Κάθε χρονιά γκρίνιαζα για τα καραγκιοζιλίκια που κρεμάμε στα μπαλκόνια μέρες που έρχονται. Φωτάκια πράσινα, κίτρινα, κόκκινα. Στρουμπουλοί Αγιο-βασίληδες, ελάφια, αστέρια, πλαστικά δέντρα που αναβοσβήνουν συνθέτουν την Τσάινα τάουν της γειτονιάς μου. Από τέλη Νοέμβρη πια το μόνο που λείπει είναι η τσίκνα των νούντλς και οι κρεμασμένες πάπιες στις εισόδους των πολυκατοικιών. Πόση σπατάλη ενέργειας προκαλεί αυτή η κατανάλωση ρεύματος και κατά συνέπεπεια πόση ρύπανση του περιβάλλοντος;
Ψιλά γράμματα;
Όχι ότι φέτος ξε-μιζεριάστηκα. Αλλά το βλέπω σαν μια ανάγκη για χρώμα που έχουμε ως καταπιεσμένα είδη που καταντήσαμε να είμαστε. Αφού δεν το μπορούμε αλλιώς, ας χαρούμε, έστω έτσι, αν κάποιοι από εμάς χαίρονται. Με στρουμπουλούς Αγιο-βασίληδες, ελάφια, αστέρια, πλαστικά δέντρα που αναβοσβήνουν και που συνθέτουν την Τσάινα τάουν της γειτονιάς του καθενός...
Α, ναι είναι και τα ψιλά γράμματα, ρε γαμώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου