Φωτιά στην Κασσάνδρα (μέρα 2η)

Την Τρίτη, ημέρα δεύτερη που καιγόταν η Κασσάνδρα , ξαναπήρα το αυτοκίνητο για Νέα Σκιώνη. Από τη στροφή της Αφύτου ένα πελώριο μανιτάρι καπνού σκέπαζε τον ουρανό. Στη στροφή του δρόμου, μετά την πρώτη διαστάυρωση για το χωριό, οκτώ (8) πυροσβεστικά οχήματα ήταν σταθμευμένα στην άκρη, απέναντι από μια μικρή ξενοδοχειακή μονάδα. Οι πυροσβέστες, εμφανώς καταβεβλημένοι, έτρωγαν το μεσημεριανό τους.

Πίσω από το σπίτι μας οι φλόγες είχαν θεριέψει και πάλι. Ο ήχος του ελικοπτέρου μάς καθησύχαζε καθώς άδειαζε το δοχείο με το νερό πάνω από το πευκοδάσος. Οι ρίψεις συνεχίζονταν, πότε από αεροπλάνα, πότε από το ελικόπτερο. Για περίπου μισή ώρα είχα πιστέψει ότι η φωτιά είχε ελεγχθεί πλήρως.

Στις 7.30 σταμάτησαν οι ρίψεις. Ένα τεράστιο πέπλο καπνού πλήγωνε τα μάτια. Μπήκα στο σπίτι με τα παράθυρα κλειστά για να κοιμηθώ. Μάταια. Κάθε εικόνα που πρόβαλε το μυαλό μου είχε φλόγες.

Στις 8.00 αρχίσαμε να καλούμε την Πυροσβεστική. Στην πίσω πλευρά του δάσους βλέπαμε ξανά μια μικρή εστία φωτιάς. Έτρεξα στους άνδρες ενός πυροσβεστικού οχήματος που ήταν σταθμευμένο στη διασταύρωση του δρόμου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ευγενικός γίνεται, καταλαβαίνοντας ότι δεν έπρεπε να τους υποδείξω εγώ το έργος τους. Τους έδειξα τη φωτιά στην πλαγιά. Μπορούσαν να πάνε και να την προλάβουν πριν εξαπλωθεί. "Δεν πάμε εκεί πάνω", μου είπαν. Κι άλλοι κάτοικοι άρχισαν να τους παρακαλάνε. Η ίδια απάντηση επικαλούμενοι διαταγές που είχαν.

Οργίστήκαμε. Το δάσος είχε αρχίσει να καίγεται και από εκείνη τη μεριά! Σε μια στιγμή ήρθε ο πατέρας μου. ¶ρχισε να μιλά με ένα σχετικά νεαρό πυροσβέστη για το ίδιο θέμα. "Φρόνιμααααα...", ακούστηκε να λέει το παλικάρι στον πατέρα μου όταν ο τελευταίος του ζητούσε επίμονα να πάνε και να ελέγξουν τη φωτιά πριν είναι αργά.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και είδα τον πατέρα μου να χοροπηδάει, να γίνεται κατακόκκινος από τα νεύρα, να ουρλιάζει στο πέτο του αξιωματικού, να βρίζει τον Κόη και όποιον "Κόη" του έλεγαν από το τηλεφωνικό κέντρο να αποτανθεί. Υπήρχε δρόμος για την από εκεί πλευρά του δάσους και μπορούσαν να σώσουν τα δένδρα. Έπρεπαν να το ξέρουν, έπρεπε ήδη να είναι εκεί, αλλά αυτοί κοιτούσαν.

Νόμιζα ότι εκείνη τη στιγμή αν δεν πάθαινε εγκεφαλικό ο πατέρας μου, θα του την έπεφταν οι πυροσβέστες. Οι υπόλοιποι κάτοικοι σιγοντάριζαν φωνάζοντας ότι θα το είχαν κρίμα στο λαιμό τους αν καιγόταν και αυτό το κομμάτι του δάσους...

Στο επόμενο λεπτό τα νεαρότερα παιδιά της Πυροσβεστικής ανέβηκαν στο παρατημένο όχημα και όρμησαν στην πλαγιά. Ο αξιωματικός ούρλιαζε, αλλά μένοντας μόνος, άρπαξε το τζιπάκι και ακολούθησε τα άλλα δυο οχήματα. Σε πέντε λεπτά είχαν φτάσει σε ένα σημείο και είχαν αρχίσει να ρίχνουν νερό. Η φωτιά είχει ήδη προχωρήσει και κάψει αρκετά δένδρα. Μερικοί ντόπιοι πήραν τα αγροτικά τους αυτοκίνητα και έριχναν νερό από την επάνω μεριά, εκεί όπου τα μεγάλα πυροσβεστικά δεν έφταναν.

Σε 1 ώρα η πυρκαγιά είχε περιοριστεί κατά πολύ. Ο πατέρας μου κοιτούσε καθισμένος σε μια κοτρώνα, κρατώντας ένα καπέλο ανάμεσα στα χέρια του. Δεν έβγαινε φωνή από το λαρύγγι του. Με τον αξιωματικό της Πυροσβεστικής της Κασσάνδρας είχε εξελιχθεί ο παρακάτω διάλογος όταν τους κάλεσε για βοήθεια στο τηλέφωνο:

"Καίγεται το σπίτι σας;"
"Όχι..."
"Τότε;"
"Ρε παιδιά, καίγεται το δάσος!"
"Κύριε, όταν οι φλόγες έρθουν κοντά στο σπίτι σας, τότε θα σας προστατέψουμε. Δεν μας ενδιαφέρει το δάσος!"

Δεν ξέρω αν κάποιοι παράκουσαν διαταγές, αν κάποιοι τις ερμήνευσαν διαφορετικά, αν κάποιοι διέταξαν λάθος, αν άλλοι απλώς δεν ξέραν τη δουλειά τους. Σημασία έχει ότι απουσίαζε παντελώς ο συντονισμός και η θέληση από ένα σημείο και μετά για να σωθεί το δάσος.