Κι όμως δεν θα είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα. Η επιβολή των νέων φόρο-εισπρακτικών μέτρων είναι τμήμα της νέας πραγματικότητας. Αυτά, σε συνδυασμό με τις εναλλαγές του καιρού, και κατ’ επέκταση της διάθεσής μας, μάς ρίχνουν αφάνταστα.
Ο Ειρηναίος είναι «ΙΣΟΒΙΟΣ», ο Βαβύλης κι ο Μάκης φαντάσματα στον ύπνο μας, ο Αλογοσκούφης άρχισε να καλπάζει ξέφρενα στον ξύπνιο μας. Και τα μούτρα μας συνεχίζουν να κοιτούν στο πάτωμα όταν κάποιοι επιμένουν σε ταξίδια σε έναν κόσμο ελιτίστικο, φανταστικό. Εκεί όπου ράτσες και φυλές υπερυψώνονται σε σχέση με άλλες. Εκεί όπου μοναδική ευτυχία, έστω για λίγες ώρες, προσδίδει ένα δερμάτινο κλωτσοσκούφι και 22 παλαβοί να το κυνηγάνε για να το στείλουν στα δίχτυα…
Πώς να ξεπεράσεις το συναίσθημα της κατάθλιψης; Όταν ακόμη και τα emails που λαμβάνεις από φίλους καταγράφουν παρόμοια συναισθήματα: «Τα παιδιά μεγαλώνουν. Οι μεγάλοι καταθλίβονται…», μου γράφει πολύ σεβαστό και αγαπητό μου πρόσωπο.
Κι όμως αρκεί η εικόνα ενός πιτσιρικά ή πιτσιρίκας στην αγκαλιά της μάνας του/της και η διάθεσή μου αλλάζει. Το χαμόγελο επιστρέφει και σκέφτομαι ότι ίσως είναι η μοναδική μας ελπίδα για το αύριο. Ξεχνάω τα πάντα στην όψη τους, χάνομαι σε εκείνα τα χειλάκια και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το δικό τους ερευνητικό βλέμμα. Τόσο χαζομπαμπάς; Τόσο, τόσο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου