Scrivo Ergo Sum

Αυτός ο χώρος είναι δικός μου. Και δικός σας, αλλά ως ένα σημείο.

Δικός μου γιατί τον πληρώνω κάθε έτος. Γράφω ό,τι θεωρώ εγώ ότι μπορεί να ενδιαφέρει εμένα και τους λίγους που θέλουν να διαβάζουν όσα αποφασίζω να αερίσω. ¶λλοτε απλώνω σεντόνια, δανεικά μαζί με τα δικά μου, άλλοτε μόνο δανεικά γιατί ξενοκοιμάμαι. Και μετά καθαρίζω. Παστρικές δουλειές. ¶λλοτε βγάζω μια γλώσσα ΝΑ, με το συμπάθειο. Κράζω, γαυαγίζω, γκρινιάζω και σιχτιρίζω. Για να καθαρίσω πρώτα εγώ. Ναι, εγώ. Ο κακός μου εαυτός.

Και δεν υπάρχει ευθύνη σε αυτό;

Ναι, υπάρχει. Ειδικά από τη στιγμή που βγαίνω με το ονοματεπώνυμό μου, ό,τι γράφω με ξεμπροστιάζει. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθάνθηκα ένα κάψιμο στα αχαμνά από σχόλια. Αλλά, είναι έτσι. Παίρνεις τα ρίσκα και τραβάς.

Και δικός σας χώροςείναι. Γιατί σουλατσάρετε και αφήνετε σημάδια στο χαλί. Λερώνετε, στολίζετε, χαμογελάτε και τρίζετε τα δόντια. Fair enough. Αυτό είναι το νόημα.

Αλλά ως ένα σημείο. Κανείς δεν σας πειθαναγκάζει να περάσετε από εδώ. Κανείς δεν σας έγραψε ότι θα βρείτε ΤΗΝ πρόζα, ΤΟ αχτύπητο ρεπορτάζ, ΤΗΝ μαγική συμβουλή για τον παράδεισο της καθημερινότητάς σας. Δεν έχει τέτοια το μαγαζί. Ούτε είχε.

Μια ζωή έβγαζα τη γλώσσα πρώτα στα μούτρα μου απέναντι από καθρέφτες. Έστηνα ιστορίες από την πραγματικότητα όταν αυτή με λέρωνε από τη βρώμα και την γλοιώδη της υφή.

Πότε ήταν πετυχημένες ιστορίες; Δεν ξέρω. Ποτέ δεν έμαθα. Ποτέ ίσως δεν μάθω. Δεν με ενδιαφέρει.

"...Τώρα άρχιζε να συνδυάζεις μερικά ή πολλά γράμματα, και συνδύαζέ τα ώσπου να ζεσταθεί η καρδιά σου. Πρόσεξε την κίνηση των γραμμάτων και αυτό που μπορεί να προκαλέσεις αναμειγνύοντάς τα..." (Αμπουλάφια, Χάγιε χα- Όλαμ χα-Μπα).

Scrivo ergo sum. Γράφω άρα υπάρχω. Για μένα. Για μερικές blog-οσυναντήσεις. Για 5-6 ανθρώπους με όλη τη σημασία της λέξης που γνώρισα από κοντά, που μίλησα στο τηλέφωνο όταν ο κόμπος έπνιγε το λαιμό μου.

'Nough said?