Γράφοντας επώνυμα στο blog: Η απάντησή μου

«Η αναλογία των αντιθέτων είναι η σχέση του φωτός με τη σκιά, της κορυφής με την άβυσσο, του πλήρους με το κενό. Η αλληγορία, μητέρα όλων των δογμάτων, είναι η αντικατάσταση της σφραγίδας με το αποτύπωμα, της πραγματικότητας με τις σκιές, είναι το ψέμα της αλήθειας και η αλήθεια του ψέματος.»
Ελιφάς Λεβί, Dogue de la haute magie, Παρίσι, Baillere 1856, XXII, 22).

Δεν θα θεωρήσω το μήνυμά σου ως ύβρη, αλλά ως μια παρότρυνση να βγω πέρα από τα στενά όρια της υποβόσκουσας εσωτερικότητάς των κειμένων αυτού του blog. Να διαβώ ίσως και ό,τι είναι αυστηρά αυτοβιογραφικό, μια μορφή εξομολόγησης. Γιατί αυτό είναι που θέλησες να δεις ότι λείπει από τα κείμενα.

Θέλεις να βρεις την αφήγηση πίσω από τα γραπτά μου, να μάθεις «τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μου». Δεν σου αρκεί ό,τι σου δίνω εγώ, θέτεις εσύ τα ζητούμενα.

Είσαι όμως ένας «κακός και τεμπέλης αναγνώστης», ένας «κουτσομπόλης-ματάκιας αναγνώστης». Μένεις σε ό,τι χειροπιαστό, σε ό,τι συγκεκριμένο διαβάζεις. Δεν βλέπεις τα ζιγκ-ζαγκ μπροστά στα μάτια σου, δεν ψάχνεις πέρα από τη μύτη σου.

Ως ψυχοπαθής εραστής, ένα φρικώδες ον που έχει αυτοφυλακιστεί, επιτίθεσαι νυχτιάτικα και με ανυπομονησία σκίζεις τα ρούχα του θύματός σου, αυτού που έλαχε σήμερα να περνά από εκεί που στήνεις το καρτέρι σου. Ηδονίζεσαι από την ανωνυμία σου την οποία μετασχηματίζεις σε καυτή σάρκα που τρυπάει με βαρβαρότητα ό,τι δεν μπορείς να σαγηνέψεις με το λόγο. Κι όταν είσαι «μέσα» αναλογίζεσαι με δέος την απέραντη μοναξιά του αίσχους σου.

Ας είναι κι έτσι…

Είσαι ένας κατά βάθος πουριτανός που αποστρέφεσαι με μέγιστη καχυποψία ό,τι μαγειρεύουμε εμείς εκεί έξω, το κάθε μας φλερτ, την όποια μας υπερβολή. Στο δικό σου φανταστικό κόσμο όλοι οφείλουμε να ικανοποιούμε την ανάγκη σου να σφάζουμε δημόσια τις δικές μας ιερές αγελάδες. Να αποκαλύπτουμε ό,τι θα σου δώσει υλικό για το σκανδαλοθηρικό σου απόθεμα. Ό,τι θα ικανοποιήσει τη χυδαία εξάρτησή σου από το κουτσομπολιό.

Θέλεις πίσω από όσα οικιοθελώς διαβάζεις από μένα να βρεις έναν πυρήνα, ένα χώρο, ένα διάστημα ανάμεσα σε μένα και τα γραπτά μου. Όχι για την αξία του γραπτού, για τη στόφα του λόγου. Αλλά για τη δική σου ροπή να κρυφοκοιτάς όπου σου απαγορεύεται.

Ψάξε να βρεις ό,τι σε ενώνει ή σε χωρίζει ανάμεσα σε σένα και σε όσα διαβάζεις, λέω εγώ. Δες τι συμβαίνει γύρω σου με βάση όσα γράφω. Ψάξε τι συμβαίνει πέρα από εκεί. Δεν φιλοδοξώ να γίνει το ευαγγέλιό σου. Μόνον μια από τις πολλές πιθανές αρχές αυτής της αβύσσου που διανύουμε.

Ουδέποτε αρνήθηκα τις δικές μου σκοτεινές κατακόμβες, με όλη τους τη μούχλα και σκοτεινιά. Ανήκουν ωστόσο σε μένα και τους δεσμώτες μου. Στο χαρτί και την πένα μου. Κι είναι τόσο πολύτιμα που δεν τολμώ να τα βγάλω στο φως, εκεί που μου ζητάς να έρθουν σε επαφή με τα πιο αισχρά και επαίσχυντα δικά σου τέρατα…

And now to the abyss I pass
Of that unfathomable grass
Where men like grasshoppers appear,
But grasshoppers are giant there:
They, in their squeaking laugh, contemn
Us as we walk mere low than them:
And, from the precipices tall
Of the green spices, to us do call

‘Upon Appleton House’ (1681) st. 52
Andrew Marvell 1621-78
Άγγλος ποιητής