Εκδρομές στο Κουρί και παραδοσιακός οβελίας μέχρι τα 15, το πολύ 16. Ξεμοναχιάσματα αργότερα στο σπίτι με συμμαθητές και συμμαθήτριες, διαψεύδοντας τις προσδοκίες για «πολύ και επείγον διάβασμα». Μπορείς να «στρώσεις κώλο» όταν η φύση μέσα κι έξω σου έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι και η τιράντα της Νέλης προτιμά την οριζόντια θέση στον ώμο της; Μα με τίποτα…Κι ύστερα, πάλι τέτοια μέρα, 1η Μαΐου, η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε στίχους και μουσική του Μάνου Λοϊζου να σε ταξιδεύει σε δικές σου, φανταστικές επαναστάσεις. Παρέα με την Κατρίν και τη Σιμόν. Και με μια μαυροκόκκινη σημαία απλωμένη στην καρδιά και τα γραπτά του Κροπότκιν κάτω από εκείνα των μαθηματικών. Αμαρτίες που θα πληρώναμε, αλλά που πολύ το ευχαριστηθήκαμε...
Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες, κόκκινες, μαύρες
ο Φεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν
Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πούν' το κορίτσι, το κορίτσι π' αγαπώ
Πες μου Μαρία, μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά
Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος
πούν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ
Πρώτη Μαΐου, μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι, μην κρυώσει το παιδί
Καλή μας Πρωτομαγιά...
3 σχόλια:
Επιτέλους κάποιος θυμήθηκε ότι εκτός από το Πάσχα των ορθόδοξων υπάρχει και κάτι πιο σημαντικό. βαρέθηκα να διαβάζω "ελληνορθόδοξα" blogs. Είμαστε προοδευτικοί αλλά η θρησκεία...
Δυστυχώς θοδωρή τη σημασία της πρωτομαγιάς την ξέχασε ακόμα και η εργατική τάξη. Το βόλεψε το σύστημα.
Υ.Γ. Αλήθεια το κουρί είναι της Κοζάνης;
Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις. Η επιτυχία, κατά πολλούς, του καπιταλισμού είναι η λήθη και ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων.
Μήπως ήρθε η ώρα για το τέλος της μονοκρατορίας του νεοφιλελευθερισμού; Για ένα μεικτό σύστημα οικονομίας που να συνδυάζει τα καλά της ελέυθερης αγοράς και εκείνα της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας; Πόσο μπορεί αυτό να αποτελέσει ένα "νέο όραμα";
Και, με την ευκαιρία, το Κουρί είναι ένα δάσος, ή ό,τι απέμεινε, κοντά στο Ασβεστοχώρι, 15 χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ενδιαφέρουσα άποψη αλλά δεν βλέπω να την συμμερίζονται κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Ελλάδας, τουλάχιστον. Τα δυο μεγάλα το έχουν αποδείξει έμπρακτα. Από τα δυο μικρότερα, το ένα ζει εκτός τόπου και χρόνου, χωρίς καμμιά σχέση με τα αντίστοιχα κόμματα οπουδήποτε στο εξωτερικό και το άλλο μικρό κόμμα προσπαθεί μέσα από τις αντιθέσεις των τάσεων και των ομάδων να επαναπροσδιοριστεί και να επιβιώσει χωρίς να αφομοιωθεί από τους άλλους.
Δεν έχουν καιρό να σκεφτούν για σένα ή για μένα, για μας.
Όσο για το κουρί, δεν πήγε καθόλου το μυαλό μου σ' αυτό το δάσος. Έχω να το περπατήσω τουλάχιστον 20 χρόνια...
Δημοσίευση σχολίου