Ξέρω, έχεις ακούσει εξαγγελίες και εξαγγελίες χρόνια τώρα και από τους μεν και από τους δε. Η ουσία παραμένει. Ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων στην "ισχυρή Ελλάδα" του 2006 αναγκάζεται να βιώνει στο πετσί της την εγκατάλειψη σε κοντέινερ, υπόγεια και πρόχειρες αίθουσες. Ο λόγος όχι μόνο για τίποτα "πεταμένους" μετανάστες, αλλά και για παιδιά Ελλήνων.
Δεν τινάζεσαι από την ανατριχίλα που τα καμάρια σου στριμώχνονται σε διαμορφωμένες ταράτσες; Που μαθαίνουν την τετραγωνική ρίζα σε αίθουσες πάνω από βενζινάδικα;
Τι; Δεν έχεις παιδιά; Προσπερνώ το ότι όλα είναι και δικά μας παιδιά... Αλλά, δεν θα αργήσεις να αποκτήσεις κι εσύ τα δικά σου.
Ξέρω, ξέρω. Θα σπεύσεις τότε να τα γράψεις στα καλύτερα ιδιωτικά, γιατί "σχολεία είναι αυτά του δημοσίου;" Κι έτσι θα τρέχεις σαν το Βέγγο κι ακόμη περισσότερο, χάνοντας το νόημα της ζωής. Αποξενώντας το παιδί σου από την πραγματικότητα. Βάζοντάς το στη γυάλα με τα άλλα χρυσόψαρα. Αντί να απαιτήσεις όπως και εμείς οι υπόλοιποι να πιάσουν τόπο όσα πληρώνεις και πληρώνουμε, όσα ανήκουν σε εμάς και πρέπει να προορίζονται για εμάς.
Αλλά, όταν ο δάσκαλος έπρεπε να σου μιλά για αυτά κι εκείνος φορούσε τα μυωπικά γυαλιά του που δεν ξεχώριζαν όσα συνέβαιναν έξω από την αίθουσα. Ή που απλά "αυτός την δουλεία του ερχόταν να κάνει".
Έτσι είναι. Κάποια μέρα όλα επιστρέφουν μπούμερανγκ και μας παίρνουν το δικό μας το λαιμάρι. Τότε σφαδάζουμε. Κότες στο θάνατο, κότες και στη ζωή.
¶ντε, καλή χρονιά ρε μάγκες.
1 σχόλιο:
...και λίγα λες.....
Δημοσίευση σχολίου