Με μια δεύτερη ματιά όμως θα διακρίνεις στα παιδιά αυτά τη νοσταλγία στα μάτια. Μια λαχτάρα για ένα άγγιγμα. Όχι τόσο αυτό το δικό σου, του ξένου. Όσο για εκείνο που ποτέ δεν γνώρισαν ή έχασαν πρόωρα.
Παιδιά που ορφάνεψαν, παιδιά που τα ξεκόλλησαν από τα πεζοδρόμια και τα φανάρια, παιδιά που τα βρήκαν στο βουνό. Το κάθε ένα εκεί μέσα κουβαλάει ένα βαρύ φορτίο για το οποίο δεν θέλουμε να ξέρουμε οι από έξω. Μέρες που είναι, ποιος θέλει να "μιζεριάζεται";
Ο Φ. και η Σ. παίζουν με ένα επιτραπέζιο γκρινιάρι σε ένα καναπέ. Καθώς τους πλησιάζουμε με τη μικρή μας, τα παιδιά ορμάνε πάνω της και της πιάνουν τα χέρια. Τα βρίσκουν "απαλά" και "πολύ άσπρα". Παίζουν μεταξύ τους για λίγη ώρα. Σε λίγο αρχίζουν να τη ρωτάνε διάφορα, όπως από που είναι και αν θα μείνει μαζί τους το βράδυ.
Πιο πέρα μια παρέα με μεγαλύτερα παιδιά παίζει χαρτιά και ακούει δυνατά μουσική. Οι ηλικίες των παιδιών είναι τόσο διαφορετικές, όμως η μεταξύ τους παρέα είναι η μοναδική επιλογή που έχουν. Όλα αισθάνονται μεταξύ τους αδέρφια. Συζητάμε, γενικόλογα η αλήθεια είναι, για διάφορα: μουσική, παιχνίδια, υπολογιστές και όλα όσα μπορούν να αφορούν μια παρέα εφήβων στις μέρες μας.
Το διακρίνω στο βλέμμα τους. Χαίρονται για τη σπιτική βασιλόπιτα, τη σαλάτα και το χριστουγεννιάτικο ζυμωτό ψωμί που τους έφτιαξε η Μαρία, αλλά κατά βάθος, τα μεγαλύτερα, ξέρουν ότι είμαστε επισκέπτες. Δεν θα μείνουμε μαζί τους για το βράδυ, ούτε θα έρθουμε αύριο. Το γνωρίζουν από άλλες φορές και από άλλους επισκέπτες...
Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και γνέφω στα χαμογελαστά κεφάλια που στριμώχνονται στο παράθυρο και μας χαιρετάνε. Σε λίγες μόνο ώρες αλλάζει η χρονιά. Κι είναι το χαμόγελο αυτών των παιδιών που θέλουμε να κρατήσουμε μέσα μας ως ανάμνηση και υπενθύμιση για όλα όσα καλά έχουμε και που πολλές φορές δεν χαιρόμαστε που τα έχουμε. Αλλά και για όλα όσα οφείλουμε να θυμόμαστε και να προσφέρουμε σε όσους δεν έχουν.
Καλή χρονιά σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου