
Μεταξύ 1933 και 1944 περισσότεροι από 70.000 πνευματικά ασθενείς και σωματικά ανάπηροι της Γερμανίας, ανεξάρτητα ηλικίας και φύλου, σε άσυλα και νοσοκομεία, υπέστησαν στείρωση, κρατήθηκαν, δολοφονήθηκαν. Φονικές ενέσεις, θάλαμοι αερίων στο κέντρο ευθανασίας του Βρανδεμβούργου. Όλα με την συνέργια και ανοχή των Ναζί.
Η πρώτη φάση ξεκίνησε το 1933 με τη στείρωση ανάπηρων παιδιών. Το 1935 ο ίδιος ο Χίτλερ έδωσε την άδεια για διευρυμένα προγράμματα ευθανασίας. Ακολούθησαν μείωση των χορηγούμενων φαρμάκων, ινσουλίνης, νοσηλευτικού προσωπικού. Ήταν τα αρχικά μέτρα τα οποία διαπίστωσαν οι γερμανοί υπερήλικες, το επόμενο θύμα. Σε έκτακτες ανάγκες, όπως εκκενώσεις κτηρίων σε περίπτωση βομβαρδισμού, οι μη «παραγωγικοί» βίωναν ακόμη μια εις βάρος τους διάκριση σε σχέση με νέους και νεαρές μητέρες. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος εξοικονομούσε α) χρήματα για τρόφιμα του υπόλοιπου πληθυσμού, β) ελευθέρωνε νοσηλευτικό προσωπικό από την φροντίδα των μη «παραγωγικών» και γ) πολλά άσυλα μπορούσαν να δεχτούν τραυματίες πολέμου.

Έτσι το σχέδιο επεκτάθηκε με στόχο την εξόντωση των απανταχού Εβραίων, Τσιγγάνων και άλλων μειονοτήτων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εξάλλου το διοικητικό και εκτελεστικό προσωπικό είχε αποδείξει εμπράκτως ότι σε κάτι τέτοια τα κατάφερνε πολύ καλά.
Πηγές:
Mental Health History Timeline, by Andrew Roberts
Segretariato Sociale della Rai
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου