Παπάφειο, παραμονη Πρωτοχρονιάς

Το Παπάφειο Ίδρυμα είναι λιτά φωτισμένο από τους ανθρώπους του. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και τα παιδιά είναι μαζεμένα στις εσωτερικές του αίθουσες. Τα λαμπιόνια στα δένδρα αναβοσβήνουν, οι made in China αγιοβασίληδες και τα αγγελάκια υπάρχουν όπως σε κάθε άλλο σπίτι τέτοιες μέρες.



Με μια δεύτερη ματιά όμως θα διακρίνεις στα παιδιά αυτά τη νοσταλγία στα μάτια. Μια λαχτάρα για ένα άγγιγμα. Όχι τόσο αυτό το δικό σου, του ξένου. Όσο για εκείνο που ποτέ δεν γνώρισαν ή έχασαν πρόωρα.

Παιδιά που ορφάνεψαν, παιδιά που τα ξεκόλλησαν από τα πεζοδρόμια και τα φανάρια, παιδιά που τα βρήκαν στο βουνό. Το κάθε ένα εκεί μέσα κουβαλάει ένα βαρύ φορτίο για το οποίο δεν θέλουμε να ξέρουμε οι από έξω. Μέρες που είναι, ποιος θέλει να "μιζεριάζεται";

Ο Φ. και η Σ. παίζουν με ένα επιτραπέζιο γκρινιάρι σε ένα καναπέ. Καθώς τους πλησιάζουμε με τη μικρή μας, τα παιδιά ορμάνε πάνω της και της πιάνουν τα χέρια. Τα βρίσκουν "απαλά" και "πολύ άσπρα". Παίζουν μεταξύ τους για λίγη ώρα. Σε λίγο αρχίζουν να τη ρωτάνε διάφορα, όπως από που είναι και αν θα μείνει μαζί τους το βράδυ.

Πιο πέρα μια παρέα με μεγαλύτερα παιδιά παίζει χαρτιά και ακούει δυνατά μουσική. Οι ηλικίες των παιδιών είναι τόσο διαφορετικές, όμως η μεταξύ τους παρέα είναι η μοναδική επιλογή που έχουν. Όλα αισθάνονται μεταξύ τους αδέρφια. Συζητάμε, γενικόλογα η αλήθεια είναι, για διάφορα: μουσική, παιχνίδια, υπολογιστές και όλα όσα μπορούν να αφορούν μια παρέα εφήβων στις μέρες μας.

Το διακρίνω στο βλέμμα τους. Χαίρονται για τη σπιτική βασιλόπιτα, τη σαλάτα και το χριστουγεννιάτικο ζυμωτό ψωμί που τους έφτιαξε η Μαρία, αλλά κατά βάθος, τα μεγαλύτερα, ξέρουν ότι είμαστε επισκέπτες. Δεν θα μείνουμε μαζί τους για το βράδυ, ούτε θα έρθουμε αύριο. Το γνωρίζουν από άλλες φορές και από άλλους επισκέπτες...

Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και γνέφω στα χαμογελαστά κεφάλια που στριμώχνονται στο παράθυρο και μας χαιρετάνε. Σε λίγες μόνο ώρες αλλάζει η χρονιά. Κι είναι το χαμόγελο αυτών των παιδιών που θέλουμε να κρατήσουμε μέσα μας ως ανάμνηση και υπενθύμιση για όλα όσα καλά έχουμε και που πολλές φορές δεν χαιρόμαστε που τα έχουμε. Αλλά και για όλα όσα οφείλουμε να θυμόμαστε και να προσφέρουμε σε όσους δεν έχουν.

Καλή χρονιά σε όλους!

Ο καιρός, ίσως, έχει και γυρίσματα...

Φαντάζομαι ότι οι άλλοτε φίλοι του θα σάρκασαν μέσα από τα δόντια τους: "Έτσι είναι η ζωή, άλλοτε άλλους τους ανεβάζει ψηλά, άλλους πάλι τους πετά στα τάρταρα".

Όλοι αυτοί, φρεσκοξυρισμένοι δυτικοί και καλοταΐσμένοι μεγαλοσεΐχηδες του Κόλπου που τα είχαν κάνει πλακάκια με τον νεκρό πλέον Σαντάμ Χουσεΐν, αυτό όλο το σκυλολόι που ανοικτά και ξεδιάντροπα τις προηγούμενες δεκαετίες εφοδίαζε με όπλα και πολιτική κάλυψη τον "πρόεδρο" - δικτάτορα πλέον στα ειδησεογραφικά δελτία - για να διαπράξει ένα σωρό ανομίες τις οποίες ουδέποτε είχαν σκεφτεί τότε να καταγγείλουν, σήμερα όλοι αυτοί, φαντάζομαι, κουνάνε σκεφτικά το κεφάλι.

Ίσως γιατί ξέρουν ότι ο καιρός, ίσως, έχει και γυρίσματα...

Saddam Hussein executed in Iraq

Καλό ταξίδι στον James Brown

Δραματικός ως την τελευταία του στιγμή, αποφάσισε να μας αφήσει χριστουγεννιάτικα για πάντα. Ο θρύλος της soul, ο James Brown άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή.

Sex Machine. Το λατρέψαμε, το τραγουδήσαμε και το χορέψαμε. Αντίο...

James Brown dies - Godfather Of Soul passes away at 73

Obituary: James Brown

Το 12ήμερο και οι γιορτές του

Οι περισσότερες παραδόσεις που ισχύουν στις μέρες μας στη διάρκεια των εορτών έχουν τις ρίζες τους χιλιάδες χρόνια πριν και προϋπήρχαν της χριστιανικής θρησκείας.



Οι φωτιές στην ύπαιθρο, οι καλικάντζαροι και τα άλλα κακά πνεύματα, οι μεταμφιέσεις, η χαρτοπαιξία, η ανταλλαγή των δώρων, το συνεχές ξεφάντωμα με πλούσιο φαγητό και ποτό, το χριστουγεννιάτικο δένδρο που στολίζει τα σπίτια μας, ο Άγιος Βασίλης που έρχεται με το έλκηθρο για να φέρει δώρα στα παιδιά και χαρά στους ανθρώπους.

Τα κείμενα για το αφιέρωμα στο 12ήμερο και τις γιορτές του επιμελήθηκε το 2000 ο Βλάσης Βλασίδης για λογαριασμό του τότε Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Τα αρχεία, φυλαγμένα σε back-up, ξυπνάνε μνήμες από τη συνεργασία με το Βλάση. Τα ανεβάζω με την πιο πρόσφατη έκδοσή τους, αυτή από το 2005.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους...

Βαθμοί στο σχολείο: Χρήσιμοι ή επιζήμιοι;

Ανέκαθεν μου προκαλούσε δυσάρεστα συναισθήματα η βαθμολογία των μαθητών μου. Σήμερα υποδεχόμαστε στο σχολείο τους γονείς οι οποίοι θα πάρουν τη βαθμολογία των παιδιών τους για το πρώτο τρίμηνο.

Πάντα αναρωτιόμουν όχι μόνο το κατά πόσο είναι δίκαιο από τις ρίζες του ακόμη αυτό το σύστημα αξιολόγησης, αλλά και κατά πόσο, τελικά, είναι ωφέλιμο ή και σκόπιμο για τα ίδια τα παιδιά.

Μου είναι αδύνατο να τσουβαλιάσω όλους τους μαθητές και να τους βάλω κάτω από ένα κανόνα που μετράει, τι ακριβώς δεν έμαθα ακόμη. Το πόσο ανταποκρίθηκαν στα δικά μου εκπαιδευτικά πρότυπα, τα οποία ούτως ή άλλως ουδείς μπήκε στον κόπο να ελέγξει ή και αξιολογήσει; Το πόσο αντέχουν να συσσωρεύουν ιδέες και έννοιες ξεπερασμένες; Το πόσο καλά απομνημονεύουν;

Η καλύτερη πληροφορία θα αφορούσε το κατά πόσο μια συγκεκριμένη παιδαγωγική προσέγγιση ταιριάζει με τα ενδιαφέροντα συγκεκριμένων παιδιών και μοντέλο μάθησής αυτών. Μια δηλαδή προσέγγιση ένας προς έναν.

Οι βαθμοί απομονώνουν ένα στιγμιότυπο της ζωής του μαθητή. Αυτό που ορίζει το σύστημα να δούμε και που συνήθως γκρεμίζει κομμάτια της προσωπικότητάς του. Η απειλή τους μπορεί να λειτουργεί μερικές φορές, αλλά μάλλον μόνο πρόσκαιρα.

Βραδιάτικα backup

Το είχα εδώ και μέρες στο μυαλό μου κι όταν κάτι φωλιάσει εκεί δύσκολα ξεσφηνώνεται. Μου είχε κάτσει λοιπόν η σκέψη ότι όπου να 'ναι ο σκληρός μας θα "πεθάνει" και ότι έπρεπε να κρατήσω ένα image file του. Μια δυαδική δηλαδή απεικόνιση του σκληρού δίσκου με όλες του τις λεπτομέρειες, τα αρχεία και τα προγράμματα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανακτήσεις ολόκληρο το δίσκο ή αρχεία αυτού σε περίπτωση καταστροφής του.

Το Norton Ghost 9.0 τρέχει ήδη 3 ώρες και καίει σε 9 DVD δισκάκια όλα τα εσώψυχα της σκληρής ψυχής του υπολογιστή μας.

Νυστάζω ανελέητα. Και αναθεματίζω που ξεκίνησα το backup βραδιάτικα... Κατάντησα ο ίδιος φάντασμα...

Από την άλλη, πότε άλλοτε θα ξέθαβα Portishead νυχτιάτικα;

Pesron of the Year: TIME vs. NewStatesman

Σύμφωνα με το περιοδικό TIME των Η.Π.Α. Πρόσωπο της Χρονιάς αναδεικνύεται ο κάθε ένας από εμάς που ανεβοκατεβάζει τα bits στα YouTube.com και MySpace.com όπως μια καλή νοικοκυρά ανεβοκατεβάζει τα τάπερ της από το πάνω ράφι στον πάγκο της κουζίνας. Γιατί έτσι είναι παιδιά, άμα είσαι καλοταϊσμένος κι έχεις τα σέα και τα μέα σου, ε, τότε τραβάς και την ψηφιακιά σου επανάσταση κι όλα πάνε πρίμα.

Ε, ναι όταν ένα περιοδικό του αμερικάνικου επιχειρηματικού κατεστημένου φτάνει σε οργασμό με τη "δημοκρατία" του λόγου και της "ανταλλαγής πληροφοριών", οφείλουμε να δούμε πίσω από την κουρτίνα.



Και τότε θα δούμε ότι σκόπιμα αφήνονται στην αφάνεια άνθρωποι που με πραγματική αυτάπαρνηση δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να σταθούν δίπλα σε ανήμπορους ηλικιωμένους, σε παιδιά που έχει ξεράσει η δική μας κοινωνία σε φυλακές και ιδρύματα. Οι αναγνώστες του βρετανικού NewStatesman αναδεικνύουν την ψυχοθεραπεύτρια Camila Batmanghelidjh από το Ιράν η οποία δουλεύει από κοντά με τα αποκλεισμένα παιδιά του Λονδίνου.

Εσύ;

Και τώρα, δίχως χιόνι, πού θα κάνουμε σκι;

Αυτό το ερώτημα πλανάται ως φάντασμα πάνω από την Ευρώπη. Στα χιονοδρομικά ντουφεκάνε τους πελάτες και οι τράπεζες γυρίζουν την πλάτη στους ιδιοκτήτες τους. Στη γύρα βγήκανε τα κανονάκια τεχνητού χιονιού, αλλά ως καλοζωισμένοι Ευρωπαίοι θέλουμε το αυθεντικό που δεν λέει να μας κάτσει ούτε στη Ρωσία.

Πέρα από τα ζώα που ανησυχούν μόνο για τα κέρδη τους, τα γκατζετάκια του σκι, τα άλλα ζώα, τα κανονικά ντε, έχουν καταμπερδευτεί με την υπόθεση και δεν λένε να πάνε για χειμερία νάρκη.

Να αποδώσουμε το θερμότερο χειμώνα από το 1879 στο φαινόμενο του θερμοκηπίου; Ή ως ζώα που είμαστε θα το ξανα-παρακάμψουμε;

Εδώ είναι Βαλκάνια! Και στον πολιτισμό...

Θα επιθυμούσα να αποφύγω την περιγραφή ενός ακόμη πολιτιστικού εφιάλτη στα Βαλκάνια όπως τον παρουσιάζει ο Oneiros. Δεν ξέρω αν η πραγματικότητα η οποία τρέχει σε έλκηθρο με ταχύτητα καταναλωτικής φρενίτιδας αφήνει περιθώρια να κοιτάξουμε τα "ψιλά γράμματα": η Αλβανία με νομοσχέδιο δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων και η Ελλάδα βάζει λουκέτο στις παιδικές βιβλιοθήκες.

Αλήθεια ο υπουργός Βουλγαράκης τι λέει σχετικά;

re-public: Αφιέρωμα στα commons

"Τι είναι λοιπόν ο ακτιβισμός για ελεύθερο λογισμικό; Είναι ο αγώνας για την καθιέρωση και τη διατήρηση αυτών των ελευθεριών. Είναι αγώνας, γιατί οι περισσότεροι χρήστες ηλεκτρονικού υπολογιστή δεν έχουν αυτές τις ελευθερίες. Τους τις πήραν στη δεκαετία του 1970, όταν ένα πολύ μικρό τμήμα της κοινωνίας έκανε χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή- όταν η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή έγινε ευρύτερα διαδεδομένη στη δεκαετία του 1990, αυτό που διαδόθηκε ήταν η χρήση της υποδούλωσης του χρήστη στο λογισμικό αποκλειστικής εκμετάλλευσης."

Και πιο κάτω:

"Το κίνημα για ελεύθερο λογισμικό θα μπορούσε να επεκταθεί φυσιολογικά σε ένα κίνημα υπέρ της ελευθερίας και άλλου είδους έργων. Θα έλεγα ότι όλα τα έργα που η κύρια κοινωνική χρήση τους είναι πρακτικής φύσης, πρέπει να είναι ελεύθερα. Αυτό περιλαμβάνει τα έργα αναφοράς και τα παιδαγωγικά, όπως επίσης τις μεθόδους και το λογισμικό.

Το ελεύθερο λογισμικό αποτελεί παράδειγμα ωφέλιμης παγκοσμιοποίησης. Πολλά ελεύθερα προγράμματα έχουν αξιοποιητές και χρήστες ανά τον κόσμο.


Όταν οι άνθρωποι αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση, εννοούν συνήθως την παγκοσμιοποίηση της επιχειρηματικής εξουσίας. Η ειδική αποτελεσματική εξουσία των επιχειρήσεων αποτελεί προσβολή απέναντι στη δημοκρατία- η παγκοσμιοποίηση αυτής της αδικίας γεννά μια ακόμη μεγαλύτερη . Αλλά ελεύθερο λογισμικό είναι η ανθρώπινη γνώση και συνεργασία. Η παγκοσμιοποίηση αυτού του κοινωνικού αγαθού το καθιστά καλύτερο. "

Απόσπασμα της συνέντευξης του Richard Stallman για το κίνημα για το ελεύθερο λογισμικό στον Θανάση Πρίφτη για το Re-public.

Στο re-public θα διαβάσεις πολλά πρωτοποριακά άρθρα σχετικά με τα commons, την ιδέα δηλαδή της κοινοκτημοσύνης της γνώσης και του πολιτισμού στη νέα ψηφιακή εποχή.

Επίσης πολύ δυνατό και το άρθρο της Leslie L?pez με τίτλο "Για να αποκαταστήσουμε την υπόσχεση για εναλλακτική ραδιοφωνία: Να υπηρετούμε αφήνοντας τους άλλους να μιλήσουν".

Αν μη τι άλλο σου καίνε το μυαλό.

Μερικά παιδιά εύχονται οι γονείς τους να ήταν ζώα

Καλά Χριστούγεννα κύριε Αβραμόπουλε

Μόνο που ο Αβραμόπουλος και όλοι οι κατά καιρό Αβραμόπουλοι της χώρας αυτής δεν έχουν ιδέα για την πραγματικότητα ή δεν θέλουν να την παραδεχτούν. Εξάλλου οι ίδιοι και τα μέλη των οικογενειών τους, όπως και οι γνωστοί και παρατρεχάμενοί τους, ποτέ δεν αντιμετώπισαν όσα αντιμετωπίζουμε οι υπόλοιποι "ανώνυμοι" πολίτες.

Καλά Χριστούγεννα κύριε Αβραμόπουλε, από τη φωνή του Άνεμου. Και των υπολοίπων μας. Μόνο που δεν πρέπει να περιμένουμε να κτυπήσει το κακό τη δική μας πόρτα για να απαιτήσουμε τα αυτονόητα, για να ξεμπροστιάσουμε όλους όσοι μας παραμυθιάζουν συχνά πυκνά με εκείνες τις ελληνικούρες που επινοούν οι σύμβουλοί τους.

Για τα λαμπάκια στα μπαλκόνια

Κάθε χρονιά γκρίνιαζα για τα καραγκιοζιλίκια που κρεμάμε στα μπαλκόνια μέρες που έρχονται. Φωτάκια πράσινα, κίτρινα, κόκκινα. Στρουμπουλοί Αγιο-βασίληδες, ελάφια, αστέρια, πλαστικά δέντρα που αναβοσβήνουν συνθέτουν την Τσάινα τάουν της γειτονιάς μου. Από τέλη Νοέμβρη πια το μόνο που λείπει είναι η τσίκνα των νούντλς και οι κρεμασμένες πάπιες στις εισόδους των πολυκατοικιών. Πόση σπατάλη ενέργειας προκαλεί αυτή η κατανάλωση ρεύματος και κατά συνέπεπεια πόση ρύπανση του περιβάλλοντος;

Ψιλά γράμματα;

Όχι ότι φέτος ξε-μιζεριάστηκα. Αλλά το βλέπω σαν μια ανάγκη για χρώμα που έχουμε ως καταπιεσμένα είδη που καταντήσαμε να είμαστε. Αφού δεν το μπορούμε αλλιώς, ας χαρούμε, έστω έτσι, αν κάποιοι από εμάς χαίρονται. Με στρουμπουλούς Αγιο-βασίληδες, ελάφια, αστέρια, πλαστικά δέντρα που αναβοσβήνουν και που συνθέτουν την Τσάινα τάουν της γειτονιάς του καθενός...

Α, ναι είναι και τα ψιλά γράμματα, ρε γαμώτο.

60 σφαίρες για τρία παιδιά

Σαλάμ Μπαλουσέχ, τριών ετών. Αχμέντ Μπαλουσέχ, έξι ετών. Οσάμα Μπαλουσέχ, εννιά ετών. Όπως κάθε ημέρα, έτσι και χθες μπήκαν στο οικογενειακό αυτοκίνητο με προορισμό το σχολείο, στην οδό Παλαιστίνης της Πόλης της Γάζας, έναν δρόμο στον οποίο βρίσκονται συνολικά εννέα σχολεία. Οι δράστες επέβαιναν σε δύο οχήματα. Γάζωσαν το αυτοκίνητο των παιδιών με 60 σφαίρες.

60 σφαίρες για τρία παιδιά - Γάζα: σκότωσαν τρία αγοράκια γιατί δεν μπορούσαν να χτυπήσουν τον πατέρα τους

Πέταξε το μπαλάκι το υπουργείο Παιδείας

Η χθεσινή εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας για την απαγόρευση των κινητών απαλλάσσει το υπουργείο από τις ευθύνες των όσων μπορεί να προκύψουν στο μέλλον.

«Οι μαθητές δεν επιτρέπεται να έχουν στην κατοχή τους κινητά τηλέφωνα εντός του σχολικού χώρου. Στην εξαιρετική περίπτωση που ο μαθητής έχει στην κατοχή του κινητό τηλέφωνο υποχρεούται, καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του εντός του σχολικού χώρου, να το έχει εκτός λειτουργίας και μέσα στην τσάντα του».

Για τους παραβάτες προβλέπεται παιδαγωγικός έλεγχος και σχολικές κυρώσεις.

Κι έτσι το μπαλάκι είναι στους εκπαιδευτικούς που οφείλουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα της οικογένειας και της κοινωνίας, δηλαδή όλων μας. Και φυσικά δεν θα γίνονται σωματικοί έλεγχοι των μαθητών πριν μπουν στο σχολείο και φυσικά κανένας γονιός δεν πρόκειται να πείσει το παιδί του να πάψει να φέρνει το τηλέφωνό του στο σχολείο.

Αντί απαγορεύσεων χρησιμότερο θα ήταν να πληροφορούσαμε τα παιδιά για τους κινδύνους από την κακή χρήση των τηλεφώνων, για τη σημασία της προσωπικής μας ζωής, της ιδιωτικότητάς μας. Για το πότε τα κινητά είναι όντως χρήσιμα.

Αλλά αυτό απαιτεί γνώση και παιδεία, πράγματα δύσκολα για τους από πάνω. Ενώ οι διατεγές, ε;

Προσωπικά ανεμομαζώματα

Κατάθεση βαθμολογίας α' τριμήνου, διόρθωση γραπτών, site για την 6η Παγκόσμια Συνέλευση του ΣΑΕ, site για την ελληνική ομογένεια. Αρχεία που πάνε και έρχονται από το PC στους servers και ξανά πίσω, emails με συνημμένα κάτι άλλα αρχεία γομάρια, μετατροπές εγγράφων σε pdf. Έλεγχος αρχείων και links, επεξεργασία εικόνων. Η μικρή στα πόδια μου να θέλει να δει το Μίκυ Μάους (Μα, μα), η πλήρης απομυθοποίηση της εργασίας από το σπίτι. Το φαγητό που πρέπει να μαγειρευτεί, η Μαρία που επίσης τρέχει με την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, τα δυο της σχολεία και το αλαλούμ πρόγραμμά της.

Η συνεδρίαση των καθηγητών για το μαθητή που έβρισε καθηγητή, με μια μάνα να ξεδιπλώνει την προσωπική της ζωή με αξιοπρέπεια και επίγνωση της σοβαρής κατάστασης του παιδιού της. Συνάδελφοι θυμωμένοι με όσα συμβαίνουν, συνάδελφοι με κατανόηση και διάθεση να σταθούνε δίπλα στο παιδί και τη μάνα.

Όλα μαζί ταυτόχρονα και βιαστικά μπροστά μου και το τηλέφωνο που δεν σταματά να κτυπά.

Κλείνω τα μάτια κι ακουμπώ το περιοδικό στο κομοδίνο.

Έχει πολύ δρόμο ακόμη για τα Χριστούγεννα Μπάρμπα-Στρουμφ;