Μετά τις δηλώσεις του Οχράν Παμούκ για τις γενοκτονίες και την αντίδρασης της Τουρκίας, τα όσα υποστήριζε ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ και την καταδίκη του από τα δικαστήρια της Αυστρίας, μετά τις αντιδράσεις από τα περιβόητα σκίτσα του Μωάμεθ στη Μέση Ανατολή, σειρά στη φίμωση καλλιτεχνών και της ελευθερίας της έκφρασης παίρνει η Γαλλία.
Ανεπιθύμητος κρίνεται ο αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε. Ο διευθυντής της Κομεντί Φρανσέζ αποφάσισε να αφαιρέσει έργο του συγγραφέα από το πρόγραμμα του θεάτρου. Αιτία είναι η παρουσία του Χάντκε στην ταφή του Μιλόσεβιτς στη Σερβία. Διανοούμενοι αντιμάχονται την απόφαση και υπερασπίζονται τον συγγραφέα υπογράφοντας κείμενο συμπαράστασης.
Κι όσοι, πονηρά σκεπτόμενοι, σπεύσουν να γυρίσουν την συζήτηση γύρω από το ποιόν του Μιλόσεβιτς, οι διανοούμενοι είναι ξεκάθαροι: "Το κείμενό τους δεν έχει στόχο να κρίνει αν ο συγγραφέας είχε δίκιο ή άδικο που πήγε στην κηδεία. Το ζήτημα είναι να μάθουμε αν αυτή η πράξη δικαιολογεί ή όχι την εγκαθίδρυση μιας μορφής λογοκρισίας στη Γαλλία..."
Ο Εμίρ Κουστουρίτσα, αναρωτιέται σαρκαστικά αν "όσοι θεατρικοί συγγραφείς δεν παρέστησαν στην κηδεία πρόκεται να προσκληθούν στην Κομεντί Φρανσέζ."
Ποιοι τελικά ορίζουν την "ηθική" στον πολιτισμένο κόσμο μας; Ποιοι κρίνουν ποιούς; Απέμεινε ρόλος στους πνευματικούς ανθρώπους, πέραν από εκείνον της διακόσμησης σε κυριλέ πάρτυ; Οφείλει ένας διανοόυμενος να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να συμπαρατάσσεται με όσους βρίσκονται στο πεζοδρόμιο;
Ερωτήματα που προστίθενται σε όσα ενδιαφέροντα διαβάζω στο "INTRODUCING Ethics" των Dave Robinson των Chris Garratt.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου