οι νέες τεχνολογίες θα δίνουν πραγματικές δυνατότητες απασχόλησης μόνο σ’ εκείνους, που θα έχουν τα απαραίτητα επαγγελματικά εφόδια, ειδίκευση και γνώσεις. Σήμερα στη Γερμανία ένα μεγάλο ποσοστό των νέων ελληνικής καταγωγής δεν έχει καμία επαγγελματική κατάρτιση".

Να όμως πως μπορούν το περιβάλλον, οι γενικότερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες ενός κράτους να επηρεάσουν και να φέρουν στο φως φρέσκιες ιδέες, οι οποίες αφορούν το δικαίωμα στην επιλογή και στο χώρο της εκπαίδευσης:

"Στις οποιεσδήποτε εκτιμήσεις για το Σχολικό δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι τον τελικό λόγο στην επιλογή του σχολικού μοντέλου έχει ο γονέας. Καθήκον της πολιτείας είναι όμως να πληροφορεί το γονέα αντικειμενικά για τις δυνατότητες που προσφέρει το κάθε σχολικό μοντέλο και ιδίως ποιες δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης προσφέρει".

Περισσότερα για το δικαίωμα στην επιλογή στο χώρο της εκπαίδευσης σε μελλοντικό σημείωμα.

Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα στον υπολογιστή σου

Πολλά πλήκτρα πατήθηκαν σχετικά με το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Συμφωνίες, διαφωνίες, λεκτικά παραληρήματα από τις δυο πλευρές. Λες και μας ρώτησε κανείς εμάς, τους "απλούς πολίτες".

Άσχετα αν μας θεωρούν ανάξιους να κρίνουμε τα των σχετικά συμφωνημένων, άσχετα αν, σε περίπτωση δημοψηφίσματος, λέμε τώρα, κατα πάσα πιθανότητα θα ψηφίζαμε την γραμμή του κόμματος που ψηφίσαμε στις τελευταίες εκλογές, άσχετα αν θέλαμε να γυρίσουμε την πλάτη σε εθνικές πολιτικές πρακτικές που δεν σχετίζονται με το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Έστω και έτσι, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας έχει τα άρθρα του συντάγματος από την Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Να το διαβάσουμε πριν βγάλουμε συμπεράσματα; Λέμε τώρα...

Επιστήμονες: κραυγή αγωνίας για το περιβάλλον

«Δράσε ΤΩΡΑ για το περιβάλλον, ειδάλλως θα είναι ΑΡΓΑ, μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!»

Πρόκειται για τις κραυγές αγωνίας από επιστήμονες για την προ των πυλών παγκόσμια καταστροφή από την αλλαγή του περιβάλλοντος και με αφορμή τη Σύνοδο των 8. Κύριος αποδέκτης; Ο πρόεδρος των Η.Π.Α., George Bush, στη χώρα του οποίου οι εκπομπές αερίων διοξειδίου του άνθρακα έχουν αυξηθεί κατά 13% από το 1990 έως το 2002.

Η τελική έκθεση των εθνικών επιστημονικών ακαδημιών των 8 συμμετεχόντων χωρών, Γαλλίας, Ρωσίας, Γερμανίας, Η.Π.Α, Ιαπωνίας, Ιταλίας και Καναδά, αλλά και της Βραζιλίας, της Ινδίας και της Κίνας, υπογράφεται πλέον και από τον Bruce Alberts, πρόεδρο της Αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών. Και προειδοποιεί με έντονο τρόπο για τους κινδύνους αγνόησης της αύξησης της θερμοκρασίας στη Γη λόγω των δραστηριοτήτων του ανθρώπου.

Ο πρόεδρος Bush δεν δείχνει ωστόσο να πτοείται. Ούτε κάμπτεται από τις συντονισμένες προσπάθειες του Tony Blair, ο οποίος προσπαθεί να βάλει στο παιχνίδι Ινδία και Κίνα. Επικαλείται κάποια, ελάχιστα, μη τεκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα.

Oργισμένος πλέον, o πρόεδρος της Βρετανικής Ακαδημίας Επιστημών επέπληξε τον πρόεδρο Bush για την απαξιωτική συμπεριφορά του προς την επιστημονική κοινότητα. Επαίνεσε τον Tony Blair για το γεγονός ότι έβαλε το θέμα στην ατζέντα της συνάντησης, αλλά δεν δίστασε να ζητήσει δραστικά μέτρα μείωσης των εκπομπών αερίων διοξειδίου του άνθρακα και από τη Μεγάλη Βρετανία.

Η επικείμενη Σύνοδος των 8 θεωρείται ιστορικής σημασίας, αφού οι ηγέτες των 8 πλουσιότερων χωρών μπορούν να συμφωνήσουν στην ριζική αντιμετώπιση της καταστροφής του περιβάλλοντος ή να αφήσουν μια παρακαταθήκη απραξίας την οποία θα κληθούμε να πληρώσουμε εμείς και οι ερχόμενες γενιές.

Περισσότερα:
Clear science demands prompt action on climate change say G8 science academies, από τη Royal Society της Μ. Βρετανίας

Milo Manara & Mark Mazower στη Θεσσαλονίκη!

Σχεδόν ταυτόχρονα. Ο ιταλός σκιτσογράφος Milo Manara με τις τολμηρές του εικονογραφήσεις και σάτιρα, εκθέτει στο Μύλο από 14 Ιουνίου.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο Μύλος ξανα-αγκαλιάζει πολυαγαπημένους καλλιτέχνες.

Περισσότερα στον Αγγελιοφόρο.

Και στις 15 του μήνα, ο καθηγητής Ιστορίας Mark Mazower του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, θα μιλήσει στο Ολύμπιον με την ευκαιρία παρουσίασης του βιβλίου του "Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, 1430-1950".

Όταν έψαχνα τα της δικής μας και ευρωπαϊκής ιστορίας, τα κείμενα και βιβλία του με γοήτευσαν με την καθαρότητα και το βάθος τους. Ένα καλογραμμένο βιβλίο για να ξεκινήσεις να διαβάζεις την ευρωπαϊκή ιστορία είναι και το δικό του με τίτλο: "Σκοτεινή Ήπειρος, Ο 20ος Ευρωπαϊκός Αιώνας".

LIVE 8: The Long Walk to Justice

O Bob Geldof κήρυξε και επίσημα την εκστρατεία του: LIVE 8 -- 'THE LONG WALK TO JUSTICE'.

Προσκαλεί εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να συμμετάσχει σε δωρεάν μουσικές συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική. Δισεκατομμύρια από όλον τον κόσμο θα παρακολουθούν από τηλεόραση και θα συμμετέχουν online για να απαιτήσουν την ανάληψη δράσης από τη Σύνοδο των 8 για τον τερματισμό της φτώχειας.


Περισσότερα:
http://www.live8live.com/

και σε προηγούμενα posts:
Αφρική: ευκαιρία για "σωτηρία της ψυχής μας";
We Own the World, We Ignore the Children

Στο Εδιμβούργο για... γκολφ!

Στο Εδιμβούργο επικρατεί πανικός. Και πολύ, πάρα πολύ ενθουσιασμός για την εκστρατεία της Make Poverty History. Στο site εγγράφονται καθημερινά περί τους 20.000. Εκατομμύρια διεκδικούν μέσω SMS ένα εισιτήριο από τα 72.000 που θα διατεθούν για τη συναυλία στο Hyde Park.

Τώρα ο προβληματισμός αφορά τους υπεύθυνους της αστυνόμευσης, τις δημοτικές αρχές και τους διοργανωτές. Δεν περίμεναν ότι η έκκληση θα άγγιζε τόσο τον κόσμο. Σήμερα συναντιούνται για να εξετάσουν τρόπους προετοιμασίας των χώρων υποδοχής των διαδηλωτών. Στο 1.000.000 αναμένεται τελικά να φτάσει το νούμερο των επισκεπτών του Εδιμβούργου.

Οι αρχές φοβούνται ότι η πόλη θα πληρώσει βαρύ τίμημα από την παρουσία αυτού του μεγάλου πλήθους διαδηλωτών. Σκέφτονται να επιστρατεύσουν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις. Αν και η ανάμνηση του θανάτου του Carlo Giuliani στη Γένοβα το 2001, κάνει όλους εδώ να θέλουν να αντιμετωπίσουν όσο πιο ειρηνικά και ψύχραιμα γίνεται το ζήτημα.

Αλλά και οι διοργανωτές αρχίζουν να προβληματίζονται. Σε περίπτωση συμπλοκών, το μήνυμα για την διαγραφή των χρεών των φτωχών του κόσμου θα έχει χάσει κάθε αξία.

Oργάνωση αναρχικών με το όνομα PGA - The Peoples' Golfing Association, μέλος του Dissent Network, επιστρατεύει βρετανικό χιούμορ και ευρηματικότητα για να διαμαρτυρηθεί. Την ημέρα της Συνόδου των 8 στο ξενοδοχείο Gleneagles, θα παίξουν γκολφ (!!!) στον χλοοτάπητα του ξενοδοχείου. Θα υπάρχουν 8 τρύπες, μια για κάθε έναν συμμετέχοντα στο club των G8, ένα εμπόδιο από άμμο στο σχήμα του Ιράκ. Η κλασική λιμνούλα θα έχει το σχήμα της ακτής του Γκουντάναμο!

Άντε, και καλές μπαλιές!

Αφρική: ευκαιρία για "σωτηρία της ψυχής μας";

Πώς μπορούν 8 άνθρωποι, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο να σώσουν τον κόσμο με μια υπογραφή;

Το ημερολόγιο θα δείχνει 2 Ιουλίου και η αφρόκρεμα της pop και ροκ μουσικής θα ανέβει ταυτόχρονα σε 5 διαφορετικές σκηνές σε Λονδίνο, Φιλαδέλφεια, Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη. Το project ονομάζεται Live8, το καθοδηγεί ο Bob Geldof και όπως πριν 20 χρόνια με το Live Aid for Africa, η κινητοποίηση αφορά την Αφρική.

Οι U2, Coldplay, Madonna, Robbie Williams, Joss Stone, Sir Elton John, Sir Paul McCartney, Oasis, Sting, The Who και Eminem είναι μερικοί από τους τραγουδιστές που θα συμμετέχουν στις δωρεάν συναυλίες. Διοργανώνονται όχι για τη συλλογή χρημάτων για την Αφρική, αλλά για την αφύπνιση του κόσμου σχετικά με το πρόβλημα της πείνας, της φτώχειας στη μαύρη ήπειρο. Και για να απαιτήσουν την αύξηση βοήθειας, την ακύρωση του χρέους και την προώθηση του δίκαιου εμπορίου από τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο των 8.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις της Βρετανίας βλέπουν τον κόσμο να αγκαλιάζει τους καρπούς της μακρόχρονης δουλειάς τους. Ανάμεσά τους ο Nelson Mandela, o Tony Blair και Gordon Brown, ο Richard Curtis. 70 χώρες, 450 φιλανθρωπικές οργανώσεις υποστηρίζουν την προσπάθεια. 3.000.000 κόσμου αγόρασαν περικάρπια της Make Poverty History. Περισσότεροι από 2.700.000 Βρετανοί υπέγραψαν σε σχετικά websites και 300.000 έστειλαν SMS στον Tony Blair απαιτώντας την ανάληψη δράσης. Και εκατοντάδες δηλώνουν συμμετοχή στη διαδήλωση στο Εδιμβούργο.

Η οικονομία στη μαύρη ήπειρο έχει φθίνει κατά 25% ακόμη τα τελευταία 20 χρόνια. 24 από τις 26 πιο φτωχές χώρες του κόσμου βρίσκονται στην Αφρική.

Ένα σύγχρονο ολοκαύτωμα συντελείται και εμείς δεν θα έπρεπε να μπορούμε να κυκλοφορήσουμε από ντροπή. Κάθε μέρα πεθαίνουν 50.000 άνθρωποι. Κάθε χρόνο, περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα από όσους πεθαίνουν αθροιστικά από AIDS, φυματίωση, ελονοσία, πολιομυελίτιδα και διαφυλετικές συγκρούσεις. Περισσότεροι από 1.000.000.000 (ναι, ένα δις) άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 (ναι, ένα) δολάριο την ημέρα και 10.000.000 παιδιά πεινάν.

Την ίδια στιγμή: οι 3 πιο πλούσιοι άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν πλούτο ισοδύναμο με εκείνο 600.000.000 στις φτωχές χώρες. Το 1% του παγκόσμιου εισοδήματος είναι ικανό να εξαλείψει την παγκόσμια φτώχεια. Αύξηση κατά 1% του μεριδίου της Αφρικής στο παγκόσμιο εμπόριο θα δημιουργούσε 70 δις δολάρια, 5 φορές περισσότερο από τη βοήθεια που λαμβάνει η ήπειρος. Ειδικά όταν για κάθε 1 δολάριο που λαμβάνει, επιστρέφει 2 λόγω των εμπορικών εμποδίων στις εξαγωγές της που θέτει ο «ανεπτυγμένος κόσμος» (αλήθεια, έχει αυτό συζητηθεί ποτέ από τους έλληνες αγρότες;)

Κυνικός και πραγματιστής ή λιγότερο ροκ; Ο Καθηγητής Julian Morris από το International Policy Network έχει μια διαφορετική άποψη. Θεωρεί ότι οι φτωχοί είναι θύματα των δικών τους κυβερνήσεων. Η ακύρωση των χρεών και η παροχή βοήθειας δεν θα βοηθήσει μακροπρόθεσμα τις χώρες. Υποστηρίζει ότι πρέπει να κατευθυνθούμε προς ορθολογικότερες πολιτικές ηγεσίες και πραγματικές αγορές στην Αφρική.

Πολλοί θεωρούν ότι αυτή είναι η ευκαιρία της δικής μας γενιάς για τη σωτηρία της μαύρης ηπείρου. Και ίσως της ψυχής μας…

Αρκεί οι κύριοι μέσα στο δωμάτιο να δείξουν τη δέουσα μεγαλοψυχία.

Διάβασε σχετικά:
Cynical politicians, pipedreams - and how we can make a difference, by Richard Dowden

Μαθήματα ελευθεροτυπίας, πρακτικές βίας

Η εξίσωση: διάλογος + αξιόπιστη πληροφόρηση = ειρήνη + δημοκρατία + ανάπτυξη υποστηρίζεται μανιωδώς από όσους τα καταφέρνουν καλά στα οικονομικά μαθηματικά (βλέπε δυτικές δημοκρατίες). Το Institute for War and Peace Reporting είναι μια προσπάθεια ενδυνάμωσης της τοπικής δημοσιογραφίας σε περιοχές συγκρούσεων, όπως το Αφγανιστάν, χώρες των Βαλκανίων και του Καυκάσου, της Κεντρικής Ασίας και του Ιράκ.

Δημοσιογράφοι σε διεθνές και τοπικό επίπεδο συνεργάζονται μεταφέροντας γνώσεις, ανταλλάσσοντας εμπειρίες σε πραγματικές συνθήκες, αποκτώντας δεξιότητες σε καθημερινή βάση. Συνέδρια, ημερίδες, εργαστήρια.

Όλα τα καλούδια παρέχονται: βασική εκπαίδευση, ανάπτυξη και συγγραφή άρθρων, επεξεργασία και δημοσίευση κειμένων, διαπραγμάτευση και αξιολόγηση. Στόχος η εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και όλα τα συνακόλουθα αγαθά…

Κι ύστερα ξυπνήσαμε…

«Ζούσαμε χωρίς ελευθερία του τύπου στην εποχή του Σαντάμ Χουσσεΐν, αλλά και σήμερα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δημοσιογράφοι κρατούνται από αμερικανικές δυνάμεις επειδή, κάνοντας το καθήκον τους, έγραψαν αντίθετες απόψεις», δήλωσε ο Καμάλ Αϊντάν, στέλεχος της Ιρακινής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων στην αρμόδια υπηρεσία του Ο.Η.Ε.

85 δημοσιογράφοι και υπάλληλοι στα Μ.Μ.Ε., εκ των οποίων 62 Ιρακινοί, έχασαν τη ζωή τους στο Ιράκ από το Μάρτη του 2003.

8 δημοσιογράφοι κρατούνται από το Μάρτη του 2005 από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής. Κατηγορούνται ότι αποτελούν κίνδυνο στην ασφάλεια του Ιρακινού λαού και του στρατού. Η λογοκρισία πάει σύννεφο καταγγέλλουν οι ιρακινοί δημοσιογράφοι από τις δυνάμεις κατοχής.

Ίσως, ανάμεσα στα μαθήματα του Institute for War and Peace Reporting θα πρέπει να προστεθεί εκείνο που διδάσκει την μεροληψία, την αλαζονεία της εξουσίας, τη χρήση βίας και την εξυπηρέτηση του συμφέροντος από τα γεράκια.

Όχι ως κάτι καινούριο. Πιο πολύ για λόγους εμπέδωσης. Αλλά για αυτό φροντίζουν οι κατοχικές δυνάμεις.