Θυμάμαι η φωνή του μας καλωσόριζε πρωί πρωί στο λιμάνι του Ηρακλείου από τα μεγάφωνα των τεράστιων στα μάτια μας πλοίων... Οι δίσκοι και οι κασέτες με τη φωνή του παντού στο σπίτι. Η φωτογραφία του με το κρητικό σαρίκι στο σπίτι του παππού, στην Κρήτη... Κάθε φορά το ίδιο ρίγος με τη φωνή του.
Όμως, εκείνη τη φορά, οι επιβάτες της πτήσης από Ηράκλειο για Αθήνα παγώσαμε στο άκουσμα από τα μεγάφωνα ότι πέθανε ο Νίκος Ξυλούρης. Ως δεκάχρονος δεν πολυκαταλάβαινα γιατί, αλλά θεώρησα σωστό να κρύψω το παιδικό πρόσωπό μου στις παλάμες της μητέρας μου: δεν μου άρεσε που έβλεπα να κυλούν δάκρυα από τα μάτια της...
Θυμάμαι την αργή, βασανιστική σχεδόν επιβίβαση στο αεροπλάνο και μια πτήση βουβή. Οι περισσότεροι κοιτούσαν έξω και ψηλά: κάπου εκεί όπου στις 8 Φεβρουαρίου 1980 ταξίδευε για πάντα η ψυχή του Νίκου Ξυλούρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου