Εμείς εθισμένοι στη βία. Εσείς; Α, κι εσείς...

Δεν με συγκλονίζει πλέον τόσο η απανθρωπιά του κάθε πολέμου. Ειδήσεις διάσπαρτες στο σαλόνι από την τελεόραση. Η επανάληψη της φρίκης ακουμπά την άκρη των οφθαλμών, χαϊδέυει τα αυτιά καθώς πέφτουμε πάνω της άθελά μας. Κάνοντας ζάπινγκ, φυσικά. Α, και δαγκώνοντας λαίμαργα ένα κομμάτι πίτσα.



Με συνταράσσει ακριβώς αυτό: ότι έχουμε εθιστεί στην καθημερινή βία, όπου και με όποιο τρόπο αυτή εκδηλώνεται. Από τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού σε μια επαρχιακή πόλη, έως την εισβολή Ισραηλινών στο Λίβανο, από τα ματωμένα κορμιά που αφήνουν πίσω τους οι βόμβες των καμικάζι στη Βομβάη, έως το βιασμό της 14χρονης Ιρακινής Abeer Qassim Hamza από πέντε αμερικανούς στρατιώτες.

Αμπού Γκράιμπ, Γκουντάναμο, Χαντίθα. Ονόματα πόλεων που σηκώνουν την τρίχα στα πολιτισμένα μας κορμιά. Που μυρίζουν ματωμένη σάρκα και σου τρυπάνε τα αυτιά από τα ουρλιαχτά των παιδιών καθώς οι πύραυλοι και τα μαχητικά αεροσκάφη σκίζουνε το σκοτεινό ουρανό.

Η Διεθνής Αμνηστία φωνάζει, αλλά ποιος δίνει δεκάρα;

Και να το δεις, αυτή η ιστορία στη Μέση Ανατολή θα τραβήξει μακρυά, με συνέπειες ανυπολόγιστες. Τι να κάνουμε; Αυτή η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς δεν αρέσει ρε παιδάκι μου... Και μη μου πεις ότι δεν μυρίζεσαι ποιοι κρύβονται από πίσω... Μεγάλο παιδί είσαι πια...