"Δωμάτιο με Θέα" στην ανοησία

Είναι απίστευτο το πόσο δεν μπορείς να διαφέρεις ορισμένες φορές. Πόσο υποτακτικά πρέπει να αποτελείς μέλος αγέλης. Πόσο ανόητα σκληρά μπορούν να φερθούν οι αδύναμοι.

Μαζί με τη γυναίκα μου είχαμε να επισκεφτούμε το καφέ "Δωμάτιο με Θέα" της Θεσσαλονίκης περίπου... 8 χρόνια. Από τότε που ακόμη φλερτάραμε κοιτώντας το Θερμαϊκό από τα μεγάλα παράθυρα στον 5ο όροφο στο Ολύμπιον.



Σπάνια πια μας φέρνει ο δρόμος μαζί στο κέντρο της πόλης και είπαμε να θυμηθούμε εκείνη την πρώτη φορά. Ανεβήκαμε στον 5ο μέσα και κατεβήκαμε τις σκάλες για να βρεθούμε μόνοι μας σε ένα χώρο που λουζόταν στον απογευματινό ήλιο. Σε ένα δωμάτιο με θέα μια ρομαντική πλατεία Αριστοτέλους. Καθήσαμε και περιμέναμε. Και περιμέναμε...

Όταν ανέβηκα και ζήτησα κάποιος να μας σερβίρει η κοπέλα μου είπε ότι δεν σερβίρουν στον κάτω όροφο παρά μόνο κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ. Χαμογέλασα και της ζήτησα ευγενικά να μας σερβίρει. "Η σύζυγος είναι έγκυος και θέλουμε να πιούμε μια σοκολάτα". Έδειξε με αμηχανία μια άλλη, μεγαλύτερη κοπέλα στο ταμείο.

Εξήγησα και σε εκείνη με ένα πλατύ χαμόγελο τα παραπάνω. Την κοίταξα στα μάτια και την ψυχή. Της είπα δυο φορές ότι δεν μπορούσαμε να κάτσουμε επάνω γιατί ήταν γεμάτο καπνό. Προσφέρθηκα να μεταφέρω εγώ τα ροφήματα κάτω και να τα ανεβάσω πάνω. Μάταια. Από τις ελάχιστες φορές που έχω συναντήσει τέτοια ανόητη άρνηση.

Συνήθως οι άνθρωποι μαλακώνουν όταν ακούνε περί εγκυμοσύνης. Όχι όμως και σήμερα. Φαίνεται ότι πέσαμε σε σκόπελο. Ας έχει. Ελπίζω μόνο το βράδυ να σκέφτηκε τι έγινε και αύριο να χαμογελάσει σε κάποιον άλλον που θα της ζητήσει το ο,τιδήποτε και να του το προσφέρει.

Όσο για εμάς, κατεβήκαμε στο self service καφέ του 1ου ορόφου μέσα στο Ολύμπιον και απολαύσαμε τις σοκολάτες μας.