Πλησιάζε στο προάυλιο του σχολείου που δίδασκε με κατεβασμένο το κεφάλι. Οι μαθητές τον καλημέριζαν και αυτός κάτι ψέλιζε ανάμεσα στα δόντια του. Φορούσε μαύρα -όλα μαύρα - μετά από πολλά χρόνια, 20 περίπου. Τι διάβολο να τους ζητούσε την 1η ώρα;
-Κύριε τα πλεονεκτήματα των δικτύων είναι...
Σήκωσε το χέρι του.
-Πώς έδρασαν τα δίκτυα των τηλεπικοινωνιών και υπολογιστών στα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα που όλοι βιώνουμε μια βδομάδα τώρα; ρώτησε.
Η αρχική παγωμάρα των 15χρονων μαθητών ξεπεράστηκε γρήγορα. Λάμψεις φάνηκαν στα μάτια, οι κινήσεις των χεριών ζωήρεψαν. Ο καθένας ήθελε να μιλήσει για όσα έβλεπε, είχε διαβάσει, είχε ακούσει.
-Πώς αισθάνεστε; ρώτησε ξανά.
Θλίψη, οργή, μίσος, για το θάνατο ενός συνομίληκου.
-Θα μπορούσε να είναι ένας ή μια από εμάς... Ο αδελφός μας...
-Καταστρέφουν τις περιουσίες των καταστηματαρχών που με τόσο κόπο έκτιζαν μια ζωή
-Η Δήμητρα είχε μιλήσει με τον Αλέξη στο Hi5 όταν άνοιξε το λογαριασμό της
-Μας έστελναν μηνύματα να κατέβουμε στους δρόμους, να φορέσουμε μαύρα
-Όμως κάποιοι έκλεψαν γυαλιά
-Σιγά τα γυαλιά
-Καλά κάναν και τα έσπασαν, αφού δεν τους ακούνε διαφορετικά
-Δεν πάμε καλά
-Να φέρουν αστυνομικούς από την Ιταλία, αφού οι δικοί μας δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα
Απαντήσεις των μαθητών του και εκείνος να ίπταται πάνω από τα κεφάλια τους.
-Κύριε κανείς καθηγητής μας δεν μας μίλησε για το θέμα. Κανείς δεν μας μιλάει για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Όλοι βιάζονται να "βγάλουν την ύλη".
Ποια είναι αυτή η ύλη; αναρωτιόταν. Και πού είναι τόσο βαθιά χωμένη που πρέπει να την βγάλουμε εμείς σώνει και καλά;
Έτσι τα καταντήσαμε τα σχολειά και τα παιδιά μας. Παξιμάδια. Κανείς μας δεν θέλει να ακουμπήσει ζητήματα που έπρεπε να συζητιούνται. Όλοι κρυβόμαστε στο καβούκι μας, όλοι αποφεύγουμε να "εκτεθούμε", να διαφωνήσουμε, να εκφραστούμε, να συνδιαμορφώσουμε και εντέλει να μορφώσουμε, να παράγουμε γνώση.
Αντί να κρατήσουμε τα σχολειά μας ανοικτά για να προβληματιστούμε μαζί με τα παιδιά, τα κλείσαμε με εντολή του υπουργού. Τι κατάντια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα κλείνουμε τα σχολεία για να επιβάλλουμε τη σιωπή των αμνών...
Παξιμάδια παιδιά. Παξιμάδια μυαλά που το μόνο που τους προσφέρουμε είναι ρήσεις αρχαίων φιλοσόφων περί ελευθερίας σε περιβάλλοντα ανελευθερίας, καμπύλες συναρτήσεων ενός άλλου κόσμου, όταν σε πραγματικές συνθήκες οι αριθμοί δείχνουν την σκληρή πραγματικότητα.
Σαλιαρίζουμε γιορτές Πολυτεχνείων με αποστεωμένους πανηγυρικούς λόγους. Κι όταν έρχεται η ώρα να δείξουμε τι πράγματι θα πει αυτοοργάνωση, κίνημα λαού, οργή, αγανάκτηση, θυμός, κοροϊδία, κρατική βία, ε τότε γινόμαστε οι πλέον φοβικοί, οι άνθρωποι που με τα χέρια στις τσέπες παρακολουθούμε τα επεισόδια. Όπως βλέπουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Πως διάβολο καταντήσαμε έτσι, σκεφτόταν όπως έφευγε από την τάξη. Τι εκκωφαντική σιωπή είναι αυτή γύρω μου; Γιατί όλοι φωνάζουν και τίποτα δεν λένε; Εγώ κουφάθηκα; Δεν είμαι καλά, σκεφτόταν εδώ και πολύ καιρό, όμως τώρα το βίωνε.
Το τελευταίο του όνειρο ήταν πόλεμος, φωτιές και καπνοί. Και τα παιδιά του που τα είχαν αρπάξει.
"Πού είναι τα παιδιά;", φώναζε εκείνο το βράδυ, κάθιδρος. Όταν ξαναέκλεινε τα μάτια οι φωτιές του καίγανε ξανά τον ύπνο.
3 σχόλια:
Γιατί τελικά Θοδωρή το Πολυτεχνείο και κάθε ΠΟλυτεχνείο δεν ήταν γιορτή. Ήταν εξέγερση.
Τα σχολεία μας καταστρέφουν τα παιδιά.
Γράφεις έκθεση για τα προβλήματα των νέων, διαβάζεις και κάνεις ανάλυση σε Ρίτσο, τραγουδάς Ελύτη.
Κι όταν έρχεται η ζωή, καταλαβαίνεις ότι απέτυχες.
Διότι η ζωή δεν είναι μια κόλλα χαρτί.
Ούτε η παιδεία είναι τα βιβλία. Αλλιώς θα μέναμε σπίτι με μια στίβα βιβλία και θα διαβάζαμε.
Ούτε ο καθηγητής/δασκαλος μαι μηχανή εκμάθησης, γιατί τότε θα πέρναμε το λυσάρι και θα καθόμασταν πάλι σπίτι.
Το σχολείο πρέπει να υπάρχει για να μαθαίνει ποια είναι η διαφορά όλων αυτών στην ζωή.
Κι όταν έρθει η ωρα, μια τέτοια ώρα σαν κι αυτήν, να σου δείξει ποια είναι η ελευθεριά για την οποία μιλούσε ο ποιητής και όλοι φωνασκούσαμε μικροί: Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά, χωρίς να γνωρίζουμε καν τι πάει να πει...
πολύ ωραία η εμπειρία σου γιατί δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα μέσα από τα μάτια των παιδιών που λάμπουν ακόμη. Αλλά και μέσα από δασκάλους που ξεπερνούν την αμηχανία ή την ενοχή τους και κάνουν το καθήκον τους: βάζουν τους μαθητές να σκεφτούν και να κρίνουν οι ίδιοι.
Φορτώσαμε τα παιδιά... μας φόρτωσαν και εμάς με ήρωες του πολυτεχνείου και γιορτές με ποιήματα και μασημένες κασσέτες από το ραδιοφωνικό σταθμό του πολυτεχνείου.
Ποιος δάσκαλος έκατσε στις 17 Νοεμβρίου δίπλα μας να μιλήσουμε για την εξέγερση. Να μιλήσουμε για τη σύγχρονους τρόπους αυτοοργάνωσης και διεκδίκησης; για το ίντερνετ και την εκπροσώπηση στα διοικητικά συμβούλια, τις δημοτικές νεολαίες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας βαδίζει σε μια τραγική τροχειά. Ο μόνος του στόχος είναι πλέον να δημιουργήσει στείρους τεχνοκράτες και όχι σκεπτόμενους και συνειδητοποιημένους πολίτες. Παρ' όλα αυτά εγώ είδα τη νεολαία να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις των ημερών με βροντερό παρόν και μια τάξη ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας, τους οποίους θα προτιμούσα να μην χαρακτηρίσω, να στρέφονται ενάντια σε αυτή τη νεολαία που παρά τις στοχευμένες προσπάθειες του κράτους που σε συνεργασία με τα ΜΜΕ εδώ και χρόνια προσπαθεί να την αποχαυνώσει, η οποία διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον. Οι νέοι σήμερα δεν έχουν τίποτα στο οποίο να ελπίζουν. Δεν έχουν πρότυπα, δεν έχουν στήριγμα δεν έχουν τίποτα πέρα από τα όνειρα τους. Όλοι ονειρευόμαστε ωστόσο όταν αυτά τα όνειρα εξαρτώνται από άλλους τότε έρχεται αυτόματα και η απογοήτευση. Οι γονείς μας, μας έλεγαν να βάλουμε τα δυνατά μας και να σπουδάσουμε στο πανεπιστήμιο γιατί η γνώση είναι δύναμη. Η νεολαία αυτή υπέστη τους βασανισμούς από τις ασταμάτητες ώρες φροντιστηριακών μαθημάτων σε συνδιασμό με το ατελείωτο άγχος για να διεκδικήσει ένα καλύτεο μέλλον...και όταν τελικά ο στόχος της εισόδου στο πανεπιστήμιο επετεύχθη τί αντίκρισε; Αδιάφορους καθηγητές, πρόγραμμα σπουδών εντελώς απομακρυσμένο από την πραγματικότητα, ένα πανεπιστήμιο σκαλωμένο στους διάφορους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και παντελώς κομματικοποιημένο. Το θεμέλιο για μια υγειή κοινωνία είναι η εκπαίδευση των νέων ανθρώπων. Δώστε το δικαίωμα στη νεολαία να ονειρευτεί και να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου