Δουλειά από το σπίτι kiss my ass!

Τώρα να έχεις το παιδί στα πόδια σου, να ταρακουνάει πάνω κάτω την Μαριλίζα - την τεράστια κούκλα - από τα κοτσίδια, να τσιροκοπά το τηλέφωνο, να ακούς τη χύτρα να φυσά τον ατμό της και το πλυντήριο να στίβει, ε, κάτι μου λέει ότι προτιμώ την ησυχία του γραφείου.

Γιατί δεν μιλάμε για το σπίτι - στάδιο με το γραφείο στη βόρεια πτέρυγα ή το σπίτι - πάνω κάτω και τούμπαλιν. Σε ένα διαμέρισμα παίζεται το ματς. Μέχρι να σου έρθει η έμπνευση, το καζανάκι την έστειλε στα αζήτητα.

Για αυτό και απορώ με κάτι γνωστές, ονόματα δεν γράφουμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Που και παιδιά μεγαλώνουνε, και διδακτορικό ολοκληρώνουνε και εκδίδουνε βιβλίο και σε ένθετο εφημερίδας γράφουνε. Πώς τα κατεφέρνετε ρε κορίτσια;

Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή...

Μπρεχτ: Εγκώμιο στη μάθηση

Και καθώς ζεσταίνουμε τις μηχανές για τη νέα σχολική χρονιά...

"Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε,
Ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ
Να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μάθαινε άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Ψάξε για σχολείο άστεγε!
Προμηθέψου γνώση παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις Σύντροφε!
Μην αφεθείς να πείθεσαι.
Μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος!
Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος
καθόλου δεν το ξέρεις.
Έλεγξε το λογαριασμό
Εσύ θα τον πληρώσεις.
Ψάξε με τα δάχτυλα το κάθε σημάδι
Ρώτα: πως βρέθηκε αυτό εδώ;
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία"

Μπ. Μπρεχτ, Εγκώμιο στη μάθηση

Η βάση του 10 για Α.Ε.Ι. - Τ.Ε.Ι.

Οικογενειακός φίλος προσφέρει ευγενικά γεύμα σε εστιατόριο της πόλης. Ο γιός του είναι από αυτούς που κατάφεραν να περάσουν στο πανεπιστήμιο. "Συμφωνώ με την εφαρμογή της βάσης του «δέκα» για την εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ;", είναι η ερώτηση που κάνει το γύρω του τραπεζιού.

Προσπαθώ να δείξω ότι δεν έχουμε μπροστά μας ένα πουλόβερ που ο κάθε υπουργός ξηλώνει και ράβει κατά το δοκούν. Ότι οφείλουμε μια συνέχεια και συνέπεια απέναντι στην ίδια την κοινωνία. Ότι δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα. Ότι δεν μπορείς να αιφνιδιάζεις, ούτε να επιστρατεύεις τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ για να περάσεις απόψεις στον κόσμο. Ούτε να τον θεωρείς βλήτο...

Γυρνάω σπίτι για να διαβάσω τον Χρήστο Κάτσικα. Τα γράφει και τα εξηγεί πολύ καλύτερα από εμένα:

"...Σε τελευταία ανάλυση το πραγματικό δίλημμα δεν είναι να επιλέξει κανείς αν θα εισάγονται ή δεν θα εισάγονται μαθητές με βαθμολογίες κάτω από τη βάση αλλά το πώς θα οικοδομηθεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα «ανοίγει τα μάτια» των τροφίμων του. Η ποιότητα στην εκπαίδευση δεν συνδέεται με την προσπάθεια για δημιουργία «λωρίδων ταχείας κυκλοφορίας» στις σχολικές αίθουσες που εξασφαλίζουν αυξημένα ποσοστά στις κάρτες εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση από τη μια και εξοστρακισμό όσων «δεν παίρνουν τα γράμματα» από την άλλη. Η «γραμματική και το συντακτικό» της ποιοτικής εκπαίδευσης βρίσκεται στη δυνατότητα δημιουργικής ύφανσης της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου, στην ικανότητα να μπορεί να τον εξοπλίσει με τα «πυρομαχικά» της γνώσης που αλλάζει τον κόσμο."

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Αλλά και τα παρακάτω του Στέλιου Μαρίνη:

" Η καθιέρωση της βάσης 10 στο Γενικό Βαθμό Πρόσβασης των Πανελλαδικών Εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν εύσχημο τρόπο μείωσης του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ - ΤΕΙ. Η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών της «βάσης» είναι αντιεπιστημονική. Αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού το μόνο που χρειάζεται η κυβέρνηση για να εξοικονομήσει χρήματα από τη μείωση των φοιτητών είναι ένα επιχείρημα για λαϊκή κατανάλωση. Η κοινή γνώμη θέλει να αυξάνεται ο αριθμός των μορφωμένων νέων. Για να πεισθεί να συναινέσει στη μείωση του αριθμού τους, πρέπει να πιστέψει ότι όσοι «μένουν απΆ έξω» δεν άξιζαν να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η κοινή γνώμη όμως διαμορφώνεται με βάση τις πληροφορίες που έχει ο μέσος πολίτης. Για το μέσο πολίτη το «δέκα» είναι ό,τι θυμάται από τη δική του σχολική ζωή: Ένας βαθμός που διακρίνει τους «καλούς» από τους «κακούς» μαθητές.

Εδώ πλέον καταργείται η επιστήμη και υιοθετείται από την πολιτεία το αστήρικτο, λαϊκίστικο συμπέρασμα ότι το «δέκα» είναι ένα αντικειμενικό μέτρο που προσδιορίζει ποιοι δεν είναι ικανοί να προχωρήσουν σε ανώτατες σπουδές.

Είναι όμως έτσι;"

Βάση 10: Οικονομική πολιτική με «παιδαγωγικά» επιχειρήματα

Ξανά στις φλόγες η Χαλκιδική

Τώρα τι είναι; Πάλι κεραυνοί; Πάλι "ξηρές καταιγίδες"; Και στα τρία τα πόδια της Χαλκιδικής; Και στη Μάνη;

Ποια είναι τα μαθήματα που πήραμε μέσα σε μια εβδομάδα;

Έλεος ρε παιδιά, έλεος!

Ξανά στις φλόγες η Χαλκιδική και η Μάνη!

Επάγγελμα blogger

Ή bloggers προς ενοικίαση. Ήταν αναμενόμενο... Εταιρείες προσλαμβάνουν bloggers για να (γ)ράψουν τα κατά παραγγελία κοστουμάκια τους. Στις Η.Π.Α. όλο και περισσότερες εταιρίες έχοντας βουτήξει στη μαρμελάδα της blogόσφαιρας, προσφέρουν χρήματα για κατευθυνόμενα posts που προωθούν προϊόντα, ιδέες και συμπεριφορές.

Να αποχαιρετίσουμε την εποχή της "αθωότητας" σε ότι θέλαμε να θεωρούμε ως "δημοσιογραφία των πολιτών"; Ίσως στα δικά μας λημέρια να βρισκόμαστε στη γέννηση του φαινομένου με παραδείγματα όπως το Metajournalism να κάνει τη δική του αρχή. Ίσως πάλι το ότι ακολουθούμε σχεδόν σε όλα να μας "προφυλάσσει" από όσα συμβαίνουν σε άλλους. Ο καιρός θα δείξει... Μαζί και οι ώριμες ή επιπόλαιες συμπεριφορές μας ως αναγνώστες και ως γράφοντες.

Bloggers for hire, του Stephen Armstrong, στο χθεσινό τεύχος του New Statesman.

Πλημμύρα μετά τη φωτιά

Το ότι το αυτοκίνητό μας δεν παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά που κατέβαιναν από το βουνό, μάλλον το χρωστάμε στην τύχη. Μετά τη φωτιά στη Νέα Σκιώνη, η σημερινή νεροποντή διάρκειας 20 λεπτών ήταν αρκετή για να προκαλέσει τον πανικό.

Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα με τα ίδια μου τα μάτια όσα άλλες έβλεπα να συμβαίνουν στα ρεπορτάζ της τηλεόρασης. Ποτάμι ολόκληρο να παρασέρνει από πέτρες και κορμούς, μέχρι κάδους σκουπιδιών και αυτοκίνητα! Ήταν αδύνατο να φύγουμε για Θεσσαλονίκη ακόμη και μετά πό περίπου 2 ώρες.



Σήμερα οι άνθρωποι στα μηχανήματα καθαρισμού ρεμάτων ήταν από την πρώτη στιγμή παρόντες, βοηθώντας μας να απεγκλωβιστούμε. Αφού έπεσε πολύ φτυάρισμα για την απομάκρυνση του βούρκου, με πολύ προσοχή ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής!



Η φύση εκδικείται, είναι προφανές...

Πολιτικοί με λοβοτομή

Οι δασικοί μιλούν για αλαλούμ στις δαπάνες

"Η απαξίωση και η αποδιοργάνωση της δασικής υπηρεσίας καταδεικνύει το έλλειμμα δασικής πολιτικής, που βέβαια αποβαίνει εις βάρος του δασικού πλούτου της χώρας. Οι συστηματικοί δασοκομικοί χειρισμοί, η λήψη προληπτικών μέτρων με έγκαιρη και επαρκή χρηματοδότηση, η γνώση των ιδιαιτεροτήτων των δασικών οικοσυστημάτων και η αναθεώρηση του επιχειρησιακού σχεδιασμού του πυροσβεστικού σώματος, που θα του επιτρέψει να επεμβαίνει άμεσα πριν η φωτιά πάρει διαστάσεις, είναι η λύση για να μειώσουμε τις συνέπειες από τις δασικές πυρκαγιές».

Ποιοι έκαναν λοβοτομή στους πολιτικούς;

Ποιος θυμάται τις υποκλοπές και τον Τσαλικίδη;

"Ο πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας κ. Καραμάριος πρόσφατα, έχοντας πάρει και σχετικές οδηγίες από τη Ρηγίλλης, είχε διαμηνύσει στα κόμματα πως ό,τι ήταν να γίνει είχε γίνει και πως η υπόθεση ουσιαστικά έχει κλείσει."

Ωστόσο, εμείς δεν ξεχνάμε και θέλουμε να μάθουμε. Κάποιοι επιμένουμε να θεωρούμαστε φυγάδες από τη χώρα των λωτοφάγων. " Χθες, με κοινή πρωτοβουλία την οποία υπογράφουν από το ΠΑΣΟΚ οι κ.κ. Απόστολος Κακλαμάνης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Φίλιππος Πετσάλνικος και Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, από το KKE η κ. Λιάνα Κανέλλη και από τον ΣΥΝ ο κ. Φώτης Κουβέλης, καταγγέλλεται αυτή η κωλυσιεργία τόσο του κόμματος της N.Δ. όσο και της κυβέρνησης."

Kαταγγέλλουν τη N.Δ. ότι παίζει εις βάρος της οικογένειας Tσαλικίδη

Παρλαπίπες πλουσίων ή απλή λογική;

«...τύχη είναι αυτό που συμβαίνει όταν η προετοιμασία συναντάει την ευκαιρία. Ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτό που κάνει άτολμους τους ανθρώπους. Αν φοβάσαι να αποτύχεις, μερικές φορές παταγωδώς, ακόμη και καταστροφικά, έχεις πολύ λίγες πιθανότητες να γίνεις ποτέ πλούσιος», γράφει ο Ντένις.

Μάλιστα...

1 στους 2 εκτός ΑΕΙ και ΤΕΙ

65.000 σε καμιά σχολή, γράφει η Ελευθεροτυπία. Και ο γ.γ. του ΥΠΕΠΘ Αν. Καραμάνος δήλωσε: "Εμείς δεν θα προκαταλάβουμε τα ΤΕΙ, θα αναμείνουμε από τα ίδια τα ιδρύματα, ανάλογα με τον αριθμό των επιτυχόντων τους, να μας πουν αν μπορούν να τους εκπαιδεύσουν αποτελεσματικά και στη συνέχεια θα πράξουμε το καλύτερο".

Τώρα εσύ δεν ξέρω πως τα πας με την Πυθία, αλλά εμένα προς λουκέτο μου κάνει...

Παρατηρείται υπερσυγκέντρωση στα Παιδαγωγικά Tμήματα, ενώ ο κορεσμός στην αγορά εργασίας οδηγεί σε μείωση της ζήτησης των άλλοτε περιζήτητων τμημάτων νέων τεχνολογιών.

Κι εγώ αναρωτιέμαι που είναι κρυμμένος όλος αυτός ο τεχνολογικός κολοσσός που έχει απορροφήσει όλους τους απόφοιτους Πληροφορικής και Νέων Τεχνολογιών και που πλέον αδυνατεί να δώσει δουλειά σε άλλους...

Οι περισσότεροι απόφοιτοι των παραπάνω σχολών, τουλάχιστον εκτός Αθήνας, κετέφυγαν στην εκπαίδευση. Μαζί με όσους δεν ήθελαν να μεταλλαχθούν σε κατσαβιδάδες και επισκευαστές παντός είδους ηλεκτρικής συσκευής, από την τοστιέρα του γραφείου, μέχρι το fax. Σε όσους αντιμετώπισαν με σηκωμένο το φρύδι τις απαιτήσεις του "διευθυντή" για να ξέρουν από Unix και Oracle, μέχρι σκούπισμα, σφουγγάρισμα, γυάλισμα των ανοξείδωτων σταχτοδοχείων...

Ίσως και έτσι να εξηγείται γιατί υπήρξε αυτή η στροφή...

Οι βάσεις όλων των σχολών

Από το alfavita.gr

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΕΙ (24/08/06)

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΤΩΝ ΤΕΕ (24/08/06)

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ 10% (24/08/06)

MAMA AFRICA ART FESTIVAL

H Fair Trade Hellas με χαρά σας προσκαλεί στο MAMA AFRICA ART FESTIVAL που θα πραγματοποιηθεί στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου 2006, στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης", στο Ίλιον Αττικής.

Η πρωτοβουλία για την διοργάνωση του φεστιβάλ ανήκει στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης" www.enow.gr.

Σκοπός είναι να συγκεντρωθούν χρήματα για την ενίσχυση των δράσεων του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης στην Αφρική, όπως η βοήθεια των Αφρικανών γυναικών θυμάτων του trafficking και η ευκαιρία να έρθουν στην επιφάνεια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αφρικάνικη κοινότητα στη χώρα μας.

Επίσης η Οργανωτική Επιτροπή του MAMA AFRICA FESTIVAL αποφάσισε μέρος των εσόδων να διατεθούν και στους αμάχους του πολέμου στο Λίβανο ως ελάχιστη βοήθεια στο δράμα που αντιμετωπίζουν.

Το φεστιβάλ έχει τεθεί υπό υην αιγίδα των Αφρικανικών Κοινοτήτων της Ελλάδας. Στόχος είναι να καθιερωθεί ως ένας θεσμός αλληλεγγύης και προσφοράς, μέσα από την μουσική, την έκθεση βιβλίου και φωτογραφίας, το χορό, την γαστρονομία (Αφρικάνικη κουζίνα), τα εργαστήρια κρουστών και τις άλλες τέχνες.

Παράλληλα θα λειτουργήσει αγορά ειδών Αφρικάνικης λαϊκής τέχνης και περίπτερο της FAIR TRADE HELLAS με προϊόντα και αντικείμενα δίκαιου εμπορίου απο την Αφρική.

Για δύο μέρες, οι επισκέπτες θα έρθουν σε επαφή με την πλούσια κουλτούρα της Αφρικής, θα απολαύσουν τους θρύλους της Αφρικάνικης μουσικής Alpha Blondy, Majek Fashek, Omar Faruk Tekbilek, Jambo Kenya αλλά και πολλά Ελληνικά συγκροτήματα οπως Ρόδες, Locomondo, De Traces, Κώστα Χρονόπουλο, One Drop, ΒΩΞ, Ρεμπετόβεν και Anna Mystic (DJ set). Παράλληλα, δίνεται η ευκαιρία να δημιουργηθεί μια πολιτιστική πλατφόρμα έκφρασης για τους Αφρικανούς συμπολίτες μας.

Το MAMA AFRICA ART FESTIVAL θα παρουσιάσει η γνωστή για την δράση της ενάντια στον ρατσισμό και υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ΥΒΕΤ ΤΖΑΡΒΙΣ.

Οι πόρτες του φεστιβάλ θα ανοίγουν για το κοινό στις 12.00μμ.

Η τιμή του εισιτηρίου (20 Ευρώ το διήμερο προπώληση και 15 Ευρώ στο ταμείο) είναι μια ευχάριστη έκπληξη και ένα δυνατό κίνητρο για την προσέλευση του κοινού. Το φεστιβάλ απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες (είσοδος για παιδιά κάτω των 10 ετών δωρεάν) ενώ το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης" είναι κατάλληλο για όλη την οικογένεια, με πολύ πράσινο, καταπληκτικές λίμνες και υπέροχη θέα.

Χορηγοί επικοινωνίας του Φεστιβάλ είναι η ΕΡΤ Α.Ε., το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, οι εφημερίδες ΈΘΝΟΣ της Κυριακής και ΠΟΛΙΤΗΣ, τα περιοδικά Εικόνες, Ως3, CITY 210, METΡΟ, ΠΟΠ & ΡΟΚ, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ΜΕΛΩΔΙΑ 99.2 και KOSMOS 93,6 και το μουσικό portal www.musiccorner.gr

Το φεστιβάλ γίνεται με την υποστήριξη του πολιτιστικού συλλόγου "ΚΑΛΛΙΧΩΡΟΝ" και της Ε.Σ.Π.Η.Τ.

Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε απο το κατάστημα της FAIR TRADE HELLAS και μέσω του δικτύου καταστημάτων METROPOLIS, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, ACS, Ster Cinemas, Videorama, Παπασωτηρίου και διαδυκτιακά μέσω της ιστοσελίδας www.ts1.gr

Περισσότερες πληροφορίες στο τηλ. 210-3300413, στο τηλ/φαξ 210-3300416, καθώς και στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ www.mamaafrica.com

FAIR TRADE ΕΛΛΑΣ
Νίκης 30
10557 Αθήνα
τηλ-φαξ 210 3614070
info@fairtrade.gr
www.fairtrade.gr

Με τα μούτρα έπεσαν στη δουλειά...

Αφού μαζεύτηκαν, έπεσαν με τα μούτρα στη "δουλειά". Εξάλλου οι καταστροφές δεν μπορούν να περιμένουν. Και για κάθε ένα θέμα που πονάει, οι πολιτικοί μας σπεύδουν...

Στέναξαν τα μαχαιροπίρουνα

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και τα ανέκδοτα μονοπώλησαν τη χθεσινοβραδινή - κοινωνικού εν τέλει χαρακτήρα - συνάντηση του Κώστα Καραμανλή με βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στην ταβέρνα «Βασίλης», στη Λεωφόρο Μαραθώνος.

Φαντάζομαι επίσηςι ότι δεν είμαι ο μόνος που εκπλήσσεται από όλους αυτούς τους ειδικούς που έχουν πάντα έτοιμη για σερβίρισμα τη λύση στο όποιο πρόβλημα. Αφού αυτό βέβαια έχει προκύψει... Αλλά, έστω κι έτσι, είναι δυνατό αυτή τη φορά να εισακουστούν;

ΠΑΥΛΟΣ ΣΜΥΡΗΣ καθηγητής Δασοκομίας και διευθυντής του Εργαστηρίου Δασοκομίας της Δασολογικής Σχολής του ΑΠΘ. «Να συνεργαστούν πυροσβεστική - Δασική Υπηρεσία»

Την ανάγκη σύνταξης συνολικής μελέτης, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από τις βροχοπτώσεις, τις πλημμύρες και τη διάβρωση του εδάφους, υπογραμμίζει ο καθηγητής Υδραυλικής και Μηχανικής Περιβάλλοντος του ΑΠΘ Γιάννης Μυλόπουλος. Χαρακτηρίζει εγκληματική ανετοιμότητα τη συντήρηση των 2 πυροσβεστικών αεροπλάνων εν μέσω καύσωνα και επισημαίνει την ανυπαρξία μέτρων πρόληψης, όπως τη χάραξη αντιπυρικών ζωνών και τη χαμηλή οικονομική ενίσχυση των δασοπυροσβεστών.

Όταν καίγεται ο δικός μας κώλος... η κυβέρνηση σφυρίζει

Όντως, χρειαζόταν να καεί ο δικός μας κώλος για να ανοίξουμε, έστω ράθυμα, έστω το ένα και μόνο από τα δυο μας μάτια; Συνάνθρωποί μας, εποχικοί και συμβασιούχοι πυροσβέστες κατέβαιναν στους δρόμους φωνάζοντας και διεκδικώντας τα αυτονόητα, δηλαδή δικαίωμα στη δουλειά, μονιμοποίηση, αύξηση του προσωπικού και όχι διαρκή εμπαιγμό από τις κυβερνήσεις οι οποίες μόνο προεκλογικά σπεύδουν να ραντίσουν υποσχέσεις.

Εμείς όμως θέλαμε να πάμε γρήγορα στη δουλειά μας, να πιούμε ανενόχλητα τον καφέ μας στο κέντρο, να ψωνίσουμε από τα μαγαζιά. Στο κάτω κάτω δεν "καιγόταν" το δικό μας σπίτι... και αυτοί δεν είχαν το δικαίωμα να μας ενοχλούν.

Σήμερα σιχτιρίζουμε και ανακαλύπτουμε όσα βρίσκονταν μέσα στα ρουθούνια μας. Ίσως, είπαμε, γιατί η φωτιά έκαψε το δικό μας κώλο και δεν ήταν κανείς εκεί για να τον σβήσει.

Κι είναι μια αλυσίδα πράξεων του χθες που, όπως λέει και η γιαγιά μου "τα παραπίσω, χαλάνε τα παραμπρός". Όταν ο Αλογοσκούφης και οι άλλοι ζητούσαν την απογραφή, δέσαν πισθάγκωνα τη χώρα βάζοντάς την υπό επιτήρηση. Κόπηκαν κονδύλια που έπρεπε να πάνε σε ευαίσθητους τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία και η ασφάλεια, με λίγα λόγια σε επενδύσεις δημόσιου συμφέροντος. Σίγουρα είμαστε ανοργάνωτοι, αλλά και με τι λεφτά να κάνεις προληπτική πολιτική;

Έτσι είναι. Και αύριο θα θρηνούμε άλλες καταστροφές. Είτε σε προσωπιικό, είτε συλλογικό επίπεδο. ;Όταν θα χρειαστούμε τα νοσοκομεία μας και θα είναι επίσης γυμνά από προσωπικό... Γιατί όταν καταντάς το κράτος έναν ζητιάνο κουρελή, τότε είναι λογικό επακόλουθο να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος του όταν απαιτείται.

Ας ανοίξουμε τα γκαβά μας. Αυτή η κυβέρνηση όφειλε και είχε όλα τα φόντα για να πάει καλά. Θέλαμε να πάει καλά. Πολύ καλά. ¶σχετα αν την ψηφίσαμε. Θέλαμε να μας πάει ακόμη πιο μπροστά. Η εμπάθειά της, ο εκδικητισμός της και ο ερασιτεχνισμός της, η ανικανότητά της και η αδυναμία της να μάθει επιτέλους από τα λάθη της, πρέπει να τερματιστούν.

Είναι επικίνδυνοι. Όλοι τους. Να φύγουν. Να φύγουν.

Πινγκ πονγκ ευθυνών πάνω από τις στάχτες που άφησε η πύρινη λαίλαπα

Απόν το κράτος τις κρίσιμες ώρες * Ελλειψη σχεδίου και πανικός 18 πυροσβεστικά σε επιφυλακή για τις τρεις χερσονήσους

Κασσάνδρα: Χάθηκαν πολύτιμοι βιότοποι

Η κυρά κοκότα Φάνη Πάλι και Ξανά με το υπνωτισμένα γερακίσιο και φτιασιδιάρικο βλέμμα της, έσπευσε στην περιοχή της Κασσάνδρας, μακρυά εννοείται από την καπνιά και την κόλαση, μήπως και τσιγαριστεί από τις φλόγες το αψεγάδιαστο κουπ της. Για να βαστήξει τα αποτέτοια των μεγαλοξενοδόχων και να υποσχεθεί διαφήμιση και διαφήμιση και διαφήμιση για να μην φύγουν οι τουρίστες, για να έρθουν περισσότεροι τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, για να μην χαθεί ούτε ένα ευρουλάκι του χρόνου. OK, ο καθένας τον κώλο του κοιτάει σε αυτή τη χώρα, το εμπεδώσαμε.

Αλλά, υπάρχει, υήρχε δηλαδή, κι ένας βιότοπος που είναι παρελθόν και που κανένας "αρμόδιος" δεν έσπευσε να σκύψει το κεφάλι και να σκεφτεί πως πρέπει να στήσουμε τα πράγματα στο μέλλον. "ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ θεωρείται από τους ειδικούς η περιβαλλοντική καταστροφή που έπληξε την Κασσάνδρα. «Εκεί έβρισκαν καταφύγιο σπάνιες νεροχελώνες και άγρια πτηνά, και η αλλοίωση που υπέστη η χερσόνησος είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Αυτό που αναμένουμε τώρα είναι η έμμεση ρύπανση λόγω των φερτών υλικών από την απανθρακωμένη περιοχή που θα αλλοιώσουν την ποιότητα των υδάτων. Εκτός από τις νεροχελώνες στη λίμνη Μαυρόμπαρα πάνω από το Πολύχρονο, μεγάλες απώλειες πρέπει να έχουν υποστεί και οι χερσαίες χελώνες, ικανοποιητικός πληθυσμός των οποίων είχε βρει καταφύγιο στο οικοσύστημα της περιοχής, καθώς και άλλα ερπετά, τα οποία δεν έβρισκαν δίοδο διαφυγής. Με την καταστροφική πυρκαγιά χάθηκαν πολύτιμοι βιότοποι για την ορνιθοπανίδα στα πευκοδάση που έχουν αρχίσει και σπανίζουν στη Μεσόγειο», αναφέρει ο επιστημονικός σύμβουλος της οικολογικής οργάνωσης Αρκτούρος, κ. Γεωργιάδης.

Ούτως ή άλλως έχουμε μετατρέψει τους ανθρώπους που μας επισκέπτονται σε ζόμπι περιορισμένης εμβέλειας εντός των ξενοδοχειακών μονάδων φορώντας τους βραχιολάκια...

Φωτιά στην Κασσάνδρα (μέρα 2η)

Την Τρίτη, ημέρα δεύτερη που καιγόταν η Κασσάνδρα , ξαναπήρα το αυτοκίνητο για Νέα Σκιώνη. Από τη στροφή της Αφύτου ένα πελώριο μανιτάρι καπνού σκέπαζε τον ουρανό. Στη στροφή του δρόμου, μετά την πρώτη διαστάυρωση για το χωριό, οκτώ (8) πυροσβεστικά οχήματα ήταν σταθμευμένα στην άκρη, απέναντι από μια μικρή ξενοδοχειακή μονάδα. Οι πυροσβέστες, εμφανώς καταβεβλημένοι, έτρωγαν το μεσημεριανό τους.

Πίσω από το σπίτι μας οι φλόγες είχαν θεριέψει και πάλι. Ο ήχος του ελικοπτέρου μάς καθησύχαζε καθώς άδειαζε το δοχείο με το νερό πάνω από το πευκοδάσος. Οι ρίψεις συνεχίζονταν, πότε από αεροπλάνα, πότε από το ελικόπτερο. Για περίπου μισή ώρα είχα πιστέψει ότι η φωτιά είχε ελεγχθεί πλήρως.

Στις 7.30 σταμάτησαν οι ρίψεις. Ένα τεράστιο πέπλο καπνού πλήγωνε τα μάτια. Μπήκα στο σπίτι με τα παράθυρα κλειστά για να κοιμηθώ. Μάταια. Κάθε εικόνα που πρόβαλε το μυαλό μου είχε φλόγες.

Στις 8.00 αρχίσαμε να καλούμε την Πυροσβεστική. Στην πίσω πλευρά του δάσους βλέπαμε ξανά μια μικρή εστία φωτιάς. Έτρεξα στους άνδρες ενός πυροσβεστικού οχήματος που ήταν σταθμευμένο στη διασταύρωση του δρόμου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ευγενικός γίνεται, καταλαβαίνοντας ότι δεν έπρεπε να τους υποδείξω εγώ το έργος τους. Τους έδειξα τη φωτιά στην πλαγιά. Μπορούσαν να πάνε και να την προλάβουν πριν εξαπλωθεί. "Δεν πάμε εκεί πάνω", μου είπαν. Κι άλλοι κάτοικοι άρχισαν να τους παρακαλάνε. Η ίδια απάντηση επικαλούμενοι διαταγές που είχαν.

Οργίστήκαμε. Το δάσος είχε αρχίσει να καίγεται και από εκείνη τη μεριά! Σε μια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου. ¶ρχισε να μιλά με ένα σχετικά νεαρό πυροσβέστη για το ίδιο θέμα. "Φρόνιμααααα...", ακούστηκε να λέει το παλικάρι στον πατέρα μου όταν ο τελευταίος του ζητούσε επίμονα να πάνε και να ελέγξουν τη φωτιά πριν είναι αργά.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και είδα τον πατέρα μου να χοροπηδάει, να γίνεται κατακόκκινος από τα νεύρα, να ουρλιάζει στο πέτο του αξιωματικού, να βρίζει τον Κόη και όποιον "Κόη" του έλεγαν από το τηλεφωνικό κέντρο να αποτανθεί. Υπήρχε δρόμος για την από εκεί πλευρά του δάσους και μπορούσαν να σώσουν τα δένδρα. Έπρεπαν να το ξέρουν, έπρεπε ήδη να είναι εκεί, αλλά αυτοί κοιτούσαν.

Νόμιζα ότι εκείνη τη στιγμή αν δεν πάθαινε εγκεφαλικό ο πατέρας μου, θα του την έπεφταν οι πυροσβέστες. Οι υπόλοιποι κάτοικοι σιγοντάριζαν φωνάζοντας ότι θα το είχαν κρίμα στο λαιμό τους αν καιγόταν και αυτό το κομμάτι του δάσους...

Στο επόμενο λεπτό τα νεαρότερα παιδιά της Πυροσβεστικής ανέβηκαν στο παρατημένο όχημα και όρμησαν στην πλαγιά. Ο αξιωματικός ούρλιαζε, αλλά μένοντας μόνος, άρπαξε το τζιπάκι και ακολούθησε τα άλλα δυο οχήματα. Σε πέντε λεπτά είχαν φτάσει σε ένα σημείο και είχαν αρχίσει να ρίχνουν νερό. Η φωτιά είχει ήδη προχωρήσει και κάψει αρκετά δένδρα. Μερικοί ντόπιοι πήραν τα αγροτικά τους αυτοκίνητα και έριχναν νερό από την επάνω μεριά, εκεί όπου τα μεγάλα πυροσβεστικά δεν έφταναν.

Σε 1 ώρα η πυρκαγιά είχε περιοριστεί κατά πολύ. Ο πατέρας μου κοιτούσε καθισμένος σε μια κοτρώνα, κρατώντας ένα καπέλο ανάμεσα στα χέρια του. Δεν έβγαινε φωνή από το λαρύγγι του. Με τον αξιωματικό της Πυροσβεστικής της Κασσάνδρας είχε εξελιχθεί ο παρακάτω διάλογος όταν τους κάλεσε για βοήθεια στο τηλέφωνο:

"Καίγεται το σπίτι σας;"
"Όχι..."
"Τότε;"
"Ρε παιδιά, καίγεται το δάσος!"
"Κύριε, όταν οι φλόγες έρθουν κοντά στο σπίτι σας, τότε θα σας προστατέψουμε. Δεν μας ενδιαφέρει το δάσος!"

Δεν ξέρω αν κάποιοι παράκουσαν διαταγές, αν κάποιοι τις ερμήνευσαν διαφορετικά, αν κάποιοι διέταξαν λάθος, αν άλλοι απλώς δεν ξέραν τη δουλειά τους. Σημασία έχει ότι απουσίαζε παντελώς ο συντονισμός και η θέληση από ένα σημείο και μετά για να σωθεί το δάσος.

Φωτιά στην Κασσάνδρα (μέρα 1η)

Ξημερώματα Τετάρτης, ώρα 2.30 περίπου. Έχω να κοιμηθώ σχεδόν 48 ώρες και τα μάτια μου τσούζουν. Αισθάνομαι την καπνιά κολλημένη στο πετσί μου, βαθιά χωμένη στα ρουθούνια μου.

Στην αρχή, απόγευμα Τρίτης, άκουγα τον πατέρα μου στο τηλέφωνο να είναι καθησυχαστικός. Έβλεπε την πυρκαγιά από τη μέσα μεριά του ποδιού και μου ζητούσε να πάψω να του τηλεφωνώ.

Στις 11.00 το ίδιο βράδι η τρεμάμενη φωνή σφύριξε ένα "Καιγόμαστε..." για να με πετάξει στο αυτοκίνητο μαζί με τον αδερφό και τη μάνα μας. Δεν θυμάμαι άλλοτε στα πάνω από 25 χρόνια που κάνω τη διαδρομή Θεσσαλονίκη - Νέα Σκιώνη να διαρκεί περισσότερο. Όχι σε διάρκεια, αλλά σε ένταση.

Στα ηχεία του αυτοκινήτου το "Ράδιο Θεσσαλονίκη" έβγαζε στον αέρα ακροατές από τις περιοχές. Οι ανταποκρίσεις τους αποδείχθηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες.

Δεν θα μπορέσει κανείς και τίποτα να αφαιρέσει από τη μνήμη μου εκείνο το θαμπό πύρινο φως που αντίκρυζα να φωτίζει από μακρυά τις κορυφογραμμές των βουνών. Καθώς οι ρόδες κατάπιναν πίσω τους τα χιλιόμετρα, ο αέρας θύμιζε κάτι από διαδήλωση. Η κάπνα έτσουζε τα μάτια. Κλείσαμε τα παράθυρα και όταν πιάσαμε πια Μόλα Καλύβα, τότε ο αδερφός μου αναρωτήθηκε "πόσο πιο φρικτός μπορεί να είναι ο πόλεμος".

Όταν κατέβηκα από το αυτοκίνητο μια πύρινη ανάσα μου έκαψε το πρόσωπο και τα πόδια. Αμέσως κόμποι ιδρώτα έλουσαν το πρόσωπό μου. Τρέξαμε προς το σπίτι. Σε εκείνο το κομμάτι γης που με αίμα είχαμε καταφέρει να αγοράσουμε και να κτίσουμε ένα σπιτάκι για το καλοκαίρι. Σε εκείνο το κομμάτι γης που ο πατέρας και η μάνα μας σκάλιζαν τις τριανταφυλλιές τους, τα γεράνια και τα γιασεμιά τους. Εκεί που φύτευαν τα λαχανικά και τα φρούτα, ευλογώντας την απλοχεριά της "μάνας γης", όπως την αποκαλούν. Εκεί που ως παιδιά είχαμε ζήσει καλοκαίρια με παρέες από κοριτσόπουλα σε πάρτ στην παραλία κοιτάζοντας τους αστερισμούς. Στο ίδιο μέρος που 25 χρόνια αργότερα η κόρη μου θα μάζευε με τα χεράκια της τα πεσμένα λουλούδια για να τα φέρει στον μπαμπά της...

Συνάντησα τον πατέρα μου κάθιδρο, με τα μάτια πεταγμένα έξω, με φωνή που δεν έβγαινε. Το δικό μας σπίτι δεν κινδύνευε. Μαζί με άλλον έναν παραθεριστή είχανε διασώσει ένα σπίτι και είχαν καλέσει για ένα πυροσβεστικό όχημα. Δεν μπορούσα να πιστέψω το μέγεθος από τις φλόγες που υψώνονταν μπροστά μας, δεν ήταν δυνατό να χωρέσει το μυαλό μου πόσο γρήγορα ολόκληρα πεύκα γίνονταν μια πύρινη μπάλα σε ελάχιστα λεπτά.

Μα πιο πολύ δεν μπορούσα να καταπιώ το ότι το πυροσβεστικό όχημα ήταν επανδρωμένο από 3 παιδιά 23 χρόνων το πολύ, ένα εκ των οποίων ήταν μαθητής μου όταν δίδασκα στην Κασσάνδρα! Τα παιδιά, εποχικοί, συμβασιούχοι που περίμεναν να μονιμοποιηθούν, όπως τους είχανε τάξει, κοιτούσαν αινιγματικά τη φωτιά, ζητώντας μάταια οδηγίες από τον ασύρματο. Μάταια. Σύντομα πήραν την διαταγή να προστατεύσουν μόνο κατοικίες. Το δάσος "δεν έπρεπε να τους ενδιαφέρει". Με τα παιδιά τρέχαμε σε πιο απομακρυσμένα σπίτια και μαζί με άλλο κόσμο σβήναμε τις φλόγες που γλύφανε φράκτες σπιτιών. Όλοι τα έδωσαν όλα και μέσα σε μια στιγμή τα παιδιά φάνηκαν να γίνονται άντρες.

Τυλιγμένοι σε ένα ατέλειωτο σκούρο πανί από στάχτες και αποκαΐδια και αφού είχαμε καλέσει την τοπική πυροσβεστική υπηρεσία πολλές φορές, εδέησαν να έρθουν άλλα 2 πυροσβεστικά. Αυτή τη φορά, το ένα, με "επαγγελματίες" πυροσβέστες. Αισθανθήκαμε ασφάλεια και γύρω στις 6.00 το πρωί ακούσαμε τον βόβμβο της μηχανής του αναγνωριστικού αεροπλάνου πάνω από τα κεφάλια μας.

Το σπίτι μας φαινόταν να είχε γλυτώσει προς το παρόν. Το δάσος είχε καταστραφεί και μαζί του κάθε ίχνος εκτίμησης απέναντι σε ό,τι μας έχουνε μάθει να αποκαλούμε "κρατική μηχανή".

Καθώς επιστρέφαμε στη Θεσσαλονίκη για να πάμε στις δουλειές μας, επικρατούσε μια σιωπή στο αυτοκίνητο. Μόνο η φωνή του εκφωνητή προσπαθούσε να μας βάλει σε μια άλλη διάθεση. Τον πάψαμε και βυθιστήκαμε σε μια εξιλεωτική θλίψη που σε λίγες ώρες θα γινόταν οργή.

Τα μάτια μου τσούζουν περισσότερο. Πρέπει να κοιμηθώ. Η συνέχεια αύριο... Κι όχι, δεν τράβηξα καμία φωτογραφία.

Η ιδέα ενός αφελούς (;) διπλωμάτη

"... Ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης στη Βηρυτό διατύπωσε την ιδέα να ανοίξει ο ΟΗΕ ένα διεθνώς ελεγχόμενο λογαριασμό στον οποίο να συνεισφέρουν ¶ραβες και Ισραηλινοί και από το οποίο να καλύπτονται οι καταστροφές από τους επανειλημμένους και βρώμικους πολέμους τους. Ας πληρώσουν οι ¶ραβες για τη ζημιά στη Χάιφα. Ας πληρώσουν οι Ισραηλινοί (δηλαδή, υποθέτω, οι ΗΠΑ) τα δισεκατομμύρια δολάρια των ζημιών που προκάλεσε η πολεμική αεροπορία τους στην υποδομή του Λιβάνου. Γιατί να πληρώνουμε εμείς γι' αυτές τις βρώμικες συγκρούσεις;"

Την, ούτως ή άλλως γνωστή σε όλους μας, απάντηση δίνει στο άρθρο του με τίτλο "H ευρωπαϊκή απροθυμία και οι ένοχες συνειδήσεις" ο Robert Fisk.

'Nough said.

Για την λωρίδα του Πολύδωρα

"... όσο κοντόφθαλμο είναι να αναγορεύεται η ομαλή κυκλοφορία των οχημάτων στην οδό Σταδίου σε υπέρτατο αγαθό, άλλο τόσο και η οχύρωση των συνδικάτων πίσω από το δικαίωμα πορείας στις τρεις λωρίδες της Σταδίου φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. Σε σύνθετες κοινωνικές συνθήκες γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη παράλληλης και συνδυαστικής προστασίας αντίρροπων αγαθών. Οφείλουν οι μαζικοί φορείς να απομακρυνθούν από κάθε λογική αποκλειστικότητας στην απόλαυση δικαιωμάτων και μονοκαλλιέργειας στους σκοπούς και τις μεθόδους. Όταν αλλού οι συλλογικότητες αναζητούν διαρκώς εναλλακτικούς τρόπους πίεσης και ευφάνταστες μεθόδους δράσης, είναι σχεδόν αυτοκτονικός αυτισμός για τα δικά μας συνδικάτα να προστατεύουν ως μείζον κεκτημένο την κατάληψη ολόκληρου του οδοστρώματος..."

"H πόλη και οι πορείες", του Κωστή Παπαϊωάννου στα "ΝΕΑ"

Επιστροφή για τα καλά

Τέρμα τα πήγαινε - έλα, τα φόρτωσε - ξεφόρτωσε, το βάλε - βγάλε από σάκους και βαλίτσες. Επιστροφή. Σχεδόν οριστική. Ο υποσχόμενος καύσωνας των ΜΜΕ μας βαράει κατακέφαλα, αλλά αντιστεκόμαστε, βλακωδώς (;) στην τοποθέτηση κλιματιστικού, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με συχνότερα καταβρέγματα. Και καθόλου τηλεόραση.

Το σπίτι χρειάζεται μια δυο μέρες για να έρθει στα ίσα του. Μια σχετική κλεισούρα θα διαλυθεί αφήνοντας για λίγο τις πόρτες ανοιχτές για να μπει καυσαέριο και οι μυρωδιές της κουζίνας της διπλανής. Το ψυγείο κρυώνει τα ράφια του και μόνο, τα ντουλάπια έχουν στερέψει από τα βασικά τρόφιμα, το καλάθι με τα άπλυτα καταβροχθίζει λαίμαργα όλο και περισσότερα από τις αποσκευές μας, το πλυντήριο αρχίζει να λυσσομανά... Στο στερεοφωνικό ξαναπαίζουνε οι σταθμοί του χειμώνα. Ειδήσεις μέχρι και το μεσημέρι, το απόγευμα ελληνική μουσική το βράδι διεθνής σκηνή.

Το PC ξαναβογκάει και μου θυμίζει ανοικτές πληγές με τη Δ.Ο.Υ., το Κ.Τ.Ε.Ο., τις συνδρομές σε περιοδικά και sites. Διαβάζω, στα κλεφτά η αλήθεια είναι, αγαπημένους bloggers. Τον ANemo, τον Argos, τον Oneiro, τη Lili, τη Mirandolina και άλλους.

Στις συζητήσεις με φίλους οι προβληματισμοί αφορούν τους παιδικούς σταθμούς που θα πάνε κάποια από τα βλαστάρια μας από Σεπτέμβριο. Οι επιδόσεις της πιτσιρικαρίας μονοπωλούν την κουβέντα. Μετά από ένα σημείο αρχίζει η γκρίνια για την ακρίβεια και τα πρόστιμα που πρβλέπει, δικαίως, ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Ξανά λόγος για τη ζέστη, την ζήτηση σε ενέργεια, τις βάσεις των Α.Ε.Ι. Μπλα - μπλα...

Στο κομοδίνο το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά "Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, Ο αμερικανικός παράγων, 1947 - 1967", με κάνει να ανασηκώνω το φρύδι για την χοντροπετσιά των πολιτικών και των διπλωματών. Ακίνητος, απλά ξεφυλλίζω τις σελίδες καθώς τις καταπίνω με το καντάρι.

Και φαίνεται να είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για την καταπολέμηση του καύσωνα.

Περί "εναλλακτικών" διακοπών

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος ανήκει ηλικιακά στη γενιά του Πολυτεχνείου. Βιβλιοκριτικός και συγγραφέας ο ίδιος, διαθέτει εκείνη τη σπάνια διεισδυτική ματιά που σε κάνει να ανασηκώνεις το φρύδι προς πάσα κατεύθυνση. Η ήρεμη αλλά όχι σιωπηλή γραφή του πάντα με συνέπαιρνε.

«...τα ζευγάρια που κάνουν μαζί διακοπές έχουν μια τάση να καταθέτουν αίτηση διαζυγίου το Σεπτέμβριο.

Τα ποσοστά των αιτήσεων αυξάνονται κατακόρυφα μετά το καλοκαίρι, ασχέτως αστρολογικής συγκυρίας, γεγονός το οποίο οι ειδικοί το αποδίδουν στην εικοσιτετράωρη υποχρεωτική συμβίωση κατά τη διάρκεια των διακοπών.

(...)

Η πρώτη εναλλακτική μορφή που είχε δρέψει δάφνες τότε ήταν τα ζευγάρια που έκαναν μαζί διακοπές όμως συμπεριφέρονταν σαν να μην κάνουν μαζί διακοπές. Εννοείται πως το εναλλακτικό πρότυπο είχε διάφορες εναλλακτικές παραλλαγές χιαστί, τρίγωνα, τετράγωνα και διάφορα άλλα γεωμετρικά σχήματα τα οποία μας απογοήτευαν μεν με την έλλειψη πρωτοτυπίας τους, είχαν όμως το καλό ότι στο τέλος μοιραζόμασταν όλοι μαζί τα έξοδα».

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα περί «εναλλακτικών» διακοπών από την πένα ενός εκείνης της γενιάς...

Υπάρχει και προλεταριάτο δικηγόρων;

Ναι, υπάρχει. Και το ξέρω από πολύ καλούς φίλους και φίλες, που όταν είχαμε τελειώσει τις σχολές μας, έτρεχαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ολημερίς στα γραφεία δικηγόρων. Απορούσα και τότε για το ελάχιστο των χρημάτων που έπαιρναν ως "αμοιβή" της δουλειάς τους η οποία ήταν άκρωςς εξαντλητική.

Σε συζητήσεις μας μου έλεγαν ότι έτσι λειτουργεί το δικηγορικό κατεστημένο και ότι τα πράγματα είναι χειρότερα στη Θεσσαλονίκη από ό,τι στην Αθήνα και ακόμη χειρότερα στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Προσδοκούσαν όχι τόσο στην εκμάθηση της δουλειάς, όσο στην αναγνωρισιμότητα και την δημιουργία γνωριμιών. Οι πελάτες είναι δύσκολη υπόθεση και χρειάζονται πολλές θυσίες για να μπεις στο κύκλωμα.

Από τότε θεωρούσα την όλη υπόθεση εκμετάλλευση σπάνιας σύλληψης από την συντεχνία των φτασμένων δικηγόρων με τα σινιέ ρουχαλάκια που έβλεπα να σιτίζεται στα κυριλέ εστιατόρια της Θεσσαλονίκης. Μιλάω για τα μέσα της δεκαετίας του '90.

Από τότε και για προσωπικούς λόγους έκοψα από πρόσωπα που σχετίζονται με το χώρο και δεν γνωρίζω τι συμβαίνει, αλλά φαντάζομαι ότι δεν άλλαξαν και πολλά. Κι όντως...

Το προλεταριάτο των δικηγόρων!

Ανταπόκριση από Θάσο #1

Είχαμε μπαφιάσαμε ψάχνοντας για καφενεδάκι πνιγμένο στα νερά και κάτω από την απλόχερη σκιά γεροπλάτανου. «Να πιείς τον καφέ σου με την ησυχία σου, να διαβάσεις και το βιβλίο σου», μου είχε πει η Μαρία.

Διασχίζοντας την Παναγία, αλλοτινή πρωτεύουσα της Θάσου, περνούσαμε μπροστά από ένα καφενεδάκι που μας έκανε ελαφρώς κλικ, αν και από μπροστά του περνούσαν αναγκαστικά όλα τα αυτοκίνητα από και προς κάθε κατεύθυνση.

Την τρίτη ημέρα καταφτάσαμε με το παιδί να χοροπηδάει δίπλα στα νερά, κάτω από τα πλατάνια, με μια διάθεση για καφέ ελληνικό και ρουφήγματα που να τρυπάνε τα αυτιά των διπλανών. Παραμάσχαλα το βιβλίο "¶ρης ο Αρχηγός των Ατάκτων".

Αφού παραγγείλαμε και η Μαρία έκανε τις απαραίτητες βόλτες με την μικρή, γύρισε και μου είπε: «Αν θέλεις να μας λούσουνε τους καφέδες, μην βγάλεις πάνω στο τραπέζι το βιβλίο». Έμεινα να κοιτώ χωρίς να καταλαβαίνω, όταν μου είπε να κάνω μια βόλτα στο εσωτερικό του καφενέ.

Οι τοίχοι του καφενείου "Ρετρό" είναι γεμάτοι από ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου και της πρώην βασίλισσας ¶ννας - Μαρίας, του Γιώργου Παπαδόπουλου, του Μακάριου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Παύλου Μπακογιάννη και άλλων.

Δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν τα έντερά μου... Τόσες μέρες "ζούσα" την αγωνία των ανταρτών, τις δολοπλοκίες των Βρετανών, το νέο αρματολίκι του Ελληνισμού, τους ντουλαμάδες και τα φυσεκλίκια. Ένωνα κλωστές Ιστορίας, μπάλωνα φθαρμένες γνώσεις.

Κι ήρθε ο ποταμός των εικόνων για να επιβεβαιώσει ότι εκείνη η εποχή για μερικούς είναι ακόμη «εδώ». Στοιχειώνει μέσα στα όνειρά τους, ζει στην καθημερινότητά τους, προεκτείνοντας το χθες στο σήμερα.

Για εμάς ένα φιλμάκι, για άλλους ένας λεκές αίματος που δεν λέει να αφήσει ήσυχα τα βράδια κανενός μας... Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουμε οι νεότεροι...