Είχα σκεφεί εδώ και καιρό να του αλλάξω το υφάκι. Να του βγάλω εκείνο το πρασινωπό κοστουμάκι που φορούσε από τα γενητούρια του. Μεγάλωσε, βλέπεις, μπήκε και ο δεύτερος χειμώνας της ζωής του.
Φόρεσε το πιο βαρύ, μαύρο πέτσινό του. Γιατί θέλει να φαίνεται λίγο πιο σκληρό. Να ταιριάζει με τους καιρούς. Να κρύβεται μέσα όταν φυσάει αυτός ο παγωμένος Βαρδάρης. Κι όταν βγαίνει ο ήλιος με τα δόντια να σηκώνει το γιακά και περπατώντας μάγκικα, και καλά, να κλωτσάει τις πέτρες που βρίσκονται στα πόδια του. Πάντα με αιτία, με αφορμή; Ε, όχι και πάντα.
Έβαλε κι ένα "καπέλο" με ένα φάρο και δυο χέρια να σμίγουν. Συμβολικό; Χμ... μπορεί. Ερμήνευσέ το όπως θες. Εξάλλου, θα αλλάζει συχνά πυκνά. Ανάλογα με το κέφι της εποχής.
Εξάλλου, γούστο και καπέλο του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου