Μα πραγματικά απορώ... Μπαίνω στο monitor και σαρώνω λαίμαργα με τα μάτια το κατεβατό. Χιλιάδες bytes σε ένα ατέλειωτο ανεβοκατέσμα... Πού βρίσκετε το χρόνο; Ξεκλέβετε από τον ύπνο; Αφήνετε το μωρό να κλαίει; Γράφετε στη δουλειά;
Γιατί εγώ, ξαφνικά, μπούκωσα. Ανάσα δεν προλαβαίνω να πάρω. Καθώς το παιδί μεγαλώνει χρειάζεται να του αφιερώνω περισσότερο από το χρόνο μου. Χαίρομαι να ασχολούμαι και να επικοινωνώ μαζί του, αλλά στο τέλος καταλήγω "στεγνός", στερημένος από δυνάμεις. Στο τέλος της μέρας με έχει αποτελειώσει και αφήσει με έναν πονοκέφαλο 10 μεγατόνων!
Και μετά θέλω να επικοινωνήσω και με τη γυναίκα που αγαπώ, να μιλήσω για τη μέρα που πέρασε και να σχεδιάσω την επόμενη, να παρκάρω τις ανασφάλειές μου, να γίνω εγώ ο βράχος στους φόβους της, συνταξιδιώτης των ονείρων της, εραστής και ερωμένος.
Στην όλη ιστορία το διάβασμα είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από ό,τι άλλο. Να ξυπνήσω το πρωί και να αραδιάσω μπροστά μου στο μεγάλο τραπέζι όλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Να κατεβάζω αργά τις γουλιές του αχνιστού καφέ και να υπογραμμίζω, να κρατώ σημειώσεις, να σβήνω και να γράφω. Και μετά να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες.
Ή, για να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια, να περάσω όλη τη νύχτα πάνω από άρθρα και χοντρά βιβλία με τύπους μαθηματικούς, με αλγόριθμους και κώδικα, με έννοιες δύσκολες. Και πάλι με καφέ και την ησυχία της νύχτας να σπάει από τις μελωδίες του ραδιοφώνου.
Καταλήγω πέτρωμα που σμιλεύεται μέρα με τη μέρα από κακομούτσουνο γλύπτη που σκύβει πάνω μου αλύπητα.
4 σχόλια:
Λειτουργεί και αντίστροφα: που βρίσκουν τόσο χρόνο όσοι δεν έχουν ελεύθερο χρόνο;
Έχουν μήπως δυο ζωές, μια τώρα που είναι πιεσμένη και αγχωμένη και μια μετά που θα κάνουν όσα θέλουν;
Τον ίδιο προβληματισμό έχω. Τελευταία τρέχω με δουλειά και είμαι read-only/comment-only blogger.
Απ' την άλλη βρίσκω χρόνο για διάβασμα μπλογκς :)
Εγώ στη δουλειά γράφω και ότι μου έρθει πιο εύκολο εκείνη τη στιγμή...αυτό τα λέει όλα για την ποιότητα της δουλειάς μου και του blog μου :p
Πολύ όμορφο post, Θοδωρή. Όπως λέει ο Rakasha, όμως, πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε. Ίσως τελικά εμείς οι always connected να έχουμε πετρώσει, όπως σχολίασα κι αλλού.
Life is out there (too).
Δημοσίευση σχολίου