Φέτος η Άνοιξη μας πληγώνει

Μέρα με τη μέρα συναντώ ανθρώπους, νεαρούς συναδέλφους, κάπως μεγαλύτερους γείτονες, τον μανάβη της γειτονιάς. Ανταλλάσσουμε τις τυπικές κουβέντες. Κι όταν το θέμα αγγίζει τον καιρό, τα κεφάλια σαν να σκύβουν, οι φωνές σαν να χαμηλώνουν, οι ρυτίδες σαν να αυλακώνουν άθελά τους βαθύτερα το μέτωπο. Κι είναι η πρώτη φορά που αυτή η κάψα, αυτό το ανοιξιάτικο αεράκι δεν είναι γλυκό, δεν επιβραβεύει καμία προσμονή από κανένα χειμώνα.

Δεν ξέρω αν βλέπω έτσι εγώ τα πράγματα μέσα από πολλά που διαβάζω και με συντροφεύουν βασανιστικά στον ύπνο μου. Δεν ξέρω αν μετράει το ότι κάθε φορά που κοιτάζω στα μάτια του παιδιού μου θλίβομαι για το ότι κληρονομεί έναν σακατεμένο πλανήτη.

Η απίστευτα εχθρική καθημερινότητά μας προς το περιβάλλον δεν περιλαμβάνει καμιά σκέψη για το τι πράττουμε και πως αυτό καταστρέφει τις συνθήκες διαβίωσής μας. Το ότι όλα συντελούν στην δηλητηρίαση της ίδιας μας της ζωής.

"Είμαι απελπιστικά απαισιόδοξος, έχω γίνει πολύ κυνικός", μου λέει ένας 45χρονος φίλος που τον συναντώ στο λεωφορείο. Τον αποχαιρετώ βιαστικά και κατεβαίνω στην επόμενη στάση. Μαι απαισιοδοξία μας περιτριγυρίζει...

"Κάθε πρωί ξεκινάμε την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας, αλλά σπανίως σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Κι όμως, έχουμε τόσα σοβαρά πράγματα να κάνουμε σ' αυτή τη ζωή, όπως για παράδειγμα να διαφυλάξουμε τον κόσμο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Η καταστροφή του περιβάλλοντος θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα..."

, γράφει ο Άρτο Πααζιλίννα.

Πώς να πιστέψω ύστερα εγώ τις χοντρές παπαριές που άκουσα από τον πρωθυπουργό για το ότι "είμαστε στην πρώτη γραμμή στη μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος" όταν την ίδια στιγμή στη Μήλο με υπουργική απόφαση ανοίγει ο δρόμος για ξενοδοχεία - μεγαθήρια συμβάλοντας στην εξαφάνιση της περίφημης οχιάς της Μήλου, αλλά και της φώκιας μονάχους - μονάχους που βρίσκει καταφύγιο σε βραχώδεις παραλίες του νησιού.

Που οχιά κόκκινη να τους φάει!

Οφείλουμε να πιέσουμε ως ενεργοί πολίτες για να εισακουστούν όσες φωνές προετείνουν εναλλακτικές διεξόδους. Τώρα. Ή είναι ήδη αργά;