We Own the World, We Ignore the Children

1985, Μάρτιος: Το συλλογικό προϊόν από τραγουδιστές στα δισκοπωλεία ξεπουλά αμέσως. Η φωνή 45 υψηλά αμειβόμενων τραγουδιστών των ΗΠΑ μεταδίδεται από 5000 ραδιοφωνικούς σταθμούς ταυτόχρονα. "We are the world, we are the children" είναι ο στίχος στα χείλη μας. Η ιδέα για την εξάλειψη της πείνας στην Αφρική μάς χαροποιεί. Λαμπεροί σταρ φροντίζουν, με εύηχο τρόπο, για την σωτηρία της ψυχής μας.

2005, Ιούλιος: Οι ηγέτες των πλουσιοτέρων χωρών ετοιμάζονται για τη Σύνοδο των 8 στο ξενοδοχείο Gleneagles, στο Perthshire της Σκοτίας. Τα ζητήματα της Αφρικής και της αλλαγής του κλίματος περιλαμβάνονται στα σχέδια του οικοδεσπότη Μπλερ.

2005, Ιούλιος: Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές σκοπεύουν να δηλώσουν παρόντες στο Εδιμβούργο απαιτώντας δικαιοσύνη στο εμπόριο, ακύρωση του χρέους των χωρών της Αφρικής, καλύτερη και περισσότερη βοήθεια για τις φτωχές χώρες του κόσμου. Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση Make Poverty History καλεί σε συμμετοχή.

Το 2003 στο ραντεβού τους με τον Οργανισμό Παγκόσμιου Εμπορίου στο Cancun, οι διαδηλωτές κατόρθωσαν να απο-συντονίσουν τις διαπραγματεύσεις και να ακυρώσουν στην ουσία τη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου. Το 1998, μια ανθρώπινη αλυσίδα 70.000 ανθρώπων περικύκλωσε το Birmingham απαιτώντας την ακύρωση του χρέους των περισσότερο φτωχών χωρών του κόσμου.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια σε Η.Π.Α. και Βρετανία. Ως βδέλες, καλλιτέχνες αγκάλιασαν τις προσπάθειες και ξανα-ανακάλυψαν την «στρατευμένη τέχνη».

Ωστόσο, οι σοβαρότερες επικρίσεις αφορούν τον εναγκαλισμό της Make Poverty History με την MKO Oxfam και αυτής με το κυβερνών κόμμα των Εργατικών και ειδικά με τους Tony Blair και υπουργό Οικονομικών Gordon Brown. Όταν στο περσινό συνέδριο των Εργατικών ο Bono αποκάλεσε τους παραπάνω πολιτικούς ως «Lennon και McCartney» της μείωσης της φτώχειας, πολλά μέλη ΜΚΟ αισθάνθηκαν ένα ρίγος στην πλάτη. Και βόγκηξαν.

Η αντίθετη άποψη υποστηρίζει ότι δεν μπορείς από τη μια να ζητάς την εμπλοκή των πολιτικών για την επίτευξη των στόχων σου και κατόπιν να τους επικρίνεις. Και η τρίτη άποψη: Μάνατζερ και πολιτικοί απλώς κάνουν τη δουλειά τους ανασηκώνοντας το πολύ πολύ το φρύδι.

Όσοι έχετε την πολυτέλεια, να πάτε στο Εδιμβούργο για μια ούτως ή άλλως ξεχωριστή εμπειρία. Όσοι έχετε το προνόμιο να είστε κοντά, φροντίστε να μας στείλετε νέα από τη διαδήλωση.

"We Own the World, We Ignore the Children". Σύνθημα του 21ου αιώνα;

Ας ακούσουμε το Bono…

-----------
Άλλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σχετικές με την αντιμετώπιση της Φτώχειας:

• War on Want


• Focus on the Global South


• Tear Fund

Προβληματισμός για τη συλλογή βλαστικών κυττάρων

Παρακαλώ σχολιάστε, συμβουλέψτε. Σε ένα μήνα γινόμαστε γονείς! Κι αυτό που μας προβληματίζει πλέον είναι κατά πόσο οφείλουμε να προνοήσουμε για τη συλλογή των βλαστικών κυττάρων του νεογέννητου παιδιού μας.

Προληπτική απόφαση που μπορεί να αποβεί σωτήρια για το μέλλον του; Πόσο αξιόπιστες είναι οι εταιρίες - ιδιωτικές τράπεζες βλαστικών κυττάρων ομφαλικού αίματος σε Ελλάδα και εξωτερικό; Είναι δυνατό να διεξάγουν έρευνες για κλωνοποίηση; Κατά πόσο οι ειδικοί θα καταφέρουν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των βλαστικών κυττάρων;

Το αίμα του ομφάλιου λώρου – το οποίο δεν κρατείται συνήθως μετά τον τοκετό – είναι πλούσιο σε βλαστικά κύτταρα τα οποία διαθέτουν τη μοναδική δυνατότητα να πολλαπλασιάζονται και να μετατρέπονται σε κύτταρα με συγκεκριμένες ιδιότητες, τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κυτταρικές θεραπείες και για μεταμοσχεύσεις.

Με τη βοήθεια μιας ειδικής συσκευής, ο μαιευτήρας συλλέγει το αίμα του ομφάλιου λώρου αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού. Aπό το δείγμα αυτό απομονώνονται τα βλαστικά κύτταρα και κρυοσυντηρούνται μέχρι και για 20 χρόνια. Tο κόστος αυτής της πρακτικής ανέρχεται στα 1.300 ευρώ περίπου.

Ποιοι είναι οι βασικότεροι λόγοι και ποιες οι χρήσεις για τους οποίους κρίνεται σκόπιμη συλλογή βλαστικών κυττάρων κατά την στιγμή της γέννησή του παιδιού; Ποια είναι τα ηθικά διλήμματα;

Λόγοι για τους οποίους συνίσταται η συλλογή βλαστικών κυττάρων:

• Η συμβατότητά τους για μεταμόσχευση είναι 100% εξασφαλισμένη για το νεογέννητο από το οποίο προέρχονται και στατιστικά αυξημένη για τα συγγενικά του πρόσωπα


• Η διαθεσιμότητα του υλικού, όταν χρειαστεί, είναι άμεση


• Η εξεύρεση συμβατού μοσχεύματος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, κυρίως σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις οικογενειών (διαφυλετικών, μονογονεϊκών, ή με γονείς μεγάλης ηλικίας)


• Η ανάγκη για φύλαξη των βλαστικών κυττάρων είναι περισσότερο επιτακτική σε μέλη οικογενειών με ιστορικό καρκίνου ή άλλων κληρονομικών ασθενειών.

«Τα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα δημιουργούνται λίγο μετά τη σύλληψη, και τελικά μετατρέπονται σε περίπου 220 διαφορετικά είδη κυττάρων, που συγκροτούν το ανθρώπινο σώμα. Ο επιστήμονες πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα μπορέσουν α ελέγξουν το «πότε» και το σε «τί» κύτταρο θα εξελιχθεί το βλαστοκύτταρο, και να αντικαταστήσουν τα νεκρά ή κατεστραμμένα κύτταρα, που προκαλούν πολλές παθήσεις, όπως η νόσος του Parkinson κι ο διαβήτης.

Η εκμετάλλευση αυτών των δυνατοτήτων είναι ακόμα αρκετά αόριστη για τα περισσότερα είδη κυττάρων, εκτός αυτών της καρδιάς και 2 άλλων ειδών εγκεφαλικών κυττάρων.»

Τελικά υπόσχονται η διαρκής πρόοδος της ιατρικής επιστήμης και τα επιτεύγματά της ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας;

ΝΕΟ: Διαβάστε στο e-Rooster Blog για τα "Εμπόδια στην έρευνα των βλαστικών κυττάρων".

Πηγές:
http://www.disabled.gr/at/?p=1840

http://www.futurehealth.co.uk/gr/

http://vita.dolnet.gr/vol/march_05/article1_1.htm

Ο Νίκος Κομνηνός "γράφει" μέρες ραδιοφώνου

Ο Νίκος Κομνηνός διαγράφει μια μακρά και άξια της προσοχής σου διαδρομή. Περνώντας από πολλά ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης, από το χαρακτηριστικό "ΣΤΟΑ" bar στο κέντρο της πόλης, κάθε φορά έχει πολλά να σου μάθει για τη σύγχρονη ροκ και indie μουσική σκηνή. Με το μοναδικό και ανεξίτηλο ύφος του παρουσιάζει ό,τι καινούργιο ακούγεται σε Ευρώπη και Η.Π.Α., όποια καλή μπάντα έρχεται στην πόλη και την Ελλάδα.

Πέραν της ευρύτατης ενημέρωσής του, έχει άποψη για τα κομμάτια που επιλέγει και τα σχολιάζει. Παραθέτει πλήθος ιστορικών στοιχείων χωρίς να κουράζει. Με πολλές παραπομπές στο ρόλο που διαδραματίζει στις μέρες μας το Internet στα μουσικά δρώμενα.

Ο Νίκος Κομνηνός διαθέτει μπρίο και μέταλλο φωνής που ταιριάζουν με ό,τι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «μέρες ραδιοφώνου». Θα τον ακούς στον 1055 Rock, στη ζώνη μεταξύ 10 και 11 με τίτλο εκπομπής "Soundcheck". Κάθε Παρασκευή παρουσιάζει το "soundtrack της Παρασκευής", όσα δεν ακούγονται τις υπόλοιπες ημέρες.

Συντονίσου. Έχεις πολλά να μάθεις.

Η Θεσσαλονίκη έχει τη δική της ιστορία στο ραδιόφωνο. Για τους περισσότερους από εμάς οι αναμνήσεις των πειρατών δεν είναι και πολύ μακρινές. Άσχετα αν σήμερα οι πρωινές ζώνες κατακλύζονται από εύκολες προς ακρόαση συνθέσεις οι οποίες καταλήγουν μετά από 2 βδομάδες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στον κάδο του υπολογιστή του ραδιοσταθμού.

Ο Νίκος μπορεί να (ξανά) μετατρέψει ένα βράδυ πλάι στο ραδιόφωνο σε μια εμπειρία που έχει άρωμα μιας ώριμης νεότητας.

"Συνέντευξη" Καραμανλή στη Washington Post

"Οι Έλληνες ασιθάνονται αρκετά καλά με τον ευατό τους αυτές τις μέρες, ειδικά σε σύγκριση με τους βαλκάνιους γείτονές τους, τις ευρωπαϊκές χώρες στα ανατολικά και βόρεια, καθώς και με τις μουσουλμανικές χώρες στα ανατολικά και νότιά τους".

Πρόκειται για μέρος των "συμπερασμάτων" του δημοσιογράφου Jim Hoagland της Washington Post από πρόσφατη συνέντευξη του πρωθυπουργού Κώστα, λίγο πριν τη συνάντηση με τον Bush Junior.

Αξίζει να διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο εδώ. Μετά θα μπορείς να συγκρίνεις όσα διαβάσεις με εκείνα που θα ακούσεις από τα ελληνικά ΜΜΕ.

It's More Than Us They Hate, By Jim Hoagland

Πρώτο καλοκαιρινό "μπάνιο"

Θεσσαλονίκη, απόγευμα Τετάρτης, ώρα 4.15. Προς τη Δ.Ε.Θ., από Κάτω Τούμπα. Έχοντας κάνει το μοιραίο λάθος, όπως θα αποδειχθεί αργότερα, να προτιμήσω το αυτοκίνητο.

Από τη διασταύρωση της Παπάφη με την Καραμανλή τα αυτοκίνητα σπρώχνονται, κολλάνε το ένα με το άλλο. Οι οδηγοί αλλάζουμε σπινθηροβόλες ματιές, βρίζουμε μέσα από τα δόντια μας. Σε κανενός το νου δε δικαιολογείται η ύπαρξη του άλλου.

Έχει προηγηθεί μια - αν έχεις το θεό σου – μια μπόρα. Και ακολουθούσε το παιχνίδι του Ηρακλή με τον Ολυμπιακό. Χειρότερος συνδυασμός;

Η «όμορφη-κι-ερωτική-μη-χέσω-μέσα» Θεσσαλονίκη, για πολλοστή φορά βρεγμένη μέχρι το κόκαλο. Μια σκύλα που τριγυρνά αφού έπνιξε τα παιδιά της και στάζει χαζεύοντας το λασπωμένο της είδωλο στα βρωμόνερα μιας λακούβας καταμεσής του δρόμου.

Παρκάρω στη Δ.Ε.Θ. Και με λεωφορείο από εκεί στην Αγίας Σοφίας για κούρεμα. Μέρα που διάλεξα…

Στις 5.30 επιστρέφω για να πάρω το αυτοκίνητο. Οι ουρανοί έχουν μεθοκοπίσει και ξερνάνε όλο το νερό αυτής της ζωής. Τσιμισκή = πλημμυρισμένος Αμαζόνιος. Το νερό στο δρόμο μέχρι τον αστράγαλο. Μη με ρωτάς για τα φρεάτια. Δεν έχουμε βρει ποιανού ευθύνη είναι και η ΕΥΑΘ εκτελεί εντολές τιμολόγησης με 19% ΦΠΑ.

Αυτοκίνητα λυσσάνε. Ποιό θα κάνει περισσότερο μούσκεμα τη ζωή μου αυτό το απόγεμα; Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού.

Στην πλατεία ΧΑΝΘ σωστικές λέμβοι μπορούν (;) να με περάσουν απέναντι. Ο Ψωμιάδης στο απέναντι πεζοδρόμιο ρίχνει τα καντήλια της ζωής του. Οι δρόμοι αδιάβατοι. Το νερό μέχρι το γόνατο.

Το πρώτο καλοκαιρινό μπάνιο να κρατά λίγο. Έτσι έχω μάθει.

Στο γραφείο στάζοντας.

Άδεια. Χωρίς συζήτηση.

Πενευμονία; Παίζεται...

Στο αυτοκίνητο οι υαλοκαθαριστήρες έχουν τρελαθεί στο πήγαινε έλα. Γαμώ την πόλη μου γαμώ!

Υ.Γ. Παιδιά, άμα βρείτε κανέναν υπεύθυνο, σφιρίξτε κλέφτικα...

Οι δικοί μου "καπετάνιοι"

Ιστορίες για τους καπετάνιους και τα «ταξίδια» τους άκουγα, κι αυτές αραιά και που. Από φωνές που είχαν μάθει να διηγούνται χαμηλόφωνα. Να κρύβονται, να συνωμοτούν. Οι οποίες είχαν ξοδευτεί στο κλάμα, το θρήνο.

Και την ανελέητη ανταπόδοση χτυπημάτων στον «εχθρό». Άσχετα αν αυτός έμενε στη διπλανή πόρτα.

Από ανθρώπους που «πίστευαν» σε λάβαρα που ανέμιζαν από τις αρχές του αιώνα. Που στερήθηκαν και στέρησαν την αγάπη, που μάτωσαν και προκάλεσαν πόνο, δάκρυα και κατάρες. Οι φωνές υψώνονταν στον ουρανό σα βρισιές. Αργότερα, έχοντας αναμετρήσει το βίο τους, κατέληγαν σε δάκρυα εκλιπαρώντας για ειρήνη.

Και συγχώρεση.

Αυτοί ήταν, και είναι, οι δικοί μου «καπετάνιοι».

Ο ένας παππούς, μάλλον θα είναι στεναχωρημένος από εκεί ψηλά. Γράφω "μάλλον" γιατί, όσα είχε υποστηρίξει στην εποχή του τα πολέμησε το επίσημο κόμμα. Ο ίδιος είχε επιλέξει μια διαλεκτική πορεία με την κοινωνία. Κατακεραύνωνε πρακτικές οι οποίες υιοθετούνταν μεταπολεμικά.

Κι είμαι βέβαιος ότι ο άλλος παππούς δεν θα γελάει κάτω από τα μουστάκια του. Είχε το Φλωράκη απέναντι στις μάχες πολλές φορές και μάλλον θα σκέφτεται ότι σύντομα, αν δεν πάει καλά η ιστορία με το πρόσφατο καρδιακό, θα τα λένε και πάλι. Στις δικές του ιστορίες μιλά για «αλήτες». Προσθέτει ντομπροσύνη, κουράγιο. Άτιμο κουράγιο και πείσμα στο Φλωράκη. Και θυμάται την πίεση που ανέβασε όταν έγινε η οικουμενική κυβέρνηση.

Καλή σου ώρα καπετάνιο Φλωράκη. Με όλες τις κατάρες. Και όλες τις ευλογίες.

Κούβα, η μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους στον κόσμο

Μπορεί τα κοκόρια να μας ιντριγκάρουν, να μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας συχνά πυκνά, ωστόσο αυτή τη φορά όσα (αντι)γράφουν με θέμα "Δρόμο από τον παράδεισο!" για τις πρόσφατες συλλήψεις και απελάσεις από την Αβάνα ευρωπαίων που θα μετείχαν σε συνέδριο διαφωνούντων με βρίσκουν, για πρώτη φορά, σύμφωνο μαζί τους.

Είχα γράψει στο "Κούβα, η μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους" ότι "οι φυλακισμένοι αντιφρονούντες της Κούβας φαίνεται να έχουν «ξεχαστεί» ακόμη και από την Αριστερά της Ευρώπης. Μερικά μέλη της, προς μεγάλη τους ντροπή, έφτασαν στο σημείο να υπερασπιστούν την εκτέλεση τριών αντρών από μια οπλισμένη διμοιρία, όταν οι πρώτοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν αρπάζοντας ένα πλοίο από το λιμάνι της Αβάνα. Οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούν να εφαρμόζουν δυο μέτρα και δυο σταθμά".

Εκεί θα διαβάσεις για τις αγριότητες της 18ης Μαρτίου 2003, την μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους στον κόσμο, για την περίπτωση του Adolfo Fernandez Sainz, τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», την περιστολή του Internet στην Κούβα και για την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Κούβα.

Διάβασε σχετικά:
Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα: Authorities detain three Polish journalists who came to cover dissident congress and one Italian

Πανελλαδικές εξετάσεις: γλυκόπικρες αναμνήσεις

Πρεμιέρα Πανελλαδικών εξετάσεων αύριο και δεν μπορώ να αποφύγω τις όποιες σχετικές αναμνήσεις. Οι τελειόφοιτοι του 1988, ζήσαμε μια πολύ μακρά απεργία των καθηγητών στα πλαίσια μιας μεγάλης κυβερνητικής κρίσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αποτέλεσμα των διαρκών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΟΛΜΕ και ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας ήταν μια διαρκής αναμονή για το πότε, επιτέλους, θα ξεκινούσαν οι εξετάσεις. Το σπάσιμο των νεύρων ήταν αναπόφευκτο, η τσαντίλα η δική μας και των γονιών τεράστια και η κατανάλωση καφέ εκτινάχθηκε στα ύψη.

Από τα τέλη του 1987 ένα ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα καθηγητών υιοθετούσε την προοπτική της απεργίας διαρκείας ακόμα και χωρίς την έγκριση του ΔΣ της Ομοσπονδίας. Σύτομα αποφασίστηκε η πραγματοποίηση απεργίας διαρκείας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις που θα ξεκινούσαν τον Μάη.

Το αίτημα της απεργίας ήταν εξίσου πρωτόγνωρο με την μορφή πάλης. Οι απεργοί απαιτούσαν 20.000 αύξηση στο βασικό μισθό, δηλαδή 40%!

Η απόφαση των εκπαιδευτικών για απεργία διαρκείας συμπαρέσυρε μια σειρά άλλων κλάδων. Το Μάη του 1988, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας. Κράτησε 16 μέρες, φτάνοντας την οικονομία στα πρόθυρα του γενικού μπλακ-αουτ. Οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι είχαν αντιδράσει για το μεγάλο κόστος.

Η κυβέρνηση έστειλε μέχρι και τις ειδικές δυνάμεις του στρατού για να διώξουν τις απεργιακές φρουρές από τα φράγματα, τους υδροηλεκτρικούς και ατμοηλεκτρικούς σταθμούς στη Μεγαλόπολη, στη Σφηκιά, στην Πτολεμαϊδα. Οι απεργοί έφτασαν να δένονται πάνω στα φράγματα για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των ΜΑΤ ακόμα και των βατραχανθρώπων. Αλλά η απεργία κράτησε, κερδίζοντας στο τέλος μεγάλες αυξήσεις.

Όταν είχε φανεί ότι επρόκειτο να διεξαχθούν οι εξετάσεις μέσα στην ντάλα του Ιουλίου, οι μαθητές οργανωθήκαμε και αρχίσαμε καταλήψεις. Ήταν στα εφηβικά μυαλά μας μια πρώτης τάξης αφορμή για αυτό-οργάνωση του μαθητικού κινήματος. Θυμάμαι τις συνελεύσεις στο 2ο Λύκειο Θεσσαλονίκης, εκεί στον πεζόδρομο της Ικτίνου. Πανό, συνθήματα, πολύς διάλογος, χειροκροτήματα, καφέδες, τσιγάρα.

Κάναμε κατάληψη γιατί, από όσο θυμάμαι, κανείς δεν φαινόταν στα μάτια μας να υπολογίζει τον αγώνα των μαθητών. Εκείνον που δίναμε καθημερινά με τα βιβλία να πέφτουν από τα χέρια μας αργά τα μεσάνυχτα από τη νύστα. Κι ο ιδρώτας να τρέχει… Κανείς δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για το άγχος μας, την αγωνία μας για περισσότερη μόρφωση.

Αρχές της «ελεύθερης ραδιοφωνίας» τότε και οι πρώτες μας ανακοινώσεις βγήκαν στον αέρα του τότε πειρατικού «Ράδιο Θεσσαλονίκη». Προσπαθήσαμε να δώσουμε κάτι αντίστοιχο στο δημοτικό ραδιόφωνο FM100. Ό,τι ακούσαμε και στις δυο περιπτώσεις ήταν περικοπές των κειμένων μας και αλλοιώσεις. Ήταν μια πρώτη επαφή με το φιλτράρισμα των ειδήσεων από τα ΜΜΕ. Την επόμενη μέρα, μεταξύ Αγγελάκη και Αλεξάνδρου Σβώλου ένα κύμα μαθητικών φωνών θα έφερνε στο κατόφλι του FM100 δυο διμοιρίες των ΜΑΤ.

Κινητά τότε δεν υπήρχαν. Ωστόσο τα τηλεφωνήματα, αστικά και υπεραστικά, έδιναν κι έπαιρναν. Καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα. Χωρίς κομματικές σφραγίδες. Με τη φρεσκάδα του πρωτάρη, με τη φλόγα ότι κάτι κινείται ρε γαμώτο. Η οργή μας φούντωνε όταν παρακολουθούσαμε ειδήσεις και δεν ανέφεραν παρά ελάχιστο αριθμό σχολείων υπό κατάληψη. Εμείς συνεχίζαμε. Παρά τις αντιρρήσεις γονιών, καθηγητών – που πριν, κατά τη δική τους απεργία μάς ήθελαν συμμάχους.

Σύντομα το σύστημα θα μας έβαζε στο περιθώριο. Η όλο και αυξανόμενη ζέστη, η κούραση, το άγχος και η έλλειψη πείρας και συλλογικής διαπραγματευτικής αντιπροσώπευσης μας οδήγησαν στα θρανία των εξεταστικών κέντρων.

Γλυκόπικρες αναμνήσεις που όμως κουβαλάνε μια σπίθα που καταλήγει να σου καίει το μυαλό.

Παιδιά καλή επιτυχία στις εξετάσεις σας. Και μην μασάτε.

Υ.Γ. Υπάρχει κανείς – καμία εκεί έξω που να πήρε τότε μέρος στις κινητοποιήσεις; Ποια είναι η ανάμνησή σου;

Εκπαίδευση στην Ελλάδα: 2040 μ.Χ. ;

"Η βάση της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας μας είναι η ισότητα, λέει μια δασκάλα και συμπληρώνει ότι η θέση του δασκάλου στη Φινλανδία έχει μεγάλο κύρος και αναγνωρίζεται η κοινωνική διάσταση του εκπαιδευτικού έργου". (1)

Στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα «Σταυρόλεξο» (17-5), η Μαριέττα Γιαννάκου, υπουργός Παιδείας, προκρίνει το φινλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο για τη χώρα μας.

«… θα λέγαμε ότι στη Φινλανδία η εκπαίδευση έχει αναχθεί σε αγαθό υψηλής αξίας από τη δεκαετία του '70». (1)

Τότε βέβαια οι Έλληνες, όσοι τουλάχιστον δεν είχαν διαβάσματα, προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί η χώρα είχε κολλήσει σε όλα τα επίπεδα σε εκείνα τα μακρόσυρτα καλαματιανά, συνοδεία παραδοσιακών μουσικών και αστυνομικών οργάνων. Οι πιο ριψοκίνδυνοι, οι πιο φιλότιμοι και όσοι, υποθέτω, πίστευαν ότι ήταν καιρός η χώρα να βγάλει το γύψο, έπρεπε πρώτα να πάρουν τα χέρια των ντόπιων και ξένων συμφερόντων από το τιμόνι. Μη με ρωτάς που σκόπευαν να πάνε το όχημα. Καλώς φτάσαμε ως εδώ. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει μακρύτερα και περισσότερο γρήγορα. Δεν αντιλέγω.

«Τότε (1970) άρχισε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καρποί της οποίας είναι η σημερινή αναγνώριση από όλο τον κόσμο». (1)

Συμπέρασμα (;) λοιπόν ότι ακόμη και αν εφαρμόσουμε πιστά το μοντέλο αυτό σήμερα, θα έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα το 2040. Καθόλου άσχημα, σκέφτομαι. Θα πρέπει ως τότε να έχουμε πάρει στα σοβαρά το αίτημα για 5% για την παιδεία, η οικονομία μας να έχει ανακάμψει, οι νέες τεχνολογίες να μας έχουν γίνει δεύτερη φύση, να έχουμε περιορίσει το δημόσιο τομέα κλπ. Τα διαβάζεις και ακούς καθημερινά.

Κυρίως πρέπει να αποφασίσουμε, επιτέλους προς τα πούμε θέλουμε να πάμε. Και να αλλάξουμε νοοτροπία. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται στα γρήγορα, όσο και αν πιέσεις.

«Πιστεύουν (στη Φινλανδία) ότι μέσω της εκπαίδευσης η οικονομία στις σύγχρονες κοινωνίες λειτουργεί αποτελεσματικότερα, δίδοντας παράλληλα στην αγορά εργασίας τη δυνατότητα να αποδίδει τα μέγιστα προς όφελος της ευημερίας του συνόλου». (1)

Η άρνηση της ιδιωτική πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας είναι παρωχημένες ιδέες. Τα είπαμε τα συμφωνήσαμε. Στην Ελλάδα όμως φαίνεται να ξεχνάμε όσα δεν μας συμφέρουν.

Αλήθεια προς ποια κατεύθυνση κινείται η ελληνική κοινωνία όσον αφορά τη σχέση μεταξύ αγοράς εργασίας και απόδοσης προς το κοινωνικό σύνολο; Πιστεύουμε πραγματικά ότι η επένδυση στην εκπαίδευση πρόκειται να έχει μακροπρόθεσμα αντισταθμιστικά οφέλη για την ευημερία του συνόλου; Ή μήπως έχει διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη που υιοθετεί άκριτα την εξίσωση Δημόσιο = τεμπελιά = αντι-παραγωγικότητα;

Και πώς, τελικά, εννοούμε, αντιλαμβανόμαστε και εφαρμόζουμε την «ελεύθερη αγορά» σε αυτή τη χώρα; Μήπως σαν μια ακόμη εισαγόμενη ιδέα την οποία αφού τη φέρανε στα μέτρα των όσων εξυπηρετεί, την κάνανε λάστιχο σε βάρος του κοινωνικού συνόλου; Γιατί ελεύθερη αγορά δεν σημαίνει ότι το κράτος α) καταργεί τους ελέγχους για την προστασία των πολιτών, β) δεν επιβάλλει πρόστιμα, γ) δεν μαζεύει το ΦΠΑ, δ) δεν αφήνει τους κερδοσκόπους να κάνουν καρτέλ και, σημαντικότερο, ε) δεν είναι το ίδιο ο πρώτος διδάξας στην κουτοπονηριά.

Στο ρεπορτάζ της εκπομπής του Τσίμα ένας Φινλανδός φοιτητής με ύφος σχεδόν κατηγορηματικό διαβεβαίωνε ότι η διαφθορά ως φαινόμενο δεν υφίσταται στη χώρα του. Το κράτος εμπιστεύεται τους πολίτες. Και το αντίστροφο.

Αλήθεια ποια είναι η ευθύνη των πολιτικών που διαμόρφωσαν ένα κράτος σπάταλο; Μια μηχανή που βόλευε τα «δικά μας παιδιά» προς εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων; Και σε ποιο ακριβώς σημείο ξεκινά η δική μας ευθύνη; Γιατί το ταγκό χορεύεται με δυο. Δεν διαφθείρεται κάποιος από μόνος του. Είμαστε λοιπόν έτοιμοι να πούμε όχι στο βόλεμα του δικού μας παιδιού, ούτως ώστε να μην υπάρξουν «δικά τους παιδιά»;

Είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος το οποίο θα είναι προσανατολισμένο σε μια υγιή επιχειρηματικότητα; Προς μια κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία; Είμαστε έτοιμοι, πολίτες, κόμματα, οργανώσεις να βοηθήσουμε να αλλάξουμε τις μεθόδους παραγωγής μας και να περάσουμε, για παράδειγμα, στη βιολογική γεωργία, ή σε λιγότερο ενεργοβόρες μεθόδους από τις υφιστάμενες;

Είμαστε έτοιμοι, ως καταναλωτές, να αξιολογήσουμε τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τα οποία μας παρέχονται με κριτήριο την κοινωνική και περιβαλλοντική τους αξία; Ως φορολογούμενοι και επενδυτές θέλουμε να συμμετέχουμε σε αλληλέγγυες επιχειρήσεις;

Είναι έτοιμοι από τη μεριά τους οι επιχειρηματίες να ακολουθήσουν ορισμένα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια στις μελλοντικές τους επενδύσεις; Έχουν σκεφτεί το δρόμο του «δίκαιου εμπορίου» ή των βιομηχανικών προϊόντων του ηθικού εμπορίου; Διατίθενται να συντάσσουν έναν ετήσιο κοινωνικό και περιβαλλοντικό απολογισμό;

Είναι έτοιμα τα συνδικάτα να απαγκιστρωθούν από αντιλήψεις που κρατάν πίσω τις πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες καλούνται να εκπροσωπούν, εξετάζοντας, έστω, ορισμένες εναλλακτικές λύσεις έξω από τα κλασικά οικονομικά κυκλώματα;

Πολύ φοβάμαι ότι, ίσως, όλα αυτά να μπορούμε να τα συζητήσουμε το 2040. Ίσως πάλι και όχι.

Σχετικά και με αφορμή:

(1) Το σχολείο που γίνεται μια οικογένεια - Το Φινλανδικό μοντέλο της εκπαίδευσης

(2) Το Φινλανδικό μοντέλο της εκπαίδευσης

(3) Παρέμβαση στην Εκπαίδευση, Χρήστος Κάτσικας

Κωδικός Τ4: Προθάλαμος σύγχρονων γενοκτονιών

Εθνικοσοσιαλιστές - οπαδοί της ευγονικής θεωρίας, ψυχροί οικονομολόγοι και στατιστικοί σχεδίασαν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα προετοιμασίας γενοκτονιών. Μυστικό κωδικό όνομα: Τ4.

Μεταξύ 1933 και 1944 περισσότεροι από 70.000 πνευματικά ασθενείς και σωματικά ανάπηροι της Γερμανίας, ανεξάρτητα ηλικίας και φύλου, σε άσυλα και νοσοκομεία, υπέστησαν στείρωση, κρατήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Φονικές ενέσεις, θάλαμοι αερίων στο κέντρο ευθανασίας του Βρανδεμβούργου. Όλα με την συνέργια και ανοχή των Ναζί.

Η πρώτη φάση ξεκίνησε το 1933 με τη στείρωση ανάπηρων παιδιών. Το 1935 ο ίδιος ο Χίτλερ έδωσε την άδεια για διευρυμένα προγράμματα ευθανασίας. Ακολούθησαν μείωση των χορηγούμενων φαρμάκων, ινσουλίνης, νοσηλευτικού προσωπικού. Ήταν τα αρχικά μέτρα τα οποία διαπίστωσαν οι γερμανοί υπερήλικες, το επόμενο θύμα. Σε έκτακτες ανάγκες, όπως εκκενώσεις κτηρίων σε περίπτωση βομβαρδισμού, οι μη «παραγωγικοί» βίωναν ακόμη μια εις βάρος τους διάκριση σε σχέση με νέους και νεαρές μητέρες. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος εξοικονομούσε α) χρήματα για τρόφιμα του υπόλοιπου πληθυσμού, β) ελευθέρωνε νοσηλευτικό προσωπικό από την φροντίδα των μη «παραγωγικών» και γ) πολλά άσυλα μπορούσαν να δεχτούν τραυματίες πολέμου.


Το καθεστώς του Χίτλερ προπαγάνδισε το όλο ζήτημα με το περιτύλιγμα της ευθανασίας, ωστόσο άφησε να διαρρεύσει μέρος του σχεδίου μετά την εξόντωση των πνευματικά ασθενών. Τι ανακάλυψε από τις αντιδράσεις των Γερμανών; Ότι η πίστη τους προς το καθεστώς δεν είχε κλονιστεί. Πολλοί θεώρησαν ότι η κυβέρνηση έπραττε το ορθό. Εξάλλου, το «δυναμικό» κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας απολάμβανε τα όσα γλίτωνε το κράτος από τους μη «παραγωγικούς» σε μια δύσκολη παγκόσμια συγκυρία.

Έτσι το σχέδιο επεκτάθηκε με στόχο την εξόντωση των απανταχού Εβραίων, Τσιγγάνων και άλλων μειονοτήτων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εξάλλου το διοικητικό και εκτελεστικό προσωπικό είχε αποδείξει εμπράκτως ότι σε κάτι τέτοια τα κατάφερνε πολύ καλά.

Πηγές:
Mental Health History Timeline, by Andrew Roberts
Segretariato Sociale della Rai

Ρουάντα, Ιράκ, Αν. Τιμόρ: γενοκτονίες του σήμερα

Γενοκτονιών συνέχεια με σφαγές αμάχων στα τέλη του 20ου αιώνα. Ρουάντα, Ιράκ, Ανατολικό Τιμόρ. Η επιβεβλημένη σιωπή των ΜΜΕ, η ολιγωρία των ισχυρών, τα ανακατέματα αδίστακτων εταιρειών της πολεμικής βιομηχανίας, οδηγούν σε σύγχρονα λουτρά αίματος. Η ιστορία επαναλμβάνεται ως τραγωδία...

Ρουάντα
Στη χώρα με τους 1000 λόφους, στην ήπειρο της αποαποικιοποίησης και των ξένων δυνάμεων που καιροφυλακτούσαν. Αλλά και των διεθνών οργανισμών οι οποίοι προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν, αλλά έμειναν να παρακολουθούν την σφαγή μεταξύ των εξτρεμιστών των 2 κύριων εθνικών ομάδων, των αγροτών Χούτου, και της κάστας αγελαδοτρόφων Τούτσι.

«Δηλώνω το σεβασμό μου στα θύματα της γενοκτονίας. Εν ονόματι της χώρας μου και του λαού μου, ζητώ τη συγχώρεσή σας». 7 Απριλίου του 2000 στην Κιγκάλη και ο Guy Verhofstadt, πρωθυπουργός του Βελγίου, απολογούνταν για το ερεβώδες παρελθόν του Βελγίου με έναν δύσκολο λόγο. Το Βέλγιο και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της χώρας του είχαν πάρει στα σοβαρά την υπόθεση εργασίας που θέλει το λευκό να εκπολιτίζει τους αγρίους.

Ήταν η 6η επέτειος από τη σφαγή στη Ρουάντα το 1994, τότε που 1.000.000 άμαχοι είχαν χάσει τη ζωή τους με σοβαρές ευθύνες να βαρύνουν και το Βέλγιο. Μια βαριά σιωπή πλανιόταν στον κόσμο που άκουγε. Πολλοί έκλαιγαν.

Ιράκ
Το 1998, ο Denis Halliday, από τους πλέον σεβαστούς διευθυντές ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ, παραιτήθηκε από τη θέση του. Είχε προηγηθεί η ανοικτή κατηγορία του προς την αμερικανο-βρετανική πολιτική του εμπάργκο στο λαό του Ιράκ. Δεν δίστασε να την αποκαλέσει ως «πράξη γενοκτονίας». Το 1999 η Unicef πρόσθεσε στο μπετόν αρμέ της ανθρώπινης ντροπής τον αριθμό των 500.000 νεκρών παιδιών στο Ιράκ εξαιτίας του παραπάνω εμπάργκο.

Σήμερα, βόμβες ναπάλμ χρησιμοποιούνται στο Ιράκ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις Αμερικανών και Βρετανών.

Ο Δρ Les Roberts είναι ο επικεφαλής μεικτής, από Αμερικανούς και Ιρακινούς, ερευνητικής ομάδας για τους θανάτους αμάχων στο Ιράκ. Τα αποτελέσματα της έρευνάς τους δημοσιεύθηκαν στο έγκριτο ιατρικό περιοδικό Lancet. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι 100.000 άμαχοι είχαν βρει βίαιο θάνατο, οι περισσότεροι στα χέρια της συμμαχίας. Πορίσματα Αμερικανών στρατιωτικών γιατρών περιλαμβάνουν στοιχεία που σου καίνε το μυαλό: το 14% των στρατιωτών και το 28% των πεζοναυτών έχουν σκοτώσει τουλάχιστον από έναν άμαχο.

Ακόμη μια γενοκτονία με όλες τις προδιαγραφές για τον μακρύ κατάλογο του αίσχους.

Ανατολικό Τιμόρ
Σε αποστροφή του βλέμματος και ελαφρύ ανασήκωμα του φρυδιού περιορίστηκε η Δύση όταν στις 7 Δεκεμβρίου του 1975 η Ινδονησία, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, εισέβαλε στο Ανατολικό Τιμόρ. Μετά από 30 χρόνια μόνο ντροπή και τρόμο προκαλούν τόσο τα αποτρόπαια εγκλήματα, όσο και η επαίσχυντη ολιγωρία παρέμβασης του ΟΗΕ. Ένας από τους αρχιτέκτονες αυτού του τείχους δακρύων είναι ο Henry Kissinger,σύμφωνα με την έρευνα του δημοσιογράφου Κρίστοφερ Χίτσενς, "Η Δίκη του Χένρι Κίσινγκερ". Βρετανικά πολεμικά αεροσκάφη τύπου Hawk έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο Ανατολικό Τιμόρ. Ωστόσο η κυβέρνηση των Νέων Εργατικών αρνείται τα πάντα. Σου θυμίζει τίποτα;

Ένα ακόμη λαμπρό μέλλον ετοιμάζεται;
66 από τα παραπάνω αεροσκάφη, ικανά να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, πωλήθηκαν από τους Βρετανούς το 2003 και στην Ινδία. Η οποία δεν «αισθάνεται και πολύ βολικά» με το Πακιστάν τα τελευταία χρόνια. 1 από αυτά τα αεροσκάφη κοστίζει όσο θα κόστιζε το τόσο απαραίτητο για 1.500.000 κόσμο νερό.

Πολλαπλασιασμό γνωρίζεις. Όσο για τα συμπεράσματα…

Θεσσαλονίκη, Αρμενία, Πόντος: γενοκτονίες

Την Παρασκευή, στο βιβλιοπωλείου του Ιανού στη Θεσσαλονίκη, παρακολούθησα μεγάλο μέρος της παρουσίασης του βιβλίου «Υπόθεση Αλόις Μπρούνερ - Ο δήμιος των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης».

Η γενοκτονία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης
Μετά από έρευνες 20 και πλέον χρόνων, ο Σπύρος Κουζινόπουλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, διευθυντής του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, συνθέτει το μωσαϊκό της υπόθεσης Μπρούνερ, εκτελεστή των Ες – Ες, του «χασάπη» των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Η έκδοση περιλαμβάνει ένα χρήσιμο παράρτημα για τα ναζιστικά στρατόπεδα στην Ελλάδα, τις εκτελέσεις στη διάρκεια της κατοχής, την υπόθεση Μέρτεν, που είχε υπό τις διαταγές του τον Μπρούνερ στη Θεσσαλονίκη, τη γέννηση των στρατοπέδων, αλλά και την επανάσταση των κολασμένων, μία άγνωστη σχεδόν εξέγερση, τον Οκτώβριο του 1944, των κρατούμενων στο στρατόπεδο Μπιρκενάου Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που αντιστάθηκαν στους ναζί, κρατώντας στα χέρια μια ελληνική σημαία, την οποία είχαν κατασκευάσει από τα κουρέλια που φορούσαν, για να εξοντωθούν στο τέλος μέχρι ενός.

Στο Παρίσι στις 2 Μαρτίου 2001, ο Αλόις Μπρούνερ δικάστηκε ερήμην του. Η δίκη είχε μεγάλη συμβολική σημασία για τη Γαλλία. Κι αυτό γιατί ο Μπρούνερ ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του Ολοκαυτώματος και στη χώρα αυτή.

Έρευνα και άρθρα του Τάκη Καμπύλη
Ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης καταθέτει ακόμη ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο προς την κατεύθυνση της συλλογικής μας αφύπνισης ούτως ώστε να μην διαφύγει καμία τραγωδία από την προσοχή της κοινής γνώμης.

Σε άρθρο του στα Νέα, Η λέξη της εβδομάδας: Κάμπελ, (29-30 Ιανουαρίου 2005), ανακατεύει την τράπουλα στο «παιχνίδι» που στήθηκε στην πλάτη του εβραϊκού συνοικισμού της Θεσσαλονίκης το 1931 από Έλληνες κατόπιν εθνικιστικής προπαγάνδας. Στο τελευταίο του άρθρο στα ΝΕΑ, Η λέξης της εβδομάδας: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, (14-15 Μαΐου 2005), αναμοχλεύει τη στάση αρκετών Εβραίων στο θέμα της γενοκτονίας των Τσιγγάνων.

Η γενοκτονία των Αρμενίων
Όρος Αραράτ. Το αιώνιο σύμβολο των Αρμενίων, στα χέρια των Τούρκων από το 1920, παραμένει μια άπιαστη εικόνα στο φόντο του ουρανού του Ερεβάν, της πρωτεύουσα της Αρμενίας.

Αραράτ. Το απαιτητικό φιλμ του Ατόμ Εγκογιάν που τολμά να μιλήσει για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σύμφωνα με τα αρχεία της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας, το 1913 ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία περίπου 2.000.000 Αρμένιοι. Τον Ιούνιο του 1915 πραγματοποιήθηκε η εξορία και στη συνέχεια η σφαγή των Αρμενίων. Το 1920 είχαν απομείνει λιγότεροι από 100.000. Η κυβέρνηση των Νεότουρκων θεώρησε την αρμένικη μειονότητα συνένοχη για τη σοβαρή ήττα των Τούρκων από τους Ρώσους, καθώς αντάρτες είχαν συνταχθεί μαζί τους. Έκτοτε, καμία τουρκική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε τη συστηματική εξόντωση του λαού της Αρμενίας.

Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού
"Το 1915 ήταν μια χρονιά ορόσημο και για τον Ποντιακό Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Ενταγμένες σε ένα σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας τον Ιούνιο άρχισαν οι πρώτες βιαιοπραγίες εναντίον και του ποντιακού στοιχείου. Μέχρι τον Αύγουστο του 1922 ο Κεμάλ, έχοντας εκκαθαρίσει τα δευτερεύοντα μέτωπα στη Μικρά Ασία, προχώρησε ανενόχλητος στη σταδιακή εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι πόλεις και τα χωριά κάηκαν, οι χωρικοί σφάχτηκαν, ατιμάστηκαν, εξορίστηκαν ή έφευγαν ομαδικά στα δάση και στα βουνά. Όσοι άνδρες συλλαμβάνονταν προωθούνταν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Υπολογίζεται ότι στο διάστημα 1914-1922 εξοντώθηκαν περίπου 200.000 Πόντιοι."
Περισσότερα στο σχετικό αφιέρωμα του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων.


Για τον όρο «γενοκτονία»
Ο όρος «γενοκτονία» εισήχθη από το νομικό Ραφαέλ Λέμκιν το 1944 για να χαρακτηρισθούν συγκρούσεις με πολύ σημαντικό αριθμό αμάχων. Άλλοι όροι που εμφανίστηκαν είναι οι «αμαχοκτονία» (1988) και «δημοκτονία» (1994).

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τους λαούς θύματα προκειμένου να γνωστοποιήσουν τα τραύματα στη συλλογική μας μνήμη. Τον επικαλούνται επίσης, ως συμβολική ασπίδα, ανθρωπιστικές οργανώσεις προκειμένου να προκαλέσουν τη διεθνή παρέμβαση και να αποτραπεί.

Μετά τα αποτρόπαια εγκλήματα των δύο παγκόσμιων πολέμων, και σχετικά πρόσφατα, αναπτύχθηκαν οι λεγόμενες «σπουδές γενοκτονίας» και εμφανίστηκαν έγκριτα περιοδικά όπως το «Journal of Genocide Research».

Επιστήμονες επιχειρηματολογούν, χωρίς ωστόσο να έχουν καταλήξει στον ορισμό της γενοκτονίας. Θα διαβάσεις διάφορες απόψεις: από το ότι κάθε σφαγή είναι γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένου και του πυρηνικού ατυχήματος του Τσερνομπίλ και μέχρι το ότι μια μόνο γενοκτονία διαπράχθηκε, αυτήν των Εβραίων.

Άλλα σημαντικά ερωτήματα γύρω από το θέμα αφορούν α) το ρόλο των διανοούμενων στην προκαταβολική κατασκευή «εχθρών», β) το αν η γενοκτονία διαπράττεται, τελικά, από ισχυρά ή ανίσχυρα κράτη, τα οποία θεωρούν τον εαυτό τους ευάλωτο ή ότι δεν μπορούν να κερδίσουν χωρίς την καταστροφή του άμαχου πληθυσμού.

Διάβασα ότι τελικά «απομένει στους ειδικούς» να αποφασίσουν το αν μια «αμφιλεγόμενη» σύγκρουση θα μείνει στην ιστορία ως «γενοκτονία». Δεν ξέρω για τους ειδικούς, αλλά στην συνείδηση των λαών τα τραύματα μαρτυρούν την ιστορία μιας καθολικής γενοκτονίας ανθρωπιάς.

Νέος ήρωας του αντι-καπιταλιστικού κινήματος

"5-6: Παγκόσμια ημέρα Καπιταλισμού" - Μπαρντόν;;; Μετά το τελευταίο post στο e-roosters, με θέμα "Ένα Καπιταλιστικό Μανιφέστο!", έψαξα λίγο να βρω ποιος γράφει τι. Είναι ο αυτο-περιγραφόμενος, (αγωνία, τρρρρρντάααν)..., "Αυστραλός ραδιοφωνικός παραγωγός, τραγουδιστής (;!), ακτιβιστής (!!!), με το όνομα "PRODOS"!

Δεν τον ξέρεις; Έλα μη μου πεις! Είσαι εκτός. Άντε τράβα στο prodos.org/ και στο celebratecapitalism.org/ να ξεστραβωθείς. Τόσο για τα καλά του καπιταλισμού, όσο και για το απόλυτο αμερικανικό καρακιτσαριό. Η φουφούλα στο μανίκι τι σου λέει;

Αυτόν θα πρέπει να τον κάνουν ήρωα του αντι-καπιταλιστικού κινήματος. Χωρίς συναγωνισμό.


Και για να σοβαρευτούμε: όσο και να συμφωνεί κάποιος επί της αρχής, μια ελαφριά, έστω, αναφορά στα μειονεκτήματα του οικονομικού αυτού συστήματος δεν θα έβλαπτε.

Το καπιταλιστικό μοντέλο, αντικειμενικά, οδηγεί σε αποκλεισμούς κοινωνικών ομάδων. Γεγονός που α) θεωρείται "ηθικά" απαράδεκτο από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και β) οδηγεί σε "ανεπιθύμητες" συγκρούσεις.

Καμία οικονομική πολιτική δεν εφάρμοσε αμιγώς τις αρχές του καπιταλισμού. Κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς την παρεμβολή πολιτικών "δανεικών" από άλλα οικονομικά μοντέλα.

Η καπιταλιστική ουτοπία δεν είναι παρά άλλο ένα ταξίδι μας στη χώρα της φαντασίας.

Στον απέραντο κόσμο των διαθέσιμων πληροφοριών, άλλη μια χωματερή. Είναι επιτακτική η ανάγκη μιας οικολογίας της πληροφορίας, μιας ανα-κατεύθυνσης της εκπαίδευσης όλων μας προς την Αγωγή στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Μάης 1936 στη Θεσσαλονίκη

Βρήκα πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφει ο Argos στο www.thess.gr για όσα συνέβησαν το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.

Αρκετά hits προέρχονται από ανθρώπους που αναζητούν πληροφορίες σχετικά «με το νόημα» ή/και «την ιστορία της Πρωτομαγιάς». Όσα γράφονται παραπάνω είναι μια καλή αρχή για τη διάσωση της συλλογικής μας μνήμης.

Ίσως αξίζει η έναρξη μιας συλλογικής μας προσπάθειας για τη συλλογή και επεξεργασία σε ψηφιακή μορφή του όποιου υλικού υπάρχει. Υπάρχουν ενδιαφερόμενοι (-ες);

Μπράβο στον Argos που έστειλε το post και στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρο» για το σημερινό σχετικό δημοσίευμα. Τελικά αυτή η πόλη, όσο κι αν σε απογοητεύει, έρχονται μερικοί της άνθρωποι και με τα γραπτά τους σου μαθαίνουν να την σέβεσαι.

Πρωτο-ΜΠΑ-γιάτικα μηνύματα

"Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνιστά απόδοση της οφειλόμενης απ΄ όλους μας τιμής στους διαχρονικούς αγώνες των εργαζομένων, στη χώρα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο, για δουλειά, για καλύτερη ποιότητα ζωής, για ένα καλύτερο αύριο...". Είναι η αρχή από το περσινό μήνυμα του Κ. Καραμανλή για την εργατική Πρωτομαγιά.

Και συνεχίζει:

"Χρέος της πολιτικής είναι να αντιλαμβάνεται εγκαίρως και να ανταποκρίνεται επιτυχώς στις προκλήσεις, να αξιοποιεί αποτελεσματικά τις ευκαιρίες, να απαντά πειστικά σε αιτήματα και προσδοκίες. Με αφορμή την μεγάλη αυτή γιορτή του κόσμου της εργασίας, απευθύνομαι προσωπικά σε κάθε εργαζόμενη, σε κάθε εργαζόμενο, επαναλαμβάνοντας την απόφασή μας να εργαστούμε σκληρά για να κάνουμε πράξη τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντί τους."

Τα γραπτά μένουν. Ευτυχώς. Είναι εδώ για να αποδεικνύουν την ανακολουθία μεταξύ του χθες και του σήμερα.

Ένα χρόνο μετά, μόνο για μπαγιατούρες μηνήματα μπορούμε να συζητάμε. Αλήθεια, ποιά θα είναι τα φετινά "εδέσματα" που θα αφήσουμε να μας σερβίρουν; Μάλλον ξανα-ζεσταμένα φαγητά περί θαυμασμού των αγώνων των εργαζομένων με ολίγη από προσδοκία για ένα μέλλον που όλο έρχεται κι όλο το περιμένουμε.

Ας πούμε όχι σε ό,τι μπαγιάτικο.

Τσιγάρα κι αποτσίγαρα
φλιτζάνι, κατακάθι,
όλα μαζί στο ντενεκέ
κι απάνω το καπάκι

Huffington Post, το καινούγιο blog

Στις 9 του Μάη, «σκάει μύτη» το blog Huffington Post. Πρωτοβουλία της ελληνικής καταγωγής πολιτικής αναλύτριας Arianna Huffington, γνωστής μεταμελημένης συντηρητικής που συντάχθηκε με το κόμμα των Δημοκρατικών στις Η.Π.Α.

300 ηχηρά ονόματα της χώρας, όπως οι Norman Mailer, Diane Keaton, Warren Beatty, David Mamet και Mike Nichols θα στέλνουν τα σημειώματά τους για την παγκόσμια καθημερινότητα. Ο αριθμός αυξάνει και η αρχική επιλογή των συνεργατών του blog είναι της Huffington. Τα κείμενα θα δημοσιεύονται χωρίς προηγούμενη επεξεργασία και λογοκρισία. Θα υπάρχουν διαφημίσεις και συνεργασίες με εφημερίδες και ειδησεογραφικά sites.

Σε συνέντευξή της στο Newsweek θεωρεί ότι πολλά ενδιαφέροντα συμβαίνουν στο Internet. Όπως και ότι αξιόλογες ιδέες προσώπων παραμένουν εκτός.

Μπορεί να είναι αυτός ένας οδηγός για κάποια ανάλογη προσπάθεια στα δικά μας blogs; Ποιους θα καλούσες να συμμετέχουν;

Αγάπη μου, πες κάτι στο παιδί...

Παρασκευή βράδυ. Ζευγάρι κολλητών στο σπίτι. Πάντα ή σχεδόν πάντα έτσι συμβαίνει έτσι άμα παντρεύεσαι και μετά. Μαζί με τη μικρή τους. Έχει γίνει ένα ζούζουλο και μισό. Η μικρή Μαρία, στα ένα και μισό, έχει προτιμήσεις. Δεν θέλει να κάθεται, αλλά να τριγυρνάει.

Είναι οι φίλοι μας. Ο φίλος μου. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είναι συνάδελφος. Κομπιουτεράς. Αλλά…

Φτιάχνει το δικό του κρασί. Ά- ΨΟ- ΓΟΣ. Το δικό του τσίπουρο. Αγοράζει ξυλεία και της δίνει ζωή. Καλλιεργεί τα δικά του μαρούλια.

Στα blogs τα σύρματα έχουν πάρει φωτιά. Γάμοι μεταξύ gays, πρωτο-μαγκιάτικες κόντρες, συνδικαλιστές και μη, βολεμένοι υπηρεσιο-παροχείς και μη. Φιλιά που φτάνουν ως τις αμυγδαλές. Όλοι και όλες εδώ. Να γράψουν τη γνώμη τους. Nema problema!

Στο ράδιο οι Waterboys με ρίχνουν πίσω στα 17. Με το The Whole of the Moon. Μάγκα μου, είχα να το ακούσω 10 χρόνια και βάλε… Τα βιολιά μου τριβελίζουν το νου.

- Τι έχεις να πεις στο παιδί;
- Γκλουπ…


- Whose motorcycle is this?
- It's a chopper, baby.
- Whose chopper is this?
- Zed's.
- Who's Zed?
- Zed's dead, baby, Zed's dead.

Περί "άπλυτων" συνδικαλιστών...

Μπορεί η προσωπική μας πικρία και απέχθεια να τσουβαλιάζει τους πάντες; Όλοι άδικοι; Άπλυτοι; Ταβλαδόροι; Πολύ απλουστευτικό μου ακούγεται.

Έχω γνωρίσει και τέτοιους συνδικαλιστές. Οι οποίοι ανάγουν τον συνδικαλισμό σε "παρτίδα τάβλι".

Αλλά όταν δεν αναφέρονται αυτοί που πργματικά αγωνίζονται γιατί πιστεύουν σε κάποια ιδανικά, με τα οποία, ΟΚ, εμείς μπορεί να διαφωνούμε ή συμφωνούμε, τότε μιλάμε για εκ προθέσεως (;) γενικέυσεις. Άραγε, είμαστε όλοι ΤΟΟΟΟΣΟ ευχαριστημένοι με τις εργασιακές συνθήκες; Και δεν είναι λογικό να συσπειρώνεσαι όταν θέλεις να διεκδικήσεις;

Όσο για τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, αν δεν κάνω λάθος, είναι αιρετός. Που σημαίνει ότι είναι εκλεγμένος από την πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα για κάποιο λόγο.

Και προς τι αυτός ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ υπαλλήλων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Και οι δυο τομείς είναι χρήσιμοι και αναγκαίοι στην κοινωνία. Όταν θέλεις το παιδί σου να μορφωθεί, απαιτείς ποιοτική δημόσια παιδεία. Όταν ο πατέρας σου παθαίνει έμφραγμα απαιτείς νοσοκομείο και εντατική. Όταν πιάνει φωτιά το μαγαζί σου, καλείς την Πυροσβεστική.

Σύμφωνοι, χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Και αξιολόγηση. Αλλά και οι δυο τομείς απαιτούν βελτίωση των συνθηκών εργασίας και των αποδοχών των εργαζόμενων.

Μην αφήνουμε τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από μεγαλοϊδιοκτήτες, να πλασάρουν το παραμύθι περία αδικημένων του ενός ή του άλλου τομέα. Οι διασπάσεις είναι ένα γεύμα που δεν θα πρέπει να δοκιμάσουμε.

Οι γενικεύσεις και οι αποκρύψεις είναι ένας επιζήμιος συνδυασμός. Για όλους. Μια γόνιμη πρόταση για την ανασύσταση του συνδικαλιστικού κινήματος θα ήταν περισσότερο γόνιμη. Νομίζω ότι αυτό είναι το ουσιαστικό για το οποίο δεν συζητάμε...

Μεταχρονολογημένη πρόταση προς (πανέξυπνη) κυβέρνηση

Να μεταφέραμε την Κυριακή του Πάσχα στις 11 του Μάη. Τότε δεν θα έμπαινε θέμα αργίας. Νομίζω;

Πρώτη σκέψη, αθώα: "Δεν τρώγονται οι άνθρωποι. Μα με τίποτα. Ας μάθουν πρώτα να συνεννοούνται."

Δεύτερη, πονηρή: "Ρε είναι πολύ γάτες. Μας κάναν να παραμιλάμε. Διέσπασαν τους εργαζόμενους σε προνομιούχους δημόσιους και μη προνομιούχους ιδιωτικούς. Μετά οι τελευταίοι μίσησαν τους πρώτους. Ύστερα, μετά την απόφαση ότι χωρίς μεροκάματα θα μείνουν και οι υπάλληλοι του δημοσίου οι οποίοι θα κατέβουν στην πορεία, οι ιδιωτικοί χαμογέλασαν. Τελικά, υπάρχει δικαιοσύνη..."

Τι ακούω και διαβάζω τριγύρω; Ότι όσοι δεν είχαν διάθεση για πανηγύρια θα κάνουν ένα πέρασμα από το κέντρο, από την πορεία. Έτσι για το σπάσιμο. Κι ας χαθεί το μεροκάματο.

Αν δεν είναι αργία..., ε, τότε ας είναι απεργία!

Δύσκολο να συνεννοηθούμε σε αυτή τη χώρα... Οι δημόσιοι υπάλληλοι διευκολύνονται να απεργήσουν. Οι ιδιωτικοί μυούνται στο «νόμος είναι το δίκιο του υπουργού». Ας τους γυρίσουμε στα ίσια την πλάτη. Ας πάρουμε τον δικό μας, τη δική μας, το παιδί μας για μια βόλτα με διαφορετικό χρώμα και παλμό στο κέντρο της πόλης. Δεν είναι ανάγκη να φωνάξουμε. Η παρουσία μας ίσως κάνει τη διαφορά.

Ενημερώσου για τα εργασιακά σου δικαιώματα. Αναλογίσου τους φόρους που πληρώνεις. Σκέψου πώς μπορείς να μορφώσεις καλύτερα το παιδί σου. Απαίτησε καλύτερα σχολεία, καλύτερους και περισσότερους δασκάλους. Μην ξεχνάς το παιδί της διπλανής πόρτας: έχει και αυτό δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση. Κάποτε θα γεράσεις. Τότε θα έχεις ανάγκη, πέρα από το χάδι των δικών σου ανθρώπων, μια σύνταξη αξιοπρέπειας. Ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που να σε σέβεται. Άρχισε να αλλάζεις συνείδηση. Σκέψου, σκέψου, φαντάσου! Και δράσε!

Στα καλέσματα των κομμάτων, των συνδικαλιστικών φορέων κυριαρχεί μια γλώσσα σαν μπαγιάτικο ψάρι. Τι απέγιναν ο ενθουσιασμός και το χρώμα του Κοινωνικού Φόρουμ;. Γιατί κάθε φορά που διαβάζω τα posts με πιάνει ένα «σύγκρυο»;

Θέλω μια προοδευτική παράταξη με φαντασία και όραμα. Για έναν άλλο κόσμο, όπως γράφαμε, που να είναι εφικτός. Που δεν φοβάται τα ανοίγματα στην αγορά, τολμά να συζητήσει και, συγνώμη σύντροφοι, αποδεχθεί τα όσα θετικά έχει το «σύστημα». Γιατί υπάρχουν και τέτοια. Μήπως ήρθε η ώρα να επανα-στοχαστούμε σχετικά με τα παρωχυμένα σχήματα του «προοδευτισμού» σας;

Σύμφωνοι, ο κόσμος αυτός βρωμάει. Αλλά η «εναλλακτική» πρότασή σας δεν μου κάθεται και πολύ προοδευτική. Μάλλον προς τα πίσω μας πάει. Καιρός, επιτέλους, να αντιληφθείτε την σημασία της οικονομίας, όπως παγιώνεται στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Στην οποία, ας μην ξεχνούμε, ότι και ανήκουμε και θέλουμε να ανήκουμε. Ότι η εσωστρέφεια και η εξάρτηση είναι ένας θανάσιμος συνδυασμός.

Αυτήν την Ενδεκατο-μαγιά, απολαύστε τη βόλτα σας αγκαλιά με τους αγαπημένους σας. Στο κέντρο της πόλης.

Σσσς…

Σκέψου, χαμογέλασε, δράσε. Ίσως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

3 Mάη: γιορτάζουμε την ελευθεροτυπία

3 Μάη, παγκόσμια ημέρα του Τύπου και της ελευθεροτυπίας. Χίλιες φορές έχω διαβάσει για την απέχθεια «παγκόσμιων ημερών του ό,τι να ‘ναι». Κόλπο ενός συστήματος μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς; Πάνε πολλά χρόνια για να θυμάμαι το ποιος ή ποια το έγραψε, ή το είπε: «Το σύστημα πολεμιέται από μέσα», ή κάτι παρόμοιο.

Η UNESCO δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία της προστασίας του βασικού διακιώματος της ελεύθερης έκφρασης και ελευθεροτυπίας, όπως αυτό δηλώνεται στο Άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Λέξεις κλειδιά – συνθήματα της νέας χιλιετίας: «χρηστή διακυβέρνηση, καταπολέμηση της φτώχειας και της διαφθοράς, διαφάνεια, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνική λογοδοσία».

Σχετικά συνέδρια διοργανώνουν σύνδεσμοι δημοσιογράφων σε χώρες που έχουν την πολυτέλεια να ρυθμίζουν τα των οίκων των αναπτυσσόμενων χωρών και εκείνων του τρίτου κόσμου. Πλοηγήσου σε οργανώσεις δημοσιογράφων και τις θέσεις τους για τη σημερινή μέρα.

Προτιμότερο αυτό το απέραντο, δίχως όρια σκουπιδομάνι από οριοθετημένα και ελεγχόμενα ΜΜΕ; Πώς διδάσκεις τις νέες γενιές το ρόλο του ενεργού πολίτη;

Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και στις Η.Π.Α. τα παιδιά μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν την πρόκληση μέσω της Αγωγής στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (ΜΜΕ). Στην Ελλάδα μια μικρή, είναι η αλήθεια, ομάδα εκπαιδευτικών με το όνομα ΣΥΝΘΕΣΗ προσπαθούμε να στήσουμε κάτι σχετικό.

Σκοπός του αντικειμένου είναι ανάπτυξη δεξιοτήτων και γνώσεων ενεργού πολίτη. 4 προτάσεις συμπυκνώνουν τις πρακτικές της Αγωγής στα ΜΜΕ:

1. Συνειδητοποίηση του χρόνου και της επιλογής στην κατανάλωση των ΜΜΕ
2. Κριτικές δεξιότητες στην ανάγνωση – παρακολούθηση των μηνυμάτων και ανάπτυξη δραστηριοτήτων παραγωγής μηνυμάτων με τη χρήση των νέων τεχνολογιών στα ΜΜΕ
3. Ανάλυση των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών πλαισίων του περιβάλλοντος των ΜΜΕ
4. Υπεράσπιση των ΜΜΕ, δράση και κοινωνική αλλαγή


Διάβασε για την Ιστορία της Αγωγής στα ΜΜΕ από το Center for Media Literacy και ένα παλαιότερο μήνυμά μου για το ρόλο της Αγωγής στα ΜΜΕ.

Βιετνάμ, 30 χρόνια μετά

Πρωτομαγιά στο Βιετνάμ. Φεστιβάλ για τον εορτασμό των 30 χρόνων από την εθνική ενοποίηση. Με μια σημαία 360 τετραγωνικών να ανεμίζει πάνω από την ιστορική γέφυρα του Χιέν Λουόνγκ, εκεί που κάποτε η χώρα κοβόταν στα δυο.

Στα τέλη του Απρίλη του 1975, στρατεύματα του Βόρειου Βιετνάμ εισήλθαν στην Σαϊγκόν. Το τελευταίο αμερικανικό ελικόπτερο άφηνε πίσω του την πρεσβεία των Η.Π.Α. Η Σαϊγκόν θα μετονομαζόταν σε Πόλη του Χο Τσι Μιν και η χώρα θα είχε μια διαφορετική θέση στην ιστορία με το όνομα Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ.

Στις Η.Π.Α. συζητούν για το τέλος του πολέμου που άφησε βαθιά τα σημάδια του, όχι μόνο στους αμερικανούς πολίτες, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι βετεράνοι εκείνου του πολέμου μαζεύτηκαν στην Πόλη του Χο Τσι Μιν για να γιορτάσουν τον τερματισμό του. Μαζί με τους άλλοτε εχθρούς τους. Σε μια φιέστα που θα ζήλευε το ίδιο το Χόλυγουντ.

Με το 40% των Αμερικανών να μην έχει καν γεννηθεί πριν 30 χρόνια, κανείς μικρότερος από τα 45 του δεν έχει κάποια άμεση σχέση με τον πόλεμο των 150 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Γεγονός ωστόσο που δεν καταργεί τους δεσμούς της νέας γενιάς με τους 58000 νεκρούς στρατιώτες. Τους χιλιάδες βετεράνους και Βιετναμέζους στους οποίους διαγνώσθηκαν το τοξικό με την ονομασία Agent Orange και μετά-τραυματικά σύνδρομα. Και τις ενοχές ενός έθνους για το θάνατο 3.000.000 Βιετναμέζων.

Στο Βιετνάμ της δεκαετίας του ’80 υπήρξε έλλειψη ρυζιού. Πολλοί πείνασαν.

Μια βόλτα στα sites με την κατάληξη .vn θα σε πείσει ότι όσα δεν κατάφεραν οι βόβμβες των Αμερικανών, κατάφερε το άνοιγμα της αγοράς και το εμπόριο. Το 2005 οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις οδηγούν σε αγορές κινητών τηλεφώνων οι οποίες έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Από τα 84.000.000 του πληθυσμού το 50% είναι κάτω των 25 ετών. Διόλου παράξενα λοιπόν τα Internet καφέ, οι φορητοί υπολογιστές, τα blogs, οι ηλεκτρονικές εκδόσεις και τα φιλειρηνικά συνθήματα. Ελπίδες για μια, όσο το δυνατόν αξιοπρεπή και ισότιμη συμμετοχή στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα ελέγχει σχεδόν 700 εφημερίδες και 400 περιοδικά. Ο σφιχτός εναγκαλισμός των ΜΜΕ τα καθιστά φερέφωνα και μέσα άσκησης κρατικής προπαγάνδας. Ωστόσο αμερικανοί προοδευτικοί άνθρωποι βοηθούν στην αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών.

Με εκπαιδευτικά προγράμματα ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας που θα καλύπτουν θέματα κρατικής διαφάνειας και διαπλοκής, οικονομικών και περιβαλλοντικών θεμάτων, ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά και διασφάλιση της τοπικής κουλτούρας, υπάρχει ελπίδα για τον συνολικότερο εκδημοκρατισμό της χώρας.

Ο ρόλος των τεχνολογιών επικοινωνίας είναι καταλυτικός. Το δίγλωσσο ειδησεογραφικό website VietnamNet, με περισσότερα από 5.000.000 επισκέψεις την ημέρα είναι ένα καλό παράδειγμα.

Είναι (και) Πρωτομαγιά!

Διάβασα μόνο μια αναφορά - στο Lida’s blog - σχετικά με την Πρωτομαγιά. Την άλλη, την εργατική. Σε κάποιαν άκρη του μυαλού μου ένα σύνθημα βολτάρει: «Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία». Λες;

Εκδρομές στο Κουρί και παραδοσιακός οβελίας μέχρι τα 15, το πολύ 16. Ξεμοναχιάσματα αργότερα στο σπίτι με συμμαθητές και συμμαθήτριες, διαψεύδοντας τις προσδοκίες για «πολύ και επείγον διάβασμα». Μπορείς να «στρώσεις κώλο» όταν η φύση μέσα κι έξω σου έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι και η τιράντα της Νέλης προτιμά την οριζόντια θέση στον ώμο της; Μα με τίποτα…

Κι ύστερα, πάλι τέτοια μέρα, 1η Μαΐου, η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε στίχους και μουσική του Μάνου Λοϊζου να σε ταξιδεύει σε δικές σου, φανταστικές επαναστάσεις. Παρέα με την Κατρίν και τη Σιμόν. Και με μια μαυροκόκκινη σημαία απλωμένη στην καρδιά και τα γραπτά του Κροπότκιν κάτω από εκείνα των μαθηματικών. Αμαρτίες που θα πληρώναμε, αλλά που πολύ το ευχαριστηθήκαμε...

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες, κόκκινες, μαύρες
ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πούν' το κορίτσι, το κορίτσι π' αγαπώ

Πες μου Μαρία, μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πούν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου, μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι, μην κρυώσει το παιδί

Καλή μας Πρωτομαγιά...