Βρέχει "Πολυτεχνεία" τούτες τις μέρες. Bloggers είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Και αυτό το blog είναι δικό σου και δικό μας. Βαλθήκαμε να γράφουμε το "Ψωμί Παιδεία Ελευθερία" πλάι από τσολιαδάκια και να ξετυλίγουμε δάφνες από τα σκονισμένα ράφια της σχολικής αποθήκης. Μπλιαχ...
Μιλάμε και γράφουμε όλοι για ναφθαλίνες, για αναρχικούς που παραδοσιακά τα σπάνε, όπως εμείς, οι άλλοι, οι "φιλήσυχοι" πολίτες, σπάμε αυγά μονάχα κάθε Λαμπρή. Και η ιστορία περνάει από μπροστά μας μοιράζοντας μπροσούρες για το νέο εμπορικό κέντρο.
Διάολε, τα παιδιά πάνω στα κάγκελα κράτησαν μια στιγμή την ανάσα τους και εμείς, από ανάγκη, τους κάναμε ήρωες. Αμφιβάλλω αν μέσα στην παραζάλη της ορμής τους επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Ζωηρά καθώς ήτανε, ανέλαβαν το κτίσιμο της μεταδιδακτορικής Ελλάδας. Αλλού τα κατάφεραν, αλλού όχι. Έτσι δεν γίνεται πάντα όμως;
Η μικροαστική μας μιζέρεια έχει ανάγκη τα μνημόσυνα, τις δάφνινες φανφάρες. Αναρωτιέμαι τι στο κέρατο να πω αύριο στην γιορτή του σχολείου. Κάποιοι συνάδελφοι μου πρότειναν να ανοίξω το φάκελο "ΓΙΟΡΤΕΣ", στην ενότητα "Πολυτεχνείο". Έχει 2-3 λόγους, πάρε έναν και διάβασέ τον. Εδώ το καλό Πολυτεχνείο, πάρε κόσμε. Ή δώσε και σε μένα μπάρμπα...
Μου έπεσαν τα μαλλιά με όσα διάβασα. Από μίρλα μέχρι μεταλλαγμένη μεταμοντέρνα Σοφία Βέμπω. Τι να πω; Έχω μερικές ώρες μπροστά μου.
Ας με τσαντίσει κάποιος...
Υ.Γ. Σχετικές blog-ογραφίες:
naftilos: τα έχει όλα και συμφέρει
Ελευθεροτυπία: Βαστίλλη... στήνει η ΕΛ.ΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου