Είχα γράψει σχετικά με τις πολλές, μα πάρα πολλές δυσκολίες να κυκλοφορήσουμε με το καρότσι του μωρού μας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι κακοτεχνίες στα πεζοδρόμια, η ασυνειδησία των οδηγών οι οποίοι παρκάρουν όπου τους βολεύει χωρίς να λογαριάζουν τον συμπολίτη, η παντελής έλλειψη παιδείας μας σχετικά με θέματα διαχείρισης του δημόσιου χώρου και της σημασίας του για την ποιότητα ζωής μας, έχουν μετατρέψει τις πόλεις σε αδιάβατες πολιτείες.
Ήλιος σήμερα και οι Θεσσαλονικείς ξεχύθηκαν με όσα αυτοκίνητα διαθέτουν στους δρόμους. Θες στο κέντρο, θες στις συνοικίες, παντού παντού λαμαρίνες και χέρια με αναμμένα τσιγάρα κρεμασμένα έξω από το αριστερό παράθυρο. Μπλιαχ! Δεν αργεί να ακούσεις τις πρώτες βρισιές, τα πρώτα σιχτίρια γιατί δεν ανάβει γρηγορότερα το πράσινο, γιατί «όλοι πήραν το κωλοάμαξό τους»!
Το τόλμησα και σήμερα: να πάρω το μωρό μια βόλτα στο καρότσι. Γιατί; Μόνο για να νευριάσω. Ακόμη και σε διάβαση πεζών με πράσινο για πεζούς, κανείς δεν έδειξε τον ελάχιστο σεβασμό. Για να μην συζητήσω για τις ράμπες που προορίζονται για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Απορώ γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε αυτά τα εξωφρενικά δημοτικά τέλη χωρίς ουσιαστικά αντικρίσματα στην ζωή μας. Και ναι, Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνον η Τσιμισκή και η Μητροπόλεως!
Ευθύνη φέρουμε όλοι που ανεχόμαστε τις φιέστες του όποιου βλαχομπαρόκ Παπαγεωργόπουλου και ΣΙΑ. Που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για εμάς τους οποίους θυμούνται κάθε 4 χρόνια κι αυτό ως χειροκροτητές.
Αντιγράφω από τα σημερινά ΝΕΑ μέρος της συνέντευξης της Kορίνας Θεοδωρακάκη, μια γυναίκα με σθένος ψυχής και σώμα καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι, στον Σταύρο Θεοδωράκη.
Πώς είναι αλήθεια να κυκλοφορείς με καροτσάκι;
Εγώ συνεχίζω να βγαίνω τα βράδια. Και ας με αντιμετωπίζουν με έκπληξη. «Τι να κάνουμε τώρα», «πού να σε βάλουμε»; Δεν είναι λύπη αυτό που αισθάνονται, έκπληξη είναι. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που βλέπουν έναν άνθρωπο με καροτσάκι ανάμεσά τους. Αλλά και εγώ πόσους ανθρώπους είχα δει να κυκλοφορούν με καροτσάκι; Εσύ έχεις δει πολλούς στα εστιατόρια, στις καφετέριες;
Όχι. Και αυτό είναι μια απορία μου. Πού ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Ξέρεις γιατί δεν τους βλέπουμε; Γιατί οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, όπως και οι τυφλοί, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, γιατί τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα εμπόδια, μηχανάκια, πινακίδες, ψυγεία, περίπτερα - όλα στη μέση. Κρύβονται λοιπόν. Δεν έχουν και λεφτά, γιατί μια μετακίνηση είναι δύσκολη και ακριβή. Αν δεν έχεις κάποιους να σε στηρίζουν, να σε βοηθούν, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι. Ακόμα και στα τρένα που φτιάχτηκαν με τους Ολυμπιακούς, δεν μπορείς να μπεις, γιατί οι περισσότεροι καινούργιοι συρμοί στους νέους σταθμούς έχουν μια απόσταση ύψους 20 εκατοστών και ένα κενό άλλα 20 εκατοστά. Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί αυτοί οι άνθρωποι κρύβονται στα σπίτια τους. Δεν έχει μάθει και ο κόσμος να τους αντιμετωπίζει, φοβάται, δεν ξέρει. Μόνο τα νέα παιδιά - 13, 17, 25 χρόνων - έχουν μια εκπληκτική αντιμετώπιση, σαν να είναι εξοικειωμένα και τρέχουν να σε βοηθήσουν, δεν κωλώνουν με τίποτα. Οι μεγαλύτεροι όμως άνθρωποι είναι λίγο μαζεμένοι.
1 σχόλιο:
Η ιστορία αυτή μου θυμίζει το 2001 που είχα πάει για πρώτη φορά στην CEBIT και είχα απορήσει από το πλήθος των αναπήρων που κυκλοφορούσαν στην έκθεση. Η λάθος πρώτη σκέψη μου, που βασιζόταν στην ελληνική μου νοοτροπία, ήταν "Μα καλά τόσο πολλοί είναι η ανάπηροι στην Γερμανία;" η αμέσως επόμενη, σωστή σκέψη μου ήταν ότι εκεί μπορούσαν να κυκλοφορούν άνετα μια και υπήρχε πρόβλεψη αλλά και νοοτροπία που τους αποδέχονταν σαν ισότιμους πολίτες...
Δημοσίευση σχολίου