Οι πολέμιοι του Μίμη Ανδρουλάκη του καταλογίζουν έναν ανέξοδο βερμπαλισμό, έναν ροζ απόχρωσης νεοφιλελευθερισμό, έναν ακράτητο ενθουσιασμό να έχει άποψη για τους πάντες και τα πάντα. Οι φίλοι, γοητεύονται από την εκφορά του λόγου, γραπτού και προφορικού, προβληματίζονται από τις φρέσκιες του ιδέες, τις καινοτόμες και συχνά αντικρουόμενες απόψεις του με τα ήδη γνωστά.
Ας πούμε ότι ανήκω στους δεύτερους, δίχως να κρύβω ότι δεν καταλαβαίνω και τους πρώτους ορισμένες φορές.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και τον Τάσο Παπά, ο Μίμης Ανρουλάκης απαντά σε σχετικές ερωτήσεις για το Δημόσιο Τομέα:
Ποια θα είναι η μέθοδος των μεταρρυθμίσεων γιατί έχουμε και σχετική πικρή πείρα.
Γι’ αυτό ακριβώς λέω μεταρρυθμίστε τους μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονίστε τους εκσυγχρονιστές. Ας μην παριστάνουμε τον μεγάλο αρχιτέκτονα που βγάζει από το κεφάλι του μια νέα κατασκευή. Σε κάθε τομέα πρέπει να επιλέξουμε τον ευαίσθητο κρίκο που θα τραβήξουμε για να εξελιχθεί η αλυσιδωτή αντίδραση και να γίνει κολλητική και επιθυμητή η μεταρρύθμιση. Αυτή είναι η ανοιχτή μέθοδος της αλλαγής.
Ας δούμε λοιπόν αυτούς τους κρίκους, για παράδειγμα στην Υγεία.
Στην Υγεία όπως και στα Πανεπιστήμια, δηλαδή σ’ ένα χώρο δημόσιας και κοινωνικής ευθύνης, το κράτος εισάγει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα πλήρως αυτόνομα - και χρηματοοικονομικά - ιδρύματα, δημιουργεί μία «εσωτερική δημόσια αγορά» κρατώντας μόνο για λογαριασμό του το εργαλείο της αξιολόγησης – χρηματοδότησης για να ανεβάζει τα στάνταρτ της ποιότητας και να προσανατολίζει προς τις ανάγκες μίας οικονομίας της καινοτομίας, μίας κοινωνίας της δημιουργίας.
Αυτή θα είναι μία γενικότερη τάση στο ανανεωμένο κοινωνικό κράτος;
Πιστεύω ότι θα περάσουμε από μία κάθετη, γραφειοκρατική, σπάταλη κρατικίστικη παραγωγή υπηρεσιών σε μία εποχή συμβολαίων με τα οποία το κράτος θα αγοράζει υπηρεσίες για τους πολίτες του, σε συνθήκες ρυθμισμένου ανταγωνισμού, από αυτόνομους δημόσιους οργανισμούς, από μη κρατικές μη κερδοσκοπικές ή εθελοντικές κοινοτικές πρωτοβουλίες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις ανάλογα με την περίπτωση. Τελικό κριτήριο θα είναι η μετρήσιμη αύξηση των ευκαιριών, των δυνατοτήτων και των επιλογών ιδιαίτερα για τους οικονομικά αδύνατους και τους νέους.
Στην οικονομία;
Στην μεταπολίτευση και ειδικά στην δεκαετία του ’80 για μία σειρά λόγους είχαμε μία απότομη μετατόπιση του κεφαλαίου προς το δημόσιο σε τομείς φθίνουσας απόδοσης με αποτέλεσμα την διαρκή πτώση της ανταγωνιστικότητας, την υπερχρέωση, την διαρθρωτική ανεργία, την στρέβλωση του ιδιωτικού τομέα προς συμπληρωματικούς κρατικοδίαιτους ρόλους και μία αρπαχτική κατανομή του κοινωνικού πλούτου άσχετη σε σημαντικό βαθμό με την παραγωγή και την παραγωγικότητα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να μεταβάλλουν τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα καθώς θα κόβουμε δρόμο προς μία ανοιχτή οικονομία της καινοτομίας, της γνώσης και των νέων υπηρεσιών. Δηλαδή πρέπει να υπάρξει μία σταδιακή μετατόπιση των τεκτονικών πλακών του ελληνικού καπιταλισμού.
Στην Δημόσια Διοίκηση είναι χαμένη η μάχη;
Ο κρίσιμος παράγοντας της αλλαγής εδώ θα είναι το λεγόμενο value for money. Καμία δαπάνη χωρίς ανταπόδοση σε ποιότητα υπηρεσιών. Έλεγχος κόστους – ωφέλειας, κίνητρα οικονομικά σε κάθε υπηρεσία για την αποτελεσματική αξιοποίηση των πόρων. Απελευθέρωση πόρων, υλικών και ανθρώπινων, από τη κεντρική και τοπική γραφειοκρατία προς τις υπηρεσίες «πρώτης γραμμής» για τον πολίτη.
Ολόκληρη η συνέντευξη στο http://www.mimisandroulakis.gr/pages/news/22-5Print.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου