Το σημάδι από το κραγιόν της

Είμαι σινιαρισμένος και κοστουμαρισμένος. Μαζεύω τα του χαρτοφύλακα και με ελαφρά πηδηματάκια την κάνω από το γραφείο. Περπατώ στη μοκέτα του 5ου ορόφου και καλώ το ασανσέρ. Πατάω το κουμπί ΙΣΟΓΕΙΟ.

Στον 4ο σταματά. Μπαίνει μέσα μια ξανθούλα, ντυμένη στα λευκά. Κάτι μεταξύ νοσοκόμας - νοσηλεύτριας. Το μαλλί είναι καλοχτενισμένο, η τρίχα χοντρή. Φορά γυαλιά σοφιστικέ.

Που πάτε, ρωτάω με ευγένεια. Στο σπίτι μου απαντά. Πατάω το πλήκτρο ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ στην πινακίδα.

Το ασανσέρ μεταμορφώνεται σε ένα δωμάτιο περί τα 40 τετραγωνικά. Βλέπω τα φωτιστικά, τα τραπέζια. Κι αρχίζει μια κάθοδος σαν σε τραμπάλα. Τα έπιπλα γέρνουν ανάλογα με την κατεύθυνση με την οποία κινούμαστε. Κρατιόμαστε από χειρολαβές. Εκείνη κι εγώ.

Μετά από κάτι αιώνες πτώσης εκείνη αρχίζει να ανησυχεί. Περνάω τον χαρτοφύλακα στο αριστερό χέρι και την πλησιάζω για να την καθησυχάσω. Μυρίζει υπέροχα. Στην αρχή διστακτικά μετά με θάρρος, το χέρι μου γλιστρά τρεμάμενο γύρω από τη μέση δαχτυλίδι. Με κοιτά με απορία.

Η πτώση συνεχίζεται. Τώρα όρθιοι, κολλημένοι στον τοίχο φιλιόμαστε παθιασμένα για ένα αιώνιο κλάσμα του δευτερολέπτου.

Ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ. Φάτσα ένα δωμάτιο ενός διαμερίσματος. Του δικού της.

Εδώ είναι το κρεβάτι, μου λέει. Τα φίδια έχουν αρχίσει να με ζώνουν, ξεφυσάω.

Τι δεν θέλεις, μου κάνει; Γιορτάζει η γυναίκα σου;

Την κοιτάζω. Δυσφορία, λαγνεία. Τραμπάλα. Μυαλό - σώμα, σώμα - μυαλό.

Έχω και παιδί, της κάνω.

Θέ μου, τι λέω, σκέφτομαι...

Εμφανίζεται από το πουθενά μια συγκάτοικος. Τώρα είναι η ευκαιρία σου, μου λέει και μου δείχνει το κρεβάτι καθώς κλείνει πίσω της την πόρτα του διαμερίσματος.

Σκάει μύτη ο Νίκος, ο ζεν πρεμιέ συνάδελφος. Ντυμένος στην τρίχα, με το πυκνό καλοχτενισμένο μαύρο του μαλλί. Μόλις τον αντιλαμβάνομαι, στρέφομαι προς την κουζίνα και ρωτάω την ασπροφορεμένη για ένα ποτήρι νερό.

Πάνω που έφευγα λέω και βουτάω με το αριστερό χέρι το ξυπνητήρι.

...

Γαμώτο, πάλι θα αργήσω! Ίσα ίσα προλαβαίνω έναν καφέ. Σκύβω πάνω από το λαβομάνο. Το νερό θέλω να ξεπλύνει το σημάδι από το κραγιόν. Τουλάχιστον από το πρόσωπο... Λίγο αργότερα θα άφηνα ένα της κοκκινάδι στο blog μου.