Με νεκρά στην Καρδία...

Βάζω τη νεκρά στο λεβιέ των ταχυτήτων και το αμάξι αφήνει ένα λυγμό στην κατηφόρα της Καρδίας. Στο ταψί η Θεσσαλονίκη και ο ήλιος στραφταλίζει στα μπετά. Ένα απαλό, αχνό γκρι σεντόνι στο βάθος βάθος της. Στο ραδιόφωνο ειδήσεις, σημάδι πως όσα κελαηδίσματα ακούσαμε, πάει, τα ακούσαμε.

Όσο πράσινο είδαμε, είδαμε...



Στη θύμησή μου εκείνο το ατέλειωτο γαλάζιο από την πολεμίστρα του πύργου της Ουρανούπολης.



Το παιδί κοιμάται ανέμαλα στο καθισμά του, στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Με προσπερνούν άλλοι, φουριόζοι οδηγοί. Βλέπω τα κεφάλια τους να καπνίζουν από τις σκέψεις. Η δόση του δανείου, η γυναίκα που ζητά να επισκευαστεί επιτέλους εκείνος ο χαλασμένος θερμοσίφωνας, ο πελάτης που από αύριο θα είναι φορτικός.

Στρέφω ξανά τα μάτια στην πόλη, ένας παραφουσκωμένος γίγαντας ξαπλώνει με το κεφάλι στο Χορτιάτη και βρέχει τα πόδια του στο Θερμαϊκό.

Από την εξάτμιση του βυτιοφόρου ένας μαύρος καπνός εισέρχεται στους αεραγωγούς. Σημάδι να βάλω την πέμπτη και να προσπεράσω.

Είμαστε πάλι πίσω, στο στόμα του γίγαντα...