EU: άντε, και ζωή σε λόγου μας...

Ε ναι, στην κηδεία της ευρωπαϊκής ιδέας το πτώμα καλύφτηκε με το πανί των 12 αστεριών σε σκούρο μπλε φόντο. Δυο δημοψηφίσματα, κόντρες μεταξύ μεγάλων για τις επιστροφές πόρων, απομεινάρια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Μικροί να γλείφουν μεγάλους για κανένα μεζέ και άλλοι 15 νέοι και ορμητικοί ομοτράπεζοι να στριμώχνονται μεταξύ Δαυίδ και Γολιάθ.

Στη γωνία, ο απόμακρος μα πάντα τόσο κοντινός μας συγγενής από το Αμέρικα. Αυτός που σαρδόνια χαμογελά κατεβάζοντας το κονιάκ με το οποίο φρόντισε να μεθύσει όλο το συγγενολόι.

Αρχικά φρόντισε να πείσει ότι η οικογένεια των 15 ήταν μικρή. Έτσι γίναμε, άκριτα, 25.

Και καλά εμείς, είχαμε τη μικρή ξαδελφούλα. Αυτή ντε, που όλο κλαίγεται για τη διχασμένη της προσωπικότητα και όταν της προτάθηκε να σμίξει με το άλλο της μισό, μαζεύτηκε στη γωνιά της, ζύγισε τα off shore κουκιά της και αποφάσισε ότι «πιο καλή η μοναξιά». Η σάλτσα με τα πολλά κρεμμύδια έφεραν δακρύβρεχτες κλάψες, αλλά, έτσι είμαστε εμείς. Συναισθηματικοί.

Κάτι άλλοι καλεσμένοι έστησαν στο θείο από το Αμέρικα, ξέρετε τι, για το χατίρι που τους έκανε να μπουν στη μεγάλη οικογένεια. Είδαν επενδύσεις με ουρά, αγροτικά προϊόντα να ξεπουλιούνται σε τιμές ξεφτίλα. Κάνανε μπίζνες, προσκλήθηκαν και σε κανά δυο τραπέζια. Όλα πληρωμένα από τη θεία EU. Α ναι, στείλανε και κάποιους λεγεωνάριους στην εξοχικό του θείου από το Αμέρικα, μακριά, κατά Περσία μεριά.

Κι ύστερα ήρθαν και οι δυο στρυφνές ξαδέλφες. Η Αριστερούλα και η Δεξιούλα. Που κάθονται πάντα η μια απέναντι στην άλλη. Στα άκρα. Που βρίζει η μια την άλλη. Που μαλλιοτραβιούνται σαν βρεθούν στα πεζοδρόμια. Η μια ή με το μαντήλι του Αραφάτ ή με το επιμελώς ατιμέλητο look, εκείνο το λέγε με επαναστάτη χωρίς αιτία. Η άλλη, η Δεξιούλα με κάτι από ρετρό, από εθνικσοσιάλ, κάτι μπανάλ ξυρισμένα κεφάλια και χνώτα που βρωμάνε μπύρα από το παρακείμενο στο εργοστάσιο καπηλειό.

Ε ναι, αυτές δίχως να το καταλάβουν, για πρώτη φορά συμφώνησαν. Όχι, δεν θα κάνουν αυτές τα χατίρια των ιμπεριαλιστών, του θείου από το Αμέρικα, των βρομιάρηδων του Βοσπόρου, των βολεμένων. Δεν θέλουν τους gay, δεν θέλουν το Σιράκ, δεν θέλουν να πληρώσουν κι άλλο για το φτωχό νότο.

Και έτσι είπαν Ο Χ Ι. Λάθος απάντηση, σε λάθος ερώτηση. Απλά πράγματα.

Κάτι άλλες ξαδέλφες που χρόνια στρώναν ξε-στρώναν το τραπέζι μόλις ανακάλυψαν τους λεκέδες. Και σκέφτηκαν ότι, ναι, πρέπει να καθαρίσουμε επιτέλους. Δεν πάει άλλο να τρώμε μόνο εμείς. Γιατί αυτοί που κοιτάνε, θα μας φάνε στο τέλος. Κι έτσι ψέλλισαν τις λέξεις «κοινωνικό κράτος». Τα άλλα πάλι ξαδέλφια ούτε που να το ακούσουν. Θύμωσαν κι άρχισαν να σπέρνουν ιδιωτικοποιήσεις.

Και η θεία EU έπαθε ένα επεισόδιο. Κι ύστερα άρχισε η κατρακύλα του Ευρώ, οι επενδύσεις μειώθηκαν, χάθηκαν και μερικές χιλιάδες δουλίτσες, το πετρέλαιο εκτινάχθηκε και γενικά ο πυρετός δεν έλεγε να πέσει. Κι έτσι, να, λίγο από δω, λίγο από κει, τη χάσαμε τη θείτσα…

Ζωή σε λόγου μας...