Να μεταφέραμε την Κυριακή του Πάσχα στις 11 του Μάη. Τότε δεν θα έμπαινε θέμα αργίας. Νομίζω;
Πρώτη σκέψη, αθώα: "Δεν τρώγονται οι άνθρωποι. Μα με τίποτα. Ας μάθουν πρώτα να συνεννοούνται."
Δεύτερη, πονηρή: "Ρε είναι πολύ γάτες. Μας κάναν να παραμιλάμε. Διέσπασαν τους εργαζόμενους σε προνομιούχους δημόσιους και μη προνομιούχους ιδιωτικούς. Μετά οι τελευταίοι μίσησαν τους πρώτους. Ύστερα, μετά την απόφαση ότι χωρίς μεροκάματα θα μείνουν και οι υπάλληλοι του δημοσίου οι οποίοι θα κατέβουν στην πορεία, οι ιδιωτικοί χαμογέλασαν. Τελικά, υπάρχει δικαιοσύνη..."
Τι ακούω και διαβάζω τριγύρω; Ότι όσοι δεν είχαν διάθεση για πανηγύρια θα κάνουν ένα πέρασμα από το κέντρο, από την πορεία. Έτσι για το σπάσιμο. Κι ας χαθεί το μεροκάματο.
1 σχόλιο:
Τα θέματα εδώ είναι δυο. Ένα η ικανότητα μιας κυβέρνησης να κάνει το πιο απλό πράγμα μείζον πολιτικό θέμα. Δυο, η σύγχυση ενός λαού ο οποίος δεν καταλαβαίνει οτι η Πρωτομαγιά δεν είναι λουλουδάκια και ψητά αλλά ημέρα δήλωσης προς κάθε μορφή εξουσίας ότι η δομική μονάδα στη μηχανή παραγωγής, ο εργάτης, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ να διεκδικεί μια καλύτερη ζωή για λογαριασμό του.
Έχω να αντιπροτείνω κάτι. Γιατί δεν διεκδικούμε τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς για την Κυριακή 15/5;
Δημοσίευση σχολίου