Είναι υποκριτικό να γράψω ότι δεν ξεχάστηκα. Ναι, ήθελα να ξεχαστώ. Το είχα ανάγκη.
Να με παρασύρει εκείνο το αεράκι της παραλίας, να με σηκώσει ανάλαφρο και να με ταξιδέψει όπως άλλοτε. Να κλείσω τα μάτια ξαπλωμένος στην ταλαιπωρημένη ψάθα και να γεύομαι την αλμύρα του νερού. Να ακούω το κύμα και την απέναντι κυρία να φωνάζει στο μικρό της παιδί να βγει έξω γιατί η "πέρασε η ώρα".
Δεν έρχονται όμως τα πράγματα πάντα όπως τα λογαριάζεις.
Ναι, όλες αυτές τις ημέρες στο νησί, μεσημεριάτικα συντόνιζα το ραδιόφωνο στην ΕΡΑ για τις ειδήσεις, βάζοντας ακουστικά. Έριχνα επίτηδες κλεφτά ματιές στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Και ύστερα, σαν μαγεμένος, ψαχούλευα με το δάκτυλο το χαρτί για να φτάσω να διαβάσω αράδες, να δω φωτογραφίες απελπισμένα πραγματικές.
Είναι φυσιολογικό να αισθάνομαι "ένοχα", "άβολα", "παράξενα", "ξεβολεμένα" ή όπως αλλιώς θες να το πεις όταν ο ήλιος στραφταλίζει στα γαλανά νερά την ώρα που πύραυλοι καίνε ανθρώπινα κορμιά; Είναι υποκρισία και δάκρυα του έτσι κι αλλιώς καλοβολεμένου μου εαυτούλη;
Τι στο διάολο είναι, αναρωτιόμουν, αλλά δεν τολμούσα απάντηση.
Μέχρι που διάβασα το Ναυτίλο και έμαθα... Σκατά, αυτός τόλμησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου