Δεν είναι δύσκολο να αφήσεις να περνούν οι ημέρες χωρίς να ανανεώνεις το blog σου. Ειδικά όταν ο καιρός είναι ηλιόλουστος, είσαι προσκεκλημένος σε φίλους και, το σημαντικότερο από όλα, σχεδιάζεις το καινούργιο... παιδικό δωμάτιο!
Ναι, αν όλα πάνε καλά, σε τρεις μήνες από τώρα, όλα θε πρέπει να είναι έτοιμα για τη μικρή μας συγκάτοικο. Η Μαρία βολτάρει στο Internet και ξεφυλλίζει περιοδικά για ιδέες. Η καλύτερη πηγή ιδεών είναι οι συνομίληκοί μας με μωρά. Καθώς συζητάμε τη διαμόρφωση του δωματίου, υποσυνείδητα αλλάζουμε την κατεύθυνση της ζωής μας. Ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις μας. Τώρα πρέπει να παλεύουμε για μια ακόμη ζωή. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε όταν σκεφτόμαστε αυτά. Παρά τις όποιες δυσκολίες, η προσμονή είναι γλυκιά.
Περπατώντας στους δρόμους της πόλης είμαι μελαγχολικός με όλα όσα μας περιτρυγιρίζουν. Όσα συμβαίνουν εδώ και τρεις μήνες στη χώρα βρωμάνε από χιλιόμετρα. Γνωστοί, μικρότεροι και κάπως πιο μεγάλοι, "καταθλίβονται", όπως μου γράφουν.
Κι όμως, μια μικρή ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα καρότσι αρκεί για να μου φέρει το χαμόγελο στα χείλη και να με γεμίσει αισιοδοξία.
Υπάρχει, άραγε, και "πατρικό φίλτρο";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου