Τι κενά μνήμης είναι αυτά;

Έχει μια βδομάδα που επέστρεψα από Βερολίνο και ιδού τι βρήκα μπροστά μου:

α) την σχεδόν 5 μηνών κόρη μας με αντιβίωση, ορό για τη μυτούλα της που παραμένει κλειστή, κλάματα και απίστευτα ξενύχτια

β) 150 διαγωνίσματα τα οποία περιμένουν καρτερικά να τα ξεσπλαχνίσει το κόκκινο στυλό και να πάρουν ένα βαθμό της προκοπής

γ) ένα report για το τι είδα και άκουσα στο Βερολίνο και μια πρόταση για την εταιρεία που με έστειλε

δ) ένα μάτσο ευρώ τα οποία ανυπομονούν να ξοδευτούν στην πλησιέστερη υπεραγορά για τρόφιμα, απορρυπαντικά για το σπίτι

ε) δυο blogs στη γωνιά του μυαλού μου, νηστικά εδώ και πόσες μέρες, χωρίς φροντίδα

στ) μια γυναίκα η οποία με βλέπει να τρέχω σαν το Βέγγο δίχως να προκαλώ πλέον καθόλου γέλιο

Και το αποκορύφωμα: τρία, ούτε ένα ούτε δύο, τρία επεισόδια λήθης σημαντικών υποχρεώσεων: να καταθέσω την περιοδική δήλωση ΦΠΑ, να ανανεώσω ένα domain name το οποίο έληξε και πρέπει να πληρώσω πρόστιμο για να το πάρω πίσω, ένα κανονισμένο ραντεβού το οποίο απλά και επιδεικτικά αγνόησα και θυμήθηκα καθώς οδηγούσα μια μέρα μετά μπροστά από το μαγαζί που θα συναντιόμασταν.

Μαύρα χάλια... Σκέφτηκα να το αποδώσω κάπου αλλά φοβάμαι ότι δεν θα είναι η αλήθεια...