Φωτιά στην Κασσάνδρα (μέρα 1η)

Ξημερώματα Τετάρτης, ώρα 2.30 περίπου. Έχω να κοιμηθώ σχεδόν 48 ώρες και τα μάτια μου τσούζουν. Αισθάνομαι την καπνιά κολλημένη στο πετσί μου, βαθιά χωμένη στα ρουθούνια μου.

Στην αρχή, απόγευμα Τρίτης, άκουγα τον πατέρα μου στο τηλέφωνο να είναι καθησυχαστικός. Έβλεπε την πυρκαγιά από τη μέσα μεριά του ποδιού και μου ζητούσε να πάψω να του τηλεφωνώ.

Στις 11.00 το ίδιο βράδι η τρεμάμενη φωνή σφύριξε ένα "Καιγόμαστε..." για να με πετάξει στο αυτοκίνητο μαζί με τον αδερφό και τη μάνα μας. Δεν θυμάμαι άλλοτε στα πάνω από 25 χρόνια που κάνω τη διαδρομή Θεσσαλονίκη - Νέα Σκιώνη να διαρκεί περισσότερο. Όχι σε διάρκεια, αλλά σε ένταση.

Στα ηχεία του αυτοκινήτου το "Ράδιο Θεσσαλονίκη" έβγαζε στον αέρα ακροατές από τις περιοχές. Οι ανταποκρίσεις τους αποδείχθηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες.

Δεν θα μπορέσει κανείς και τίποτα να αφαιρέσει από τη μνήμη μου εκείνο το θαμπό πύρινο φως που αντίκρυζα να φωτίζει από μακρυά τις κορυφογραμμές των βουνών. Καθώς οι ρόδες κατάπιναν πίσω τους τα χιλιόμετρα, ο αέρας θύμιζε κάτι από διαδήλωση. Η κάπνα έτσουζε τα μάτια. Κλείσαμε τα παράθυρα και όταν πιάσαμε πια Μόλα Καλύβα, τότε ο αδερφός μου αναρωτήθηκε "πόσο πιο φρικτός μπορεί να είναι ο πόλεμος".

Όταν κατέβηκα από το αυτοκίνητο μια πύρινη ανάσα μου έκαψε το πρόσωπο και τα πόδια. Αμέσως κόμποι ιδρώτα έλουσαν το πρόσωπό μου. Τρέξαμε προς το σπίτι. Σε εκείνο το κομμάτι γης που με αίμα είχαμε καταφέρει να αγοράσουμε και να κτίσουμε ένα σπιτάκι για το καλοκαίρι. Σε εκείνο το κομμάτι γης που ο πατέρας και η μάνα μας σκάλιζαν τις τριανταφυλλιές τους, τα γεράνια και τα γιασεμιά τους. Εκεί που φύτευαν τα λαχανικά και τα φρούτα, ευλογώντας την απλοχεριά της "μάνας γης", όπως την αποκαλούν. Εκεί που ως παιδιά είχαμε ζήσει καλοκαίρια με παρέες από κοριτσόπουλα σε πάρτ στην παραλία κοιτάζοντας τους αστερισμούς. Στο ίδιο μέρος που 25 χρόνια αργότερα η κόρη μου θα μάζευε με τα χεράκια της τα πεσμένα λουλούδια για να τα φέρει στον μπαμπά της...

Συνάντησα τον πατέρα μου κάθιδρο, με τα μάτια πεταγμένα έξω, με φωνή που δεν έβγαινε. Το δικό μας σπίτι δεν κινδύνευε. Μαζί με άλλον έναν παραθεριστή είχανε διασώσει ένα σπίτι και είχαν καλέσει για ένα πυροσβεστικό όχημα. Δεν μπορούσα να πιστέψω το μέγεθος από τις φλόγες που υψώνονταν μπροστά μας, δεν ήταν δυνατό να χωρέσει το μυαλό μου πόσο γρήγορα ολόκληρα πεύκα γίνονταν μια πύρινη μπάλα σε ελάχιστα λεπτά.

Μα πιο πολύ δεν μπορούσα να καταπιώ το ότι το πυροσβεστικό όχημα ήταν επανδρωμένο από 3 παιδιά 23 χρόνων το πολύ, ένα εκ των οποίων ήταν μαθητής μου όταν δίδασκα στην Κασσάνδρα! Τα παιδιά, εποχικοί, συμβασιούχοι που περίμεναν να μονιμοποιηθούν, όπως τους είχανε τάξει, κοιτούσαν αινιγματικά τη φωτιά, ζητώντας μάταια οδηγίες από τον ασύρματο. Μάταια. Σύντομα πήραν την διαταγή να προστατεύσουν μόνο κατοικίες. Το δάσος "δεν έπρεπε να τους ενδιαφέρει". Με τα παιδιά τρέχαμε σε πιο απομακρυσμένα σπίτια και μαζί με άλλο κόσμο σβήναμε τις φλόγες που γλύφανε φράκτες σπιτιών. Όλοι τα έδωσαν όλα και μέσα σε μια στιγμή τα παιδιά φάνηκαν να γίνονται άντρες.

Τυλιγμένοι σε ένα ατέλειωτο σκούρο πανί από στάχτες και αποκαΐδια και αφού είχαμε καλέσει την τοπική πυροσβεστική υπηρεσία πολλές φορές, εδέησαν να έρθουν άλλα 2 πυροσβεστικά. Αυτή τη φορά, το ένα, με "επαγγελματίες" πυροσβέστες. Αισθανθήκαμε ασφάλεια και γύρω στις 6.00 το πρωί ακούσαμε τον βόβμβο της μηχανής του αναγνωριστικού αεροπλάνου πάνω από τα κεφάλια μας.

Το σπίτι μας φαινόταν να είχε γλυτώσει προς το παρόν. Το δάσος είχε καταστραφεί και μαζί του κάθε ίχνος εκτίμησης απέναντι σε ό,τι μας έχουνε μάθει να αποκαλούμε "κρατική μηχανή".

Καθώς επιστρέφαμε στη Θεσσαλονίκη για να πάμε στις δουλειές μας, επικρατούσε μια σιωπή στο αυτοκίνητο. Μόνο η φωνή του εκφωνητή προσπαθούσε να μας βάλει σε μια άλλη διάθεση. Τον πάψαμε και βυθιστήκαμε σε μια εξιλεωτική θλίψη που σε λίγες ώρες θα γινόταν οργή.

Τα μάτια μου τσούζουν περισσότερο. Πρέπει να κοιμηθώ. Η συνέχεια αύριο... Κι όχι, δεν τράβηξα καμία φωτογραφία.